Καθώς τα χρόνια περνούν, οι περισσότεροι από εμάς συνηθίζουμε να κάνουμε κάποιες αναδρομές στο παρελθόν και να αξιολογούμε καταστάσεις και πρόσωπα που πέρασαν από τη ζωή μας. Μια από τις συχνότερες... ανακαλύψεις που κάνουμε είναι πως όσα ζήσαμε αρκετές φορές παρέκκλιναν από τις αρχικές μας επιδιώξεις και σε ακόμα πιο ακραίες περιπτώσεις πως τα χρόνια δεν πέρασαν όπως ακριβώς τα θέλαμε και τα είχαμε ονειρευτεί.
Λίγο οι αναστολές και οι φόβοι μας, λίγο οι πεποιθήσεις και τα όνειρα που είχαν οι άλλοι για εμάς, οδηγούν σταδιακά στη δόμηση μιας ζωής μακριά από την αληθινή ευτυχία. Και εκεί που είχαμε όλα τα εφόδια και την επιθυμία για να πατήσουμε τις πιο ψηλές κορυφές, μείναμε στάσιμοι και δεμένοι στους πρόποδες των επιδιώξεών μας.
Η αλήθεια είναι πως το κουκούλι μέσα στο οποίο μεγαλώνουμε από τους γονείς μας και το οικείο μας περιβάλλον, προσφέρει ασφάλεια, σιγουριά και γι′ αυτό το ”Εγώ” ανθίσταται κάθε φορά που προσπαθούμε να το σπάσουμε. Καμιά πεταλούδα δεν μεταμορφώθηκε, όμως, μέσα σε αυτό. Έτσι κάθε φορά που αναβάλλουμε τη μεταμόρφωσή μας, αφήνουμε έναν από τους σημαντικότερους στόχους της ζωής μας ανεκπλήρωτο.
Όσο κι αν αγαπάμε τους γονείς μας, τον σύζυγό μας, τους φίλους μας, ο προσωπικός μας προορισμός στη ζωή είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση. Δεν μπορούν να τον χαρτογραφούν οι άλλοι για εμάς στο όνομα της ασφάλειας και της άνεσής μας. Κανείς δεν ξέρει για εμάς καλύτερα από ό,τι εμείς για τον εαυτό μας.
Κουβαλώντας τις φοβίες των άλλων και υιοθετώντας τις ανασφάλειές τους, στερούμαστε αυτό που πραγματικά θέλουμε να κάνουμε. Αλλά ο στόχος όσο κι αν τον κρύβουμε παραμένει μέσα μας ανεκπλήρωτος και όσο τα χρόνια περνούν τόσο η απομάκρυνσή μας από αυτόν μάς κάνει δυστυχισμένους.
Όσο κι αν φοβόμαστε τον κόπο που έχουν τα όνειρά μας, είναι καθήκον μας να τα κυνηγήσουμε! Κανείς δεν έχει αυτό που έχουμε εμείς, κανένας δευτερεύων στόχος δεν μπορεί να σβήσει τον πόθο εκπλήρωσης αυτού που δεν μας άφησε η κοινωνική ευπρέπεια ή οι λοβοτομημένες φιλοδοξίες των άλλων να κατακτήσουμε!
Περισότερα στο www.jillandnikolas.com