Γιατί όλο και περισσότερο νέοι άνθρωποι αποστρέφονται τη πολιτική;
Γιατί στις εκλογές η συμμετοχή τους είναι όλο και μικρότερη διαχρονικά;
Γιατί οι γυναίκες εν έτη 2018 με δυσκολία βγαίνουν μπροστά στον πολιτικό στίβο;
Γιατί ο Δημήτρης από τα Μέγαρα που δουλεύει σε συνεργείο δεν μπορεί να διεκδικήσει Βουλευτική Έδρα για να εκφράσει τη γενιά του;
Γιατί βλέπουμε όλο τους ίδιους και τους ίδιους στα τηλεοπτικά πάνελ;
Γιατί η Νίκη από ένα μακρινό χωριό της Ηπείρου να μην μπορεί να σπουδάσει σε ένα καλό ιδιωτικό σχολείο;
Γιατί ο Λυκούργος ενώ έχει παραπάνω προσόντα από τον φίλο του τον Γιώργο προσλαμβάνουν τον δεύτερο;
Γιατί στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν διεκδικούν περισσότερο χώρο νέα και άφθαρτα πρόσωπα;
Η λίστα των ¨Γιατί¨ μπορεί να είναι ατελείωτη και η απάντηση ίσως η πιο κυνική να είναι: Δεν είναι όλα για όλους – η ζωή δεν είναι το ίδιο γενναιόδωρη με όλους.
Ας το αναλύσουμε λίγο περισσότερο: Οι 30άρηδες του σήμερα έχουν μπροστά τους το ένα μεγάλο στοίχημα. Γυναίκες και άντρες να χτίσουν σε μια χώρα αποδιοργανωμένη, οικονομικά εξαθλιωμένη και πολιτικά αποπροσανατολισμένη, με την προηγούμενη γενιά δυστυχώς να μπαίνει σφήνα στα δικά τους θέλω, μιας και οι ίδιοι έχασαν την κανονικότητα τους. Το κενό που έχει δημιουργηθεί δεν θα είναι εύκολο να καλυφθεί.
Χρειάζεται ως κοινωνία και πολιτικό προσωπικό να βγάλουμε από πάνω μας τον μανδύα της υποκρισίας. Όλοι θέλουν την Αλλαγή, όταν όμως συμβαίνει όλοι την πολεμούν μέχρι να ολοκληρωθεί και κάποιες φορές πετυχαίνουν τη στασιμότητα.
Στην Ελλάδα του 2018 για να είσαι στην πρώτη γραμμή στην πολιτική σκηνή αυτού του τόπου χρειάζονται μερικά πράγματα: Αν είσαι γόνος κάποιου βουλευτή τα πράγματα είναι πολύ εύκολα – αν δεν έχεις αυτό αλλά έχεις χρήματα είναι εξίσου εύκολο να είσαι στο πολιτικό προσκήνιο, αν δεν έχεις κάτι από όλα αυτά τότε δύσκολα τα πράγματα για όποιον μπορεί. Το Πολιτικό προσωπικό της χώρας μας για να μη γελιόμαστε συντηρεί τον εαυτό του, το ίδιο συμβαίνει και στους κομματικούς σχηματισμούς με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Πείτε μου ποια Γυναίκα η Άντρας 30 ετών θα κατέβαινε για παράδειγμα στην Α’ Αθηνών χωρίς χρήματα, χωρίς γνωστούς στα μεγάλα κανάλια απέναντι με τους επαγγελματίες της πολιτικής και ο κόσμος θα τον προτιμούσε; Η απάντηση είναι κανείς. Η διαπίστωση είναι πως το αξίωμα του Βουλευτή δεν αντιστοιχεί σε αυτούς που ανήκουν στη Μεσαία Τάξη και αυτό ίσως γίνει αν αλλάξει ο τρόπος που εκλέγονται οι αντιπρόσωποι μας.
Το ίδιο ισχύει και στην τοπική αυτοδιοίκηση, όταν οι ίδιοι και ίδιοι συμμετέχουν θεωρώντας πως τους ανήκει ο εκάστοτε δήμος, ποιος καινούργιος άνθρωπος θα ασχοληθεί όταν βλέπει το κλειστό σύστημα;
Γιατί βλέπουμε τους ίδιους και τους ίδιους στα τηλεοπτικά πάνελ; Η συνήθης απάντηση είναι τα κανάλια θέλουν συγκεκριμένους για να κάνουν νούμερα. (τα συμπεράσματα δικά σας)
Μιλάμε για ίσες ευκαιρίες, όταν το ίδιο το σύστημα που τις ευαγγελίζεται προωθεί την ανισότητα, μιλάμε για την ίδια δυνατότητα εκπαίδευσης όταν οι άνθρωποι που μάχονται για ισότητα σε αυτή στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό.
Μιλάμε για Ενωμένη Ευρώπη όταν ο Νότος επουλώνει τις πληγές τους από την οικονομική κρίση και ο Βορράς γελάει με το “Fucked up” ενός δημοσιογράφου με αναφορά στη Χώρα μας.
Μιλάμε για τη Γενιά του Erasmus και δεν μιλήσαμε ποτέ για τη Γενιά που δεν έκανε Erasmus αλλά κάνουν τα γκαρσόνια της πρώτης στα καφέ της Ευρώπης.
Μιλάμε για όλα αυτά ως κοινωνία και πολιτικό σύστημα αναλύοντας τη μισή εικόνα, μέχρι εκεί που πάει το συμφέρον και η κοινωνικόπολιτική κορεκτίλα.
Πώς όμως τελικά αλλάζουν προς το καλύτερο, ή λίγο πιο δίκαιο τρόπο όλα αυτά τα ¨Γιατί¨ και τα ¨Μιλάμε¨.
Δεν ξέρω αν είναι σωστή η απάντηση που θα σας δώσω η αν οδηγεί κάπου, περισσότερο είναι τροφή για σκέψη οι λέξεις και οι προτάσεις που σας γράφω.
Με τη συμμετοχή, τον διαρκή αγώνα σε κάθε αδικία, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να εξουδετερώσεις τη φθορά, θα πέσεις, θα αμφισβητηθείς, θα χάσεις, θα νικήσεις. Όμως τελικά ίσως κάνεις τη ρωγμή που χρειάζεται για να ακούσουν τη φωνή σου.