Η Γερμανία έχει επανέλθει στην πολιτική που είχε τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο:Την διαμόρφωση ενός ”άξονα” Βερολίνου - Άγκυρας ο οποίος φιλοδοξεί να ελέγξει μια επικράτεια που ξεκινάει από την Κεντρική Ευρώπη, περνάει από τα Βαλκάνια και καταλήγει μέσω Τουρκίας στην Μέση Ανατολή.
Η διαφορά έγκειται στο ότι τότε χρησιμοποιούσε την γλώσσα του ”εθνικού συμφέροντος” για να την διατυπώσει, τώρα, την γλώσσα του κατευνασμού του Ερντογάν, και της πολυπολιτισμικής συνύπαρξης με τον νέο Οθωμανισμό.
Αντίθετα η Γαλλία του Μακρόν, με τις αναφορές της σ′ έναν ”ευρωπαϊκό πατριωτισμό” δείχνει να έχει κατανοήσει την προειδοποίηση που απηύθυνε στην Ευρώπη ο υπεράνω κάθε υποψίας ρατσισμού και ευρωκεντρισμού, Δαλάι Λάμα: Ότι αν δεν επανέλθει σε μια σαφή αντίληψη της πολιτιστικής της ταυτότητας, αλλά και της επικράτειάς της θα μοιάζει σε 50 χρόνια περισσότερο με Ευραραβία ή Ευραφρική.
Για να αποτρέψει ένα τέτοιο μέλλον, πρωτίστως για την ίδια του την χώρα, έχει ενεργοποιήσει και πάλι την παραδοσιακή μεσογειακή πολιτική των Γάλλων. Δεν είναι μόνον ο τρόπος που παρεμβαίνει στα ελληνοτουρκικά, είναι και η ολική της επαναφορά στο Λίβανο.
Πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια, όλοι πίστευαν ότι ζούμε το τέλος της Ιστορίας. Στον 21ο αιώνα, αντίθετα, επανέρχεται πλησίστια. Ο τρόπος που οι ευρωπαϊκές δυνάμεις κινούνται, θυμίζει πολύ τον 19ο αιώνα. Επανήλθαμε στην κλασική γεωπολιτική, ενώ η ιστορικότητα είναι εμφανής: Για παράδειγμα στον τρόπο που αντιτίθεται ο Αυστριακός, Σεμπάστιαν Κούρτς στο νεο-οθωμανικό εγχείρημα, ο οποίος φυσικά και έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι Οθωμανοί έφτασαν κάποτε στις πύλες της Βιέννης.
Με αυτά και με εκείνα η Ε.Ε. καλείται να αποφασίσει για το ποιο πρόσωπο θα έχει. Οι Γερμανοί δείχνουν ως συνήθως, τυφλωμένοι από την οικονομική χρησιμοθηρία. Μπορεί να ευνουχίστηκαν από τους δυο παγκόσμιους πολέμους, μεταθέτουν όμως ψυχολογικά το επεκτατικό πρότυπο που δεν μπορούν οι ίδιοι να έχουν στον Ερντογάν, και αυτοί απλώς εστιάζουν στην οικονομική πλευρά των πραγμάτων. Όπως είδαμε, το έτερο υπό διαμόρφωση ευρωπαϊκό μπλοκ μιλάει τη γλώσσα της γεωπολιτικής, της ιστορίας, και της ”μεγάλης διάρκειας” των πολιτισμών (όπως έλεγε και ο Μπρωντέλ).
Μάλλον αυτή (θα) είναι η πιο σοβαρή ενδοευρωπαϊκή ρήξη που θα δοκιμάσει την Ε.Ε.