Μακάρι να είχαμε ένα Κιλιμάντζαρο στην Ελλάδα. Ένα μεγαλοπρεπές πανύψηλο βουνό, όπως αυτό που βρίσκεται στην βορειοανατολική Τανζανία και ατενίζει από τα 5895 μέτρα την αφρικανική σαβάνα με το δέος της ιστορίας και τις μόνιμα στεφανωμένες με χιόνι κορυφές του, μία από τις οποίες στη γλώσσα των Μασάι ονομάζεται « Οίκος του Θεού». Εκεί , όπου κάποτε βρέθηκε το αποξηραμένο και παγωμένο κουφάρι μιας λεοπάρδαλης.
Εμείς, βέβαια, έχουμε τον Όλυμπο (2917), - τον δικό μας «Οίκο των θεών», - πλην όμως, ένα βουνό σύμβολο χωρίς παγετώνες, χωρίς μόνιμο χιόνι, χωρίς λεοπαρδάλεις και ύαινες, χάνει πολλά από την αίγλη του , πόσω μάλλον όταν το μπόι του είναι μισό και βάλε, σε σχέση με το Μακάλου (8481) στο Νεπάλ, το Καρακοράμ (8611) στο Πακιστάν, ή το Αναπούρνα του Έβερεστ(8091) που αρνούνται να… ξεντυθούν τα λευκά και να υποκύψουν στα ανθρώπινα σκεπάρνια…
Την ίδια ώρα όμως, ένα γκραν σουξέ μετεωρολογικής πρόβλεψης όπως το χιόνι, που σπανίζει στα μέρη μας τα τελευταία χρόνια, γίνεται αιτία μιας αμφιλεγόμενης κόντρας ανάμεσα σε official weather men (!) και σε παρουσιαστές των δελτίων καιρού, που άλλοι μεν είναι πτυχιούχοι, αλλά πολλοί, απλώς «τα λένε», καθώς δείχνουν το Βορρά, εννοώντας τον Νότο.
Κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι, φανατικοί των Δελτίων Καιρού, που αποζητάμε τη βροχή για να ξεπλυθεί η ομίχλη από τα μάτια μας και δεόμεθα υπέρ χιόνος, που σιγοβράζουμε στο ζουμί μας από τα παρατεταμένα καλοκαίρια, τους άνυδρους χειμώνες, τις εκνευριστικές λιακάδες, τις ορδές των αλλόφυλων που ουρούν και αφοδεύουν μπροστά στα μάτια μας, ερχόμαστε σε απόγνωση όταν καθημερινά και με το νόμο, τρεις φορές την ημέρα, βρέξει χιονίσει, ακούμε διαφορετικά δελτία καιρού, ανάλογα με το κανάλι, την τιμή του πετρελαίου ή το κέφι του ιδιοκτήτη του.
«Μη πιστεύετε κανέναν», λένε οι πρώτοι. «Είναι πολύ νωρίς, υπομονή μέχρι τις αρχές της επόμενης εβδομάδας να δούμε πού θα… κάτσει η μπίλια!»
Και κει πάνω αναρωτιόμαστε: Ω ρε πού πάμε; Πού πάμε; που έλεγε ο Βασίλης Αυλωνίτης στη Τζόρτζια –uber alles – Βασιλειάδου. Πώς συμβαίνει και αλλού, η πρόγνωση του καιρού να τεκμηριώνεται μέσα από στατιστικές, μετρήσεις, μοντέλα, δορυφόρους με απίστευτη σαφήνεια και ακρίβεια, την ώρα που εδώ, - μια σπιθαμή χώρα,- το ένα δελτίο καιρού διαφέρει από το άλλο, τόσο, όσο η Δημοκρατία του Περικλή από την «Κεντροαφρικανική Δημοκρατία» του Bokassa!
Θα βρέξει ή δεν θα βρέξει; Μήπως ψιχαλίσει; Ας ρίξω μια ομπρέλα στο πορτ μπαγκάζ. Όχι! Θα’ χει λιακάδα. Άνοδο θερμοκρασίας και μπουνάτσα. Έτσι είπε το δελτίο. Μα σήμερα το πρωί που άνοιξα το κουτί, εγώ είδα ένα μαύρο σύννεφο τούρλα από πάνω μας με τέσσερα ξέφτια .Άρα θα ρίξει καρέκλες. Πού την είδες τη λιακάδα;
Εγώ, παρακολουθώ ένα συγκεκριμένο κανάλι γι αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος. Η βροχή θα περάσει βόρεια από τη Θράκη, θα στραφεί ανατολικά προς Λέσβο, θα κατηφορίσει Δωδεκάνησα και στο φινάλε θα ξεθυμάνει στο Λιβυκό!
Εγώ, λέω να μη το ρισκάρω. Θα ρίξω μέσα ομπρέλα, παλτό και μπότες και , καλού κακού, πετσέτα θαλάσσης, μαγιό και βατραχοπέδιλα. Δε ξέρεις τι γίνεται. Εδώ, βρήκαν λεοπάρδαλη στο Κιλιμάντζαρο. Απίθανο είναι να βρεθεί ένας ιπποπόταμος στον Όλυμπο;
***
*Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο: Έρνεστ Χεμινγουέη (1936)