Δυο –τρία τραπέζια, μερικές καρέκλες, ένα πετρογκαζ, καλή διάθεση, φιλόξενοι άνθρωποι. Κι αγάπη.
Δεν ξέρω να σας πω πώς γράφεται η ιστορία, αλλά αυτή η ιστορία έτσι γράφτηκε. ’Η έστω έτσι ξεκίνησε να γράφεται και συνεχίζει να γράφεται μέχρι σήμερα.
Χαρτί και μολύβι, μελάνι ή πληκτρολόγιο, εδώ δεν ήταν απαραίτητα. Εδώ μετρούσε η ανοιχτή καρδιά και η ζεστασιά της υποδοχής του κυρίου Λεωνίδα, τα μαγειρευτά και το ψητό της κυρίας Κάκιας. Το χαμόγελο και των δύο. Η θετική ενέργεια κι η προθυμία με την οποία εξυπηρετούσαν τους πελάτες. Που με τα χρόνια έγιναν φίλοι. Κι η «παρέα» όλο και μεγάλωνε. Και δεν την χωρούσε το μαγαζί, η «παραλία», ούτε η μία αυλή....του «Λεωνίδα». Του εστιατορίου στο Λυγουριό, «ενός τόπου του συλλογικού μας μύθου», όπως το χαρακτηρίζει ο Φώτης Απέργης.
Ενός τόπου «μαγικού». Στην αυλή του όλα είχαν τους δικούς τους ρυθμούς, τη δική τους αντοχή στις αλλαγές.
Περνώντας το κατώφλι του «Λεωνίδα» ήταν σα να έπεφτες στην...κουνελότρυπα της Αλίκης.
Οι «ξεναγήσεις» του κυρίου Λεωνίδα, το γιουβέτσι της κυρίας Κάκιας, καυτές τηγανητές πατάτες, ποδόσφαιρο στην κάτω αυλή, σούβλα στην πάνω, βουτυρόμελο, ο φοίκος, φωτογραφίες με αφιερώσεις στους τοίχους -ένα φωτογραφικό μουσείο της Επιδαύρου
καλοστρωμένα τραπέζια, κόσμος να τα γεμίζει με ταχύτητα, δίσκοι γεμάτοι να πηγαινοέρχονται, παγωμένο καρπούζι, δεκάδες μαχαιροπήρουνα που έπρεπε να σκουπιστούν έως την επόμενη ημέρα·
ξημέρωμα στη βεράντα, παγωτίνια, ἀκτὶς ἀελίου και τα κοκκόρια του γείτονα απόλυτα συντονισμένα· φίλοι, γνωστοί, αγαπημένοι, το βαφτιστήρι που μεγαλώνει και καμαρώνεις, αναλύσεις πάσης φύσεως, ύπνος στις καρέκλες για τους μικρούς, κουβέντα στην κουβέντα η ώρα να περνάει για τους μεγάλους.
Στην αυλή του «Λεωνίδα» ο χρόνος είχε τους δικούς του κανόνες.
Ήταν σα να μηδένιζε. Και την επόμενη χρονιά έπιανες το νήμα από κει που το είχες αφήσει. Δέκα γεμάτοι μήνες ζωής, βαρίδια καθημερινότητας, εξαφανίζονταν μονομιάς!
Πώς να καταγραφεί η μνήμη, πώς να χωρέσεις την ιστορία έξι δεκαετιών σε χάρτινες σελίδες;
Ο Φώτης Απέργης κατάφερε κάτι εξαιρετικό: πήρε στα χέρια του το πολύτιμο υλικό και με αγάπη, σεβασμό και γνώση το έβαλε στο χαρτί, χωρίς να το προδώσει στο ελάχιστο, χωρίς χάσει την ζωντάνια και την αλήθεια του. Το πολυτελές λεύκωμα «Η Κάλλας, ο Μινωτής, ο Κουν και τα μαγειρευτά της Κάκιας - Προσωπικότητες από τον χώρο του θεάτρου αφηγούνται άγνωστες ιστορίες γύρω από την ταβέρνα του Λεωνίδα στην Επίδαυρο» (εκδόσεις Ελληνογερμανική Αγωγή) είναι αφιερωμένο στην οικογένεια του Λεωνίδα Λιακόπουλου. 60 χρόνια ζωής των καλλιτεχνών στην Επίδαυρο εξιστορούνται μέσα από ιστορίες που έμειναν αξέχαστες στην αυλή του «Λεωνίδα».
Ανέκδοτες προσωπικές μαρτυρίες σημαντικών και δημοφιλών καλλιτεχνών και διανοουμένων συνθέτουν ένα πρωτότυπο θεατρικό λεύκωμα με στίγμα ιστορικό, κοινωνικό και εκπαιδευτικό.
Οικοδέσποινα της ονομαστής ταβέρνας μαζί με τους δύο γιους της, Νίκο και Γιώργο Λιακόπουλο, η Κάκια Λιακοπούλου ιστορεί τους σταθμούς ζωής αυτών των 60 χρόνων μαζί με την ευρύτερη οικογένεια των καλλιτεχνών τιμώντας τη μνήμη του Λεωνίδα Λιακόπουλου. Η έκδοση είναι εμπλουτισμένη με ιστορικές φωτογραφίες με αυτόγραφα και αφιερώσεις των πρωταγωνιστών στους τοίχους του εστιατορίου, τις οποίες η Ελληνογερμανική Αγωγή ψηφιοποίησε αποκλειστικά για το λεύκωμα αυτό.
To λεύκωμα διατίθεται από την «Ελληνογερμανική Αγωγή» χωρίς χρέωση σε περιορισμένο αριθμό σε έντυπη μορφή. Είναι επίσης διαθέσιμο διαδικτυακά στη διεύθυνση https://www.ea.gr/ea/myfiles/Image/events/2020/20200610/EPIDAVROS_BOOK.pdf