Όταν ο αστυνομικός Steve Fulcher συνέλαβε τον Christopher Halliwell για την εξαφάνιση της 22χρονης Sian O' Callaghan, ξεκίνησε ο κατήφορος για την καριέρα του, όπως εξηγεί όμως στον Tim Lewis στο Guardian, θα το ξαναέκανε.
Κάθε φορά που ο ίδιος ο Fulcher καλείται να εξηγήσει τις πράξεις του που έλαβαν χώρα για τέσσερις βασανιστικές ώρες την Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011, αντιστρέφει την ερώτηση: αν ήσουν εσύ στη θέση μου τι θα έκανες; Στην ίδια κατάσταση, τι θα έκανες;
Πώς έχει η ιστορία: το Σάββατο πριν από εκείνη την Πέμπτη, δηλώθηκε η εξαφάνιση της 22χρονης Sian O' Callaghan από το Swindon, στη νοτιοδυτική Αγγλία. Η κοπέλα είχε βγει για βράδυ και δε γύρισε ποτέ πίσω. Ο Fulcher, που δούλευε τότε για την αστυνομία του Wiltshire, ανέλαβε την υπόθεση. Σύντομα η υπόθεση θα έπαιρνε μεγάλες διαστάσεις με δυνάμεις αστυνομικών να ψάχνουν την περιοχή στην οποία εντόπισαν το κινητό της κοπέλας.
Οι υποψίες έπεσαν τελικά στον 47χρονο ταξιτζή Christopher Halliwell, που είχε πάρει την κοπέλα με το ταξί τα χαράματα του Σαββάτου, έξω από μια παμπ. Δεν υπήρχε όμως πτώμα και μόνο έμμεσες αποδείξεις που τον συνέδεαν με την εξαφάνιση της κοπέλας. Θα μπορούσε να την έχει πάρει στο δρόμο και να την έχει αφήσει άλλωστε, όπως με κάθε πελάτη.
Ο Fulcher πίστευε ότι κάτι δεν πάει καλά και μετά από παρακολούθηση, μόλις «έπιασαν» τον Halliwell να αγοράζει μια τεράστια ποσότητα χαπιών το πρωινό της 24 Μαρτίου, διέταξε τη σύλληψή του, για απαγωγή της κοπέλας. Όμως εδώ ο αστυνομικός έκανε ένα λάθος στη διαδικασία. Αντί να φέρει τον συλληφθέντα στο αστυνομικό τμήμα του Swindon, διέταξε τους αστυνομικούς να τον πάνε στο κάστρο του Barbury, ένα παμπάλαιο οχυρό σε απομακρυσμένη περιοχή.
Αυτό το έκανε για δύο λόγους: αν η κοπέλα ήταν ζωντανή, ο Fulcher πίστεψε ότι η άμεση ανάκριση ήταν ο καλύτερος τρόπος για να προστατεύσει τη ζωή της. Ο δεύτερος λόγος, που είναι ίσως λιγότερο βάσιμος, είναι ο Fulcher δεν είχε ξανασυναντήσει τον Halliwell και ήθελε να τον κοιτάξει στα μάτια, θεωρώντας πως με την εμπειρία των 28 ετών που είχε στην αστυνομία, θα κατάφερνε να πάρει αυτό που ήθελε.
Στη συνέχεια ακολούθησαν τέσσερις δραματικές ώρες ανάκρισης, με τον Fulcher να του λέει πως αν δε συνεργαστεί θα τον διασύρει στον Τύπο. Λίγο πριν τα παρατήσει εντελώς ο Fulcher, ο ύποπτος λύγισε και προσφέρθηκε να τον πάει στο σημείο που είχε ξεφορτωθεί το πτώμα της κοπέλας.
Ήταν άραγε η ιδανική ανάκριση; Ο αστυνομικός είχε καταφέρει να αποσπάσει ομολογία από ένα ψυχρό δολοφόνο και μάλιστα και για ένα δεύτερο φόνο μιας 20χρονηςπου είχε διαπράξει το 2003. Παρόλα αυτά ο αστυνομικός ένιωθε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά για αυτόν, καθώς ήξερε πως αυτή η άτυπη κουβέντα που είχε με τον ύποπτο παραβίαζε τον κώδικα δεοντολογίας που προστάτευε ξεκάθαρα τα δικαιώματα ενός συλληφθέντα, όσον αφορά την ανάκριση και την κράτησή του.
Ο Fulcher δεν του είπε καν ότι είχε δικαίωμα να συμβουλευτεί δικηγόρο. «Είναι ξεκάθαρα ηθικό θέμα», λέει ο ίδιος. «Έκανα όσα έκανα γιατί έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω».
Η απόφαση αυτή κόστισε σημαντικά στον Fulcher, που το 2014 η αρμόδια επιτροπή παραπόνων της αστυνομίας χαρακτήρισε τις πράξεις του «καταστροφικές» και βρέθηκε ένοχος για παράβαση καθήκοντος. Στο δικαστήριο, ο συνήγορος του Halliwell επιχειρηματολόγησε λέγοντας πως αυτές οι μέθοδοι ανάκρισης ανήκουν στη δεκαετία του '70, ότι ο αστυνομικός απείλησε την οικογένεια του πελάτη του κι έτσι η ομολογία του είχε αποσπασθεί υπό την απειλή βίας και άρα δε γινόταν δεκτή στο δικαστήριο.
Ο Fulcher, αν και τυπικά δεν απολύθηκε, τέθηκε σε υποχρεωτική αργία και ξεκίνησε τα αντικαταθλιπτικά χάπια και τα υπνωτικά και το 2014 παραιτήθηκε από την υπηρεσία. Από τότε δεν έχει βρει δουλειά, όπως λέει ο ίδιος.
Οπότε το ερώτημα είναι: τι θα κάνατε εσείς αν είσαστε στη θέση του Fulcher; Ο ίδιος απαντά: «αν δεν είχα κάνει αυτό που έκανα, ο Halliwell θα κυκλοφορούσε ελεύθερος στους δρόμους τώρα και κατά πάσα πιθανότητα θα είχε σκοτώσει κι άλλες γυναίκες στο διάστημα αυτό».