Τον Ιούνιο γίνομαι 29 και όλοι ξέρουν τι σημαίνει αυτό. Ότι σε ένα χρόνο θα μπω επίσημα για πρώτη φορά σε μια ηλικία που τελειώνει σε -άντα. Συχνά κοιτάζομαι στον καθρέφτη και μονολογώ: «Όχι, όχι, δεν γίνεται να πλησιάζω εγώ τα 30. Σκέψου όλους αυτούς που απορούν ακόμη "τι σπουδάζεις";»
Εκτός από το να μένω στις επιφανειακές επιπτώσεις που θα έχει επάνω μου το «τριαντάρισμα», τολμώ να «βουτήξω» και στα πιο βαθιά.Στα 16 μου πίστευα ότι μαζί με αυτή την ηλικία-ορόσημο θα έρθει και κάποια επιφοίτηση -σύζυγο και παιδιά δεν ήθελα να έρθουν-, αλλά είμαι τελικά περισσότερη σοφή από όσο ήμουν τότε; Ε λοιπόν θέλω να πιστεύω πως ναι.
Ας συμφωνήσουμε αρχικά ότι τα 16 είναι η πλέον άχαρη ηλικία. Το σώμα σου δεν μπορεί να αποφασίσει εάν είσαι κορίτσι ή γυναίκα. Στην πρώτη Λυκείου περνούσα ήδη ένα κεφάλι τα περισσότερα αγόρια -για τα κορίτσια το θεωρούσα πλέον δεδομένο-, το στήθος μου βρισκόταν σε συνεχές ντιμπέιτ για το αν θα αποδείξει τελικά ότι υπάρχει ή όχι, και η ακμή μου υπενθύμιζε ότι το άσπλαχνο DNA μπορεί να μου χάρισε ψηλά πόδια, αλλά δυστυχώς όχι και την άψογη επιδερμίδα της μαμάς μου.
Φαντάζομαι λοιπόν ότι με βλέπω εκεί στην αυλή του σχολείου και με χτυπάω στην πλάτη. Ας αρχίσουμε από τη φιλία: Είστε πολλές και πηγαίνετε παντού μαζί. Έχετε άλλωστε πολλά να σας ενώνουν, αλλά για πόσο ακόμα; Τι θα έπρεπε να ξέρει ο 16χρονος εαυτός μου;Μάλλον πως είναι πολύ δύσκολο να μείνεις κοντά με τις παιδικές σου φίλες. Από όσες έχεις τώρα, αφαίρεσε σίγουρα τις μισές. Η ζωή όμως, ίσως σε εκπλήξει και μπορεί στα 30 σου να βρεθείς ξανά κολλητή με εκείνο το κορίτσι που ως φοιτήτρια είχες ξεγράψει, αλλά τώρα εκτίμησες και πάλι.
H Βασιλική λίγο μετά τα 16
Και μετά ήρθε ο έρωτας. Ως έφηβη, είχα τουλάχιστον τρία αγόρια με το οποία ήμουν τρελά ερωτευμένη, αλλά εκείνα δεν ήξεραν καν ότι υπάρχω. Όταν τους βλέπω σήμερα απορώ τι σκεφτόμουν, αλλά ο χρόνος δεν είναι ευγενικός με όλους. Στα 16 μου η αλήθεια είναι πως δεν τρελαινόμουν να βρω αγόρι. Ο βουβός πόνος του άπιαστου ονείρου από μια απόσταση ασφαλείας κρατούσε τα πράγματα απλά. Σχεδόν 15 χρόνια μετά νομίζω πως εκτός από κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις, μια σχέση στα 16 σου θα είναι απλώς ένας ευχάριστος αντιπερισπασμός. Θα τη θυμάσαι με χαμόγελο ή και με λίγη θλίψη, αν δεν πάνε όλα καλά. Το σίγουρο είναι όμως ότι όποιες πληγές και αν νομίζεις ότι έχεις τώρα θα μοιάζουν με χάδι σε 10 χρόνια από τώρα. Ζήσε την ανεμελιά της χωρίς να έχεις στο μυαλό σου το λογαριασμό της ΔΕΗ και το ποιος θα καθαρίσει το μπαλκόνι.
