Ενας παγωμένος άνεμος «χτυπά» το Στενό της Ταϊβάν την ώρα που μια μικρή ομάδα πεζοναυτών στέκεται τρεμάμενη σε μια απομακρυσμένη αποβάθρα τις πρώτες πρωινές ώρες, με τα σορτς και τα λεπτά μπουφάν τους μούσκεμα, έχοντας περάσει σχεδόν μία ολόκληρη μέρα μέσα στη θάλασσα.
«Είστε ωραίες κοιμωμένες; Παραλείπειτε τα μάθηματά σας;» ένας εκπαιδευτής φωνάζει στους εξουθενωμένους άντρες, που μόλις και μετά βίας έχουν κοιμηθεί ελάχιστα εδώ και μέρες, καθώς κάνουν κοιλιακούς και άλλες ασκήσεις στο τραχύ τσιμεντένιο έδαφος, με κάποιους να λιποθυμούν από την κούραση.
Η εκτόξευση κρύου νερού από ένα λάστιχο τους επαναφέρει.
Η είσοδος στην Αμφίβια Μονάδα Αναγνώρισης και Περιπολίας (ARP), την ελίτ του πολεμικού ναυτικού της Ταϊβάν, δεν είναι για τους «αδύναμους».
Σε περίπτωση πολέμου με την Κίνα, η οποία διεκδικεί το δημοκρατικό νησί ως δικό της και έχει εντείνει τη στρατιωτική και πολιτική πίεση κατά της Ταϊβάν, οι βατραχανθρώποι της ARP θα μπορούσαν να βρεθούν ψυχωμένοι στο Στενό με μικρές βάρκες υπό την κάλυψη της νύχτας, προκειμένου να εντοπίσουν τις τοποθεσίες του εχθρού και να καλέσουν σε επιθέσεις.
Από την ομάδα των 31 που ξεκίνησαν την εκπαίδευση των 10 εβδομάδων, μόνο 15 την ολοκλήρωσαν. Την τελευταία εβδομάδα το Reuters βρέθηκε στην τεράστια ναυτική βάση Ζουογίνγκ, στη νότια Ταϊβάν, και κατέγραψε εικόνες που προκαλούν τρόμο.
«Δεν φοβάμαι τον θάνατο», δήλωσε ο 30χρονος Φου Γιού, αφού ολοκλήρωσε τον «δρόμο προς τον παράδεισο», μια τελευταία διαδρομή μήκους περίπου 100 μέτρων με κοφτερά βράχια, πάνω από τα οποία έπρεπε να συρθούν με την κοιλιά τους και να κάνουν ασκήσεις όπως push ups προς ικανοποίηση των εκπαιδευτών τους.
«Είναι ευθύνη ενός στρατιώτη, αυτό πρέπει να κάνουμε», πρόσθεσε ο Φου, ο οποίος είχε προσπαθήσει προηγουμένως και απέτυχε να ολοκληρώσει την προσπάθεια.
Για περισσότερες από έξι μέρες και πέντε νύχτες, οι εθελοντές για να μπουν στην ARP πρέπει να υπομείνουν τα πάντα, από μεγάλες πορείες μέχρι ώρες στο νερό, με συνεχείς κραυγές από τους εκπαιδευτές τους.
Μεγάλο μέρος του χρόνου τους το περνούν στη θάλασσα ή στις πισίνες, μαθαίνοντας πώς να κρατούν την αναπνοή τους για μεγάλες χρονικές περιόδους, κολυμπώντας με πλήρη εξοπλισμό μάχης και διεισδύοντας στις παραλίες από τη θάλασσα.
Κάθε έξι ώρες έχουν ένα διάλειμμα μιας ώρας. Σε αυτό το διάστημα πρέπει να φάνε - καταβροχθίζοτας κεφάλια σκόρδου για να ενισχύσουν το ανοσοποιητικό τους σύστημα - να ζητήσουν ιατρική βοήθεια, να πάνε στην τουαλέτα και να κοιμηθούν.
Μπορεί να καταλήξουν μόνο με πέντε λεπτά ύπνου, στριμωγμένοι στο πάτωμα κάτω από λεπτές πράσινες κουβέρτες, ξυπνώντας από σφυρίχτρες που τσιρίζουν στα αυτιά τους.
Ο στόχος είναι να σφυρηλατηθούν οι στρατιώτες μια σιδερένια θέληση ώστε να ολοκληρώσουν την αποστολή τους, όσο δύσκολη κι αν είναι, και να εμποτιστούν με ακλόνητη πίστη προς τους συντρόφους τους και τον στρατό.
Οι υποψήφιοι είναι όλοι εθελοντές, που θέλουν να ενταχθούν στις ειδικές δυνάμεις υποκινούμενοι από ένα μείγμα πατριωτισμού και επιθυμίας να ξεπεράσουν τα προσωπικά τους όρια.
Ο Βου Γου-γέι, 26 ετών, είπε ότι θεωρούσε «προσωπική πρόκληση» να ολοκληρώσει την εκπαίδευση.
«Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν ο χρόνος, το να μην μπορώ να ξεκουραστώ, να έχω μόνο 15 λεπτά για να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα, να πιώ μια γουλιά νερό, πριν προχωρήσω στην επόμενη άσκηση», ανέφερε. «Οι πρώτες μέρες είναι εξαντλητικές αλλά μετά το συνηθίζεις. Πρέπει να βασιστείς στη δύναμη της θέλησης και την αποφασιστικότητά σου» περιέγραψε.
Μόλις περάσουν τη γραμμή τερματισμού, τον «δρόμο προς τον παράδεισο» και λάβουν τα συγχαρητήρια από τον διοικητή του Σώματος Πεζοναυτών, η υπερβολική πίεση απελευθερώνεται και μερικοί πεζοναύτες ξεσπούν σε κλάματα, στην αγκαλιά περήφανων μελών της οικογένειας που βρίσκονται εκεί για να παρακολουθήσουν την αποφοίτησή τους.
Οι εκπαιδευτές, όλοι απόφοιτοι της ίδιας «σχολής», λένε ότι η πρόθεση της «διαβολοβδομάδας» δεν είναι η βαναυσότητα, αλλά η προσομοίωση στις κακουχίες του πολέμου, όπως η ακραία στέρηση ύπνου, για να δουν ποιος έχει τις αντοχές και τα κότσια να τα καταφέρει.
«Φυσικά, δεν αναγκάζουμε κανέναν, όλοι είναι εδώ οικειοθελώς. Γι′ αυτό είμαστε τόσο αυστηροί μαζί τους και επίσης τους κρίνουμε σκληρά, αποκλείοντας όσους δεν κάνουν» εξήγησε ο εκπαιδευτής Τσεν Σου-λι. «Δεν θα σε δεχτούμε, μόνο επειδή ήθελες να έρθεις», διευκρίνισε.