Δυστυχώς ή μάλλον τραγικώς, όπως αποδεικνύεται περίτρανα τις τελευταίες μέρες με αποκορύφωμα το Eurogroup της Δευτέρας, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εκπέσει, δίχως ίχνος υπερβολής ή λαϊκισμού, σε μια ιδιότυπη μορφή γερμανικής αποικίας.
Ό,τι δεν κατάφεραν οι γερμανικές πολιτικές ηγεσίες στρατιωτικά στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους το κατάφερε η σημερινή πολιτική γερμανική ηγεσία οικονομικά και κατ' ακόλουθα πολιτικά. Κατάφερε να επικυριαρχήσει πολυεπίπεδα-και κυρίως πολιτικά-των υπολοίπων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατορθώνοντας αρχικά να αναδειχθεί σε κυρίαρχη ευρωπαϊκή οικονομική δύναμη και εν συνεχεία εκμεταλλευόμενη πλήρως την οικονομική της υπεροχή να εδραιώσει την πολιτική της επικυριαρχία. Αυτή όμως η εθνικιστική γερμανική πολιτική με την οικονομική και συνακόλουθη πολιτική κατίσχυση είχε και έχει ως αποτέλεσμα, κάτι που φαίνεται εναργώς στην περίπτωση της Ελλάδας, να υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση σοβαρό δημοκρατικό έλλειμμα. Κάτι φυσικά που αντίκειται ευθέως στις ιδρυτικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και παραβιάζει κατάφωρα τον αξιακό πυρήνα της.
Για αυτήν όμως την έκπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια ιδιότυπη μορφή γερμανικής αποικίας σοβαρή ευθύνη φέρουν οι θεσμοί της όπως και οι υπόλοιπες πολιτικές ηγεσίες των κρατών-μελών. Αντί να διαβλέψουν εγκαίρως τον κίνδυνο για τη συνοχή της ίδιας της Ένωσης από την ασκούμενη εθνικιστική γερμανική πολιτική και συντονισμένα να προσπαθήσουν να επαναφέρουν τη γερμανική κυβέρνηση στην κοινοτική νομιμότητα, δηλαδή σε αυτά που προβλέπονται και επιτάσσονται από τις ευρωπαϊκές συνθήκες και κανόνες για όλα τα κράτη-μέλη ανεξαιρέτως, για διάφορους λόγους στοιχήθηκαν πίσω από τη γερμανική κυβέρνηση. Αυτό φάνηκε για πρώτη φορά έντονα και ξεκάθαρα με την Κύπρο το 2013 και επαναλαμβάνεται τώρα με την Ελλάδα.
Αυτή τη στιγμή στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχει μια πλήρη αναντιστοιχία μεταξύ κανονιστικού και οντολογικού επιπέδου. Οι ιδρυτικές συνθήκες και εν γένει οι ευρωπαϊκοί κανόνες δυστυχώς έχουν εκπέσει σε γράμμα κενό και η ευρωπαϊκή πραγματικότητα, εξαιτίας κυρίως της γερμανικής πολιτικής, βρίσκεται σε πλήρη δυσαρμονία με τις αρχές και τις αξίες πάνω στις οποίες δομήθηκε και για τις οποίες και χάρη των οποίων υπάρχει, που νοηματοδοτούν δηλαδή την ύπαρξή της.
Αν δεν υπάρξει βραχυπρόθεσμα σύγκλιση μεταξύ δεοντολογικού, όπως αποκρυσταλλώνεται και ενσωματώνεται στο κανονιστικό επίπεδο-στις ευρωπαϊκές συνθήκες και κανόνες ήγουν-και οντολογικού επιπέδου, δηλαδή ευρωπαϊκής πραγματικότητας, τότε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα καταρρεύσει και σύντομα μάλιστα με εκκωφαντικό τρόπο. Και αυτό θα επέλθει ανεξάρτητα από την επιτυχή ή όχι έκβαση των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα. Αν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν παύσουν άμεσα να ενεργούν εξωθεσμικά και παράτυπα ως παρακολουθήματα της γερμανικής κυβέρνησης και οι υπόλοιπες πολιτικές ηγεσίες των άλλων κρατών-μελών δεν αλλάξουν άρδην τον πολιτικό τους προσανατολισμό διεκδικώντας το δικαίωμα τους στον αυτοκαθορισμό τους μέσω της δημοκρατίας-πάντα βέβαια μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο-και ισότιμη θέση εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως εξάλλου προβλέπεται και επιτάσσεται σε κανονιστικό επίπεδο, τότε ακόμα και αν επέλθει συμφωνία με την Ελλάδα αυτό δεν θα σημάνει τίποτα άλλο παρά μια μικρή παράταση ζωής της Ευρωπαϊκής Ένωσης πριν το αναπόφευκτο τέλος της.
Αν πραγματικά υπάρχει η βούληση η Ευρωπαϊκή Ένωση να μακροημερεύσει, κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο μέσω της πολιτικής και κοινωνικής ολοκλήρωσης, τότε θα πρέπει άμεσα να γίνει μια ριζική μεταστροφή στην ευρωπαϊκή πολιτική και η Ευρωπαϊκή Ένωση να ανακτήσει τις χαμένες της αξίες. Σε κάθε άλλη περίπτωση η κατάληξή της θα είναι προδιαγεγραμμένη και πολυεπίπεδα οδυνηρή.