Στη συνέχεια, η σουρεαλιστική συνάντηση με το αιώνιο ερώτημα που -βλακωδώς- τίθεται στους εφήβους: «Τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου;». Δεν θέλω να σε τρομάξω 16χρονη εκδοχή του αυτού μου, αλλά και στα 30 σου ίσως να μην ξέρεις.
Αυτό που καίγομαι να σου πω είναι:
Θα σε αναγκάσουν να τρελαθείς επί τρία χρόνια στις εξετάσεις και μετά θα σου πουν διάλεξε τη σχολή που θα σου περάσει μια ταμπέλα -φιλόλογος, μηχανολόγος, μαθηματικός, δικηγόρος. Κατά 99.9% αυτό δεν θα έχει καμιά επίδραση στο που θα καταλήξεις. Δεν χρειάζεται να αποφασίσεις τώρα. Δεν είμαστε οι γονείς μας που στα 22 τους είχαν παιδιά, δουλειά και ένσημα. Η καριέρα σου θα αρχίσει -αν είσαι τυχερή- μετά τα πρώτα -άντα.
Και τώρα θα σου ψιθυρίσω ένα μικρό μυστικό νεότερη εκδοχή μου: Κάνε και μερικές βλακείες, προκάλεσε τον εαυτό σου, ξεβολέψου, δεν θα πάθεις τίποτα! Στα 16 μου είχα φίλες, έβγαινα έξω, αλλά φοβόμουν να χαλαρώσω. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα τολμούσα να κάνω παρέα με «τα cool παιδιά», απλά και μόνο για να αποδείξω ότι μπορώ, θα πήγαινα σε εκείνο το πάρτυ και ας μην ήξερα τι θα ακολουθούσε, θα έπαιζα βόλεΐ στο διάλειμμα και ας μην περνούσε ποτέ η μπάλα το φιλέ.
Πολλά πράγματα απλά επέλεξα να μην τα κάνω επειδή φοβήθηκα ότι θα οδηγούσαν στη γελοιοποίηση μου, και για αυτό ακριβώς τα απέρριπτα ως κατώτερα. Μου πήρε αρκετά χρόνια για να καταλάβω ότι αν δεν δηλώσεις ότι υπάρχεις σε ένα δωμάτιο, τότε κανένας δεν θα σου δώσει σημασία από μόνος του. Σήμερα δεν φοβάμαι το ίδιο να αναλάβω πράγματα που είναι έξω από εμένα, και σε αυτό έχει βοηθήσει σίγουρα η φύση της δουλειάς μου, αλλά ακόμα έχω την τάση να απορρίπτω κάτι κάτι επειδή πιστεύω ότι θα με «εκθέσει» στους γύρω μου.
Από τα 16 στα 30 μοιάζει μια αιωνιότητα, αλλά τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολο να πάω πίσω για να με βρω.Η τελευταία μου συμβουλή θα ήταν η εξής: Ο κόσμος αυτός είναι δικός σου για να τον κατακτήσεις, και η ζωή είναι πολύ μικρή για να κάθεσαι στις πίσω σειρές -εκτός και αν είσαι στο μάθημα της Φυσικής. Τα επόμενα χρόνια θα φας πολλές φορές τα μούτρα σου, οπότε καλύτερα να συνηθίζεις από τώρα. Εκτός και αν θέλεις να τρέχεις στην τουαλέτα για να κλάψεις κάθε φορά που σου φωνάζει το αφεντικό σου. Κάτι που συγχωρείται στην πρώτη σου δουλειά, αλλά όχι στα 30 σου.