Λίγο πριν τελειώσει ο Απρίλιος, ξεκινά το ταξίδι μας, από την Κύπρο προς την Ιορδανία. Κοντινή απόσταση, περίπου μία ώρα αεροπορικώς, μαζί με τις δύο συνταξιδιώτισσες μου. Τα αισθήματα ανάμικτα, μιας και δυο ημέρες πριν, έγινε το διπλωματικό ”καρδιακό” επεισόδιο μεταξύ ΗΠΑ, Ρωσίας και Συρίας...και πήγαμε τελικά, εν μέσω πυραυλικών εκτοξεύσεων στους γειτονικούς μας ουρανούς.
Αφού φθάσαμε, για πρώτη φορά στα ιορδανικά εδάφη, γυρεύαμε ταξί. Για καλή μας τύχη, μας πήρε στο Αμμάν οδικώς, μια συμπαθέστατη Κύπρια που γνωρίσαμε αεροπορικώς και μας κατατόπισε σε γενικές γραμμές για τα συν και τα πλην της πόλης. Ένα από τα λιγοστά πλην, ήταν η απαγόρευση του αλκοόλ, το να μην κάνουμε χειραψία, και κάποια ελληνικά ονόματα, που δεν θα έπρεπε να λέμε δημόσια, προς αποφυγή γλωσσικών και κυρίως μεταφραστικών παρεξηγήσεων..
Η ώρα άφιξης, ιδανική. Μεσημεράκι, και οι δρόμοι στην παλιά πόλη, έσφυζαν από ζωή, παλμό και χαώδες ηχητικό κυκλοφοριακό μπέρδεμα. Το ξενοδοχείο μας, κοντά στο ρωμαϊκό αμφιθέατρο και στο ναό του Ηρακλή που είναι ψηλά στο λόφο, ο οποίος ναός, έμοιαζε σαν την Ακρόπολη σε μικρογραφία. Περπατώντας απολαμβάναμε παντού, μυρωδιές, χρώματα και αρώματα, σε κάθε δρομάκι, των καφενείων και των καταστημάτων με τα μπαχαρικά.
Δεν παραλείψαμε να δοκιμάσουμε το περίφημο ιορδανικό παραδοσιακό πιάτο ”Μάνσαφ” (αρνί και ρύζι, με μπαχαρικά). Λίγο πολύ, οι γευστικές προτιμήσεις μας, ελάχιστα απέχουν από τις Ιορδανικές, μιας και το κλέφτικο είναι από τα αγαπημένα πιάτα στη νήσο Κύπρο. Δεν θελήσαμε να διαμείνουμε στη μοντέρνα πόλη του Αμμάν. Πώς αλλιώς άλλωστε, να νιώθαμε και να βιώναμε την κουλτούρα; Πως αλλιώς να μας διπλοκαλωσόριζαν, κάθε πέντε λεπτά στα δρομάκια «Hello, hello, welcome» ;
Δεύτερη μέρα, προς την πόλη Madaba, όπου προσκυνήσαμε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Με οδηγό το Nedal, ένα πολύ καλό και ευγενικό Ιορδανό, ο οποίος μας παρείχε υπηρεσίες οδικής μεταφοράς, πορευθήκαμε με το σαλούν αυτοκίνητο του, στο όρος Νέμπο, όπου είχαμε ένα μικρό «διάλογο» με το Θεό, όπως έκανε κάποτε και ο Μωυσής...
Αρχαία ευρήματα, στο συγκεκριμένο σημείο, μιας και υπήρχαν αρκετά ψηφιδωτά και επιγραφές επί ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου οι οποίες υποδήλωναν έντονα τις στενές σχέσεις των λαών.
