Η τρίτη τριλογία του Star Wars ολοκληρώθηκε: Το The Rise of Skywalker κλείνει το τρίτο κεφάλαιο της επικής saga του «Πολέμου των Άστρων»...και επειδή η εποχή μας είναι αυτή που είναι, στο Ίντερνετ έχει ξεσπάσει πόλεμος, καθώς πολέμιοι και υπέρμαχοι της νέας ταινίας έχουν αρπάξει φωτόσπαθα και σκοτώνονται online για το αν η «Άνοδος» είναι καλή ή για τα σκουπίδια.
Ως γνωστόν, τα γούστα είναι πάντα υποκειμενικά- και υπό αυτή την έννοια, να ξεκαθαρίσουμε πως ο γράφων είναι φαν των Star Wars σχεδόν από τα γεννοφάσκια του (για την ακρίβεια, το Episode IV: A New Hope είναι η πρώτη ταινία που θυμάμαι να βλέπω στη ζωή μου, κάποτε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στην τηλεόραση). Κάποιοι μεγαλώσαμε με τις περιπέτειες των ηρώων της φαντασίας του Τζωρτζ Λούκας- με τις ταινίες, με τα βιντεοπαιχνίδια, με τα κόμικ και τα βιβλία του θαυμαστού Expanded Universe (που η Disney αποφάσισε να βαφτίσει “non canon” και να ακολουθήσει τη δική της πορεία)- και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε, όχι επειδή είναι «της μόδας» ή επειδή «είναι κουλ», και «awesome» στην εποχή του Ίντερνετ και των social media, αλλά επειδή ο Λουκ Σκάιγουοκερ, ο Όμπι Ουάν Κενόμπι, ο Χαν Σόλο ήταν είναι και θα είναι στο πάνθεον των ηρώων της παιδικής μας ηλικίας, όσα χρόνια και αν περάσουν- μαζί με τον Οδυσσέα, τον Αχιλλέα, τον Μεγαλέξανδρο, τον Κόναν, τον Έλρικ, τον Φρόντο, τον Άραγκορν, τον Γκάνταλφ και άλλους. Είμαστε πολλοί αυτοί που δεν εκτιμήσαμε τον «Πόλεμο των Άστρων» όταν έγινε της μόδας η «geek culture», κάνοντας πολλούς αστοιχείωτους (που ως τότε τα κορόιδευαν όλα αυτά) να τα «ανακαλύψουν»- τον αγαπούσαμε ανέκαθεν.
Γιατί τα γράφω αυτά: Για να τονίσω πως, όταν βλέπω μια ταινία Star Wars, το κριτήριό μου είναι πόσο «Πόλεμος των Άστρων» είναι- σε πόσο μεγάλο βαθμό θα νιώσω όπως ένιωσα για πρώτη φορά όταν, παιδί προσχολικής ηλικίας ακόμα, έβλεπα (χωρίς να καταλαβαίνω πολλά, αλλά μαγεμένος πάραυτα) τον Λουκ να πιλοτάρει το X-Wing του στις χαράδρες του Death Star για να ρίξει την τορπίλη στον αεραγωγό και να σώσει τον γαλαξία.
Και από αυτή την οπτική- τη μόνη που έχει ουσία, κατ’εμέ- το Rise of Skywalker, ναι, μου άρεσε πολύ. Ναι, είχε μειονεκτήματα, αλλά τα πλεονεκτήματά του ήταν πολύ περισσότερα- και πάνω από όλα ήταν καθαρόαιμος «Πόλεμος των Άστρων» και όχι «κάτι άλλο» που απλά φορούσε ένα μανδύα «Star Wars» με σκοπό να φέρει το franchise «στην εποχή μας» (λες και είχε ανάγκη ποτέ κάτι τέτοιο), όπως στην περίπτωση του «The Last Jedi» (που δε μου είχε αρέσει καθόλου, για ένα μεγάλο εύρος λόγων, που δεν θα αναλύσω εδώ, καθώς τώρα μιλάμε για το Episode IX).
