Η, πάνω από 80 ετών, Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης έχει απαξιωθεί κατά καιρούς σε πηγαδάκια επιχειρηματιών, δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων και άλλων επαγγελματιών. Αν αφήσουμε όμως κατά μέρος τις υπερβολές και τους εντυπωσιασμούς θα δούμε ότι κάτι αναδύεται από τις στάχτες.
Η ΔΕΘ συγκρίνεται συχνά και ατυχώς για τον διεθνή της χαρακτήρα και χάνει κατά κράτος σε σχέση με άλλες διεθνείς εκθέσεις στο εξωτερικό. Χαρακτηρίζεται άδικα ως πανηγύρι, το οποίο ούτε οι Θεσσαλονικείς δεν αγαπούν και όπου φύγει-φύγει στα εξοχικά τους στη Χαλκιδική γιατί η πόλη κατακλύζεται από ξένους, Αθηναίους και Σπαρτιάτες. Ταμπελίζεται στερεοτυπικά ως μια πολιτική αρένα όπου επίδοξοι πολιτικοί, wanna-be γενικοί γραμματείς και φτασμένοι αιρετοί διασταυρώνουν τα ξίφη τους σε ένα χώρο η λειτουργία του οποίου χρεώνεται στον ελληνικό λαό που προσπαθεί να ανακάμψει από την κρίση.
Η αλήθεια είναι πως η ΔΕΘ δεν είναι μια ANUGA (ούτε στο ελάχιστο), δεν συγκρίνεται με την World Travel Market (ούτε κατά διάνοια), ούτε πρόκειται να φτάσει το επίπεδο της Vinitaly (ούτε στο ένα εκατοστό), και βέβαια θα γίνει ποτέ Oktoberfest (ούτε θέλει να γίνει).
Είναι όμως ένας τόπος όπου ο κοινός θνητός μπορεί να δοκιμάσει γεύσεις της Ελλάδας, ξεπερνώντας κατά πολύ το Wine & Dine του Χονγκ Κονγκ. Ένα μέρος δίπλα μας, που ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τα Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης προϊόντα όλης της Ελλάδας (στο περίπτερο της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αλλά και στα επιμέρους περίπτερα παραγωγών από όλη τη χώρα). Ένας χώρος συναυλιών και πάσης φύσεως ψυχαγωγίας φοιτητών αλλά και οικογενειών που με τη δημιουργία αστικού πάρκου θα ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Είναι μία ζωντανή πλευρά της Βορείου Ελλάδας, άρρηκτα συνδεδεμένη με τη Θεσσαλονίκη η οποία μόνο να κερδίσει έχει στον επισιτιστικό και ξενοδοχειακό τομέα και όχι μόνο.
Η διεθνοποίηση της Δ.Ε.Θ. μπορεί να μην έρχεται από την εθνικότητα των επισκεπτών της καθώς το 80% προέρχονται εντός συνόρων. Ο διεθνής χαρακτήρας όμως δίδεται, ιδιαιτέρως τα τελευταία τρία χρόνια, από μια σειρά αφιερώματα σε τιμώμενες ξένες χώρες και δυνατές αγορές όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Ινδία σαν ένα άλλο φεστιβάλ της σειράς των βιβλίων «ταξιδεύοντας» του Νίκου Καζαντζάκη, που πραγματεύεται όχι μόνο τη δύναμη τους στη διεθνή αγορά αλλά και την κουλτούρα τους, σιμώνοντας μας ένα βήμα πιο κοντά στους πολιτισμούς της υφηλίου και στο άνοιγμα των οριζόντων μας.
Ναι, μπορεί όντως μεγάλο μέρος των εκθετών να είναι δημόσιοι φορείς αλλά μήπως έτσι δεν δίνεται η δυνατότητα στον πολίτη να γνωρίσει τους δημόσιους οργανισμούς ερχόμενος έτσι ένα βήμα πιο κοντά σε όσες υπηρεσίες προσφέρουν ή θα έπρεπε να προσφέρουν και διεκδικώντας τις;
Επιπλέον, πέραν της στόχευσης του κοινού και της ενημέρωσης και ψυχαγωγίας του, η Δ.Ε.Θ. προσφέρεται και για τους επαγγελματίες ως ένα Β2B συνέδριο, πεδίο brainstorming και έρευνας αγοράς, όχι μόνο για προϊόντα και υπηρεσίες αλλά και για εύρεση εργατικού δυναμικού με διάφορες μορφές απασχόλησης. Το περίπτερο 12 Digital Greece αποτέλεσε φέτος πεδίο δοκιμασίας των start uppers, χώρος αξεπέραστου networking των επιχειρηματιών και σημείο συνάντησης συνεργατών που με την ευκαιρία της επίσκεψης στην έκθεση έκλεισαν αρκετά ραντεβού με συνεργάτες τους από όλη την Ελλάδα. Ένα κενό παρατηρήθηκε στον τομέα του τουρισμού. Αυτός ο τομέας είναι τόσο μεγάλος, που θέλει πολύ προεργασία και στρατηγική για να τον πραγματευτεί κανείς. Σίγουρα είναι το επόμενο κεφάλαιο που θα ανοιχτεί στη Συμπρωτεύουσα ίσως και μέσω της Ψηφιακής Ελλάδας.
Ναι. Η, για κάποιους δύσπιστους κατοίκους της ψωροκώσταινας, δαιμονοποιημένη Δ.Ε.Θ. έχει ολοένα και ευρύτερο πεδίο δόξης λαμπρόν ως hub νέων τεχνολογιών και όχι μόνο. Και η Ελλάδα επίσης.