Γιατί το χαμόγελο απουσιάζει από τις πασαρέλες; Ελάχιστα είναι τα μοντέλα που χαμογελούν στην πασαρέλα παρ' ότι φορούν εντυπωσιακά ρούχα των πιο γνωστών σχεδιαστών στον κόσμο.
«Δούλεψα για πολλούς σχεδιαστές, κανείς όμως δε μου ζήτησε να χαμογελάσω. Αυτό δε συνέβη ποτέ» αναφέρει ο 26χρονος Ty Ogunkoya ο οποίος εργάζεται ως μοντέλο εδώ και δέκα χρόνια. « Ειλικρινά θα ήταν περίεργο αν το έκανα», αναφέρει ο Λονδρέζος με ρίζες από την Νιγηρία στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
«Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι η γάτα μου σκοτώθηκε από λεωφορείο»
Η 18χρονη Klara από τη Σλοβενία βρήκε το τέχνασμα: « Όταν περπατάω πάνω στην πασαρέλα προσπαθώ να σκέφτομαι κάτι θλιβερό όπως τη στιγμή που ένα λεωφορείο χτύπησε την γάτα μου με αποτέλεσμα να πεθάνει».
Από την πλευρά της το πρώην μοντέλο Victoire Maçon Dauxerre, η οποία έχει εμφανιστεί σε ντεφιλέ των Alexander McQueen και Céline γράφει στο βιβλίο της «Journal d'un top model», «Έμαθα(...) να χαμηλώνω το κεφάλι μου και να σηκώνω λίγο τα μάτια μου έχοντας ένα βλέμμα που σκοτώνει, με σκοπό να διαγράψω όλες εκφράσεις του προσώπου μου – ειδικά ποτέ δεν χαμογελώ».
Για το μοντέλο από τη Γαλλία, Matthew Villot, πιστεύει ότι ο λόγος είναι απλός: «Αυτά που θέλουν να δείξουν οι δημιουργεί είναι τα ρούχα και όχι τα πρόσωπά μας. Αν χαμογελάμε ο κόσμος εστιάζει την προσοχή του σε εμάς και όχι τα ρούχα».
Αυτό όμως δε συνέβαινε πάντα. «Στην δεκαετία του 60, τα μοντέλα χαμογελούσαν, χόρευαν και κουνιόντουσαν διαρκώς», αναφέρει η ιστορικός Lydia Kamitsis και υπενθυμίζει ότι τη δεκαετία του 1980, στην εποχή των «supermodels», όπως η Cindy Crawford «τα μοντέλα έπρεπε να έχουν μια εκφραστική προσωπικότητα».
«Πολύ ουδέτερο σώμα»
Το σημείο καμπής ήρθε με την άφιξη των Ιαπώνων σχεδιαστών όπως ο Yohji Yamamoto και οι Comme des Garçons αναφέρει η Kamitsis: «Τα μοντέλα άρχισαν ξαφνικά να έχουν μια ομοιόμορφη και ανέκφραστη στάση» και πρόσθεσε: «Όλο και περισσότερο, τα τελευταία χρόνια, τα μοντέλα θεωρούνται κρεμάστρες».
Σε ορισμένα ντεφιλέ της δεκαετίας του 1980, όπως αυτά του Yves Saint Laurent και του Armani τα μοντέλα έδειχναν μια εικόνα «σκληρής και μαχητικής γυναίκας», ήταν η εποχή της «γυναίκας που
κάνει καριέρα».
Σήμερα οι σχεδιαστές έχουν ένα μινιμαλιστικό όραμα και δε βλέπουν τα μοντέλα ως το ιδανικό θηλυκό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επιλέγουν τα μοντέλα να έχουν ουδέτερες εκφράσεις για να ενισχύεται το ένδυμα», καταλήγει.