Στης Γάζας τα στενά, εκεί όπου τα οστά της ηχούς συναπαντιόνται με την ηχώ των οστών και των βομβών:
Ερείπια αληθινό καταφύγιο επιτέλους προς το οποίο από τόσο μακριά μετά από τόσα λαθεμένα χρόνος ξεχασμένος. Ολούθε αχανές γη ουρανός ένα κανένας ήχος όλα ασάλευτα. Σβηστό πεσμένο ανοιχτό τέσσερεις τοίχοι ανάστροφα αληθινό καταφύγιο αδιέξοδο.
Σκόρπια ερείπια ίδιο γκρίζο όπως η άμμος γκρίζα σταχτιά αληθινό καταφύγιο. Κύβος όλος φως απόλυτο λευκό άγραφες επιφάνειες όλα ξεχασμένα. Πάντα ήταν μόνο γκρίζος αέρας άχρονος κανένας ήχος χίμαιρα το φως που περνάει. Πάντα μόνο αυτή η στασιμότητα όνειρο η ώρα που περνάει.
Αργό μαύρο με ερείπιο αληθινό καταφύγιο τέσσερεις τοίχοι ανάστροφα κανένας ήχος. Κνήμες ένας μονοκόμματος όγκος χέρια κολλημένα στα πλευρά μικρό σώμα αντίκρυ στο αχανές. Πάντα μόνο στο όνειρο πού χάθηκε η ώρα που περνάει ατέλειωτη σύντομη. Ένα βήμα στα ερείπια στην άμμο σερνάμενος με την ράχη του στο αχανές θα το κάνει. Πάντα μόνο όνειρο οι μέρες και οι νύχτες καμωμένες από όνειρα άλλων νυχτών καλύτερων ημερών. Θα ζήσει ξανά το χρόνο ενός βήματος πάλι θα ξημερώσει και θα νυχτώσει πάνω του το αχανές.
Σβηστό πεσμένο ανοικτό αληθινό καταφύγιο αδιέξοδο προς το οποίο από τόσο μακριά μετά από τόσα λαθεμένα χρόνος ξεχασμένος. Πάντα μόνο σιωπή τέτοια που στη φαντασία αυτά τα τρελά γέλια αυτές οι κραυγές. Χίμαιρα η αυγή που διώχνει τις χίμαιρες και η άλλη που λέγεται σούρουπο.
Αληθινό καταφύγιο επιτέλους αδιέξοδο σκόρπια χάμω τέσσερεις τοίχοι ανάστροφα κανένας ήχος. Ολούθε αχανές γη ουρανός ένα όλα ασάλευτα καμία πνοή. Σκόρπια ερείπια γκρίζο σταχτί ολούθε αληθινό καταφύγιο επιτέλους αδιέξοδο.
Θα πάει σερνάμενος με τη ράχη του αντίκρυ στον ουρανό ξανά ανοικτό πάνω του τα ερείπια η άμμος το αχανές. Γκρίζος αέρας άχρονος γη ουρανός ένα ίδιο γκρίζο όπως τα ερείπια ισόπεδο αχανές. Πάλι θα ξημερώσει και θα νυχτώσει πάνω του το αχανές ο αέρας καρδιά θα χτυπήσει ξανά. Χίμαιρα το φως πάντα ήταν μόνο γκρίζος αέρας άχρονος κανένας ήχος. Ολούθε αχανές γη ουρανός ένα όλα ασάλευτα καμία πνοή.
Πάντα μόνο αυτή η στασιμότητα όνειρο η ώρα που περνάει. Πάντα ήταν μόνο γκρίζος αέρας άχρονος κανένας ήχος χίμαιρα το φως που περνάει. Πάντα μόνο όνειρο οι μέρες και νύχτες καμωμένες από όνειρα άλλων νυχτών καλύτερων ημερών. Πάντα μόνο σιωπή τέτοια που στη φαντασία αυτά τα τρελά γέλια αυτές οι κραυγές. Πάντα ήταν μόνο γκρίζος αέρας άχρονος όλα ασάλευτα καμία πνοή. Πάντα μόνο στο όνειρο που χάθηκε η ώρα που περνάει ατέλειωτη σύντομη. Πάντα μόνο στο όνειρο το όμορφο όνειρο μόνο μια φορά η θητεία. Πάντα μόνο φανταστικό το γαλάζιο σε μια τρελή φαντασία το γαλάζιο ουρανί της ποίησης.
Χίμαιρα όμως η αυγή που διώχνει τις χίμαιρες και η άλλη που λέγεται σούρουπο. Καθώς ολούθε αχανές γη ουρανός ένα κανένας ήχος όλα ασάλευτα.
