«Η φωτογραφία είναι για μένα κάτι που δεν αντικαθίσταται με τίποτα άλλο. Με βοηθάει στο να μπορώ να εκφράσω την συνειδητότητά μου και να συμβάλω στον αγώνα της κατανόησης της πραγματικότητάς μας, ξεπερνώντας το εμπόδιο της γλώσσας», λέει o Στυλιανός Παπαρδέλας στη HuffPost Greece, για τη σημασία που έχει για εκείνον η φωτογραφία.
Γεννήθηκε στη Λάρισα και μεγάλωσε στην Κρήτη. Κατά τη διάρκεια των παιδικών του χρόνων, ο Στυλιανός μετακόμιζε συχνά, γεγονός που του επέτρεψε να ανακαλύψει τον κόσμο γύρω του. Σε ηλικία 15 ετών διαγνώσθηκε με καρκίνο και κατά συνέπεια η «ελευθερία» για εξερεύνηση περιορίστηκε. Στα 17 του χρόνια και μετά από έμπνευση που του χάρισε η διαμονή σε ένα πολυπολιτισμικό μέρος στην Ιρλανδία, ο Στυλιανός άρχισε να φωτογραφίζει, ταξιδεύοντας σε όλη την Ευρώπη.
Έχει συνεργαστεί με μεγάλα ελληνικά ψηφιακά Μέσα και οι φωτογραφίες του έχουν επιλεχθεί από το National Geographic, το Al Jazeera, το NPR, το Spiegel Online κ.α. Επιπλέον, έχει συνεργαστεί με διεθνείς οργανισμούς και ΜΚΟ.
Το 2010, βρέθηκε για πρώτη φορά στην Ουγκάντα. Καθώς περπατούσε στις γειτονιές της Καμπάλα, συνάντησε μια γυναίκα με «φωτεινό» χαμόγελο, τη φωτογράφισε και αυτή η εικόνα αποτέλεσε το κίνητρο για να ξεκινήσει το «In Touch», ένα πρότζεκτ γεμάτο στιγμές «σύνδεσης» με ανθρώπους από διαφορετικές γωνιές του κόσμου. Επισκέφτηκε περισσότερες από 40 χώρες, καλύπτοντας τα ταξίδια με προσωπικούς πόρους και με τη βοήθεια ανθρώπων που συνάντησε στην πορεία. Το δεύτερο φωτογραφικό πρότζεκτ που προέκυψε από τα ταξίδια του ήταν το «Out of Touch» και περιέχει εικόνες με θέμα τα προβλήματα στην καθημερινότητα των σύγχρονων κοινωνιών.
Τα δυο πρότζεκτ έγιναν ένα και έτσι δημιουργήθηκε το «Duality», ένα λεύκωμα με 126 φωτογραφίες από τις περιηγήσεις δέκα χρόνων. Για να εκδοθεί το πρώτο του βιβλίο, ο φωτογράφος έστησε μια καμπάνια στο Διαδίκτυο, όπου ζητά τη στήριξη του κόσμου.
Ο Στυλιανός μιλά για τις ιστορίες πίσω από τα δυο πρότζεκτ, την καμπάνια για το βιβλίο, τη δύναμη της φωτογραφίας και τις προκλήσεις που συνάντησε στα ταξίδια του.
Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφτείτε τη σελίδα της καμπάνιας.
«In Touch» και «Out of Touch»
«Όλη η διαδικασία δέκα χρόνων για να φτάσω στο τελικό αποτέλεσμα που ονόμασα “Duality”, ήταν για να γνωρίσω τον εαυτό μου. Ξεκίνησα στα 21 και δεν είχα ιδέα από πολλά πράγματα, όμως είχα μια δίψα για αναζήτηση. Τότε νόμιζα ότι ήθελα να δω τον κόσμο. Τώρα ξέρω ότι ήθελα να καταλάβω τον κόσμο για να καταλάβω τον εαυτό μου. Κάθε μου λήψη, υποσυνείδητα ήταν η οπτική που καθρέπτιζε την συναισθηματική μου κατάσταση σε σχέση με την πραγματικότητα της συγκεκριμένης στιγμής. Στην αρχή έκανα το λάθος να ονομάζω της φωτογραφίες μου ταξιδιωτικές γιατί απλά μου αρέσει να ταξιδεύω, αλλά η ανάγκη μου ήταν πάντα να εκφραστώ μέσα από την τέχνη της φωτογραφίας. Όταν συνειδητοποίησα ότι μπορώ να το κάνω σε όποια κλίμακα θέλω, χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισα να θέσω τα ερωτήματα μου και να ψάξω για απαντήσεις σε όλο το πλανήτη μας.
