Αρχές Νοέμβρη του 1942 στην έρημο της βόρειας Αφρικής ολοκληρώθηκε μια από τις σημαντικότερες μάχες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η μάχη του Ελ Αλαμέιν, που υπήρξε κιόλας η πρώτη συμμαχική νίκη εναντίον των δυνάμεων του Άξονα. Αργότερα ο Ουίνστον Τσώρτσιλ αναφερόμενος στο Ελ Αλαμέιν σχολίασε:
Μέχρι το Ελ Αλαμέιν δεν είχαμε ούτε μια νίκη, μετά από αυτό δεν είχαμε ούτε μία ήττα
Και πράγματι, σε συνδυασμό με την μάχη του Στάλινγκραντ που τις ίδιες μέρες μαίνονταν αλλά λίγους μήνες μετά θα τελείωνε με νίκη του Κόκκινου Στρατού και την παράδοση της 6ης Γερμανικής Στρατιάς, το Ελ Αλαμέιν αποτέλεσε κρίσιμο σημείο καμπής στην συντριβή του ναζισμού.
Οι ιταλικές φασιστικές δυνάμεις κατέρρευσαν, σηματοδοτώντας την αρχή του τέλους του Μουσολίνι, χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες των Άφρικα Κορπς μεταφέρθηκαν σαν αιχμάλωτοι πολέμου στις ΗΠΑ, οι Ναζί υποχώρησαν και, τελικά, αποχώρησαν από την Αφρική, εγκαταλείποντας τα φιλόδοξα σχέδια Ρόμελ και Χίτλερ να ελέγξουν πετρελαιοφόρα κοιτάσματα και την Διώρυγα του Σουέζ.
Στην πρώτη γραμμή του μετώπου, μαζί με τις δυνάμεις της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και τους Ελεύθερους Γάλλους πολέμησαν οι Έλληνες φαντάροι και αξιωματικοί της 1ης Ταξιαρχίας - πρόσφυγες και φυγάδες από όλη την Ελλάδα, πολλοί αιγυπτιώτες της ελληνικής παροικίας, Δωδεκανήσιοι, Κωνσταντινοπουλίτες.
Συνολικά η ελληνική ταξιαρχία αριθμούσε σχεδόν 5.500 άνδρες, 5.155 οπλίτες και 316 αξιωματικούς- εκπαιδεύτηκαν από τους Βρετανούς στο Ρας Μπάαλμπεκ της Συρίας και τον Αύγουστο του 1942 μεταφέρθηκαν στην Αίγυπτο για να αναλάβουν δράση στην συμμαχική αντεπίθεση.
Όταν ο Βρετανός στρατηγός Μοντγκόμερι έδωσε το πρόσταγμα της έναρξης των επιθετικών επιχειρήσεων είχε ήδη φροντίσει να έχει σαφή υπεροπλία σε οπλισμό και άνδρες. Οι ελληνικές χερσαίες δυνάμεις, τρία τάγματα Πεζικού και ένα σύνταγμα μηχανοκίνητου Πυροβολικού, μετά από ελληνικές πολιτικές πιέσεις στο Συμμαχικό Στρατηγείο του Καϊρου είχαν, πλέον, μεταφερθεί στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Τις ημέρες που προηγήθηκαν της κυρίως μάχης οι ελληνικές μονάδες πραγματοποίησαν αναγνωριστικές αποστολές και νυχτερινές επιδρομες στα μετόπισθεν της αμυντικής γραμμής των γερμανοιταλικών δυνάμεων.
Τις ημέρες της μάχης οι ελληνικές μονάδες πολέμησαν δίπλα στους Ινδούς στρατιώτες της 4ης Ινδικής Ταξιαρχίας. Επιτέθηκαν και απώθησαν ιταλικές δυνάμεις, ενώ επέδραμαν στο ύψωμα 103 εναντίον Γερμανικών επίλεκτων μονάδων. Από τις αρχές Νοέμβρη και μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου του 1942 η 1η Ταξιαρχία καταδίωξε τους υποχωρούντες Γερμανούς, κατέλαβε τα υψώματα Κατάρ Μποξ και 103 και προήλασε μέχρι την οάση Σίβα, 100 χιλιόμετρα πίσω από την πρώτη γραμμή του Αφρικανικού Μετώπου.
Το φωτογραφικό αρχείο του Πολεμικού Μουσείου μας γυρίζει 74 χρόνια πίσω αποκαλύπτοντας πρόσωπα ανδρών και γυναικών εκείνης της σκληρής περιόδου, στιγμές από το μέτωπο της ερήμου, όχι μόνο στην άμμο, αλλά και στον ουρανό και στις θάλασσες, ακόμα και στους καταυλισμούς των Ελλήνων προσφύγων.
Διαβάστε επίσης: