Πληθωρικός από κάθε πλευρά – ως προς τον όγκο του έργου του, την υφολογική και στιλιστική ευρύτητα του αλλά και την συγκινησιακή φόρτιση που τις περισσότερες φορές το διακατέχει – δημιουργός. Ακραίος σαν άνθρωπος στις αντιδράσεις του προς πάσα πλευρά, οργισμένος πολύ συχνά και μερικές φορές ακόμα και επιθετικός ως δημόσια προσωπικότητα από τη μία και σχεδόν ευγνώμων και γεμάτος από καλοσύνη απέναντι στο κοινό και γενικά τον κόσμο από την άλλη. Ναι, ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ένα σαγηνευτικό μείγμα από αντιθέσεις και μάλλον είναι ο πρώτος που θα το παραδεχθεί.
Εχοντας σηματοδοτήσει δημιουργικά το μεγαλύτερο μέρος της μεταπολιτευτικής περιόδου της Ελλάδας αλλά παραμένοντας ακάματος (και επίσης...αεικίνητος!) επανήλθε πρόσφατα με δύο εντελώς διαφορετικά projects. Το ένα είναι η κυκλοφορία του CD – βιβλίου «Duende» που περιέχει τα τραγούδια από την ομότιτλη και βασισμένη στην ποίηση αλλά και σκέψη του μεγάλου Ισπανού ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα παράσταση την οποία παρουσίασε σε δική του σκηνοθεσία και με τον εαυτό του να «υποδύεται» τον Λόρκα στη σκηνή της Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης στο δεύτερο μέρος της σεζόν ’17 – ’18. Το άλλο είναι το «Φίλα Με», το απροκάλυπτα διασκεδαστικό με την καλύτερη έννοια της λέξης πρόγραμμα που έγινε αιτία να ξανανοίξει η «ιστορική» μουσική σκηνή του Βοτανικού «Γραμμές» στην οποία το παρουσιάζει μαζί με την ομάδα του, την Σπείρα Σπείρα, κάθε Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα.
Με αυτές τις δύο αφορμές μου μίλησε αποτιμώντας ένα όμορφο ίσως αλλά οριστικά περατωθέν παρελθόν, επανακαθορίζοντας το παρόν και δηλώνοντας ήρεμα την αποφασιστικότητα του να συνεχίσει να εργάζεται για ένα καλύτερο μέλλον. Sui generis, χειμαρρώδης και απολαυστικός όπως πάντα!
****
Το εφετινό πρόγραμμα είναι η συνέχεια και εξέλιξη του περυσινού στη «Σφίγγα». Εκείνο με τη σειρά του ήταν η συνέχεια του «Ολοι ένα» που είχε τόση επιτυχία στις παραστάσεις του σε όλη την Ελλάδα ή το σχεδίασες σαν κάτι ολότελα νέο και διαφορετικό;
Το «Ολοι ένα» ήταν το κλείσιμο, μια επιτομή έργου. Ηταν μια αυτόνομη παράσταση, το είχα πει και τότε, ό,τι θα έπαιρνα μαζί μου κατά την εκτόξευση μου στο διάστημα! Μάλιστα θεωρώ ότι με την ηχογράφηση του και την παράδοση ενός εξαιρετικού γυρίσματος στο κρατικό τηλεοπτικό κανάλι έχουμε «αποθηκεύσει» την εικόνα και τον λιτό ήχο του Κραουνάκη δημιουργού μαζί με τις πρώτες ποιητικές ύλες του. Αντίθετα το πρόγραμμα της «Σφίγγας» ήταν η δοκιμή μιας βραδιάς διασκέδασης καθαρά βασισμένης στα λαϊκά τραγούδια μου και στις εκλεκτικές συγγένειες/αγάπες όσον αφορά τα τραγούδια εκλεκτών Ελλήνων λαϊκών δημιουργών που διαλέχθηκαν γι’ αυτή τη γιορτή. Βραδιά κεντραρισμένη στην ομάδα με ολίγο Σταμάτη στο τέλος, κερασάκι στην τούρτα. Η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος (σημειώνω με πολύ συγκεκριμένο σενάριο, Έλληνες άντρες, εργάτες, μόνοι, σε διάλειμμα εργασίας, σε οποιαδήποτε γειτονία του κόσμου) με οδήγησε στο επόμενο βήμα. Στις «Γραμμές» αυτή η επιτυχημένη πρώτη ύλη έγινε εκρηκτικός μηχανισμός για ένα πλήρες μενού. Πρόκειται λοιπόν για νέα παράσταση με πρώτο μέρος τα αγόρια και δεύτερο, πλήρες και επηυξημένο χορταστικά, με Σταμάτη λαϊκό περφόρμερ που ξεκινά έμπλεος από το λαϊκό τραγούδι άλλων δημιουργών η και το δικό του για να καταλήξει στην αισθηματική έξοδο όπου, όπως σε όλα τα καλά πάρτι, χορεύονται τα «αγκαλιαστά» μπλουζ.
Τα τελευταία χρόνια, εκτός από αναθέσεις όπως μουσική για θεατρικές παραστάσεις κ.λπ., παρουσιάζεις δύο προσωπικά projects κάθε χρόνο. Το ένα είναι μουσικοθεατρικό, με έμφαση στο θεατρικό στοιχείο και από σοβαρό μέχρι πάρα πολύ σοβαρό και το άλλο καθαρά μουσικό/τραγουδιστικό που είναι ο κεφάτος και πολύ διασκεδαστικός Κραουνάκης τον οποίο ξέρουμε. Είναι προφανές ότι καθένα αντιπροσωπεύει μία διαφορετική πλευρά της προσωπικότητας σου, η ερώτηση λοιπόν είναι δεν σκέφτηκες ποτέ να τα αναμείξεις, να προσθέσεις δηλαδή κάποια από τα σοβαρά ή και δραματικά στοιχεία του πρώτου στο δεύτερο;
Δεν υπάρχει σχέδιο, υπάρχουν μόνον επιθυμίες. Βασική προϋπόθεση βέβαια να υφίστανται και οι συνθήκες για να εκπληρωθούν. Η μουσική εργασία πάνω στο έργο του Βιτράκ, ας πούμε, στο Θέατρο Τέχνης πέρυσι, ήταν καθαρή πρόταση μουσικού θεάτρου και μάλιστα με πολύ δύσκολες πρώτες ύλες, μιλάμε για ένα έργο – κορωνίδα ανάμεσα στο συνολικό των σουρεαλιστών δημιουργών της δεκαετίας του ’20 και με απόλυτα πολιτικό στόχο, κοινωνίες που δολοφονούν παιδιά. Το «Duende» του Λόρκα επίσης, άσκηση ύφους με μελοποιημένα εμβόλιμα στο κείμενο ποιήματα, έφτιαξα μια λειτουργία αισθήματος, μια εικόνα ενός ποιητή που δολοφονήθηκε έχοντας τραγουδήσει τον θάνατο του έρωτα και δοξάσει τη μεσογειακή «μηχανή πάθους». Όλα υπαγορεύονται από το τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης στην εποχή του. Αυτές οι αναζητήσεις με οδήγησαν στον Αριστοφάνη, στον Σωκράτη του Βάρναλη, στη γιορτή - αφιέρωμα στο έργο του νομπελίστα Ντάριο Φο. Όλα τους θέματα με απαιτήσεις μελέτης, εκμάθησης και επίπονης κατάθεσης. Αν πρέπει κανείς λοιπόν να σκεφτεί έναν συνδυασμό των δυο πόλων δεν είναι άλλος από μια πλήρη μουσική ερμηνεία μιας αριστοφανικής κωμωδίας, αυτό ναι και ανεπιφύλακτα! Άλλωστε προς τα εκεί εργάζομαι εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μην πω και πως ό,τι κάνω είναι πρόβα προς αυτή την κατεύθυνση. Από την άλλη ξέρεις κάθε φορά η βουτιά στο επικείμενο περιεχόμενο δημιουργεί και αποκαλύπτει στοιχεία μιας καινούργιας περιπέτειας. Για παράδειγμα δεν ξέρω αν θα ερμήνευα έτσι στις «Γραμμές» τα «Πάτωμα» και «Λάμπα Θυέλλης» αν δεν είχα θητεύσει με τέτοια πίστη στον «Βικτόρ» του Βιτράκ ή στον Λόρκα ώστε να μπορώ σε μια βράδια διονυσιακής καύσης να βυθιστώ σε τέτοιους είδους απολογίες συμπαρασύροντας και το κοινό μαζί μου.
