Πολλοί που ασχολούμαστε με το gaming την γνωρίσαμε αρχικά ως «Κασσάνδρα» στο «Assassin’s Creed Odyssey» της Ubisoft- ενός εκ των κορυφαίων blockbuster του εν λόγω χώρου τα τελευταία χρόνια. Άλλοι την έμαθαν ως «Τόνια» στο «Έτερος Εγώ», ως «Καλλιόπη» στο «Sandman» του Netflix, ως «Σοφία» στο «Καρτ Ποστάλ» της ΕΡΤ- ή την είδαν να εκπροσωπεί την Ελλάδα στη Eurovision ως η εξωτική «Mita Xenakis» στο «Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga» του Γουίλ Φάρελ, επίσης στο Netflix: Το άστρο της Μελισσάνθης Μάχουτ στον κόσμο της υποκριτικής βρίσκεται αδιαμφισβήτητα σε μια δυναμική άνοδο, και μάλιστα πετά πάνω από ένα καλλιτεχνικό τοπίο το οποίο φαίνεται να διαμορφώνεται ραγδαία από την εξέλιξη της τεχνολογίας.
Από την ενσάρκωση χαρακτήρων σε βιντεοπαιχνίδια μέχρι τις αλλαγές που φέρνει η τεχνητή νοημοσύνη στον κόσμο των καλών τεχνών και από τις μεταβολές που φέρνουν οι streaming υπηρεσίες στη βιομηχανία διασκέδασης ως την επίδραση των social media, η Μελισσάνθη Μάχουτ φαίνεται να εξερευνά όλα τα αναδυόμενα «βασίλεια» του σύγχρονου και τεχνολογικά εξελισσόμενου κόσμου της υποκριτικής- και ήταν ο λόγος για τον οποίο η HuffPost Greece της απευθύνθηκε για την παρούσα συνέντευξη. Σημειωτέον, η αρχική ιδέα ήταν ένα θέμα σχετικά με αυτά που φαίνεται να φέρνει η τεχνητή νοημοσύνη στον χώρο των καλών τεχνών, με αφορμή όλα αυτά που λέγονται και γράφονται για τις επιδόσεις του διάσημου (ή ίσως «περιβόητου» για κάποιους) ChatGPT, ακόμα και σε τομείς όπου δεν θα περίμενε κανείς να τα καταφέρνει και πολύ καλά ένα σύστημα τεχνητής νοημοσύνης, όπως πχ η συγγραφή σεναρίων, ιστοριών, τραγουδιών κλπ. Ωστόσο ο γράφων έτυχε εκείνο τον καιρό να αρχίζει την ενασχόλησή του με το Assassin’s Creed Odyssey...και κάπως έτσι, από εκεί που έβλεπε την «Κασσάνδρα» στην οθόνη του υπολογιστή του και κυνηγούσαν μαζί quests στην ψηφιακή αρχαιοελληνική Κεφαλονιά, κατέληξε να μιλά μαζί της στο τηλέφωνο για τεχνητή νοημοσύνη και άλλα σύγχρονα «δαιμόνια»- σε κάτι που μέσα σε λίγα λεπτά θύμιζε περισσότερο μια φιλική κουβέντα παρά «συμβατική» συνέντευξη.
Ακολουθεί λοιπόν ένα μοναδικό ταξίδι εκεί όπου η σύγχρονη τεχνολογία συναντά τις καλές τέχνες, στα σύνορα όπου η μέχρι πρότινος «επιστημονική φαντασία» συναντά τη σημερινή πραγματικότητα, με ξεναγό τη Μελισσάνθη Μάχουτ- ακολουθήστε την άφοβα, ξέρει πού πατάει και πού πάει!
HuffPost Greece: Ας αρχίσουμε από αυτό που έγινε αφορμή για τη συνέντευξη: Έχεις «μιλήσει» με το ChatGPT;
Μελισσάνθη Μάχουτ: Ναι, έχω μιλήσει με το Chat. Έχοντας ζήσει την αρχή της SIRI, όπου καναμε ό,τι ερώτηση μπορούσαμε να σκεφτούμε για να δούμε αν μπορούμε να την «πιάσουμε αδιάβαστη», ήταν φυσικό επακόλουθο νομίζω να μαζευτούμε μια παρέα και να αρχίσουμε να βομβαρδίζουμε το AI για να δούμε αν θα περάσει το τεστ του παραλόγου. Το πέρασε θριαμβευτικά! Πέρα απο την πλάκα, μου φάνηκε, τουλάχιστον στις απαντήσεις του για πρακτικά ζητήματα, σαν μια άρτια συνταγμένη συρραφή των τριών (max) πρώτων σελίδων των αποτελεσμάτων του Google Search. Δεν έχω παίξει με πιο περίπλοκα ζητήματα στο Chat. Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο να εξερευνήσω είναι η δυνατότητα του να παράγει ιστορίες βάσει κάποιων παραμέτρων που θα του δώσεις. Φοβάμαι όμως ότι θα είναι ανησυχητικά καλές.