Ο Nedal, μας άφησε στη συνέχεια, σε ένα από τα ξενοδοχεία της Νεκράς θάλασσας και κατευθυνθήκαμε προς την παραλία, όπου απολαύσαμε το ιδιαίτερο κολύμπι επιπλέοντας κυριολεκτικά μέσα στο νερό, λόγω του υπερβολικού άλατος. Αφού ξεπλυθήκαμε από τη θαυματουργή λάσπη, η πείνα μας οδήγησε στο μπουφέ του ξενοδοχείου. Ο Nedal παρακολουθούσε από μακριά μπας και χαθούμε. Καθώς, τρωγοπίναμε, διερωτηθήκαμε, πως είναι δυνατό να τρώνε κάποιες, με τη μπούρκα στο πρόσωπο. Διακριτικά, διαπιστώσαμε πως οι γυναίκες, στο διπλανό τραπέζι, κρατούσαν τη μπούρκα με το ένα χέρι, χωρίς καν να τη μετακινήσουν προς τα πάνω και ταυτόχρονα, με το άλλο χέρι κρατούσαν το πιρούνι, και εξαφάνιζαν την κάθε πηρουνιά, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων..
Τρίτη ημέρα, ξυπνήσαμε τα χαράματα για να πάμε στην αρχαία Πέτρα. Τέσσερις ώρες δρόμος από το Αμμάν. Στο αυτοκίνητο ο Νedal, μας πρότεινε να επιλέξουμε τραγούδια της αρεσκείας μας, από το youtube. Να είσαι δηλαδή, στην Ιορδανία, και οι συνταξιδιώτισσες να θυμούνται τα «ριάλια ριάλια τζαι πούντα». Χαλαρά, πέρασε η ώρα, και φθάσαμε στην Πέτρα. Ο οδηγός, μας συμβούλεψε να δούμε τη θέα των εντυπωσιακών ψηλών βουνών, όταν φθάσουμε στην πρώτη σημαία, γιατί είχε και άλλες στα επόμενα μονοπάτια και πρωτίστως για να μην ταλαιπωρηθούμε με το ατελείωτο περπάτημα.
Εκ ”παραδρομής”, συνεχίσαμε μέχρι και την τελευταία σημαία. Από τις 10 το πρωί και μέχρι τις 6 το απόγευμα περπατούσαμε, ανεβοκατεβήκαμε 1700 σκαλιά, είδαμε τους εκπληκτικούς σκαλιστούς ναούς των Ναβαταίων, και απολαύσαμε τη θέα στην κορυφή του βουνού με κομμένη την ανάσα. Στην επιστροφή, δεν αναφέραμε στον οδηγό μας, σε ποια σημαία καταλήξαμε..
Το βράδυ, διανυκτερεύσαμε στο γνωστό κατασκηνωτικό χώρο Sun City Camp στο Wadi Rum. Μια απέραντη έρημος. Με το που πατήσαμε το πόδι μας εκεί, είχες την αίσθηση ότι βρισκόσουν στον πλανήτη Άρη. Η κόκκινη άμμος, σε συνδυασμό με τα στρογγυλά αντίσκηνα ξεχώριζαν για την πολυτελή εσωτερική κατασκευή τους και την εξωτερική διαστημική εμφάνιση τους.
Απολαύσαμε και πάλι το βράδυ, το παραδοσιακό πιάτο μανσάφ, το οποίο μαγείρεψαν θαμμένο μέσα στην άμμο. Χορέψαμε παραδοσιακούς αραβικούς χορούς με τους βεδουίνους, οι οποίοι ψυχαγωγούσαν τον κόσμο όλο το βράδυ. Τα χαράματα απολαύσαμε περπάτημα στην έρημο, ξυπόλητες στην παγωμένη άμμο. Δεν είδαμε την ανατολή του ήλιου, λόγω συννεφιάς. Το μεσημέρι, πήγαμε με το βεδουίνο οδηγό και με το τζιπ σαφάρι του, στην έρημο όπου βγάλαμε εκπληκτικές φωτογραφίες και ήπιαμε το τσάι μας στον κατασκηνωτικό χώρο των βεδουίνων. Στις καμήλες, δεν ανεβήκαμε λόγω υψοφοβίας...
Τις τελευταίες ημέρες τις περάσαμε χαλαρά, στο Αμμάν. Αν και πήγαμε βόλτα στην νέα πόλη με τα ωραία πολυτελή ξενοδοχεία, και τους ουρανοξύστες, εντούτοις, ανυπομονούσαμε να επιστρέψουμε ξανά πίσω στη παλιά πόλη, όπου επικρατούσε το απόλυτο ηχητικό ”χάος”. Καθίσαμε και απολαύσαμε το καφεδάκι μας, με το ναργιλέ παρέα...ωχ Αμμάν!