Είναι μόνο δική μου εντύπωση ή όντως από την εποχή του «Αυτή Η Νύχτα Μένει» - και σε αντίθεση με παλαιότερα η οποία γίνεται όλο και πιο έντονη στο πέρασμα του χρόνου - εφαρμόζεις μια λιτή, θα μπορούσα να πω και μινιμαλιστική προσέγγιση στις ενορχηστρώσεις σου; Αν ναι, πέραν από το οικονομικό που φυσικά είναι απολύτως κατανοητό και σεβαστό ειδικά από την αρχή της κρίσης, ποιους άλλους λόγους έχεις και τι θέλεις να εκφράσεις κάνοντας το;
Η εποχή οδηγούσε σε λιτότητα. Το εφάρμοσα και στις ζωντανές εμφανίσεις και στις ηχογραφήσεις, «κάνε το με τα ελάχιστα», αυτή ήταν η επιταγή των καιρών. Μου βγήκε σε καλό, κεντράρισα στη βασική δύναμη μου, τη μελωδική ικανότητα μου και στο πως αυτή φωτίζει τον λόγο. Με αυτήν την τόσο λιτή άλλωστε συνθήκη υπηρέτησα δυο τραγωδίες («Ιφιγένεια Εν Αυλίδι» και «Αντιγόνη») με ένα ακορντεόν, τις φωνές των ηθοποιών και με έμφαση στο κείμενο και καταφέραμε να επιτύχουμε μυσταγωγία. Ακολούθησαν όλοι, ήταν μια γραμμή που συνέφερε οικονομικά, να στηθεί μια ζωντανή παράσταση ή να είναι εφικτή μια παραγωγή. Δεν είναι καθόλου απλό, χρειάζεται δεκαπλάσια ενέργεια γιατί δεν έχεις πουθενά να κρυφτείς ή να καμωθείς τον «σπουδαίο». Έχεις ύλη, πορεύεσαι. Δεν έχεις, εκτίθεσαι. Με τη Σπείρα και πάντα για λόγους οικονομίας το εφαρμόσαμε πολύ πριν απ το ξέσπασμα της κρίσης. Ήταν σα να είχα προετοιμαστεί και έτσι η βροχή δεν με αιφνιδίασε!
Πώς αισθάνεσαι βλέποντας ανθρώπους όπως ο Χρίστος Θεοδώρου, η Ηρώ Σαϊα και η Ρίτα Αντωνοπούλου που, αν δεν ξεκίνησαν, σίγουρα διαμορφώθηκαν μέσα από την Σπείρα Σπείρα να διαπρέπουν; Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις το concept αλλά και τα εκάστοτε μέλη της Σπείρας Σπείρας παραμένει ο ίδιος ή διαφοροποιήθηκε στην διάρκεια του χρόνου; Και με την ευκαρία, γιατί το όνομα είναι η ίδια λέξη δύο φορές; Πάντα είχα την απορία γιατί δεν την ονόμασες απλά Σπείρα!
