Υπάρχουν μέρες που νομίζω ότι εάν δω ακόμη ένα πράγμα φτιαγμένο από παλέτες θα αρχίσω να ουρλιάζω. Η ασθένεια αυτή έχει ύπουλα τρυπώσει σε καφετέριες, εστιατόρια και μπαρ, αλλά δεν έχει σταματήσει εκεί. Μπήκε και μέσα στα σπίτια φίλων και γνωστών . «Κοίτα, έφτιαξα έναν καναπέ, ένα φωτιστικό, έναν τοίχο, έναν πάγκο κουζίνας, ένα *βάλτε εδώ ό,τι θέλετε* από παλέτες που βρήκα στα σκουπίδια! Γιατί να το αγοράσω, αφού μπορώ να το φτιάξω μόνος μου;» Επειδή αγαπητέ μου, ακριβώς το γεγονός ότι το έχεις φτιάξει μόνος σου δεν αρκεί για να το κάνει να δείχνει ανώτερο στα μάτια μου.
Πριν αρχίσετε να με πυροβολείτε, να ξεκαθαρίσω κάτι. Γνωρίζω ανθρώπους που πραγματικά μπορούν να φτιάξουν με τα χέρια τους υπέροχα πράγματα. Ως άτομο που πραγματικά δεν μπορεί να τραβήξει ούτε μία ίσια γραμμή, δεν υπάρχει τίποτα που να θαυμάζω περισσότερο από αυτό. Η μάστιγα όμως του DIY (Do It Yourself, Κάντο Μόνος Σου δηλαδή) και η πλύση εγκεφάλου που το συνοδεύει πρέπει κάπου να σταματήσει.
Σκουλαρίκια από αλουμινόχαρτο και παλιά εσώρουχα. Τσάντες από πλαστικοποιημένη εφημερίδα. Καφάσια που έγιναν διακοσμητικά ράφια. Μπομπονιέρες από λινάτσα και σπάγκο. Βαζάκια με σπιτικές μάσκες για πρόσωπο και μαλλιά. Δαχτυλίδια από πλαστικό. Μίζερα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Κορνίζες με κοχύλια και σπάγκο - δεύτερη αναφορά στον σπάγκο γιατί δυστυχώς είναι παντού. Ποτήρια που γέμισαν με κιτς αναγεννησιακές φιγούρες, τριαντάφυλλα και σταφύλια.
Θέλεις να τα «Κάνεις Μόνος Σου»; Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μπορείς. Μια απλή αναζήτηση να κάνεις στο Ίντερνετ και θα δεις πόσοι είναι αυτοί που δυστυχώς το πίστεψαν. Ανάμεσα σε έναν ωκεανό από τα προαναφερθέντα «τέρατα» λίγα είναι αυτά που θα αξίζουν. Είμαι υπέρ του να αρχίσει κάποιος τη δική του επιχείρηση, αλλά εάν αυτά που ετοιμάζει θυμίζουν δημιούργημα του Δρ. Φρανκενστάιν, τότε ευχαριστώ δεν θα πάρω.
Τα παραπάνω μοιάζουν από διασκεδαστικά έως και χαριτωμένα, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο για όσους έχουν αναγάγει το DIY σε μέσο επίδειξης και αυτοεπιβεβαίωσης της υπεροχής τους. Δεν είναι εκείνοι που ελπίζουν να βγάλουν χρήματα, είναι εκείνοι που το κάνουν για να δείξουν σε όλους εμάς τους υπόλοιπους ότι είμαστε πολύ λίγοι επειδή δεν μεταμορφώσαμε εκείνη την παλιά κασέλα της γιαγιάς σε τραπεζάκι του καφέ - το granny chic, το κίνημα που μας θέλει όλους να γεμίσουμε το σπίτι με δαντελίτσες και πιατάκια της γιαγιάς είναι άλλη μια μάστιγα που δεν έχω χώρο να αναλύσω εδώ.
