Πόσες φορές έχουμε βρεθεί κολλημένοι πίσω από έναν οδηγό που μας πάει «καροτσάκι» γιατί δεν αναπτύσσει την ταχύτητα, που εμείς συνηθίζουμε και δεν μπορούμε να προσπεράσουμε; Νομίζω ότι καθώς μεγαλώνω αναπτύσσω περισσότερα αντισώματα υπομονής την ώρα που ο 17,5 χρονών γιος μου με σκουντάει: «Κόρναρέ του να ξυπνήσει επιτέλους!». Με ή χωρίς κόρνα, κάποια στιγμή φτάνει η πολυπόθητη ώρα της προσπέρασης. Και τις περισσότερες φορές η εικόνα του νωθρού οδηγού είναι σχεδόν ίδια: Ενας «ηλικιωμένος» χωμένος μέχρι το λαιμό στην θέση του οδηγού να έχει πάρει σχεδόν αγκαλιά το τιμόνι.
Πόσες φορές νομίζουμε ότι θα εκραγούμε από τις ασύμβατες ταχύτητες των άλλων σε σχέση με τη δική μας σε μια καθημερινότητα απόλυτης βιασύνης με τα πάντα να τρέχουν γύρω μας με ιλιγγιώδεις ρυθμούς – κι εμείς μαζί τους επίσης; Κι αν εμάς μας ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, σε πόσο πιο οριακή κατάσταση θα πρέπει να βρίσκεται ένας έφηβος με τις ορμόνες να κάνουν πάρτι στο κεφάλι και στο σώμα του;
Κάπως έτσι υποθέτω θα πρέπει να βρέθηκε εκτός εαυτού ο 18χρονος που διαπληκτίστηκε με την 72χρονη για τη σειρά στο ΑΤΜ έξω από υποκατάστημα τράπεζας στην οδό Αρχαίου Θεάτρου στο Μενίδι. Κι αποφάσισε να λύσει το πρόβλημα με μια πράξη βίας, η οποία τις περισσότερες φορές στον κόσμο του γκέιμινγκ είναι όχι μόνο θεμιτή αλλά και επιβραβεύσιμη. Αποτέλεσμα, η τελευταία να βρεθεί στο νοσοκομείο με σοβαρό τραύμα στο κεφάλι πιθανώς μετά από σπρώξιμό του.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν ξέρουμε ποια θα είναι η τύχη της «ηλικιωμένης» γυναίκας. Ο καθένας μας ελπίζει να διαφύγει τον κίνδυνο. Μαζί με αυτό, όμως, αξίζει να ευχηθούμε να βρεθεί ένας τρόπος να καλλιεργηθεί η ανοχή στους ρυθμούς όσων «δεν πάνε να πεθάνουν σπίτι τους καλύτερα» και η υπομονή - αρετή που είναι τεράστια πρόκληση να αποκτήσει κανείς στην φαστ τρακ εποχή μας.
*Στίχος από τραγούδι