Η εισβολή των Τουρκικών δυνάμεων στο έδαφος της Συρίας, με στόχο την εκκαθάριση κουρδικών στοιχείων, γεννά σαφείς προβληματισμούς τόσο ως προς την μελλοντική έκβαση των γεγονότων, όσο και ως προς τα κίνητρα που ώθησαν την Τουρκία να προβεί στην εν λόγω πράξη.
Κάνοντας μια θεωρητική προσέγγιση, θα λέγαμε ότι η απόφαση της Τουρκίας να αναμειχθεί στη Συριακή κρίση αποτελεί μια επιλογή, η οποία συμπίπτει, σε μεγάλο βαθμό, με τους γενικούς στρατηγικούς προσανατολισμούς που έχει θέσει από τα πρώτα χρόνια κιόλας της θητείας της, η κυβέρνηση του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης.
Στα πλαίσια του Νέο Οθωμανικού στρατηγικού οράματος, εμπνευσμένο κατά κύριο λόγο από τον Αχμέτ Νταβούτογλου, η Τουρκία, μέσα από μακροχρόνιες πρακτικές επιδιώκει να αναβαθμίσει τον γεω-Στρατηγικό της ρόλο, αλλά και τη Διεθνή θέση Ισχύος της στον κόσμο.
Υπό το πρίσμα του συγκεκριμένου μαξιμαλιστικού σκεπτικού, καθίσταται εμφανές πως οι εν λόγω ηγεμονικές τάσεις της Τουρκίας, όχι μόνο αποτελούν αφηγήματα απαρχαιωμένων αυτοκρατορικών δομών, αλλά έρχονται και σε άμεση αντίθεση με την Κράτο-Κεντρική φύση του σύγχρονου Διεθνούς Συστήματος.
Η τραγικότητα της Στρατηγικής της Τουρκίας στο διηνεκές επαληθεύεται από το γεγονός πως η ανάγκη της για επιβίωση και ασφάλεια ταυτίζεται με τη διαχρονική επιδίωξή της για ισχύ. Η γεωγραφική της τοποθέτηση μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής καθιστά απαραίτητη τη διαρκή αναδίπλωση στρατηγικών επιλογών και τον επαναπροσδιορισμό ευκαιριών και απειλών, επιχειρώντας πρωτίστως εργαλειακές συμμαχίες.
Από στρατηγική σκοπιά και στην προσπάθεια προσέγγισης των πρόσφατων περιστατικών, παρατηρείται πως ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, με αφετηρία την 11η Σεπτεμβρίου, έθεσε την βάση για ένα νέο κύκλο πολεμικών αναμετρήσεων, με αποκορύφωμα εκείνον της Συρίας.
Η έκβαση του πολέμου στη Συρία μπορεί να αποτελέσει τον κοινό παρονομαστή για δύο εντελώς διαφορετικά σενάρια. Από τη μια πλευρά, είναι ικανή να καθορίσει το τέλος του κύκλου των αιματηρών και πολυετών πολεμικών αναμετρήσεων, ενώ από την άλλη πλευρά, ενδέχεται να λειτουργήσει ως το σημείο αιχμής για την έναρξη μια μεγαλύτερης και πιο επικίνδυνης πολεμικής αναμέτρησης.
Με την Τουρκία να πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις και το σκηνικό των επεισοδίων να αλλάζει ραγδαία, οι εκτιμήσεις δεν μπορούν παρά να εστιάζουν σε αιτιολογικές ερμηνείες και σε εκτιμήσεις για τη μετέπειτα σύσταση του Διεθνούς Συστήματος.
Η διεξαγωγή ενός πολέμου στη Συρία σε παρόντα χρόνο, καθώς επίσης κι ένας πόλεμος που μαίνεται στην Υεμένη, αποτελούν δύο περιστατικά που θα πρέπει να εξετάζονται παράλληλα.
Επιπλέον, η επιλογή των ΗΠΑ να αναμοχλεύσουν, τη δεδομένη χρονική στιγμή, ζητήματα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε ό,τι αφορά Τουρκογενείς μειονότητες Ουιγούρων έναντι της Κίνας, θα πρέπει ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν στο ευρύτερο γεωπολιτικό πλάνο του Διεθνούς γίγνεσθαι που σκιαγραφείται το τελευταίο διάστημα.
Επανερχόμενοι στη δεδομένη διαμορφωθείσα κατάσταση, παρατηρούμε πως η απόσυρση των ΗΠΑ από τα Συριακά εδάφη θυμίζει, σε μεγάλο βαθμό, μια πολιτική Μεταφοράς Βαρών, η οποία και προτιμάται διαχρονικά ως στρατηγική επιλογή από Υπερπόντιες Μεγάλες Δυνάμεις.
Μάλιστα, η συνεργασία του Συριακού στρατού με τις Κουρδικές Δυνάμεις ενδέχεται να φέρει την Τουρκία σε δυσχερέστερη θέση, δεδομένης της υποστήριξης της Δαμασκού από τη Ρωσία, αλλά και το Ιράν.
Οι Τούρκοι, εξ’ αιτίας στρατηγικών και οικονομικών βλέψεων, έχουν στραμμένη την προσοχή τους στην Ανατολή, αντιμετωπίζοντας το ζήτημα των Κούρδων της Συρίας ως ευκαιρία ικανοποίησης των Ηγεμονικών τους Στοχεύσεων, παραβλέποντας τους κινδύνους και τις στρατηγικές αστοχίες που ενδέχεται να πετύχουν.
Συνοψίζοντας, καταλήγουμε στην εκτίμηση πως ο πόλεμος που διεξάγεται στη Συρία ενδέχεται να αποτελέσει το εφαλτήριο για την έναρξη μιας νέας σειράς πολεμικών αναμετρήσεων, με περισσότερους και σαφώς πιο επικίνδυνους παίκτες.