Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι - κατά το μάλλον ή ήττον - ένας «πορφυρογέννητος» πολιτικός. Οι οικογενειακές του καταβολές και φύση σμίλευσαν και καθόρισαν τον «λειτουργικό του κώδικα». Ωστόσο, ο πρόεδρος (και όχι αρχηγός) της Νέας Δημοκρατίας δείχνει ότι απαγκιστρώνεται ή καλύτερα διαμορφώνει αυθύπαρκτα τον πολιτικό του βηματισμό.
Εξελέγη με μια πρωτόγνωρη δημοκρατικά, ανοιχτή διαδικασία, σε αντίθεση με τον πολιτικό του αντίπαλο, πρωθυπουργό, που πήρε το δαχτυλίδι από τον πολιτικό του πατέρα Αλέκο Αλαβάνο. Προς τούτο, ο Αλέξης Τσίπρας στον γνωστό, απαράμιλλο σε αντιθέσεις και αντιφάσεις λόγο και πρακτικές του, κάνει λάθος, όταν τον κατηγορεί για τη διαφορετικότητα της εκατέρου πολιτικής «άνδρωσης» (φίλες φεμινίστριες ας επιτραπεί ο όρος!). Ότι ο ένας δηλαδή αναδείχτηκε στις καταλήψεις και ο άλλος στα κολέγια. Από πότε αυτός ο ιδιότυπος ταξικός παιδευτικός ρατσισμός; Ίσως επειδή, ως αριστερός, νομιμοποιείσαι να λες ό,τι θες; Αλλά είναι κοινή παραδοχή ότι η ιδεολογική αυτή ηγεμονία και η συνακόλουθη επισκίαση της δημόσιας σφαίρας συνιστούν συστατικό στοιχείο της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας (!).
Η προαναφερθείσα αδιαμφισβήτητη απόφανση αποτελεί τη θεμελιώδη πρόκληση για την πολιτική προοπτική και παρακαταθήκη του Κυριάκου. Ο τρόπος όμως με τον οποίο θα μετουσιώσει την πολιτική και κυβερνητική μεταρρυθμιστική του agenda απαιτεί μια λεπτή εξισορρόπηση, μεταξύ του δεξιού (που ήδη τεχνηέντως κάποιοι εκτός και εντός κυβέρνησης και κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιθυμούν να φυλλορροήσει προς άλλη κατεύθυνση) και του κεντρώου, αλλά και αριστερόστροφου ακροατηρίου.
Και αυτό ταυτίζεται με την κατεξοχήν ακανθώδη συνάρτηση που αφορά τον ιδεολογικό προσδιορισμό της Νέας Δημοκρατίας που δεν επιλύεται, απλά, με τις τοποθετήσεις στο κόμμα είτε του πιο ήπιου είτε του πιο σκληρού αντιπροέδρου. Ούτε με ποσόστωση σε -light και heavy- δεξιούς ή αριστερίζοντες στην όποια μελλοντική κυβέρνηση. Ακριβώς, το υπερβολικό φλερτ με κάθε λογής αριστερίζουσα νοοτροπία προκαλεί τον ακραιφνή δεξιό που έχει κουραστεί να τον αποκαλούν φασίστα, επειδή είναι νοικοκύρης και αγαπά την πατρίδα του. Και η συνεχής κηλίδωση της ιδεολογικής του ταυτότητας οδηγεί συχνά σε λανθασμένες και επικίνδυνες επιλογές των άκρων.
Από την άλλη, οι αληθινοί αριστεροί και κεντρώοι – γιατί υπάρχουν και αυτοί – που δεν εξαργύρωσαν και δεν νόθευσαν τα πιστεύω τους, περιμένουν λύσεις που δεν διχάζουν και δεν πολώνουν. Όταν μια χώρα, όπως η Ελλάδα έχει περάσει τόσα, πατριωτισμός είναι καθετί που θα την πάει μπροστά. Και ο Έλληνας που αγαπά την πατρίδα του, κοινώς, δεν «τσιμπάει» σε λαϊκίστικες λύσεις και λόγο που συντηρούν τον μικροπολιτικό διαχωρισμό και τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Αν όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταφέρει διαλεκτικά να συζεύξει τον φιλελευθερισμό (στην αξιακή και οικονομική του διάσταση) με τον σοσιαλισμό (ως πρόταξη του κοινωνικού κράτους και των αδήριτων κοινωνικών προσανατολισμών), θα έχει καταφέρει να προσδώσει εθνικά ευεργετικό πρόσημο στον ελληνικό πολιτικό βίο.
Αδιαμφισβήτητα, είναι δυσεπίλυτος ο συγκερασμός ατομικότητας και κοινωνικότητας και η μετουσίωσή τους σε πολιτικότητα. Τις περισσότερες φορές, είτε επικρατεί η μια, είτε η άλλη στη μεταξύ τους διαπάλη. Ωστόσο, αν αυτό το εγχείρημα γίνει με ειλικρίνεια και ανάλογα απτά αποτελέσματα, ίσως πείσει για την αλήθεια του. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, ο ευρωατλαντικός προσανατολισμός της χώρας συνιστά τη «γεωπολιτική μας ανθρωπολογία». Συστοίχως, η Ανατολή με τις αποκρυσταλλώσεις που ο Ελληνισμός, ως πνεύμα πολιτισμού και ορθοδοξίας έχει δημιουργήσει, συγκροτούν τον δυισμό της ψυχής του Έλληνα: το κομμάτι που ανήκει στη Δύση με το κομμάτι που ανήκει στην Ανατολή. Από αυτές τις γεωπολιτικές, ιδεολογικές και υπαρξιακές προκείμενες, γνωσιολογικά, κανένας Έλληνας ηγέτης, δεν μπορεί να αποστεί στους πολιτικούς του συλλογισμούς και υπολογισμούς.
Είναι περισσότερο από ξεκάθαρο ότι ζούμε σε μια εποχή που συνηγορεί όχι σε μονόδοξες, μυωπικές-ιδεοληπτικές προσεγγίσεις, αλλά στην ανάγκη συνθέσεων και διαλεκτικών σχημάτων. Αν φυσικά συμφωνούμε ότι το περιεχόμενο της Πολιτικής είναι, με απλά λόγια, το καλό του πολίτη και της ίδιας της πατρίδας.
Η περίπτωση του Ελευθερίου Βενιζέλου με το μακιαβελικό για άλλους, για μένα, «Χειρωνικό» (δηλαδή σαν τον Κένταυρο Χείρωνα, αλλού να είσαι άνθρωπος και αλλού να λειτουργείς, ως ζώο, ανάλογα την περίπτωση και το διακύβευμα), έχει αξιολογηθεί και κριθεί. Και συνιστά παράδειγμα, εκ των οικογενειακών ενόντων για την οικογένεια Μητσοτάκη. Άλλωστε, «Λυδία Λίθος», δεν είναι άλλη για έναν πολιτικό, εκτός από το αν παραδίδει στο τέλος της θητείας μια μικρότερη ή μεγαλύτερη χώρα, σε σχέση με αυτή που παρέλαβε.