Θα αρχίσω από το τελευταίο. Το όνομα προήλθε από το Καρέτα Καρέτα, είδος προς εξαφάνιση. Ομάδα; Tην εποχή που το κάναμε ήταν αδιανόητο. Τα θυμάμαι όλα σαν τώρα. Πάλι αυτός ο μουρλός μάζεψε κάτι παιδάκια σε ένα υπόστεγο; Τέλος πάντων, το όνομα ήταν κοινή απόφαση, όπως και πολλά άλλα επίσης. Το πρόγραμμα των «Γραμμών» είναι κοινή δημιουργία, ομοίως και οι ενορχηστρώσεις. Για τους ανθρώπους που είτε γεννήθηκαν καλλιτεχνικά είτε δοκιμάστηκαν στη Σπείρα έχω μόνο χαρά για κάθε τους δραστηριότητα . Καμαρώνω σα γύφτικο σκεπάρνι! Έχουμε περάσει με όλους πολλά, δάκρυα, γέλια, συγκινήσεις, φτώχιες. Περίφημα παιδιά και πραγματικοί, θαυμάσιοι καλλιτέχνες. Ωραίες φωνές και όλοι τους χρήσιμοι σε αυτό που κάνουμε όλοι μαζί. Όλοι τους είναι σκληρά εκπαιδευμένοι έτσι ώστε να γνωρίζουν ότι χωρίς δουλειά δεν υπάρχει νίκη. Τους αγαπώ και τους το δείχνω με κάθε ευκαιρία. «Έχεις στρατό», μου είπε κάποτε η Μάρθα Βούρτση στο Ηρώδειο και η Μάγια Λυμπεροπούλου «νόμιζα ότι το συλλογικό είχε τελειώσει με τον Κουν». Αλλά να πω κάτι, το τραγούδι είναι πάντα ο πρωταγωνιστής. Έτσι έγινε θέμα η Δήμητρα Παπίου, αν και τυπικά δεν ανήκε ποτέ στην Σπείρα, με ένα τραγούδι (το «Αυτή Η Νύχτα Μένει», από το soundtrack της ομότιτλης ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου – σ. σ. ).. Ξέρεις βαριέμαι πάρα πολύ όταν με μνημονεύουν ως επιρροή «απονέμοντας μου εύσημο» και βλέπω και ακούω δεύτερο ή τρίτο χέρι ιδέες παλαιές, δεκαετίας και βάλε, ξαναζεσταμένες και σε χρήση. Το λέω γενικά αυτό αλλά πάντως το παρατηρώ. Μόνο το τραγούδι νικάει. Έχεις καλό τραγούδι, προχωράς. Δεν έχεις, ό,τι κολπάκι και αν κάνεις σου φεύγει το νερό μέσα από τα χέρια. Η παράσταση ας πούμε της Ρίτας Αντωνοπούλου με τον Θοδωρή Οικονόμου ήταν αριστούργημα. Καμάρωσα μια Ευρωπαία καλλιτέχνιδα, είδα εξέλιξη, ιδεολογία, στόχο, δόσιμο και χωρίς σημειωτέον να υπάρχει concept. Υπάρχει μόνο περιεχόμενο, λέξεις, μουσική και ιδεολογικός στόχος. Τι δίνουμε και πού αποσκοπούμε...Ο τωρινός ανδρικός πυρήνας της Σπείρας είναι μάλλον οι τελικοί κληρονόμοι. Αστειεύομαι αλλά αυτοί άντεξαν την κοινή πορεία. Είναι εκπληκτικά παιδιά και υπέροχοι καλλιτέχνες. Σκέφτομαι παρόλα αυτά να κάνω και πάλι μια ακρόαση μόνο για κοπέλες...
