Ημερολόγιο (εκλογικού) καταστρώματος #3: η σημερινή ημέρα, 10η Ιανουαρίου του Σωτηρίου Έτους 2015 σημαδεύτηκε από τη διακαναλική παρουσίαση του οικονομικού προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας από τον πρωθυπουργό.
Ο Αντώνης Σαμαράς λοιπόν, καθώς ζυγώνει η ημέρα της κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης, μίλησε για το πρόγραμμα του κόμματός του για την «επόμενη ημέρα», προέβη σε έναν εκτενή απολογισμό των οικονομικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν από την κυβέρνησή του και φυσικά εξαπέλυσε πυρά κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την οποία κατηγόρησε ότι στήνει στον λαό παγίδα αντίστοιχη του «λεφτά υπάρχουν». Παράλληλα, δεσμεύτηκε για φορολογικές μειώσεις και ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, ολοκληρώνοντας την ομιλία του με ένα θριαμβευτικό «σε αυτές τις εκλογές δεν θα κερδίσει η ΝΔ, θα κερδίσει η Ελλάδα με τη ΝΔ».
Συνολικά, η ομιλία του κ. Σαμαρά από μόνη της δεν θα ηχούσε δυσάρεστα στα αυτιά ενός φιλελεύθερων αντιλήψεων παρατηρητή ο οποίος κρίνει από καλοπροαίρετη, ή έστω ουδέτερη βάση. Ωστόσο, για κάτι τέτοιο θα υπήρχαν κάποιες προϋποθέσεις - βασική εκ των οποίων θα ήταν η απουσία της αναπόφευκτης αίσθησης ότι «τα έχουμε ξανακούσει», η οποία, όπως γίνεται ευκόλως αντιληπτό, συνεπάγεται αυτόματα μια κάποια έλλειψη εμπιστοσύνης όσον αφορά στη θέληση και τη δυνατότητα να γίνουν όλα αυτά πραγματικότητα/ τηρηθούν από μία κυβέρνηση με «κορμό» τη ΝΔ η οποία θα μπορούσε να προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές (ενδεχόμενο που ούτως ή άλλως θεωρείται ισχνότερο σε σχέση με αυτό της επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία φαίνεται να προοικονομείται βάσει δημοσκοπήσεων και γενικότερου κλίματος).
Κοινώς: ο πρωθυπουργός αυτή τη φορά δεν φάνηκε να κάνει αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση, ούτε κατέφυγε σε δηλώσεις και τοποθετήσεις λαϊκιστικού χαρακτήρα - οι οποίες άλλωστε φαίνεται πως αδυνατούν πλέον να πείσουν τη μερίδα του συντηρητικών αντιλήψεων κοινού στην οποία «στοχεύουν»- προτιμώντας να επιμείνει στο φιλελεύθερο προφίλ της ΝΔ. Το πρόβλημα, βεβαίως είναι ότι οι φιλελεύθεροι μάλλον δεν δείχνουν να πείθονται ιδιαιτέρως πλέον, καθώς η γενικότερη αντίληψη επί του κεφαλαίου των μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης Σαμαρά δείχνει να είναι «too little, too late». Και η συγκεκριμένη ομιλία, κατά την άποψη του γράφοντος πάντα, δεν ήταν ικανή να πείσει για το αντίθετο (ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι μια ομιλία, δεδομένων των συνθηκών, θα μπορούσε να επιδράσει τόσο καταλυτικά...)
Σε κάθε περίπτωση, η «επέλαση» Σαμαρά δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητη την αξιωματική αντιπολίτευση, με τον εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Σκουρλέτη, να εκδίδει άμεσα ανακοίνωση στην οποία κατηγορεί τον πρωθυπουργό πως επιχειρεί να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό «υιοθετώντας τη ρητορική του "θα"», να θέτει σειρά ερωτημάτων επί της οικονομικής πολιτικής και να κλείνει προειδοποιώντας ότι «η ώρα της κρίσης πλησιάζει». Την ίδια ώρα, ο Αλέξης Τσίπρας από την Αργολίδα δεσμευόταν ότι θα απαλλάξει τους αγρότες από τα δεσμά των άδικων φόρων, θα στηρίξει την πρωτογενή παραγωγή μειώνοντας το κόστος παραγωγής, ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ (για τον οποίον ο κ. Σαμαράς δήλωσε ότι θα μειωθεί). Προφανώς και οποιαδήποτε σκέψη περί «ρητορικής του 'θα'» επί της προκειμένης κρίνεται σαφέστατα τρομολαγνικού, νεοφιλελεύθερου κ.ο.κ χαρακτήρα.