Ήταν αυγή που είχε ξεκινήσει το καραβάνι για την Ράφα, οδοιπορούσαν ασταμάτητα και μόλις είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Είπαν να ξαποστάσουν για λίγο, ώσπου κάποιος ανάμεσά τους αναρωτήθηκε φωναχτά «Θ’ αργοπορούμε εδώ μέχρι να μας φτάσει ο θάνατος;». Οι υπόλοιποι συμφώνησαν ότι αυτό θα είναι λάθος.
«Μήπως έχουμε ξεφύγει από το δρόμο μας», πρόσθεσε, «για να κάνουμε το σωστό, το καλό;»
«Μίλια έξω από την πορεία μας», ακούστηκαν μερικοί.
Μέχρι να διορθώσουν την πορεία προς τον Νότο, φρόντισαν να απαλλαγούν από τα πολύτιμα βάρη που ολημερίς κουβαλούσαν. Σ’ ένα παράμερο κοιμητήριο καταχώνιασαν αγαπημένων τους τα οστά. Ήταν πολλά τα οστά που καταχώνιασαν κι ο ήχος τους, ό ήχος των οστών διασταυρωνόταν ανατριχιαστικά με τα οστά μιας απροσδιόριστης ηχούς, σαν συριγμός ή και σαν κροτάλισμα ακουγόταν καθώς κατρακυλούσαν στο χωνευτήρι της γης.
Κι όμως οι νεκροί πεθαίνουν δύσκολα, καταπατούν το υπερπέραν, απαιτούν τη θέση τους στη θέση της, πίσω στη λάσπη με τα λοστάρια και τις οπές τους, μέχρι τη στιγμή που ο ιδιοκτήτης της γης εκεί γύρω αφού τους ανέχθηκε επί μακρόν υπόκειται σε καθήκοντα περίθαλψης προς τιμήν τους. Τότε μπορούν να απελευθερωθούν με κάθε έννοια, τότε τελειώνουν τα βάσανά τους, τα φυσικά τους βάσανα.
Έτσι είν’ η ζωή.
ΥΓ : Αν έχει τύχει κι έχει κάποιος, κάποια επισκεφθεί την Γάζα σε ανύποπτο χρόνο, θα του, της μείνουν αξέχαστες οι εικόνες μιας πρωτοφανούς κοσμοσυρροής σ’ έναν ελάχιστο χώρο: 2 με 2,3 εκατομμύρια ψυχές σε μια γεωγραφική έκταση 360 τ.χλμ. Η Άνδρος με γεωγραφική έκταση 381 τ. χλμ. έχει μόνιμο πληθυσμό λιγότερο από 10.000 ψυχές.
Το διακειμενικό κείμενο που αναφέρεται στα Στενά της Γάζας, δανείσθηκε και χρησιμοποίησε στοιχεία από το «Χωρίς» και το «Οστά της Ηχούς» του Μπέκετ. Το έργο «Χωρίς» είναι μια λεκτική κατασκευή από φράσεις που επαναλαμβάνονται με μικρές παραλλαγές. Ένα γυμνό λευκό σώμα, μόνο, ορθό, είναι κλεισμένο μέσα σε ένα ορθογώνιο παραλληλεπίπεδο 1Χ1Χ2 γυάρδες, «λευκό πάνω σε λευκό αόρατο». Τα μέλη είναι κολλημένα στο σώμα, η μύτη, τα αυτιά, το στόμα είναι λευκές τρύπες – όλα «σα ραμμένα». Από τον κόσμο του «Χωρίς» αναδύεται μια ολική εκφραστική ποιότητα που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε με τις λέξεις «σπαρακτική οδύνη ανάμεικτη με διαβρωτικό χιούμορ». Αυτή η εκφραστική ποιότητα μεταγράφει στον χώρο της τέχνης την αγωνία για την υπαρξιακή ή την κοινωνικοπολιτική κατάσταση.
Κάπως έτσι και στην Γάζα: Αν κλείσεις τα μάτια σου και μεταφερθείς νοερά εκεί πέρα, κάπως έτσι είναι, ατέλειωτα, μονάχα τους ορθογώνια παραλληλεπίπεδα 1Χ1Χ2 γυάρδες ανάμεσα στα ερείπια να ψάχνουν διαφυγή ανάμεσα στις ριπές και στις ματαιώσεις. Έτσι είν’ η ζωή.
Μιχάλης Κονιόρδος, εκπαιδευτικός