Εκατοντάδες παιδιά από το Κάνσας μέχρι τη Νέα Υόρκη, τα ξύπνησαν μέσα στη νύχτα. Χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς καμία εξήγηση. Τα έβαλαν σε λεωφορεία δίνοντας τους ένα μικρό σακίδιο και σνακς και ταξίδεψαν προς το νέο τους «σπίτι». Ποιο ήταν αυτό; Σκηνές, ακατάλληλες και «γυμνές» από κάθε στοιχείο που θα έκανε ένα παιδί να νοιώσει άνετα ή πολύ περισσότερο ευχάριστα, στη μέση της ερήμου του Τέξας.
Πρόκειται για περισσότερα από 1.600 παιδιά μεταναστών που έμεναν μέχρι πρόσφατα σε κέντρα φιλοξενίας ή ανάδοχες οικογένειες αφού την κηδεμονία τους την είχε αναλάβει το κράτος. Αφού βέβαια πρώτα φρόντισε να τα χωρίσει από τους γονείς τους. Αυτό ήταν το μεγαλοφυές σχέδιο του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Να αναγκάσει γονείς και παιδιά να αποχωριστούν με τον πιο βίαιο τρόπο προκειμένου να δώσει ένα μάθημα σε όσους τολμούσαν να περάσουν τα σύνορα και να αποθαρρύνει όσους σκέφτονταν να κάνουν το ίδιο.
Τώρα, αυτά τα παιδιά βιώνουν μια δεύτερη τραυματική εμπειρία. Την δεύτερη πράξη ενός δράματος που ξεκίνησε πριν μήνες-και την ίδια μοίρα αναμένεται να έχουν χιλιάδες άλλα.
Ξαφνικά, όπως γράφουν οι New York Times, μέσα σε μια νύχτα, βρέθηκαν φοβισμένα στη μέση της ερήμου να προσπαθούν να κοιμηθούν μέσα σε αφιλόξενες σκηνές, με στοιχισμένες σειρές από κουκέτες. Οι αρχές τα χώρισαν ανά φύλο και τα σε ομάδες των 20 ατόμων. Σε αντίθεση με την φιλοξενία τους σε ανάδοχες οικογένειες και ειδικά κέντρα, στον καταυλισμό υπάρχουν μόνο χημικές τουαλέτες, δεν υπάρχει σχολείο ενώ- επίσης σε αντίθεση με τα μέχρι τώρα δεδομένα- έχει απαγορευτεί στους υπαλλήλους της πρόνοιας που έχει αναλάβει την υπόθεσή τους, να τα επισκεφθεί.
«Αυτά τα μεταμεσονύχτια ταξίδια πραγματοποιούνται ανά ολόκληρη τη χώρα καθώς η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προσπαθεί να βρει χώρους για να στεγάσει περί τα 13.000 παιδιά μεταναστών που έχουν τεθεί υπό κράτηση- και ο αριθμός των οποίων έχει αυξηθεί κατά πέντε φορές μέσα στον τελευταίο χρόνο», αναφέρει το δημοσίευμα. Την ίδια στιγμή ο μέσος χρόνος που την κηδεμονία των παιδιών μεταναστών αναλαμβάνει το κράτος έχει σχεδόν διπλασιαστεί, από 34 σε 59 ημέρες.
Δεδομένης της αδυναμίας να βρεθούν καταλύματα για τα παιδιά αυτά, εκατοντάδες «φορτώνονται» σε λεωφορεία και στέλνονται στην έρημο του δυτικού Τέξας. Μόνο την περασμένη εβδομάδα ήταν 1.600. Τα περισσότερα ήταν από 13 έως 17 ετών.
Έτσι, κοντά στα σύνορα με το Μεξικό, ξεπήδησε ο καταυλισμός Tornillo. Μια μικρή πόλη από σκηνές, διαφόρων μεγεθών. Άλλες για να κοιμούνται τα παιδιά, άλλες που στεγάζουν πρόχειρα κέντρα παροχής ιατρικής περίθαλψης και κάποιες που έχουν διαμορφωθεί ως χώροι αναψυχής. Σήμερα μπορεί να φιλοξενήσει περί τα 3.800 άτομα.