Σε μια «άλλη πλευρά του λόφου», το ενδιαφέρον των παρατηρητών παραμένει αμείωτο στον «εμφύλιο» του ΠΑΣΟΚ, με τον κ. Βενιζέλο στο πλαίσιο της ομιλίας του στη Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, πέραν των προβλεπομένων (δεσμεύσεις και τοποθετήσεις περί θέσης ευθύνης του κινήματος, το οποίο επ'ουδενί αποτελεί «κυβερνητικό μπαλαντέρ», βολές κατά του ΣΥΡΙΖΑ κ.α), δεν παρέλειψε να ρίξει τα βέλη του προς την κατεύθυνση της ΝΔ, («τους κάναμε ένα πολύ μεγάλο δώρο, τους αφήσαμε να ξεχαστούν, πήραμε την ευθύνη πάνω μας, μόνοι μας», «παραδώσαμε την πρωθυπουργία στα πόδια του κ. Σαμαρά») και φυσικά να αφήσει τις αιχμές του προς τον Γιώργο Παπανδρέου (χωρίς να τον κατονομάσει), κάνοντας λόγο για «αυτούς που δεν μας βοηθούν τώρα να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα από μια ματαιοδοξία, από ένα καπρίτσιο χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τους πολιτικούς λόγους, κόντρα στην ιστορία και τη συνείδηση της παράταξης».
Σε γενικές γραμμές δηλαδή, «ουδέν νεώτερον από το μέτωπο» - με τη διαφορά ότι σήμερα ήταν και η ημέρα κατά την οποία δημοσιεύτηκε και η πρώτη συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου σε ελληνικό μέσον μετά την πρωθυπουργία, με τον πρώην πρωθυπουργό και νυν ηγέτη του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών να «πιάνει τον ταύρο από τα κέρατα», μιλώντας για το «λεφτά υπάρχουν»: «δεν είναι η χώρα μας ακόμα και τώρα στις 30-35 πλουσιότερες χώρες του κόσμου; Πλούτος δεν υπάρχει;» (προσωπικά αδημονώ να δω τον σχολιασμό της δήλωσης από το κοινό στα social media) και να αποφεύγει να «χτυπήσει» προς την κατεύθυνση Βενιζέλου, αρκούμενος να δηλώσει ότι η ίδρυση του κινήματος κάθε άλλο παρά προσωπικά κίνητρα έχει. Δεδομένης της ημέρας, θα έλεγε κανείς ότι ήταν μάλλον «ήπια» η ρητορική στο «μέτωπο» εντός του ΠΑΣΟΚ, με την προσοχή να στρέφεται προς άλλες κατευθύνσεις. Το ερώτημα και στις δύο περιπτώσεις ωστόσο, είναι παρεμφερές με αυτό και στην περίπτωση της ομιλίας Σαμαρά: αναρωτιέται κανείς πόσοι δυνάμει ψηφοφόροι μπορούν εν τέλει να «πειστούν» από τα λεγόμενα των κ.κ. Βενιζέλου και Παπανδρέου. Γενικά, άποψη του γράφοντος είναι ότι αποτελεί ένα από τα παράδοξα των εκλογών του 2015 το ότι, όσο μεγάλη και αν είναι η μερίδα των «αναποφάσιστων», κάτι στο οποίο δείχνουν να παραμένουν σχετικά σταθερά...αποφασιστικοί είναι το ότι...δεν πείθονται. Δεν είναι ότι χαρακτηρίζονται από ευμεταβλητότητα απόψεων. Απλά δεν πείθονται. Αναρωτιέται κανείς εάν αυτό είναι καλός ή κακός οιωνός για μια δημοκρατία.
Και μέσα σε όλα αυτά ένα από τα μεγάλα «στοιχήματα» των εκλογών: ο Σταύρος Θεοδωράκης διευκρινίζει σε άρθρο του στη HuffPost Greece ότι το Ποτάμι δεν θα γίνει δεκανίκι κανενός και απευθύνει παράλληλα μήνυμα συνεργασίας, συμπληρώνοντας πως ο στόχος είναι το κόμμα να αποτελέσει την τρίτη μεγάλη δύναμη. «Το Ποτάμι δεν έχει λόγο να συμβιβαστεί» αναφέρει σχετικά.
Πείθει παραπάνω από τους παραδοσιακούς «μονομάχους» ή όχι ο κ. Θεοδωράκης; Εδώ οποιαδήποτε εκτίμηση - κατά την άποψη του γράφοντος πάντοτε- είναι «στον αέρα». Αυτό θα μπορούμε να το ξέρουμε μόνο στις 25 Ιανουαρίου.
Ημερολόγιο Εκλογών # -16
Ημερολόγιο Εκλογών # -17