Υπάρχουν δράσεις που λειτουργούν ως υπόδειγμα αλλά και ως φάρος ελπίδας για το μέλλον. Για το τί δυναμικές μπορούν εν δυνάμει να αναπτυχθούν στις μικρές κοινότητες - μεταξύ των ανθρώπων- όταν τους προσφέρεις τα απαραίτητα αλλά και τα βασικά: μία στέγη για να μείνουν, ασφάλεια που θα τους δώσει τη σιγουριά να σχεδιάσουν το μέλλον τους, και διασύνδεση με υπηρεσίες - όπως η εκμάθηση ελληνικών- που θα τους βοηθήσουν να ενταχθούν ομαλά και να αναζητήσουν αύριο μια αξιοπρεπή εργασία. Για να διεκδικήσουν ξανά το χρόνο που έχασαν. Για να διεκδικήσουν ξανά τη ζωή τους.
Μία τέτοια δράση είναι και το πρόγραμμα Σπίτια Αλληλεγγύης | Solidarity Homes το οποίο αφορά σε ένα στενό πυρήνα ανθρώπων -25 μελών προσφυγικών/μεταναστευτικών οικογενειών αλλά και Ελλήνων- που επιλέχθηκαν με μοναδικό κριτήριο την ευαλωτότητά τους. Προτεραιότητα του SolidarityNow και της οργάνωσης Help Refugees με την υποστήριξη της οποίας υλοποιείται το συγκεκριμένο πρόγραμμα, είναι η παροχή στέγης σε οικογένειες που αντιμετωπίζουν επιτακτικές ανάγκες που γεννούν οι κρίσεις: η οικονομική της χώρας μας αλλά και η νεότερη, η προσφυγική. Το σημαντικότερο όλων: να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε τις οικογένειες αυτές να συνδεθούν (ξανά) και να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία.
Από το καλοκαίρι του 2017 που ξεκίνησε αυτό το πρόγραμμα, θα λέγαμε ότι έχει επιτευχθεί κάτι ιδιαίτερο: δημιουργήθηκαν δεσμοί τόσο μεταξύ των διαφορετικών οικογενειών όσο και μεταξύ αυτών και των μελών της ομάδας του SolidarityNow. «Με έχει εντυπωσιάσει και συγκινήσει η αντιμετώπιση και η εμπιστοσύνη που μας δείχνουν οι άνθρωποι αυτοί θεωρώντας μας κατά κάποιο τρόπο οικογένειά τους. Ο τρόπος που μας υποδέχονται στα σπίτια τους, η φιλοξενία τους και η ανάγκη που αισθάνονται να μοιραστούν μαζί μας ακόμη και σημαντικά οικογενειακά τους θέματα, υποδηλώνουν την ανάγκη τους για ένταξη», δηλώνει η Άρτεμις Γκαντάλα από την Αίγυπτο, η αγαπημένη τους διερμηνέας που εργάζεται στην οργάνωση και στο πρόγραμμα.
Τα μέλη των οικογενειών των σπιτιών αλληλεγγύης κάνουν μέσω του προγράμματος τα πρώτα βήματα της ένταξής τους - πώς; - με την παροχή μηνιαίου επιδόματος για την κάλυψη των βασικών αναγκών της οικογένειας, με την παροχή συμβουλευτικής και υπηρεσιών διερμηνείας και διασύνδεσης με τις αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες και νοσοκομεία, την υποστήριξη στη διαδικασία ένταξης των παιδιών στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και των ενηλίκων σε προγράμματα εκπαίδευσης ενηλίκων, με εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες (εκμάθηση ελληνικών και δημιουργικές δραστηριότητες για παιδιά).
Η οικογένεια των Νουρ!
Ο μπαμπάς λέγεται Νουρ, όπως ακριβώς είναι και το μικρό όνομα της μητέρας του. Μητέρα και γιος βρίσκονται σήμερα στην Αθήνα μαζί, αλλά δεν είναι μόνο οι δυο τους. Ο Νουρ έχει κάνει τη δική του οικογένεια με τη Γκοφράν και είναι γονείς της 3χρονης Μίρα και του Ηλία που είναι 7 μηνών και γεννήθηκε στην Ελλάδα. Στα μέσα του 2016, έκαναν όλοι μαζί το γνωστό ταξίδι από την Ντούμα της Συρίας προς την Τουρκία και στη συνέχεια έφτασαν στην Ελλάδα με πρώτο σταθμό τη Μυτιλήνη. Η Ελλάδα, η Ευρώπη ήταν και για αυτούς η σωτηρία από τον πόλεμο, η ζωντανή ελπίδα για μια ασφαλή ζωή ξανά.