Για να σας προλάβω, δεν έχει να κάνει με το ότι δεν έχουν χρήματα ή με το ότι είναι «παιδιά της γης» που θέλουν να κάνουν ανακύκλωση. Είναι εκείνοι που πολύ απλά σνομπάρουν τα πάντα: τα ράφια που είναι - προς Θεού! - έτοιμα και όχι τεμαχισμένα ξύλα, τα χριστουγεννιάτικα στολίδια που αγοράστηκαν σε εκείνο το μαζικό πολυκατάστημα, τις μπομπονιέρες της βάφτισης που η νονά εμπιστεύθηκε έναν επαγγελματία για να τις ετοιμάσει και δεν έκατσε να τις ράβει μόνη της ολημερίς και ολονυχτίς.
Η λίστα με αυτά τα αναθεματισμένα πράγματα που θα ανεβάσουν περήφανοι με hashtag #DIY είναι επώδυνα ατέλειωτη. Πραγματικά μπράβο τους που τα κατασκευάζουν - κυρίως τις Κυριακές που εμείς πάμε μια βόλτα, ενώ αυτοί μοχθούν με πριόνια, καρφιά και μπογιές -, αλλά ειλικρινά έχω κουραστεί να προσποιούμαι ότι ενδιαφέρομαι για την κάθε ντουλάπα που δεν αγοράστηκε φτηνά από τα γνωστά σε όλους μας μαγαζιά, αλλά είναι χειροποίητη (εδώ βάλτε hasthag #handmade, άλλη μία «λατρεμένη» λεξούλα στα social media).
Επαναλαμβάνω - επειδή βλέπω τα unfriend στο Facebook να έρχονται βροχή - δεν με ενοχλεί το DIY ως επιλογή. Φτιάξε αν θέλεις τα πάντα στο σπίτι σου με κόλλα, σπάγκο και ξύλα που ξέβρασε η θάλασσα, αλλά μην με ζαλίζεις άλλο με αυτό. Μην με κριτικάρεις που πήγα τα πινακάκια μου σε κατάστημα για να μου τα κορνιζάρει - ναι, υπάρχουν και άνθρωποι που τους πληρώνεις για να σου κάνουν τις δουλειές. Προτιμώ να περάσω ένα απόγευμα στα μαγαζιά αγοράζοντας έτοιμα πράγματα εγγυημένης σταθερότητας και αισθητικής και όχι με το συρραπτικό στο ένα χέρι και καφάσια που ξέμειναν από τη λαϊκή της γειτονιάς μου στο άλλο.
Δεν με νοιάζει αν αυτό που μόλις αγόρασα θα μπορούσα «να το φτιάξω εύκολα και μόνη μου με λιγότερα χρήματα». Τα πάντα σε αυτή τη φράση είναι μια πλάνη στην οποία δεν έχω καμιά όρεξη να πέσω. Η απάντηση μου είναι πάντα: «Γιατί να το κάνω μόνη μου, αφού μπορώ να πληρώσω κάποιον άλλο για να το κάνει;».
Όλα αυτά τα πράγματα που κάποιος θεωρητικά θα μπορούσε να κατασκευάσει μόνος του στην πράξη πάντα χρειάζονται πολύ κόπο για να φτιαχτούν και σπάνια δείχνουν εξίσου ωραία όπως στις φωτογραφίες που βλέπουμε στα απανταχού DIY site που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Εάν εσύ τα καταφέρνεις, τότε ίσως θα έπρεπε να περάσεις στην πρώτη κατηγορία που ανέφερα πιο πριν και αν αρχίζεις να βγάζεις χρήματα. Όπως και να έχει, εσύ συνέχιζε να ζεις στο κόσμο του Μπομπ του Μάστορα και άσε με εμένα να ανήκω σε ένα διαφορετικά κίνημα, το BIY (Buy It Yourself, Αγόρασε το Μόνος Σου δηλαδή).