Τι μου άρεσε και τι όχι (ακολουθούν κάποια πιθανά spoilers)
Συνοψίζοντας λοιπόν, και προσπαθώντας να αποφύγουμε τα spoilers: Βρήκα το Rise of Skywalker το καλύτερο της νέας αυτής τριλογίας, καθώς, πολύ απλά, «τιμάει αυτά που φοράει». Δεν είμαι κατά της εξέλιξης, σε καμία περίπτωση, αλλά σίγουρα όταν πάω να δω Star Wars ή πχ Star Trek θέλω να δω Star Wars ή Star Trek, όχι πειραματισμούς απλά και μόνο για να λέμε ότι κάνουμε πειραματισμούς ή βεβιασμένα «προοδευτικά» χαρακτηριστικά απλά και μόνο για να λέμε ότι «ανήκει στην εποχή μας». Η βασική δομή της νέας ταινίας είναι στην ουσία αυτή του Return of the Jedi, με τον τρόπο που το Force Awakens ήταν στην ουσία μια νέα εκδοχή του A New Hope. Οι βασικοί ήρωες που γνωρίζουμε από τις δύο προηγούμενες ταινίες ολοκληρώνουν τα story arcs τους, και δεν αφήνουν πίσω εκκρεμότητες ή αμφιβολίες- ενώ η ιστορία στο σύνολό της παραμένει επική. O J. J. Abrams δέχεται πολλές επικρίσεις επειδή ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό «σίγουρα» μονοπάτια. Κατ’εμέ, αυτό ισχύει-αλλά για μένα είναι θετικό αυτό, όχι αρνητικό.
Από άποψης διαλόγων και υποκριτικής, ομολογουμένως ποτέ δεν ήταν το πλέον δυνατό κομμάτι των Star Wars, αλλά εδώ πρέπει να πούμε πως ο Άνταμ Ντράιβερ (Μπεν Σόλο/ Κάιλο Ρεν) πραγματικά ξεχωρίζει για άλλη μια φορά από άποψης παρουσίας και υποκριτικής (γενικά μιλώντας, είναι εμφανές πλέον, και με βάση άλλες ταινίες που έχει παίξει, πως μιλάμε για έναν πάρα πολύ καλό ηθοποιό, που αναδείχθηκε χάρη στο Star Wars), ενώ η Ντέιζι Ρίντλεϊ κατέχει πάρα πολύ καλά τον ρόλο της Ρέι, αναδεικνύοντας με σωστό τρόπο τον σκληρό εσωτερικό αγώνα του χαρακτήρα της (γενικότερα η χημεία μεταξύ των δύο αυτών πρωταγωνιστών πραγματικά «πετάει σπίθες», αντικατοπτρίζοντας εξαιρετικά τη σύνδεση μεταξύ αυτών των δύο ηρώων, που έχουν τόσα πολλά να τους χωρίζουν και ακόμα περισσότερα να τους ενώνουν). Όσον αφορά στο «buddy movie» του Πο Ντάμερον και του Φιν, έχει πλάκα σε αρκετά σημεία και λειτουργεί συχνά ως ευχάριστο comic relief.
Η επιστροφή του αυτοκράτορα Πάλπατιν ως βασικού κακού τώρα, σίγουρα αποτελεί μια κίνηση «επιστροφής στα βασικά», και αποδεικνύεται αποτελεσματική- αλλά οι συντελεστές θα μπορούσαν να αφιερώσουν λίγα δευτερόλεπτα για να εξηγήσουν κάπως πώς ακριβώς κατάφερε να επιζήσει από το Return of the Jedi (στο Expanded Universe, πχ, ξέραμε τι συμβαίνει με τους κλώνους, μας το εξηγούσανε, εδώ πάλι απλά κάνουν μια νύξη σε κλωνοποίηση- θεωρώ περισσότερο ως αναφορά στο παλιό υλικό του Expanded Universe παρά ως «πραγματικό» plot device- και μετά κάποιες αοριστίες για τις δυνατότητες της Dark Side). Γενικά – στα μειονεκτήματα αυτό- σε κάποια σημεία η δράση φαίνεται να προχωρά πιο γρήγορα από ό,τι θα έπρεπε, και αυτό λειτουργεί σε βάρος μέρους της πλοκής και κάποιων χαρακτήρων.