Οι φωτογραφίες αυτές τραβήχτηκαν εντελώς σκόπιμα, στην αρχή μη συνειδητά και έπειτα με απόλυτη συνείδηση του ”γιατί”, ώστε να μπουν σε αυτό το βιβλίο, με αυτόν τον τίτλο και να εκφράσουν την προσωπική μου οπτική στην ύπαρξη, τις κοινωνίες μας και τις διαδικασίες που όλη η ανθρωπότητα περνάει για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το «γιατί» αλλά και το «πως».
To “In touch” και το “Out of touch” είναι δυο τεράστια κομμάτια της ζωής μου αλλά και της ανθρωπότητας. Είναι δυο ιδέες που συγκρούονται και δύο οπτικές που συνυπάρχουν. Δεν θέλω να αναλύσω κάτι παραπάνω γιατί επιθυμώ το βιβλίο αυτό να φτάσει στα χέρια ανθρώπων που θα το ανοίξουν και θα το ξανανοίξουν, θα το επεξεργαστούν, θα σκεφτούν. Θέλω ο καθένας να κάνει τις δικές τους συνδέσεις μέσα από αυτή την προσπάθεια φωτογραφικής αφήγησης».
«Θέλω να κάνω κάτι που με προχωράει σαν άνθρωπο»
«Ξεκίνησα να φωτογραφίζω στα 17. Λίγο αργότερα, όταν είδα μια φωτογραφία του Gary Winogrand, ένιωσα ότι αυτή η διαδικασία μπορεί να είναι η αφορμή για να κινηθώ, να κάνω πράγματα για μένα και για άλλους, να δοκιμάσω τον εαυτό μου και να μάθω μέσα από πολύ δουλειά πως να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Δεν με ώθησε τίποτα στο να ακολουθήσω την φωτογραφία επαγγελματικά. Απλά έκανα αυτό που με ευχαριστούσε και κάθε ευκαιρία που μου έδινε κάποιος ήταν μια καινούρια περιπέτεια και μια διαφορετική οπτική. Δεν με ενδιαφέρει τι δουλειά κάνω και αν είναι αυτή η δουλειά μου. Θέλω πάντα να κάνω κάτι το οποίο με προχωράει με ένα τρόπο σαν άνθρωπο, μου εντείνει το ενδιαφέρον προς την διεύρυνση της συνειδητότητάς μου και της κατανόησης αλλά και σύνδεσης με όσα περισσότερες καταστάσεις γίνεται».
«Η εικόνα είναι παγκόσμια γλώσσα»
«Η φωτογραφία είναι για μένα κάτι που δεν αντικαθίσταται με τίποτα άλλο. Σε πρώτο επίπεδο η είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να σταματάει τον χρόνο και να αποθηκεύει μια μνήμη που έχει χαθεί για πάντα με απόλυτη πιστότητα. Πέρα από αυτό όμως, η εικόνα είναι μια παγκόσμια γλώσσα. Είμαι ένα μικρό κομμάτι ενός τεράστιου συνόλου και η φωτογραφία με βοηθάει στο να μπορώ να εκφράσω την συνειδητότητά μου και να συμβάλω στον αγώνα της κατανόησης της πραγματικότητάς μας, ξεπερνώντας τo εμπόδιο της γλώσσας».
«Είσαι το παιδί μου»
«Το ταξίδι στην Ουγκάντα ήταν μια ”βουτιά” σε κάτι τόσο διαφορετικό που έμοιαζε στα δικά μου μάτια παράλληλο σύμπαν. Μέχρι που άφησα τις προκαταλήψεις μου στην άκρη και πλησίασα ”πιο κοντά”. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει εμείς και αυτοί. Υπάρχουμε εμείς. Ήταν μια, αλλά ”μεγάλη εικόνα”.
