Νέος, ικανός διπλωμάτης κρίνει μπαρουτοκαπνισμένο, αεικίνητο πρέσβη επί τιμή, επειδή αρθρογραφεί. «Γιατί το κάνει; Δεν έχει να κερδίσει τίποτα». Οι άνθρωποι γράφουν επειδή θέλουν να τους αγαπούν. Κυρίως γράφουν γιατί φοβούνται το θάνατο. Κάθε κείμενο είναι κι ένα αντιχαιρέτισμα σε εκείνο που τους γνέφει από την αντίπερα όχθη.
«Non ridere, non ludere, neque detestari, sed intelligere». «Να μη γελάς, να μην κλαις, να μη μισείς, μόνο να καταλαβαίνεις», έγραφε ο Σπινόζα. Ενώ ο Νίτσε στο «Χαρούμενη Γνώση», το πιο προσωπικό του βιβλίο, εξηγούσε: «Όμως σε τελική ανάλυση, τί είναι αυτό το “να καταλαβαίνεις”, εκτός από τη μορφή με την οποία νιώθουμε τα άλλα τρία ταυτόχρονα; Ένα αποτέλεσμα των διαφορετικών και αμοιβαία αντιθέτων επιθυμιών να γελάσουμε, να θρηνήσουμε να δείξουμε αποστροφή; Προϋποθέτουμε ότι η κατανόηση πρέπει να είναι κάτι συμφιλιωτικό, δίκαιο και καλό, κάτι που στέκεται ουσιαστικά πάνω από τα ένστικτα, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μία ορισμένη συμπεριφορά των ενστίκτων του ενός προς τα άλλα».
Από 16 Οκτωβρίου, ημέρα απελευθέρωσης της Κατερίνης από τους Τούρκους το 1912, έως 28 Οκτωβρίου, εθνική επέτειο του ΟΧΙ, η Κατερίνη, είναι σημαιοστολισμένη. Στην είσοδο της πόλης, την κεντρική οδό, τα μπαλκόνια, όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα, κυματίζει η γαλανόλευκη. Μέσα σε αυτό το κλίμα, τις ημέρες αυτές συνάντησα στη Μεγάλου Αλεξάνδρου μία από τις τρεις φιλολόγους της δημόσιας εκπαίδευσης, στις οποίες οφείλω ό,τι είμαι. Βάδιζε σφιχταγκαλιασμένη με μία γυναίκα, λίγο μεγαλύτερή της, την οποία δεν γνώριζα. Αφού ανταλλάξαμε τους αναγκαίους ασπασμούς, στράφηκα προς τη συνοδό της καθηγήτριάς μου και με μια κάποια προπέτεια έσπευσα να δικαιολογήσω τη χαρά και τον ενθουσιασμό που ένιωθα: «Ξέρετε πώς μιλάει; Ξέρετε πώς γράφει;». Για να λάβω την πληρωμένη απάντηση: «Ξέρω μόνο πώς αγαπάει».
«Η υγρασία του Βορρά κρατάει ζωντανή την πικρή ρίζα της ψυχής μου», έγραφε ο Γιώργος Χειμωνάς, γεννημένος στην Καβάλα και ανδρωμένος στη Θεσσαλονίκη, και κάθε φορά που οι άνθρωποι της Αθήνας μοιάζουν ή είναι άτεγκτοι, σε αυτήν την υγρασία επιστρέφω. Ό,τι είναι σκληρό και δύσκαμπτο, γκρεμοτσακίζεται και σπάει.