Αν με ρωτήσει κάποιος πως μου φάνηκε το τέλος του Game of Thrones, θα πω ότι μάλλον πέρασα τα πέντε στάδια του πένθους σε ένα βράδυ.
1. Άρνηση
Όχι, δεν γίνεται η Ντάνι να έχει γίνει η Mad Queen. Κάπως θα μας το δικαιολογήσει. Μήπως μπήκε ο Μπραν στον δράκο της και τον έλεγχε όσο έκαιγε το Kings Landing για να βρει από την μέση και να πάρει εκείνος τον θρόνο; (Ξέρω, τραβηγμένο αλλά το μυαλό παίζει πολλά παιχνίδια όταν ζεις στην άρνηση).
2. Θυμός
Πέρασα οκτώ χρόνια από τη ζωή μου για να δω τους δύο αγαπημένους μου ήρωες να έχουν τόσο άδοξο τέλος;;;; Η Ντάνι να γίνεται η Mad Queen και τελικά να πεθαίνει από το χέρι του αγαπημένου της και ο Τζον Σνόου να καταλήγει εκεί από όπου ξεκίνησε, με τους Wildlings πέρα από το Τείχος; Ποια δικαιοσύνη; You know nothing Jon Snow...
3. Διαπραγμάτευση
Αλλά θα μου πείτε, μήπως υπάρχει δικαιοσύνη στην πραγματική ζωή; Νικάει πάντα ο καλύτερος και ο αγαπημένος μας; Όχι. Και η σειρά αυτή φρόντιζε να μας το υπενθυμίζει από την πρώτη κιόλας σεζόν, με τον θάνατο του Νεντ Σταρκ.
Και τελικά καταλήξαμε, τα παιδιά του Νεντ (όσα απέμειναν δηλαδή) κάπως να βολεύτηκαν και να κυβερνούν ολόκληρο τον φανταστικό κόσμο του Game of Thrones. Ο Μπραν βασιλιάς των έξι (πλέον) βασιλείων, η Σάνσα βασίλισσα του αυτόνομου Βορρά και η Άρυα (πιθανότατα) κατακτήτρια των αχαρτογράφητων τόπων στα δυτικά του Westeros.
Και ο Γιάννης; Άστα να πάνε Γιάννη.
4. Κατάθλιψη
Δεν ήθελα να τελειώσει!! Θέλω κι άλλο! Θέλω ο Ντρόγκο να αναστήσει τη μητέρα του, να καταλάβει το λάθος της, να γυρίσει ο Τζον Σνόου, να γίνει ξανά στα μάτια μας ο Αίγκον Ταργκάριαν και να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Όχι εε;
5. Αποδοχή
… έχω ακόμα δρόμο γι′ αυτό. Ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο με τα βιβλία που (ακόμα) αναμένονται.
***
Πάντως, παρά τα πολλά ερωτήματα που μένουν αναπάντητα μετά το φινάλε, τουλάχιστον ο Τύριον μας έδωσε μια αιτιολογία για τη συμπεριφορά της Ντάνι (δεν υπήρχε καμία μετάλλαξη, πάντα ήταν έτσι, αλλά μέχρι τότε σκότωνε κακούς οπότε υπήρχε μια πολύ καλή δικαιολογία για να την ακολουθήσουν).
Μετά από όλα αυτά, η επιλογή του Μπραν ήταν ίσως η πιο λογική, αν κι εγώ θα προτιμούσα την πρόταση του Σάμγουελ Τάρλυ (επιλογή βασιλιά από τον λαό). Αλλά μάλλον θα γελάτε μαζί μου τώρα όπως γέλασαν και οι εκπρόσωποι των Οίκων όταν το άκουσαν.
Επική σκηνή όταν η Ντάνι φτάνει με τον Ντρόγκο σε ότι επέμεινε από το Kings Landing και πίσω της εμφανίζονται τα φτερά του Ντρόγκο. Μας δείχνει τι έχει γίνει.
Ακόμη πιο επική ήταν η αντίδραση του Ντρόγκο όταν κατάλαβε ότι η μητέρα του ήταν νεκρή. Δεν ξέσπασε τον θυμό του στον Τζον, αλλά στο σύμβολο που τα προκάλεσε όλα, τον σιδερένιο θρόνο. Μετά την πήρε και έφυγε μακριά (ακόμα ψάχνει να τον βρει ο Μπραν).
Εν κατακλείδι, το Game of Thrones είναι η καλύτερη σειρά που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Κατάφερε να κάνει εκατομμύρια τηλεθεατές να περιμένουν με αγωνία κάθε σεζόν και κάθε επεισόδιο, να συζητούν ή και να τσακώνονται μεταξύ τους για τις εξελίξεις, να διαβάζουν όπου βρουν τις απίστευτες θεωρίες, να ετοιμάζουν βραδιές προβολής με φίλους για κάθε επεισόδιο, να φωνάζουν μέσα στο σπίτι όταν κάποιος πέθαινε.
Και τελικά όλοι να συζητούν για αυτή. Αυτό δεν είναι επιτυχία;