Όσον αφορά στις ανατροπές, τις βρήκα καλές -αν και τη μεγάλη ανατροπή την περίμενα πιο εντυπωσιακή ως προς τον τρόπο που παρουσιάζεται στον θεατή. Επίσης, δεν θα το περίμενα ποτέ, αλλά για πρώτη φορά σε Star Wars ένιωσα στέρηση...διαστημικών μαχών: Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν, αλλά σε σχέση με τις μεγαλειώδεις μάχες των άλλων ταινιών, εδώ μένεις λίγο με την...όρεξη (αν και έχει μια μεγάλη αναμέτρηση στο τέλος, είναι κάπως...συνοπτική). Από την άλλη, οι σκηνές δράσης εν γένει είναι εντυπωσιακές- και ειδικά η μονομαχία του Κάιλο Ρεν με τη Ρέι στα συντρίμμια του Death Star ανάμεσα στα κύματα είναι ποίηση, ένας μοναδικός οπτικοακουστικός συνδυασμός. Επίσης, η μεγάλη τελική αναμέτρηση (και οι άμεσες συνέπειές της) έχει όντως επικό χαρακτήρα, και δίνει αποτελεσματικά την πολυπόθητη κάθαρση για όλους.
Θα μπορούσα να γράψω άλλα τόσα, αλλά μάλλον θα ήταν υπερβολή. Η ουσία είναι πως πρόκειται για μια πραγματική ταινία Star Wars: Πάτε να δείτε «Πόλεμο των Άστρων» και θα δείτε «Πόλεμο των Άστρων» -και μάλιστα ένα μεγάλο φινάλε, με τα περάσματα παλαιών ηρώων να δίνουν και να παίρνουν. Μεγάλο highlight είναι η σκηνή όπου ακούγονται οι φωνές ΟΛΩΝ των παλιών και νέων Τζεντάι που έχουν περάσει από ταινίες και animated σειρές, από τον Λίαμ Νίσον (Κούι Γκον Τζιν) και τον Άλεκ Γκίνες (γηραιός Όμπι Ουάν Κενόμπι) μέχρι τον Γιούαν Μακ Γκρέγκορ (νέος Όμπι Ουάν) την Άσλεϊ Έκσταϊν (Ασόκα Τάνο, του animated The Clone Wars), τον Σάμιουελ Τζάκσον (Μέις Γουΐντου) και τον Φρέντι Πρινζ Τζούνιορ (ο Κέιναν του Rebels)- και φυσικά τον Τζέιμς Ερλ Τζόουνς και τον Χέιντεν Κρίστιανσεν (Νταρθ Βέιντερ/ Άνακιν Σκάιγουοκερ).
Γενικά, πολλοί είναι αυτοί που κατηγορούν τον J. J. Abrams πως δεν έκανε τόσο μια ταινία, όσο ένα μεγάλο «fan service». Το ερώτημα που προκύπτει εδώ είναι απλό: Πώς είναι δυνατόν κάτι που γίνεται για να ικανοποιήσει τους φαν να είναι μεμπτό; Για ποιον λόγο μπορεί να θεωρεί κάποιος πως οι φαν, αυτοί που ακολουθούν το Star Wars εδώ και δεκαετίες, είναι κάποιοι που «πρέπει» να «νουθετηθούν» και να αναγκαστούν να δεχτούν αυτά που άλλοι θεωρούν ως «καινούρια»; «Νεωτερισμοί» με το ζόρι; Λυπόμαστε, αλλά δεν θα πάρουμε: Άλλα ήταν αυτά που αγαπήσαμε.
Για να κλείσουμε, η υποκειμενική άποψη του γράφοντος για το Rise of Skywalker είναι πως Εάν πάτε να απολαύσετε μια πραγματική Star Wars ταινία, μη φοβάστε καθόλου: the Force is strong with this one. Εάν όχι, τότε ναι, πιθανώς θα βρείτε πράγματα για να γκρινιάξετε. Αλλά γιατί να πάτε σινεμά για να γκρινιάξετε εξαρχής;