«Είναι σύνηθες να χρησιμοποιούνται τέτοιου είδους καταυλισμοί, (influx shelters). Γινόταν και σε στρατιωτικές βάσεις στο παρελθόν και η πρόθεση είναι να χρησιμοποιηθούν αυτές οι προσωρινές εγκαταστάσεις μόνο όσο χρειάζεται», δηλώνει η Evelyn Stauffer, εκπρόσωπος του Τμήματος Υγείας και Κοινωνικών Υπηρεσιών. Κατά την ίδια μάλιστα, ο αριθμός των ασυνόδευτων αλλοδαπών παιδιών είναι ένα σύμπτωμα του μεγαλύτερου προβλήματος που είναι το σύστημα μετανάστευσης.
Ασχέτως βέβαια των καθησυχαστικών δηλώσεων της Stauffer, η ανησυχία όσων αγωνίζονται για τα δικαιώματα των μεταναστών – και μάλιστα με ακόμη μεγαλύτερη ένταση μετά τον νόμο που χωρίζει τα παιδιά από τους γονείς- μεγαλώνει και φυσικά δικαιολογημένα. Ανησυχεί ο τρόπος που γίνονται, η αδυναμία των κοινωνικών υπηρεσιών να έρθουν σε επαφή με τα παιδιά, τα μακρά χρονικά διαστήματα που μένουν υπό την κηδεμονία του κράτους.
Ο Μάρκ Γκρίνμπεργκ, ο οποίος ήταν υπεύθυνο για την φροντίδα παιδιών μεταναστών κατά την προεδρία του Μπαράκ Ομπάμα, βοήθησε να δημιουργηθούν οι κατευθυντήριες γραμμές για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Όπως είπε, η υπηρεσία προσπάθησε «στο μέγιστο δυνατό βαθμό» να εξασφαλίσει ότι οι συνθήκες σε εγκαταστάσεις όπως αυτή στο Tornillo θα προσομοιάζουν αυτούς στα κέντρα φιλοξενίας» αλλά αυτό όπως παραδέχεται, είναι πολύ δύσκολο.
Πολλοί υπάλληλοι της υπηρεσίας, οι οποίοι διατηρούν την ανωνυμία τους φοβούμενοι ότι θα απολυθούν, εξηγούν πως οι μετακινήσεις των παιδιών σε αυτούς τους νέους καταυλισμούς, γίνονται μέσα στη νύχτα και τα παιδιά δεν ενημερώνονται παρά λίγη ώρα πριν την αναχώρηση, επειδή οι αρχές φοβούνται πως μπορεί να προσπαθήσουν να δραπετεύσουν. Και ο αποχωρισμός όμως των παιδιών από τους υπαλλήλους στα κέντρα φιλοξενίας είναι κάποιες φορές δύσκολος. Μπορεί όχι τόσο όσο ο αποχωρισμός από τους γονείς τους, αλλά αυτοί οι υπάλληλοι ήταν για τα παιδιά ότι πιο κοντινό στην στη φιγούρα ενός γονιού.
Σε ένα κέντρο φιλοξενίας, απ όπου μια ομάδα παιδιών μεταφέρθηκε στον καταυλισμό στην έρημο του Τέξας, ένα αγόρι τη στιγμή που αναγκαζόταν να φύγει, ρωτούσε έναν υπάλληλο του κέντρου εάν θα συνέχιζε να τον φροντίζει και στο Τέξας. Ο εργαζόμενος του καταλύματος απάντησε ότι θα το έκανε και του εξήγησε πως με το να πάει στο Τέξας θα έδινε τη δυνατότητα σε ένα άλλο παιδί που είχε «κολλήσει» στα σύνορα χωρίς τους γονείς του, να έχει έναν χώρο για να φιλοξενηθεί.
Πολλοί ήταν επίσης οι υπάλληλοι που έβαλαν τα κλάματα όταν έμαθαν για την απομάκρυνση των παιδιών, φοβούμενοι τι μπορεί να τα περιμένει. Άλλοι προσπάθησαν να διαμαρτυρηθούν. Αλλά κανείς δεν κατάφερε τελικά να αλλάξει την απόφαση που είχε ληφθεί...
Πηγή: Τhe New York Times, πρόσθετες πληροφορίες ΗuffPost US, MSNBC