Σε συνέντευξη που της είχα πάρει η Λίνα Νικολακοπούλου μου είπε μόνη της, στο πλαίσιο της απάντησης σε ερώτηση για τα λεγόμενα «χρόνια της ευφορίας», ότι «πρέπει όλοι να κάνουμε την αυτοκριτική μας», εννοώντας προφανώς ένα μοντέλο διασκέδασης με πολύ δαπανηρές παραγωγές κ.λπ. που η δική σας ομάδα, μαζί με τον αείμνηστο Ανδρέα Βουτσινά και μερικούς άλλους ακόμα, είχε προτείνει τότε. Κρίνοντας από κάποια σχόλια σου στην πρεμιέρα του προγράμματος στις «Γραμμές» νομίζω ότι δεν διαφοροποιείσαι πάρα πολύ από την άποψη της. Το ερώτημα είναι αν σας καταλογίζεις μια συνειδητά λάθος επιλογή, δίχως να λάβετε υπόψη σας τις συνέπειες και τη συνέχεια ή μιαν υπερβολική αθωότητα που σας έκανε να μην σκεφτείτε καν αμφότερες.
Κάθε στιγμή, κάθε ώρα έχει το αποτέλεσμα της. Τότε ήμασταν αθώοι και κουρντισμένοι να ξεφύγουμε από το σύστημα και το πως λειτουργούσε. Είχαμε κοντά μας έναν εμπνευσμένο άνθρωπο, τον σκηνοθέτη Ανδρέα Βουτσινά. Ευρωπαίος βεριτάμπλ, υπακούσαμε και είχαμε αποτέλεσμα. Είχαμε και μια δυνατή «αρχηγό» στη σκηνή, την Άλκηστη. Ορίσαμε στην εποχή κάτι φρέσκο που έβαζε τον κόσμο μέσα στην περιπέτεια και δημιουργούσε ανάμνηση. Αλλά το ξαναλέω, πρωταγωνιστής και τότε ήταν το τραγούδι. Χωρίς τραγούδι όποιο σκηνοθετικό τερτίπι και αν χρησιμοποιήσεις είναι ρούχο δίχως σώμα. Πήραν όλοι τότε σκηνοθέτες, φωτιστές, χορογράφους και μπαλέτα, ήθελαν να κοπιάρουν το πατρόν. Χωρίς τραγούδι έμεινε ένα φτηνό παντεσπάνι και ολίγη «μουχλέξ» μπουζουκλερί στο βάθος και τίποτα άλλο. Είμαι πολύ υπερήφανος για ό,τι κάναμε τότε αλλά ακόμα πιο υπερήφανος για τρεις δίσκους - ορόσημα που δημιουργήσαμε μαζί με την Λίνα Νικολακοπουλου, «Κυκλοφορώ Και Οπλοφορώ», «Ανθρώπων Έργα» και «Μαμά Γερνάω».
Ήσουν από εκείνους που ενθουσιάστηκαν ή το αντίθετο όταν πήραμε την ανάθεση για τους Ολυμπιακούς του 2004;
Δεν ενθουσιάστηκα καθόλου, έλεγα δυνατά από τον Εν Λευκώ τότε ότι πάμε για καταστροφή και με έβριζαν όλοι και με έλεγαν ανθέλληνα. Άσε, θυμάμαι πολλά...
Έχω την αίσθηση ότι στο πέρασμα του χρόνου διαμορφώνεις όλο και περισσότερο ένα προσωπικό σου «duende», συνδέοντας την αγάπη – με όλες τις έννοιες και τα επίπεδα της – για τους ανθρώπους με αυτή για το, με οποιαδήποτε έννοια, «θείο» με όχημα και πραγμάτωση ταυτόχρονα αυτής της σύνδεσης τον ευρύτερο πολιτισμό και ειδικότερα την δημιουργία, μουσική και όλων των άλλων ειδών. Εχω δίκαιο;
Με ενδιαφέρει πολύ το που βάζω νότες, τι γεννάει αυτό και ποιο κέντρο χτυπάει στους ανθρώπους. Αφήνω αυτό που θα γεννηθεί να παρασύρει και εμένα. Πάει καλά η μηχανή, δεν με έχει προδώσει. Λέω πάντα όταν είμαι ευχαριστημένος, «κάτι κάναμε, πάμε παρακάτω». Είμαι εργάτης και όχι εργολάβος. Το θείο δεν είναι κάτι χειροπιαστό, η αγάπη δεν είναι κάτι χειροπιαστό. Με ενδιαφέρει το εκάστοτε θέμα μου και το τι λέω στους ανθρώπους της εποχής μου.