Η Γκοφράν μαθαίνει ελληνικά όπως και οι Νουρ, παρακολουθώντας τα μαθήματα ελληνικών που προσφέρονται στους ωφελούμενους του προγράμματος από τις εκπαιδευτικές ομάδες του SolidarityNow. Μαθαίνει τα απαραίτητα για να περπατά στην πόλη: «Η Εθνική τράπεζα είναι ανάμεσα στο φαρμακείο και το ταχυδρομείο», «Περπατώ ευθεία και στα δεξιά μου είναι το σούπερ-μάρκετ και αριστερά μου το φαρμακείο».
Η Γκοφράν θέλει πολύ να μάθει ελληνικά, να βρει μια δουλειά και να μείνει στην Ελλάδα - επίσης λατρεύει τη ζωγραφική. Και η γιαγιά Νουρ θέλει να μείνει στην Ελλάδα. Της αρέσει πάρα πολύ εδώ, πιστεύει ότι μοιάζουν πολύ οι Έλληνες κι οι Σύριοι και θα κάνει ό,τι μπορεί για να δουλέψει και η ίδια. Έτσι πιστεύει ότι θα καταφέρει να φέρει και την κόρη της στην Ελλάδα που έχει μείνει πίσω στη Συρία με τη δική της οικογένεια. Στο μεταξύ, ο Νουρ ήταν φούρναρης στη Συρία και μαθαίνοντας ελληνικά πιστεύει ότι θα καταφέρει να γίνει φούρναρης κι εδώ!
Μια κλασσική οικογενειακή στιγμή σε ένα σπίτι με παιδιά - μια στιγμή ενός «σπιτιού αλληλεγγύης»
Βρίσκονται στην Ελλάδα από το 1995, όπου βρέθηκαν ως οικονομικοί μετανάστες. Σήμερα δεν θεωρούνται μετανάστες πια αλλά παραμένουν άνθρωποι που χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ για να ζουν με αξιοπρέπεια μια και η οικονομική κρίση στη χώρα τούς «τα έφερε λίγο ανάποδα», όπως λέει Ντανιέλα, 34 χρονών, μητέρα τριών παιδιών. Έτσι σκέφτεται και ο σύζυγός της, ο Σέρτζιο, που κουνά το κεφάλι του επιδοκιμάζοντας τα λεγόμενα της Ντανιέλα. Μαζί τους ζει και η γιαγιά Άννα.
Η γιαγιά Άννα που είναι μόλις 65 χρονών έχει και αυτή πολλές ιστορίες να διηγηθεί. Η ίδια με το σύζυγό της αναζήτησαν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του 1990 περνώντας πολύ δύσκολες μέρες στην αρχή. Στη συνέχεια όμως, οι προσπάθειες ευοδώθηκαν, μερικά από τα όνειρα έγιναν πραγματικότητα, τα παιδιά τους μεγάλωσαν. Στα μετέπειτα χρόνια τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν τόσο καλά -απολύσεις, ματαιώσεις, αυξημένες ανάγκες, μειωμένα έσοδα. Ο δρόμος τούς οδήγησε στο SolidarityNow και σήμερα είναι κάτοικοι ενός από τα έξι «σπίτια αλληλεγγύης». Είναι τόσο χαρούμενοι και ευγνώμονες! «Γελώ ξανά! Δε φοβάμαι τώρα. Είχα φτάσει χαμηλά αλλά σήμερα νοιώθω ότι διεκδικώ και πάλι μια καλή ζωή!», λέει η Ντανιέλα.
Νοιώθουν ότι έχοντας ένα σπίτι τώρα, θα μπορούν αργότερα να σταθούν και πάλι στα πόδια τους. Σήμερα, η Ντανιέλα εργάζεται λίγες ώρες σε μια επιχείρηση και χαίρεται πολύ για αυτό. Ο Σέρτζιο προσπαθεί να βρει μια οποιαδήποτε εργασία - δεν εγκαταλείπουν. Η Ελλάδα είναι η χώρα τους πια, νοιώθουν πολύ κοντά στους Έλληνες και δεν την αλλάζουν. Η ζωή τους μπαίνει σε έναν πιο σταθερό δρόμο όπως μας λένε, τώρα που ζουν στο σπίτι αυτό και μπορούν και αισιοδοξούν.
*Τα Σπίτια Αλληλεγγύης | Solidarity Homes είναι πρόγραμμα που υλοποιεί το SolidarityNow σε συνεργασία και με τη στήριξη της οργάνωσης Help Refugees. Μέσα από το πρόγραμμα, που ξεκίνησε να υλοποιείται τον Ιούνιο του 2017, προσφέρεται στέγαση στις πιο ευπαθείς ομάδες -Έλληνες και πρόσφυγες- με μοναδικό κριτήριο την επείγουσα ανάγκη τους.