Η επαναβεβαίωση ότι οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο, έχοντας ερείσματα στο ιστορικό παρελθόν τους αποτελεί αναντίρρητα, και ιδιαίτερα για τη σημερινή εποχή, των διαρκών συμμαχικών και διπλωματικών μετασχηματισμών μία πολύ σοβαρή συνισταμένη.
Στα πλαίσια της συνάντησης των δύο ανδρών συζητήθηκαν θέματα εμπορίου, επενδύσεων και ενέργειας, με την δημόσια εκπεφρασμένη θέση του Προέδρου Πούτιν, ότι ”η Ελλάδα δεν θα αισθανθεί από το ρωσικό κράτος ενεργειακή επισφάλεια” , ένα εξίσου πολύ θετικό σημείο της χθεσινής συνάντησης, καθώς το ενεργειακό σκέλος αποτελεί μία από τις βασικές πτυχές της σύγχρονης Διπλωματίας, μια και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ανάλογα για την ενίσχυση της διπλωματικής ισχύος ενός κράτους, ιδιαίτερα όταν αυτό, όπως η Ελλάδα, που δεν είναι παραγωγός και ανήκει σε μία πολιτειακή οντότητα και σε ένα γεωγραφικό περιβάλλον που θεωρούνται επισφαλή ενεργειακά, όπως είναι η ΕΕ και γενικά ο ευρωπαϊκός χώρος...
Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα, αν το επιδιώξει όταν χρειαστεί, να αποτελέσει το δίαυλο σε πολλές των περιπτώσεων, ώστε η Ρωσία να τροφοδοτεί με ενεργειακά προϊόντα την ευρωπαϊκή περιφέρεια, όταν δηλαδή οι σχέσεις ΕΕ και ρωσικού κράτους μπορεί να διαβαίνουν τον Ρουβίκωνά τους.
Συγχρόνως, ήταν πολύ σημαντικό που ο κ. Πούτιν εξέφρασε δημοσίως τις θέσεις του για τα ελληνοτουρκικά θέματα, ήτοι το Κυπριακό και την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών στη βάση των Κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και της διεθνούς νομιμότητας.
Από εκεί και ύστερα, η συνάντηση των κυρίων, Μητσοτάκη και Πούτιν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλήθεια τι προσέφερε περαιτέρω, εκτός των ανωτέρω αναφερομένων;
Φυσικά, οι συγκεκριμένες συναντήσεις είναι προκαθορισμένες, συνήθως εδώ και καιρό και εν πολλοίς δεν έχουν σχέση με τα γεγονότα που εξελίσσονται μέχρι τη συνάντηση. Παρόλα αυτά, τα γεγονότα που έχουν προηγηθεί αφενός μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως έρεισμα περαιτέρω συζητήσεων αφετέρου ως βασικό στοιχείο για την αναβάθμιση των σχέσεων ανάμεσα στους συνομιλούντες ή της θέσης του κράτους που λαμβάνει πρωτοβουλία ”διαμεσολαβητή”, όταν κάποια από τα γεγονότα αφορούν τον ένα από τους συνομιλητές.
Συγχρόνως δε, και δεν πρέπει να το παραβλέψουμε, ότι ο Ρώσος Πρόεδρος γνώριζε την τηλεφωνική επικοινωνία του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον ΥπΕξ των ΗΠΑ, λίγα 24ωρα τόσο πριν τη μεταξύ τους συνάντηση όσο και πριν την τηλεδιάσκεψη που είχε ο ίδιος με τον Αμερικανό ομόλογό του.
Η Ελλάδα είναι ένα Κράτος που ανήκει στη Δυτική Συμμαχία και σε όλα τα δυτικά, θεσμικά όργανα. Αυτό, κάθε άλλο παρά σημαίνει, ότι δημιουργώντας σχέσεις διαυλικές με μία χώρα που όχι μόνο δεν είναι μέλος, κυρίως του Νατοϊκού Θεσμού, αλλά θεωρείται, ακόμα και σήμερα, ο δεύτερος πόλος του Διεθνούς Συστήματος, αυτομάτως το ίδιο ”αλληθορίζει” ή διακυβεύει το συμφέρον των δυτικών οργάνων στα οποία είναι μέλος!
Η Ελλάδα είναι χώρα στους περισσότερους εκ των Διεθνών Θεσμών με εκπεφρασμένη, δημόσια στάση, έχει οριοθετήσει τη θεσμική και διοικητική ”περιφέρεια” στην οποία ανήκει, και όχι μόνο δεν ενδείκνυται να μπει σε μία διελκυστίνδα ανταγωνισμού των Δυνατών, αλλά αντίθετα αυτό που επιθυμούν οι Δυνατοί από αυτήν, είναι να αποτελέσει το δίαυλο και τον εγγυητή της σταθερότητας.
Ο Πούτιν γνώριζε ότι απέναντί του είχε έναν δυτικό ηγέτη με όλη τη σημασία της λέξης δυτικός!... Όμως γνώριζε, ότι είχε και έναν ηγέτη του οποίου η χώρα αποτελεί ιστορικό, διπλωματικό εταίρο, και μάλιστα διαθέτοντας Κοινότητες τόσο στο ρωσικό περιβάλλον όσο και στον ουκρανικό χώρο, με πιο γνωστή την Κοινότητα της Μαριούπολης.
Ο Ρώσος Πρόεδρος αυτό που επιδίωκε σίγουρα να ακούσει, ήταν έναν Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος θα εγγυόνταν την εξισορρόπηση δυνάμεων ανάμεσα στους ”πόλους”... Δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να ειπώθηκε στα ”ενδότερα” της μεταξύ τους συζήτησης, ωστόσο μία ”επίγευση” κατά την περίπτωση που η Ελλάδα θα προσδοκούσε ρόλο διαύλου, θα την είχαμε κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης τύπου.
Δυστυχώς, η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία αυτή, χθες... Και θα είχε προστιθέμενη αξία να υποδηλώσει (καθώς δεν αρκεί μόνο η γνώση, αλλά και οι συνεχόμενες και με οποιοδήποτε, μέσο και μηχανισμό, διαρκείς ενέργειες) ότι βρίσκεται στις επάλξεις του εξισορροπιστή, καθώς υφίσταται μια ελληνοαμερικανική, αμυντική συμφωνία.
Και ας μην ξεχνάμε κάτι... Ο αείμνηστος, Κωνσταντίνος Καραμανλής στη διάρκεια της έντονης, ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης επεξεργαζόταν το σχέδιο μίας ”Διαβαλκανικής Συνεργασίας”, ανεξάρτητα του γεγονότος ότι δεν επιτεύχθη, λόγω του πολιτικού εγωκεντρισμού του Τίτο... Ωστόσο ήταν μία πρωτοβουλία της ελληνικής πλευράς εξισορρόπησης των Δυνάμεων, σε μία δύσκολη χρονικά, πολιτική περίοδο.