Τι συζήτησες μαζί του;
Διάφορα πράγματα. Κυρίως τυχαίες ερωτήσεις, πχ αν μπορεί να υπολογίσει τον μέσο αριθμό σπίρτων στην Ευρώπη ή πόσα αεροπλάνα πετάνε πάνω από την Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Μετά κάναμε ερωτήσεις για να δούμε πόσο «human» μπορεί να είναι- πχ εάν βρεθεί ένας φίλος σε μια άλφα κατάσταση με ταδε παραμέτρους, τι θα πρότεινες, πώς θα βοηθούσες; Οι απαντήσεις είχαν πολύ ενδιαφέρον. Είναι συρραφή της πρώτης, ίσως και της δεύτερης σελίδας μιας αναζήτησης πχ στο Google Search. Σαν να έχει πάρει τις πιο διαδεδομένες απαντήσεις και τις έχει συντάξει με πιο φιλικό τρόπο. Οπότε δεν ήταν το κομμάτι του data που με εντυπωσίασε τόσο, όσο το ότι ήταν πιο «ανθρώπινες» οι απαντήσεις του, πιο φυσικές. Όσον αφορά τώρα στο εάν μπορεί να γράφει πτυχιακές φοιτητών ή ιστορίες, έχω ακούσει διάφορα από γνωστούς που το έχουν δοκιμάσει και από άρθρα που έχω διαβάσει επί του θέματος αλλά η ίδια δεν δοκίμασα κάτι τέτοιο. Φοβήθηκα ότι θα ήταν ανησυχητικά καλό και δεν ήθελα να το δω να γίνεται.
Γενικά, μπαίνοντας και αναζητώντας, συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν πιο «τρομακτικές» μορφές ΑΙ από το ChatGPT σε αυτή τη φάση, απλά το chat αυτό είναι διαθέσιμο σε όλους και διαφημίζεται περισσότερο. Διάβαζα για παράδειγμα ότι υπάρχουν ΑΙ chat for single people όπου φτιάχνει κάποιος ένα «άβαταρ» με τις προδιαγραφές του τέλειου συντρόφου που σε παρηγορεί αν είχες δύσκολη μέρα ή σου λέει ακριβώς ό,τι θέλεις να ακούσεις για να λάβεις ένα confidence boost. Άλλο ένα πρόγραμμα που κοιτούσα που είναι πιο «του χώρου μου»: Διαβάζει το σενάριο, το κατηγοριοποιεί παραδείγματος χάρη σε θρίλερ, action κλπ, και με βάση το προφίλ της ταινίας που θεωρεί ότι έχει μπροστά του ψάχνει ηθοποιούς, σκηνοθέτη, editor- σαν να κάνει όλη τη δουλειά του κάστινγκ και της παραγωγής. Μετά αφαιρεί και τη δουλειά από ατζέντηδες, casting directors κλπ.
Ως μια ηθοποιός που έχει γίνει γνωστή από τη δουλειά της και στους δύο αυτούς κόσμους- αυτόν των, ας τους πούμε, «συμβατικών» καλών τεχνών και αυτόν των «ψηφιακών», ποιες είναι οι εντυπώσεις που έχεις αποκομίσει; Πόσο διαφορετικό είναι για σένα ως ηθοποιό να παίζεις σε ένα παιχνίδι, σε σχέση με τηλεόραση και σινεμά;
Η πιο ψηφιακή, αν θες, εκδοχή της υποκριτικής, εμφανίζεται κυρίως σε ταινίες που χρησιμοποιούν green screen και σε βιντεοπαιχνίδια που χρησιμοποιούν motion capture. Στην πρώτη περίπτωση η μόνη διαφορά είναι ότι αντί να βρίσκεται ο ηθοποιός σε ένα σκηνικό ειδικά κατασκευασμένο για τις ανάγκες της σκηνής, βρίσκεται συνήθως μπροστά από μια μεγάλη μπλε ή πράσινη επιφάνεια, την οποία οι digital artists θα χρησιμοποιήσουν αργότερα σαν καμβά για να «ζωγραφίσουν» το σκηνικό που θα δούμε στην τελειωμένη βερσιόν της ταινίας. Στη περίπτωση των βιντεοπαιχνιδιών αντί για μια πράσινη επιφάνεια τα γυρίσματα γίνονται σε μια αίθουσα που περιστοιχίζεται από infrared κάμερες, που καταγράφουν και ψηφιοποιούν τις κινήσεις και εκφράσεις του ηθοποιού.
