«Αδυνατεί να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους». Κάπως έτσι ξεκινούν το τελευταίο διάστημα τα δελτία ειδήσεων να αναφέρονται σε ανθρώπινα τέρατα της διπλανής πόρτας, με θύματα παιδιά.
Αυτή η διπλανή πόρτα, πόσα τελικά κρύβει από αυτήν την έρμη «κοινή γνώμη» η οποία μονίμως «πέφτει από τα σύννεφα».
Τι ιδιότυπη αλήθεια ομερτά έχει επιβληθεί στις κοινωνίες μας και μας κρατά όλους δέσμιους σε μια σιωπή αδιαφορίας ή συγκάλυψης; Οι «νοικοκυραίοι» πίσω από τα ημιδιάφανα κουρτινάκια κάτι βλέπουν, κάτι ξέρουν, κάτι υποπτεύονται. Μα… σιωπούν. Σιωπούμε όλοι…
Αυτό το «που να μπλέξω τώρα…» επιτρέπει στους παιδόφιλους να προσεγγίζουν χυδαία παιδικές ψυχές, να εξαναγκάζουν σε ασελγείς πράξεις τα ίδια τους τα παιδιά! Άλλους, να εκπορνεύουν δωδεκάχρονα κοριτσάκια στον Κολωνό χωρίς έρμα οικογένειας. Κι άλλες, να μην έχουν καμιά τύψη, καμιά ευθύνη, για παιδάκια που αλλάζουν χέρια σε ιδιότυπου τύπου «υιοθεσίες» ή για άλλα, που καταλήγουν σε νεκροθαλάμους νοσοκομείων…
Η τυφλή θεά με τη ζυγαριά ανά χείρας, δυσκολεύεται πολύ το τελευταίο διάστημα να ασκήσει δίωξη τεκμηριωμένη τόσο, που να μην καταπέσει από τα δικονομικά τερτίπια των αναίσχυντων υπερασπιστών των τεράτων. Κι οι διωκτικές αρχές έρχονται αντιμέτωπες με την ίδια αυτή «ομερτά», που δυσχεραίνει τραγικά τις έρευνες.
Σε καμιά περίπτωση η κοινωνική βάσανος της «κοινής γνώμης» δεν δικαιούται να υποκαθιστά τους λειτουργούς της δικαιοσύνης, ούτε οι δημοσιογράφοι να μετατρεπόμαστε άρδην σε επίδοξους εισαγγελείς, παρότι, το πράττουν πολλοί…
Εκείνο ωστόσο που πραγματικά δεν θα μπορούσε κανέναν άνθρωπο να αφήσει ανεπηρέαστο, είναι σε κάθε περίπτωση ο ρόλος της μάνας.
Της μάνας που οφείλει με κάθε τρόπο να προστατεύει τα παιδιά της. Τη ζωή τους, τη ψυχή τους πρώτιστα, το κορμί τους…
Ακόμη και σε εποχές που οι προγιαγιάδες μας ήταν έρμαια του πατέρα-αφέντη, έμπαιναν μπροστά στο θυμό και την οργή του απέναντι στα παιδιά τους, στην τιμωρία, στη βαναυσότητα…
Γυναίκες που δεν είχαν τόπο να σταθούν και κανένα χέρι να τις στηρίξει. Μανάδες αγράμματες και στερημένες κι ανίσχυρες, που μετατρέπονταν σε ασπίδες όπου πάνω τους ξέσπαγε κάθε επιβουλή!
Πως να χωρέσει στο νου ότι μια μάνα του σήμερα, με όλα τα μέσα και όλες τις ευκαιρίες που της έχει ανοίξει το κίνημα «me, too», δεν βρήκε ούτε μια στιγμή τη δύναμη να αντιταχθεί σε μια επαίσχυντη, διαστροφική συμπεριφορά του πατέρα των παιδιών της. Αντίθετα, συμμετείχε σε πράξεις που «σκότωναν» ζωντανές, μικρές κι αθώες ψυχές, «υπό το καθεστώς του φόβου» όπως δηλώνει σήμερα, εκ των υστέρων.
Ποιός φόβος μπορεί να οδηγήσει μια μάνα στο να κατακρεουργεί, με τη συμμετοχή της, τη ψυχοσύνθεση μικρών ζωών; Ποιός φόβος μπορεί να ναι πιο μεγάλος για μια μάνα, από το φόβο του να μην μπορεί να προστατεύσει τα ίδια της τα σπλάχνα;
….
Αδυνατώ πραγματικά να το αντιληφθώ. Αυτό ωστόσο που δεν αδυνατώ, είναι το μέρος της κοινωνικής ευθύνης για όσες αθλιότητες με θύματα παιδιά βλέπουν το φως της δημοσιότητας ολοένα και πιο συχνά τελευταία.
Δεν είναι μόνον οι «υψηλές γνωριμίες» που χρησιμοποιούν ως μέσο απειλής οι εκάστοτε τερατάνθρωποι. Οι διασυνδέσεις, οι συμμαχίες, οι παρασκηνιακοί συγχρωτισμοί, το «μέσον».
Είναι κι η δική μας αδιαφορία για όσα συμβαίνουν μακριά από την… έδρα μας. Η σιωπή μας. Κι ακόμη χειρότερα, αυτό το «πέσιμο από τα σύννεφα» που ποτέ δεν είναι συννεφένια. Είναι μαύρα, τρομακτικά, καταιγιστικά, βρώμικα, καταστροφικά.
Κι όσο ξέρουμε και δεν μιλάμε, όσο χαιδεύουμε πλάτες εκείνων που ασελγούν, όσο κάνουμε πως δεν ακούμε και δεν βλέπουμε, όσο χαριεντιζόμαστε με τους τερατανθρώπους της διπλανής πόρτας, συνένοχοί τους είμαστε!