Νομίζω ότι μεταφράζουμε τις εικόνες και τις καταστάσεις που ζούμε με τρόπο που καταλαβαίνουμε την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, μέσα από τις εμπειρίες και τις σκέψεις που κουβαλάμε. Αυτή η γυναίκα μου έδωσε απλόχερα μια στιγμή, που ήταν αρκετή για να σκέφτομαι και να αναρωτιέμαι σε όλη μου την ζωή. Με ένα και μόνο χαμόγελο μου έδωσε να καταλάβω ότι η ουσία βρίσκεται σε κάτι τόσο απλό. Στην αγάπη. Μου είπε: ”Κοίτα, δεν έχει σημασία που βρίσκομαι, πόσα χρήματα έχω, σε τι σπίτι ζω”. Μπήκα στο σπίτι της σαν ξένος κι εκείνη μου είπε: ”Είσαι το παιδί μου”».
«Η μεγαλύτερη πρόκληση, να θυμηθώ ότι πιστεύω στον εαυτό μου»
«Στον δυτικό πολιτισμό, έχουμε φτάσει να ζούμε τόσο βολεμένα και να θεωρούμε τα πάντα τόσο δεδομένα, που το γεγονός ότι ένας άνθρωπος ταξίδεψε μόνος και κοιμήθηκε κάποιες φορές έξω, είναι κάτι εντυπωσιακό και άξιο προβολής. Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισα ήταν να θυμηθώ ότι πιστεύω στον εαυτό μου. Να εκλογικεύσω τον φόβο που δημιουργούν οι αρνητικές σκέψεις μου και να αγνοήσω τον αρνητισμό και την κριτική των ανθρώπων γύρω μου, όπου και οι ίδιοι προβάλουν τους δικούς τους φόβους πάνω μας με πρόφαση να μας προστατέψουν. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να σταματήσω να νομίζω ότι μπορώ να προβλέψω το μέλλον και να ελέγξω τα πάντα, να βγω εκεί έξω και να βιώσω τι πραγματικά συμβαίνει. Να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο και ανοιχτό σε εμπειρίες και άλλους ανθρώπους, να ρισκάρω και να μάθω από τα λάθη μου. Είμαστε ”κλεισμένοι” στις σκέψεις μας και έχουμε ξεχάσει ότι η ζωή είναι ”ο,τι δεις, ο,τι μυρίσεις και ο,τι γευτείς”. Ο κόσμος δεν είναι επικίνδυνος, ο πλανήτης μας είναι ένα ”πλωτό” θαύμα μέσα σε μια τεράστια άγονη θάλασσα (από όσο γνωρίζουμε μέχρι τώρα). Εκεί έξω, οι άνθρωποι ψάχνουν αυτό που ψάχνω και εγώ, αγάπη και κατανόηση και όπως λένε και οι Beatles: “The love you make, equals to the love you take”».
Τα σχέδια για το μέλλον
«Προσπαθώ να κάνω σχέδια για το πως μπορώ να έχω περισσότερο χρόνο να βιώνω τον εαυτό μου και την πραγματικότητά μου στη μια και μοναδική ευκαιρία που έχω και λέγεται ”η ζωή μου”. Κάνω σχέδια για το πως να περνάω πιο πολύ χρόνο με τους αγαπημένους μου και να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους συνέχεια. Προσπαθώ να κάνω σχέδια για να μπορώ να παίζω όσο πιο πολύ μπορώ και να ανακαλύπτω τον κόσμο γύρω μου. Θα ήθελα να κάνω πιο εντατικά σχέδια για το πως προσωπικά και συνολικά μπορώ να βοηθήσω στο να σώσουμε το πολύτιμο περιβάλλον που είναι η μοναδική αιτία που υπάρχουμε. Τα επαγγελματικά μου σχέδια έρχονται ως κάτι αναγκαστικό για να εξυπηρετήσουν τις παραπάνω ανάγκες και για αυτό δεν νιώθω ότι έχει κάποιο όφελος να αναφερθώ σε αυτά».