Όλο το ζουμί του πορίσματος της «Επιτροπής Συνολάκη» για την τραγωδία στο Μάτι, βρίσκεται σε δύο γραμμές, που δυστυχώς χάθηκαν μέσα τις κραυγές, τα αναθέματα, τις επικλήσεις δικαστών και εισαγγελέων. Σκεπάστηκαν από την πάγια συνήθεια το βάρος να πέφτει στις εντυπώσεις, που αποδίδουν πρόσκαιρα οφέλη, ενώ να παραμένει στο περιθώριο η ουσία, που οδηγεί στη ριζική και πραγματική αντιμετώπιση μειζόνων προβλημάτων, ώστε να μην επαναληφθούν.
«Ασαφές και προβληματικό είναι το πλαίσιο των αρμοδιοτήτων που έχουν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, τόσο σε εθνική όσο και σε τοπική κλίμακα».
Αυτές οι λίγες λέξεις του πορίσματος αναδεικνύουν τη ρίζα, το θεμέλιο, που οδήγησε σε άλλη μία τραγωδία στη χώρα μας. Ποιος λοιπόν ή ποιοι ήταν αυτοί που εκείνες τις κρίσιμες ώρες έπρεπε να κάνουν κάτι που τελικά δεν έπραξαν; Όλοι και ταυτόχρονα κανείς!.. Πώς τελικά και από ποιον να ζητηθούν ευθύνες, όταν το πλαίσιο των αρμοδιοτήτων, όταν δηλαδή η θεσμική υπόδειξη των υπευθύνων είναι ασαφής; Και για τα ολέθρια σφάλματα ποιων αρμοδίων γίνεται αναφορά, όταν μέχρι και σήμερα δεν έχει ξεκάθαρα οριστεί από τον Έλληνα νομοθέτη ποιοι είναι αυτοί;
Το παραπάνω αποτελεί ένα τυπικό παράδειγμα που μαρτυρά τη διαχρονική βούληση του πολιτικού προσωπικού της χώρας να θεσπίζει αδύναμους, ασαφείς και προβληματικούς κανόνες λειτουργίας του κράτους, ώστε τα πάντα να περνούν από το γκισέ του κόμματος ή το γραφείο του πολιτευτή. Κυρίαρχη έγνοια είναι να «κάνω τα πάντα για να πολλαπλασιάζω το πολιτικό κόστος για τον αντίπαλο και εξ αντανακλάσεων τα εισπράττω τα πολιτικά οφέλη για το κόμμα μου», ενώ την ίδια στιγμή οι ευθύνες θα χάνονται στα πελάγη της ασάφειας που μεθοδικά έχουν διαμορφωθεί και όλοι μας θα περιμένουμε την επόμενη τραγωδία, ως νομοτέλεια αυτού του φαύλου κύκλου…
Μια, ίσως και η μόνη, πολιτική πράξη που απαιτείται είναι άμεσα να θεσπιστούν οι αρμοδιότητες με σαφήνεια και ξεκάθαρο διαχωρισμό ανά φορέα, ώστε να θωρακιστεί η χώρα για το μέλλον. Όλα τα άλλα είναι έπεα πτερόεντα...