Όσον αφορά στο εάν τώρα αυτά τα μέσα είναι καλύτερα ή χειρότερα από τις πιο παραδοσιακές μεθόδους υποκριτικής ή αν απειλούν τις παραδοσιακές μεθόδους, θα έλεγα σίγουρα όχι. Ίσα ίσα, θεωρώ ότι το να αναγκάζεται ο ηθοποιός να φαντάζεται τον περιβάλλοντα χώρο του (καθώς όπως είπαμε δεν βρίσκεται ποτέ εντός ενός πραγματικού/ υπάρχοντος σκηνικού) είναι και ίσως πιο απαιτητικό τεχνικά ή, αν όχι απαιτητικό, τότε σίγουρα κάτι που προσφέρει μια ενδιαφέρουσα πρόκληση. Στα βιντεοπαιχνίδια δε, όπου μπορεί ο χαρακτήρας που υποδύεσαι να μην είναι καν άνθρωπος αλλά ζώο, εξωγήινος, τέρας, μυθικό πλάσμα κλπ και το μόνο «όπλο» στην διάθεσή σου είναι η σωματικότητα και η φαντασία και η τεχνική σου, η τεχνολογία εκεί προσφέρει υποκριτική πρόκληση.
Μιλάμε για «διαφορετικές γενιές πλέον;»
Η δική μου εμπειρία είναι ότι δεν χρησιμοποιείς διαφορετικό skillset. Για μένα είναι περισσότερο ένα πάντρεμα πιο πολλών προσεγγίσεων/τεχνικών- αν πάρουμε ως δεδομένο ότι είναι λίγο διαφορετική η τεχνική που εφαρμόζεται στην υποκριτική θεάτρου με αυτή του κινηματογράφου ή του σπικάζ. Το να παίζεις σε βιντεοπαιχνίδι περιλαμβάνει και τα τρία. Σαν να σε αναγκάζει να χρησιμοποιείς μεγαλύτερο κομμάτι του skillset σου. Για αυτό δεν το θεωρώ αρνητικό- είναι πιο πλήρους φάσματος. Στο gaming όταν βρίσκεσαι στo motion capture floor, είσαι περικυκλωμένος από κάμερες που αναγκάζουν το σώμα σου να κάνει πιο θεατρικές κινήσεις , και ταυτόχρονα φοράς κράνος με μικροσκοπικές κάμερες που καλούν για πιο κινηματογραφικό παίξιμο από τον λαιμό και πάνω και τέλος η φωνή πρέπει να έχει και μια δική της ενδιαφέρουσα διάσταση καθώς είναι το μόνο κομμάτι που δεν είναι ψηφιοποιημένο και μένει περισσότερο στον παίκτη. Δεν έχεις κάπου να κρυφτείς τεχνικά.
Το καλύτερο παράδειγμα τέτοιου ηθοποιού είναι ο Andy Serkis. Δεν υπάρχει κάτι στο skillset του που να πηγαίνει χαμένο, χρησιμοποιεί ό,τι έχει στην διάθεση του, όλο το σώμα του γίνεται ένα εργαλείο υποκριτικής.