Με μία κουβέντα, ικανοποιημένος ή όχι από τα σχεδόν τέσσερα χρόνια πια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ; Ήταν η «πρώτη φορά αριστερά» αυτό που φανταζόσουν και περίμενες;
Δεν συμπαθώ τους πολιτικούς, έχουν σχηματικές συμπεριφορές, μυρίζει «ετοιματζίλα», στα λόγια και την εμφάνιση τους. Μιλούν στο λαό σαν να μιλούν σε κάφρους! Και στο τέλος κοτσάρουν συνήθως και μια ρήση ποιητού, κάτι που βρίσκω πολύ...χαζοβιόλικο. Ένας να κάνει λίγο μούγκα και να κάνει τη δουλίτσα του αλλά μπα....Είναι δύσκολη φάση για το κυβερνών κόμμα, άλλοι το παλεύουν και άλλοι υποκρίνονται ότι το κάνουν. Υπάρχει ένα delay στις αποφάσεις. Σε μερικούς γόρδιους δεσμούς έπρεπε να έχει πέσει σπαθί. Κυκλοφορούν ακόμα και έχουν δημόσιο λόγο άνθρωποι κυριολεκτικά σιχαμένοι που δεν τους κόπηκε ο βήχας και αυτό δεν με ευχαριστεί καθόλου.
Αν έπρεπε να επιλέξεις και να κρατήσεις τρεις μόνο στιγμές από αυτή την μακρόχρονη και τόσο πλούσια διαδρομή ως πιο σημαντικές και πολύτιμες για εσένα ποιες θα ήταν;
Γιατί μόνο τρεις. Κρατάω τις κολόνιες των ανθρώπων που αγαπούσα. Μια ωραία καγιέν κελεμπία του Βουτσινά που μου χάρισε ο γιος του, ο Μάριος και τη φοράω κάθε Πάσχα. Τα χειρόγραφα της Λίνας με τα υπέροχα γράμματα και τα μελάνια της. Τον Νίκο Παναγιωτόπουλο που τόσο μου λείπει. Το ότι ετοιμαζόμουν να φύγω στην Αμερική και τότε ακριβώς προέκυψε ο σχηματισμός της πρώτης Σπείρας. Δεν έχω κάνει ποτέ τίποτα βάσει σχεδίου, όλα έρχονταν και με έβρισκαν. Και ήξερα – ή δεν ήξερα - ποια ήταν τα δικά μου...
Ποια συνεργασία σου με ερμηνευτή/ια θα έχεις για πάντα στην καρδιά σου περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη και γιατί;
Τη «Μήδεια» με την Ελένη Βιτάλη. Δίχως καμία εξήγηση...
Αισιοδοξείς ότι θα υπερβούμε σε ένα ορατό μέλλον την συνολική και όχι μόνον οικονομική κρίση ή θα παραμείνουμε βαλτωμένοι για πάρα πολλά χρόνια σε αυτήν;
Δεν αισιοδοξώ. Έχω βάλει κάτω το κεφάλι και δουλεύω ενώ αφήνω συνέχεια χαραμάδες για τον έρωτα. Είναι μια συγκλονιστική στιγμή κατά την οποία τα συστήματα εξουσιών, δηλαδή το χρήμα που δεν είναι καν αληθινό πια αλλά «αέρας κοπανιστός», καίει κόσμο, δολοφονεί, εξαφανίζει πληθυσμούς. Είμαι καλλιτέχνης, αν με βρει η σφαίρα ας με βρει όρθιο...
