Είναι γεγονός ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο τις 3 τελευταίες δεκαετίες υποφέρει. Καταλήψεις, υλικές καταστροφές, προπηλακισμοί καθηγητών, ξυλοδαρμοί πολιτικών αντιπάλων είναι μερικά μόνο απο τα φαινόμενα που κατα καιρούς εμφανίζονται στην ελληνική ανώτατη εκπαίδευση. Τελευταία επεισόδια αυτού του δράματος αποτελούν τα επεισόδια έξω απο τη νομικη σχολή και οι καταλήψεις που ακολούθησαν τις προτάσεις του Πρύτανη, κ. Φορτσάκη, για τα αυτονόητα.
Εύλογα αναρωτιέται κανείς «Ποιά είναι τα αίτια των φαινομένων αυτών; Τί φταίει που φτάσαμε στο μη περαιτέρω;» Αναμφισβήτητα, σημαντικό ρόλο στην κατάσταση που βιώνουμε σήμερα όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας παίζει η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των φοιτητικών παρατάξεων που ανέκαθεν υπήρχε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Απο τη μια πλευρά οι παρατάξεις που θέλουν το πανεπιστήμιο κλειστό, εις βάρος του γενικότερου οφέλους των φοιτητών, για την εξυπηρέτηση ίδιων πολιτικών στόχων και απο την άλλη εκείνες που υπερασπίζονται το ανοιχτό πανεπιστήμιο, ένεκα της διάκρισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας έναντι των πολιτικών συμφερόντων της κάθε ομάδας.
Δεν θα πρέπει να παραγνωρίσουμε, όμως, και τη σημασία του νομικού πλαισίου που διέπει τη λειτουργία των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Ο νόμος Διαμαντοπούλου, όπως τροποποιήθηκε με το νόμο Αρβανιτόπουλου έλυσε βεβαίως πολλά προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί υπό το παλαιότερο καθεστώς. Η συναλλαγή μεταξύ φοιτητικών παρατάξεων και καθηγητών, που, ας μην κρυβόμαστε πίσω απο το δάχτυλό μας, ανθούσε τα προηγούμενα χρόνια, περιορίστηκε σημαντικά, η διαφάνεια αυξήθηκε και, το κυριότερο, οι φοιτητές άρχισαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για την ολοκλήρωση των σπουδών τους, λόγω των χρονικών περιορισμών που τέθηκαν. Ωστόσο, η μη συμμετοχή των φοιτητών στις διαδικασίες ανάδειξης των αρχών του εκάστοτε ιδρύματος οδήγησε στην όξυνση των πολιτικών παθών και αποτελεί και μια αιτία του φαινομένου που βιώνουμε σήμερα.
Παρόλα αυτά, το κυριότερο αίτιο όλων το εντοπίζουμε στην κουλτούρα των ίδιων των φοιτητών, όπως καλλιεργήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η ανεξέλεγκτη κατάσταση που επικρατούσε τα προηγούμενα χρόνια στο πανεπιστήμιο, η έλλειψη ενός ελάχιστου σεβασμού για το κοινωνικό σύνολο, για τη δημόσια περιουσία, μα πάνω απ' όλα η έλλειψη ενός στοιχειώδους ενδιαφέροντος, μιας ελάχιστης αγάπης για το χώρο όπου ο καθένας περνάει κάποια απο τα σημαντικότερα χρόνια της ζωής του, δημιούργησε σε κάποιους το αίσθημα οτι το πανεπιστήμιο τους ανήκει και μπορούν να επιβάλλουν τα δικά τους θέλω και τις δικές τους αντιλήψεις.
Σήμερα, το 2014, μετά τη δυσκολότερη οικονομική κρίση που πέρασε η χώρα τα τελευταία χρόνια, νομίζω πως ήρθε η ώρα να δούμε τα πράγματα διαφορετικά. Ήρθε η ώρα να προσαρμοστούμε στα δεδομένα της σύγχρονης πραγματικότητας, αναβαθμίζοντας τα πανεπιστήμια μας με οδηγό τα καταξιωμένα ιδρύματα του εξωτερικού. Ήρθε η ώρα η πολιτεία να ενισχύσει τον ερευνητικό προσανατολισμό των ιδρυμάτων και την άμεση σύνδεση τους με την αγορά εργασίας, την πραγματική οικονομία και την ανάπτυξη της χώρας. Μα πάνω απ' όλα, ήρθε η ώρα να αλλάξουμε εμείς την αντίληψη μας για το πανεπιστήμιο, να κατανοήσουμε ότι δεν ειναι όργανο πολιτικής, αλλά φορέας διάπλασης ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.