Και για να κλείσω για το motion capture, αυτό που με έκανε να το αγαπήσω τόσο είναι το γεγονός ότι για έναν ηθοποιό δεν παρουσιάζει περιορισμούς στο κάστινγκ, καθώς εδώ δεν οφείλει να δείχνει κάπως συγκεκριμένα, να ανταποκριθεί σε κάποια εικόνα που κάποιος μπορεί να έχει για τον εκάστοτε ρόλο. Ηλικία, εθνικότητα, γλώσσα, φύλο δεν έχουν καμιά σημασία, το μόνο που έχει σημασία είναι η τεχνική και η φαντασία. Ο Σέρκις έχει παίξει το Γκόλουμ, τον πίθηκο στο «Κινγκ Κονγκ» και τον «Πλανήτη των Πιθήκων», τον «Snoke» στο Star Wars. Ποιο κάστινγκ θα τον απέκλειε με αυτά τα προφίλ ρόλων;
Πιστεύεις ότι αυτοί οι «κόσμοι» θα «συγχωνευτούν» κάποια στιγμή και θα γίνουν ένα; Ή θα υπάρχουν και ηθοποιοί μόνο για «ψηφιακή διασκέδαση» (παιχνίδια, animated δουλειές κλπ). Προς τα πού το βλέπεις να πηγαίνει;
Πιστεύω ότι δεν θα υπάρξει κάποιος διαχωρισμός ηθοποιών λόγω της τεχνολογίας με την εννοια του αποκλεισμού. Πιστεύω θα τραβήξει κάποιους ο ένας κλάδος και κάποιους ο άλλος. Κάποιοι θα είναι καλύτεροι στον έναν και άλλοι στον άλλον. Θα ξαναπώ ότι δεν έχει κάποια διαφορά η τεχνική που εφαρμόζεις ή τουλάχιστον δεν έχει διαφορά μεγαλύτερη από αυτήν που υπάρχει ανάμεσα σε υποκριτική για θέατρο και υποκριτική για κινηματογράφο.
Ας περάσουμε στον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης. Πιστεύεις ότι το ΑΙ μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο και χώρους που θεωρούνταν παραδοσιακά «ανθρώπινοι», όπως οι ανθρωπιστικές επιστήμες και οι καλές τέχνες;
Θεωρώ ότι το ΑΙ μπορεί να αναπαράξει με βάση τα μοτίβα που προϋπάρχουν, ναι. Μα και οι άνθρωποι αυτό κάνουμε. Για να γράψω ένα βιβλίο ή ένα σενάριο θα διαβάσω όσα βιβλία υπάρχουν για το πώς να ξεκινήσω και ποια φόρμα να ακολουθήσω. Υπάρχουν βήματα, δομές που ακολουθώ. Δεν θα κάνει κάτι διαφορετικό το ΑΙ. Απλά θα το κάνει πιο γρήγορα και σίγουρα με καλύτερο λεξιλόγιο. Οι άνθρωποι χρόνια αναρωτιόμαστε αν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη ή αν απλά όλοι ανακυκλώνουμε ένα κοκτέιλ βασικών μοτίβων και αρχετύπων με μια δική μας μικρή συμμετοχή. Πέρα από την δυνατότητα πρόσβασης και απορρόφησης πληροφοριών σε σαφέστατα μεγαλύτερη κλίμακα, κλίμακα ρεαλιστικά απρόσιτη σε όλους μας, δεν δημιουργούμε διαφορετικά.
Ως προς αυτά που λένε πλέον κάποιοι, ότι στην ουσία η τεχνητή νοημοσύνη παίρνει δουλειά καλλιτεχνών (πχ ζωγράφων)- δημιουργών εν γένει- και την τροποποιεί, στην ουσία κλέβοντας την πνευματική τους ιδιοκτησία; Τι έχεις να πεις για αυτό;
Πραγματικά δεν γνωρίζω πολλά περί πνευματικής ιδιοκτησίας ούτε πού βρίσκεται η λεπτή γραμμή ανάμεσα σε κλοπή και έμπνευση. Καταλαβαίνω όμως ότι το Chat ανακυκλώνει ή μαζεύει ήδη υπάρχοντα δεδομένα και πληροφορίες και κάνει ένα είδος ανακατανομής/ αναδιάταξης - εδώ μιλάω ξεκάθαρα για το «γράψε μου ένα βιβλίο» ή «φτιάξε μια φωτογραφία/ζωγραφιά» aspect . Αυτά γίνονται με βάση data που προϋπάρχουν. Το πρόβλημα στο οποίο θα ήθελα να εστιάσουμε δεν είναι τόσο πνευματικών δικαιωμάτων όσο αυτό της παραίτησης- ότι ξαφνικά ο κόσμος, λόγω της ύπαρξης της διευκόλυνσης, θα πει ε λοιπόν ωραία, αφού το κάνει το Chat και το κάνει καλύτερα, γιατί να μπω στον κόπο; Δεν θα το κάνω όσο καλά το κάνει το Chat. Έτσι σίγουρα θα ατροφήσουν δημιουργικά επαγγέλματα.
