-Τι γίνεται όταν η Αριστερά έρχεται στην εξουσία;
-Δεξιά
«50 αποχρώσεις του Greek» 2014-15
Δεν είναι κάτι ανησυχητικό. Όπως ο αριστερισμός είναι η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού, έτσι κι η κάθε «ευρωπαϊκή» Αριστερά, ξεκινάει μ' επαναστατικά όνειρα ότι θ αλλάξει τον κόσμο. Ο Σύριζα για παράδειγμα ξεκίνησε με την πεποίθηση ότι θ' αλλάξει την Ευρώπη* ενώ τελικά η Ευρώπη αλλάζει τον Σύριζα.
Όχι ότι δεν πίστευαν οι σύντροφοι, ότι μπορούσαν να πετύχουν το αδύνατο -άλλωστε γι' αυτό ο Τσε θα τους χαρακτήριζε ρεαλιστές, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν κράτησαν καμιά πισινή. Είμαι κι εγώ ένθερμος οπαδός της σύγκρουσης με τους δυνατούς αλλά όχι με «γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια». Ο Δαβίδ αναμετρήθηκε με τον Γολιάθ αλλά δεν πετούσε πέτρες όπου να ναι, όπως να ναι κι άμα τύχει τον πέτυχα. Ήξερε καλά τη σφεντόνα, σημάδεψε στα μάτια και αν κι η τύχη βοηθά τους τολμηρούς, τα κατάφερε και τον ξάπλωσε τον μπουρούσικλη τον Γολιάθ.
Εδώ στη διαπραγμάτευση, κατά κοινή ομολογία, πλαν Β δεν υπήρχε ή μάλλον υπήρχε ένα ραν ταν πλαν Β, μιας και οι βουλευτές της συγκυβέρνησης, ανακάλυψαν στο και πέντε, ότι είμαστε απροετοίμαστοι για ρήξη και μετάβαση στη δραχμή. Μέχρι τότε απλώς η διαπραγματευτική μας θέση επιδεινώνονταν με ανούσιες κι ως εκ τούτου επικίνδυνες καθυστερήσεις. Μέχρις εκεί θα μπορούσε να σωθεί η παρτίδα με την πατρίδα, όμως ήρθε η χαριστική βολή, μ' ένα δημοψήφισμα που μας πέταξε εκτός χρόνου, εκτός ευρωπαϊκής ομπρέλας κι εκτός ρευστότητας, με αποτέλεσμα τις κλειστές τράπεζες. Το δημοψήφισμα ήταν μοιραίο λάθος σε μια σειρά λαθών, όπως εξηγώ αναλυτικά εδώ.
Με δεδομένο ότι η κυβέρνηση ξεκίνησε προεκλογικό αγώνα στηριζόμενο στην ηθική και ως μοναδικό διαπραγματευτικό χαρτί, τη μεταφυσική πεποίθηση ότι οι δανειστές, οι εταίροι, οι θεσμοί «θα μεταπεισθούν», ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι κατευθυνόταν στα βράχια. Σα να μην έφτανε η εμπειρία πέντε μηνών, ενός επιχειρήματος που δεν λειτουργούσε, το ανανέωσε και το επανέλαβε στην «ηρωική» τελευταία διαπραγμάτευση, με τους δυνατότερα χειρότερους όρους. Με κλειστές τις τράπεζες. Δεν βρέθηκε ένας να πει ότι ένα δημοψήφισμα δεσμεύει εσένα έναντι του λαού σου αλλά δε δεσμεύει τους άλλους λαούς, να κάνουν ό,τι αποφάσισε ο δικός σου. Η σταθερή επιμονή των εταίρων στα Excel, τα χαρτιά και τους αριθμούς, οδήγησαν σε μια συντριπτική ήττα της διαπραγματευτικής μας στρατηγικής.
Ας το πάρουμε απόφαση, ότι το ν' αφήνεις γι' αργότερα, το πρόβλημα που δε θες να διορθώσεις σήμερα, το οποίο επιστρέφει πάντα πολλαπλασιασμένο και προβληματικότερο, είναι η ελληνική νοοτροπία. Το ότι οι Έλληνες θέλουν αλλαγές γενικά αλλά καμία αλλαγή συγκεκριμένα, πρέπει να οφείλεται σε κατασκευαστικό λάθος, αστοχία υλικού, χαλασμένο DNA. Με λίγα λόγια, κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να γίνουμε δόλωμα ώστε μετά ν' αρχίσουμε τις διαμαρτυρίες, που μάς κατασπαράζουν οι καρχαρίες. Προσμετρώ σαν θετικό τουλάχιστον, το ότι δεν ακούστηκε σαν επιχείρημα και το «ήταν η κακιά η ώρα».
Είχα ακούσει τον Τσίπρα πολύ πριν τις εκλογές, που είχε αναφερθεί στο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν «Το Δόγμα του Σοκ». Το πιο ενδιαφέρον κεφάλαιο είναι εκείνο για τη Νότιο Αφρική και τη μετάβαση της εξουσίας από το κυβερνών εθνικό κόμμα, στο Αφρικάνικο Εθνικό Κογκρέσο του Μαντέλα. Ενώ σε πολιτικό επίπεδο φαινόταν ότι το κοινοβούλιο θα βρισκόταν υπό τον απόλυτο έλεγχο του Μαντέλα, οι οικονομικές διαπραγματεύσεις, όσο προχωρούσαν, μ' ένα δόλιο και πολύπλοκο σχέδιο εμπόδιζαν να μετατραπούν σε νόμους, οι διατάξεις του «Χάρτη της Ελευθερίας» που ήταν το πρόγραμμα διακυβέρνησης του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, το αντίστοιχο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του Σύριζα σα να λέμε. Τελικά το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο «πήρε το κράτος αλλά όχι την εξουσία». Δεν μπορούσαν να υλοποιήσουν σχεδόν τίποτα απ' όλες τις κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, καμία αναδιανομή, καμία εθνικοποίηση. Όπως είπε ο Ρασούλ Σνάιμαν, ακτιβιστής εναντίον του απαρτχάιντ «δεν μας άφησαν πότε ελεύθερους, απλώς έβγαλαν την αλυσίδα απ το λαιμό μας και την έβαλαν στους αστράγαλους μας». Εε αυτό το κεφάλαιο ο Τσίπρας δεν το διάβασε.
Είναι ξημερώματα Τρίτης και δεν ξέρω πόσος Σύριζα θα μείνει μετά την ψήφιση των μέτρων στη Βουλή. Ο Τσίπρας έχει την «ευκαιρία» να αδειάσει από τα αριστερά ιδεοληπτικά βαρίδια και με τα στελέχη που θα του μείνουν, να προχωρήσει σε μια δεξιά μετατόπιση ώστε να καταλάβει τον άδειο σχεδόν κεντροαριστερό χώρο, μετασχηματιζόμενος σ' ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Ενδεχομένως ν' απορροφήσει ό,τι έχει απομείνει από Δημ. Αρ. και ΠΑΣΟΚ και να ξαναδώσει ένα εφικτό όραμα ενός δίκαιου, λειτουργικού και βαθιά κοινωνικού κράτους, με αληθινές αριστερές ευαισθησίες.
*Α.Παπανδρέου (1983):«Αν όσοι μας ψήφισαν το '81 πίστευαν ότι θα φεύγαμε απ'την ΕΟΚ κ' το ΝΑΤΟ, δεν θα μας είχαν ψηφίσει»