Μετά από ένα ζόρικο οχτάωρο σωματικής ή πνευματικής εργασίας, δεν είναι εκνευριστικό να ακούς άλλους ανθρώπους να λένε πόσο τους παθιάζει η δουλειά τους; Άσε που αποκλείεται να το εννοούν. Έτσι δεν είναι;
Άλλωστε έχουν γραφτεί έρευνες και έρευνες γύρω από το τί συμβαίνει στο σώμα και στην ψυχολογία μας όταν δεν αγαπάμε τη δουλειά μας, ενώ είναι πολύ λιγότερες οι μελέτες που εξετάζουν τι συμβαίνει όταν λατρεύουμε την εργασία μας. Αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Για τον καθένα, το γεγονός ότι δεν του αρέσει η δουλειά του, οφείλεται σε διαφορετικούς παράγοντες: Στο ότι η εργασία του δεν τον γεμίζει, στο ότι εργάζεται με τοξικούς ανθρώπους, στο ότι το άγχος του έχει χτυπήσει κόκκινο, στο ότι έχει χάσει το κίνητρο ή και σε όλα αυτά μαζί.
Βάσει ερευνών πάντως, τα «καμπανάκια» από τον οργανισμό είναι πάνω-κάτω κοινά για όλους. Όταν μισούμε τη δουλειά μας, αισθανόμαστε διαρκώς κουρασμένοι. Βιώνουμε έντονο στρες και το ανοσοποιητικό μας σύστημα ατονεί, με αποτέλεσμα να αρρωσταίνουμε πιο συχνά.
Σταδιακά χάνουμε την όρεξη μας για ζωή, την επιθυμία για σεξ και την ευχαρίστηση που αντλούσαμε από διάφορες δραστηριότητες που πλέον μας περνούν εντελώς αδιάφορες. Παράλληλα, ενδέχεται να υποφέρουμε από διατροφικές διαταραχές και αϋπνίες, ενώ όταν τελικά καταφέρνουμε να κοιμηθούμε, ίσως ξυπνάμε με πόνους στο στομάχι.
Προσευχόμαστε λοιπόν να περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το οχτάωρο, η μέρα, ο μήνας, η χρονιά. Προσμένοντας κάτι που δεν ξέρουμε ούτε τι ακριβώς είναι, ούτε και αν θα έρθει ποτέ. Εκτός αν πάμε εμείς σε αυτό.
Εγώ που το έκανα, -χωρίς να έχω διεξάγει κανενός είδους επιστημονική έρευνα, μη λέω και ψέματα-, δεν μπορώ να σας πω τι συμβαίνει στους ανθρώπους όταν περνάνε καλά στη δουλειά τους. Αλλά μπορώ να μιλήσω για εμένα.
Πριν βρεθώ στην ΗuffPost εργαζόμουν στον τομέα της διαφήμισης. Και νόμιζα ότι αυτό ήταν που ήθελα να κάνω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Μέχρι που άρχισα να υποφέρω από όλα τα συμπτώματα που προαναφέρθηκαν και τελικά, κατάλαβα ότι δεν ήθελα να το κάνω ούτε για το υπόλοιπο της ώρας.
Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω για την HuffPost, είχα τρομερό άγχος. Όμως, ήδη από την πρώτη μέρα στη δουλειά, σαν χθες, 1 Ιουνίου του 2022, για εμένα ο χρόνος άρχισε να κυλάει πιο αργά. Σταμάτησα να κοιτάζω διαρκώς το ρολόι μέχρι το σχόλασμα ή να δυσανασχετώ στη σκέψη της αυριανής βάρδιας.
Ξυπνούσα χαρούμενη, δεν σταματούσα να κατεβάζω ιδέες -παρόλο που ορισμένες, τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν ήταν και πολύ καλές - και χαμογελούσα περισσότερο. Το άγχος μου σταδιακά μετουσιώθηκε σε ανάγκη να μάθω περισσότερα. Και ευτυχώς, έχω πάντα κάποιον να ρωτήσω.
Οι συνάδελφοί μου με βοήθησαν, ο καθένας με τον τρόπο του, να βρω τα πατήματά μου. Και όπως εγώ είμαι εκεί για τη δουλειά μου, έτσι είναι και εκείνη εκεί για μένα. Όταν αρρωσταίνω, όταν πενθώ, όταν θέλω να ακούσω κάτι αστείο ή κάτι που θα με συγκινήσει.
Και όταν πέρυσι, την πρώτη Ιουλίου, ο Αντώνης Φουρλής, η καρδιά της Huff, με κράτησε μετά το σχόλασμα για να με ρωτήσει αν είμαι χαρούμενη εδώ, είπα ναι. Και το εννοούσα. Και ακριβώς ένα χρόνο μετά, το εννοώ λίγο περισσότερο.
Το ζουμί
Αν η μέρα έχει εικοσιτέσσερις ώρες και εμείς δουλεύουμε τις οκτώ, έχει σημασία να κάνουμε κάτι που αγαπάμε. Να περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που μας εκτιμούν και μας σέβονται, τόσο ως επαγγελματίες, όσο και ως προσωπικότητες. Κι ακόμη κι αν ακούγεται απλό ή κλισέ, στα σύγχρονα περιβάλλοντα εργασίας είναι εξαιρετικά σπάνιο.