Τώρα αν αναρωτηθούμε ποιος από τους δύο θα το έκανε καλύτερα... Σε τελική ανάλυση, δεν ξέρω αν θα γράφει καλύτερα το ChatGPT ή ένας συγγραφέας. Το Chat θα γράψει με βάση ένα σετ οδηγιών για το «πώς να γράψεις το τέλειο βιβλίο». Δεν θα έχει αυτό που θα λέγαμε «personal touch», δεν θα έχει ατέλειες και οι ατέλειες είναι αυτές που καθιστούν το οτιδήποτε, ενδιαφέρον.
Επίσης αν μιλήσουμε για επιπτώσεις στον τομέα της γνώσης, αυτό που μπορώ να καταλάβω είναι πως αν σου γράφει κάποιος τις εκθέσεις ή τις εργασίες ή τις πτυχιακές, μιλάμε για κάτι που θα κατακρεουργήσει την κριτική σκέψη, περισσότερο απ′ όσο είναι ήδη κατακρεουργημένη. Αν δε, γίνεται αυτό για πολλά χρόνια δεν θα υπάρχει κάποιο debate ή η οποιαδήποτε αμφιβολία. Το Chat θα γράφει χίλιες φορές καλύτερα. Στο τέλος εμείς τι θα κάνουμε /προσφέρουμε;
Θεωρείς πιθανό να δούμε τεχνητές νοημοσύνες- «ηθοποιούς» ή «σεναριογράφους» ή «σκηνοθέτες»; Πώς θα έβλεπες μια τέτοια προοπτική για τον κλάδο σου; Σε ανησυχεί, τη θεωρείς απλά επόμενο στάδιο εξέλιξης (όπως έγινε πχ με τα ψηφιακά εφέ και το animation), ή βλέπεις κάτι άλλο;
Θεωρώ ότι θα υπάρξουν κάποια AI takeovers στον κλάδο σίγουρα. Σεναριογράφοι κατά πάσα πιθανότητα ναι, σκηνογράφοι, μοντέρ ίσως. Ηθοποιούς τώρα, με τεχνολογία deepfake και με ένα σύστημα voice capturing όπου αν υπάρχει επαρκές υλικό διαθέσιμο μπορεί κανείς να συνθέσει ομιλία ΑΙ όποιου ανθρώπου θέλει, θεωρητικά ακόμα και τώρα θα μπορούσαμε να έχουμε. Απλά ακόμα δεν υπάρχει νομοθεσία για το ποια και πού είναι τα όρια του ηθικού και πότε και εάν μπαίνει κανείς σε χώρο παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων. Αλλά στη θεωρία η τεχνολογία υπάρχει για να πάμε προς αυτή την κατεύθυνση σίγουρα.
Και πάλι, ως μια ηθοποιός που έχει εργαστεί και στους δύο «κόσμους», τι πιστεύεις για την τεχνητή νοημοσύνη, την αποκαλούμενη 4η Βιομηχανική Επανάσταση και την ταχεία εξέλιξη της τεχνολογίας εν γένει; Είσαι από τους αισιόδοξους, που βλέπουν τις νέες τεχνολογίες να απελευθερώνουν τον άνθρωπο από «αγγαρείες» και ανιαρές εργασίες για να στραφεί σε πιο δημιουργικές, ή από τους απαισιόδοξους, που βλέπουν μείωση της απασχόλησης, απώλεια θέσεων εργασίας, και στο βάθος ακόμα και πιο δυστοπικά σενάρια επιστημονικής φαντασίας;
Νομίζω ανήκω λίγο και στις δύο παρατάξεις. Σαφέστατα η τεχνολογία έχει κάνει τεράστιο καλό. Αν δεν μιλάμε αόριστα για τεχνολογία και εννοούμε πιο συγκεκριμένα το Ίντερνετ, τότε σίγουρα έχει συνεισφέρει σε μια απελευθέρωση γνώσης. Όλα είναι διαθέσιμα σε όλους. Αλλά να έχει ελευθερώσει χρόνο για να ασχολούμαστε με πιο δημιουργικά πράγματα; Σίγουρα όχι- για μένα τουλάχιστον. Εγώ πασχίζω να μην καταναλώνω άσκοπα τον χρόνο μου σε ανούσια πράγματα που προκύπτουν επειδή έχω smartphone. Ό,τι εφαρμογή έχω κατεβάσει για να με βοηθήσει στην εξοικονόμηση χρόνου καταλήγει να μου τρώει πολύ περισσότερο γιατί απλούστατα ασχολούμαι περισσότερο. Πιο εύκολα σταμάτησα το κάπνισμα από το τηλέφωνο. Την μια εβδομάδα πραγματικής ηρεμίας, παραγωγικότητας και γαλήνιου ύπνου την έκανα όταν μου έσπασε και αναγκάστηκα να θυμηθώ τι διάολο έκανα πριν το αποκτήσω.
