Από την πρώτη στιγμή που ο φάκελος του Κωνσταντίνου Φωτόπουλου έφτασε στα χέρια μου, αρνήθηκα, έστω και προσωρινά, να μπω στη διαδικασία να ελέγξω αν είναι αθώος η όχι. Ως δικηγόρο και ακτιβιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυτή η παράμετρος δεν με αφορούσε και σήμερα ακόμα, δώδεκα χρόνια αργότερα, δεν με αφορά.
Στην περίπτωση του Κώστα δύο στοιχεία ήταν και παραμένουν σημαντικά : πρόκειται για μια υπόθεση θανατικής ποινής, μία πρακτική απαράδεκτη στον 21ο αιώνα για οποιαδήποτε πολιτισμένη κοινωνία, μια πρακτική που μας επιστρέφει πίσω στον Μεσαίωνα. Δεν είναι τυχαίο ότι η βάρβαρη αυτή ποινή αποτελεί παρελθόν για περισσότερα από τα 2/3 των κρατών παγκοσμίως. Στην Ευρώπη έχει καταργηθεί οριστικά. Επιπλέον, σε ποιο βαθμό στη περίπτωση του Φωτόπουλου είχε γίνει - de jure και de facto - σεβαστό το απόλυτο δικαίωμα του σε μια δίκαιη δίκη, θεμελιώδης αρχή, προστατευμένη από πληθώρα διεθνών και περιφερειακών συμβάσεων καθώς και του Αμερικανικού Συντάγματος και εθνικής νομοθεσίας; Σε αυτήν την πλευρά εστίασα την προσοχή μου. Ακόμα και το Περιφερειακό Δικαστήριο της Φλώριδας είχε αποδεχτεί δυο μείζονος σημασίας επιχειρήματα που και ο ίδιος ο κατάδικος προβάλλει εξαρχής :
1. Ο Έλληνας θανατοποινίτης δεν είχε αρμόζουσα και αποτελεσματική υπεράσπιση,
2. το Κράτος μέσω του Εισαγγελέα και Δημόσιου Κατήγορου είχε παραβιάσει την θεμελιώδη αρχή της προστασίας της αλήθειας και της Δικαιοσύνης προβάλλοντας αντιφατικές και αντικρουόμενες θεωρίες στις δυο δίκες, της συγκατηγορούμενης του D. Hunt και του Κ. Φωτόπουλου.
Με άλλα λόγια, ο Εισαγγελέας, εν πλήρη γνώση του, είπε ψέματα στη δίκη του Φωτόπουλου, προκειμένου να επιτύχει με κάθε τρόπο την καταδίκη του σε θάνατο. Και ο συνήγορος υπεράσπισης το γνώριζε ! Αυτή είναι η πραγματική ουσία της υπόθεσης Φωτόπουλου. Και αυτό είναι και το σκάνδαλο του αμερικανικού συστήματος απονομής Δικαιοσύνης.
Κατά πόσο η Ελλάδα και η Ευρώπη θα γίνουν μάρτυρες και θα αφήσουν τις ΗΠΑ να εκτελέσουν όχι απλά έναν Ευρωπαίο πολίτη (έστω και αν έχει πλέον και την Αμερικανική υπηκοότητα) αλλά έναν άνθρωπο για τον οποίο υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες και ενστάσεις για την ενοχή του (ακόμα και από πλευράς διεθνών Μη - Κυβερνητικών Οργανώσεων εξιδεικευμένων στο θέμα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της θανατικής ποινής) είναι θέμα που εναπόκειται πλέον επίσημα στη ευρωπαϊκή διπλωματία και στην Ελληνική Κυβέρνηση. Αν μη τι άλλο, μετά από 25 ολόκληρα χρόνια στον «διάδρομο του θανάτου » όπως αποκαλείται, έχει κάθε δικαίωμα να ζητά τη μετατροπή της ποινής του σε ισόβια κάθειρξη, αυτός είναι ο στόχος της αίτησης χάριτος που καταθέσαμε και θεωρώ ότι συνάδει απόλυτα με το αίσθημα κοινού δικαίου.