Το τόσο σημαντικό για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι κεφάλαιο που υπογράψατε από κοινού με την Λίνα Νικολακοπούλου έχει κλείσει για πάντα ή μπορεί να ξανανοίξει; Θα το ήθελες αυτό;
Περιμένω σα διψασμένο παιδί τα καινούργια λόγια της. Και νιώθω ότι έρχονται...Σπάνια Λίνα. Σαν Παναγιά...
Τα κίνητρα σου για δημιουργία προφανώς είναι τα ίδια με το ξεκίνημα, η διάθεση σου όμως για αυτήν είναι επίσης ίδια, μεγαλύτερη ή μικρότερη; Ακόμα πιο σημαντικό, έχουν αλλάξει και κατά πόσον τα όσα θέλεις να εκφράσεις μέσα από οτιδήποτε δημιουργείς;
Έχω ανοιχτή την καρδιά και τα αυτιά, ακούω μουσική, τις φωνές στη λαϊκή, τον Μπαχ, τον Rufus (Wainwright), τον Κώστα Τσιάνο να μου λέει μοιρολόγια, τους ακροατές του Στο Κόκκινο, τα παιδιά στα σχολεία που παίζουν μουσικές μου. Είμαι πολύ πιο ανοιχτός και διαθέσιμος από παλαιότερα, το παιδί μέσα μου είναι ζωντανό και πιο...αλήτικο από ποτέ και αυτό μου αρέσει!
Το «Duende» προέκυψε από την ομότιτλη παράσταση αλλά από το «Stamoc.14 - Η Λειτουργία Των Πόλεων» έχουν πλέον περάσει τέσσερα χρόνια. Υπάρχει υλικό για νέο κανονικό CD και πότε υπολογίζεις να κυκλοφορήσει;
Όχι, τα τραγούδια του «Duende» προϋπήρχαν. Ετοιμαζόμουν να τα ηχογραφήσω όταν μου ήρθε η ιδέα να τα παντρέψω με το κείμενο της διάλεξης του Λόρκα, άρα το CD ανήκει στην κανονική δισκογραφία μου. Καινούργιο υλικό έχω αρκετό αλλά θέλω πριν από αυτό να κυκλοφορήσω τη μουσική των δύο τραγωδιών. Σκέφτομαι πλέον να κυκλοφορώ και να διαθέτω την μουσική μου αποκλειστικά σε διαδικτυακή πλατφόρμα. Επίσης κυκλοφορούν σε λίγο δύο νέα τραγούδια μου με ερμηνευτή τον Γιάννη Πάριο. Ηταν ωραία στιγμή η συνάντηση μας...
Η τελευταία ερώτηση έχει δύο σκέλη, πρώτον τι ετοιμάζεις για τον επόμενο ένα χρόνο και δεύτερον τι ονειρεύεσαι και ελπίζεις να πραγματοποιήσεις δημιουργικά στο πιο μακροπρόθεσμο μέλλον;
Μια τραγωδία του Σοφοκλή σε μορφή ορατορίου, δεν θα αποκαλύψω ποια. Μια κωμωδία του Αριστοφάνη που επωάζεται χρόνια και επίσης δεν θα πω τον τίτλο της. Είμαι σε συζητήσεις για αυτά και για άλλα...
Ενα πάντως είναι σίγουρο, μετά από μιαν ήδη τόσο μεγάλη διαδρομή το τέλος της αργεί ακόμα πάρα πολύ για τον Σταμάτη Κραουνάκη. Το πιθανότερο μάλιστα είναι ότι, πλην βιολογικών λόγων, δεν θα έρθει παρά μόνον αν και όταν το αποφασίσει ο ίδιος...