Να το θέσω διαφορετικά. Για να βελτιωθώ εγώ, πρώτα ως άνθρωπος και μετά ως άνθρωπος που τυχαίνει να είναι ηθοποιός, πρέπει να εκτίθεμαι σε καινούριες πληροφορίες, καινούριες καταστάσεις και σε καινούριες προκλήσεις που με τη σειρά τους θα μου δώσουν καινούρια εργαλεία επικοινωνίας και αντίληψης. Σε έναν βαθμό αυτά το Ίντερνετ, ναι τα προσφέρει, η πληροφορία είναι προσβάσιμη σε όλους, η γνώση είναι δωρεάν και δυνατότητες fact checking υπάρχουν για να έχει κανείς μια πιο σφαιρική αντίληψη επί των γεγονότων, αν την θέλει βέβαια. Το μεγάλο πρόβλημα προκύπτει όμως όταν δεν έχεις κριτική σκέψη για να αξιοποιήσεις όλη αυτή την πληροφορία. Και εδώ, ρισκάροντας να ακουστώ ανέλπιστα millennial θα πω ότι τεράστιο πρόβλημα στην εξέλιξη της κριτικής και ελεύθερης από anchoring σκέψης δημιουργούν τα social media. Αμφιβάλλω πολύ, προσωπικά, για το τι καλό υποτίθεται ότι προσφέρουν. Τα βλέπω περισσότερο σαν πλατφόρμες εκτόνωσης και σύγκρισης ζωών παρά ένωσης και ενημέρωσης.
Ας κλείσουμε μιλώντας για το streaming. Πώς πιστεύεις ότι επηρεάζει η άνοδος των συνδρομητικών υπηρεσιών streaming τον χώρο σου; Θεωρείς ότι είναι για καλό ή όχι; Αφ‘ενός καταλαβαίνω ότι οι παραγωγές έχουν αυξηθεί και οι πλατφόρμες επενδύουν μεγάλα κεφάλαια, αφ’ετέρου αναρωτιέμαι πώς ακριβώς θα μπορούσε να προσαρμοστεί ο κινηματογράφος σε μια εποχή όπου μειώνονται τόσο πολύ αυτοί που πηγαίνουν στις αίθουσες.
Δεν είμαι και τόσο σίγουρη πλέον ότι σημειώνεται μόνιμη πτώση για τα σινεμά. Έχω παρατηρήσει μια τρομερή πτώση στην ποιότητα του υλικού σε streaming services. Σαφώς και υπάρχουν οι εξαιρέσεις, αλλά ως επί το πλείστον η παραγωγή και πώληση θεάματος είναι πλέον στο επίπεδο του fast food. Και ο κόσμος το βλέπει αυτό και πιστεύω οτι εχει δημιουργήσει μια «πείνα» για καλό σινεμά. Ήμουν στην Αμερική πριν κάποιους μήνες και η προσέλευση στις αίθουσες μετά την Covid ειδικά ήταν σοκαριστική. Ήθελα να δω μια ταινία, ντοκιμαντέρ συγκεκριμένα, για την ζωή του Βowie και δεν έβρισκα εισιτήριο σε σινεμά. Για ντοκιμαντέρ, ξαναλέω! Νομίζω ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να εκνευρίζεται με το περιεχόμενο των content services. Τα φετινά Όσκαρ είναι απόδειξη θεωρώ ότι οδεύουμε προς μια καλύτερη κατεύθυνση, λίγο πιο cinema oriented, πιο «old school». Βλέπουμε μια επιστροφή του σινεμά. Ή τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω.