Δεν έχω προσωπική άποψη, αφού δεν έχω τις ειδικές γνώσεις για να ξέρω τι προκάλεσε την έκρηξη του βαγονιού και τον φρικτό θάνατο αυτών των αθώων παιδιών.
Μέχρι στιγμής τα εμπλεκόμενα ερευνητικά κέντρα όπως τα Πανεπιστήμια της Πίζας, της Γάνδης και το Σουηδικό Ινστιτούτο δεν έχουν αποφανθεί οριστικά για το είδος του φορτίου που οδήγησε στην έκρηξη.
Διαβάζω και ακούω όπως όλοι μας με σεβασμό τις απόψεις των συγγενών των θυμάτων, με προβληματισμό τις κραυγές της αντιπολίτευσης και με απορία τις δικαιολογίες της κυβέρνησης χωρίς να γίνομαι σοφότερος, αν και οι χειρισμοί των υπηρεσιακών παραγόντων δημιουργούν μια αίσθηση συγκάλυψης.
Προσπαθώ να μένω ψύχραιμος σε όλο αυτό τον ανελέητο βομβαρδισμό πληροφοριών και διαρροών που περισσότερο περιπλέκουν παρά βοηθούν στην διαλεύκανση της τραγωδίας, περιμένοντας τα πορίσματα από τον ΕΟΔΑΣΑΑΜ και το ΕΜΠ.
Έχω όμως την αίσθηση ότι όποια και αν είναι τα συμπεράσματα τους, όχι μόνο θα αντιμετωπιστούν με δυσπιστία αλλά και με έντονες αντιδράσεις.
Μέχρι τότε ας δούμε την πορεία του απαξιωμένου και αμαρτωλού ΟΣΕ και τις πολιτικές ευθύνες που μας οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία, με ψυχραιμία και χαμηλούς τόνους όπως επιβάλλουν οι στιγμές για τις ευθύνες, τις συνθήκες, αλλά και την περιπετειώδη πορεία ιδιωτικοποίησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ μέχρι την κατάληξή της σε Hellenic Train.
Όλα ξεκινούν το 2010 όταν η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου ψάχνοντας τρόπους εξυγίανσης του υπερχρεωμένου ΟΣΕ, καταθέτει ένα νομοσχέδιο για την αναδιάρθρωση και την εξυγίανσή του.
Το νομοσχέδιο αυτό αντιμετωπίζεται με σφοδρές αντιδράσεις από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ με τον Α. Τσίπρα να μιλά για «προδότες» που θέλουν να ξεπουλήσουν για «ψίχουλα» την ΤΡΑΙΝΟΣΕ χαρακτηρίζοντας ως «δοσίλογους» και «κουκουλοφόρους των εργαζομένων» τους συντάκτες του νομοσχεδίου.
Βλέπετε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας και είχε ζωστεί τα φυσεκλίκια.
Η πρώτη ουσιαστικά απόπειρα ιδιωτικοποίησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ έγινε από την κυβέρνηση του Α. Σαμαρά και το προσδιοριζόμενο ποσό να φτάνει τα 300 εκατομμύρια ευρώ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν αξιωματική αντιπολίτευση πια, κατήγγειλε ως: «Προκλητικά χαμηλό το τίμημα των 300 εκατομμυρίων ευρώ με αποτέλεσμα να έχει αμελητέα ωφέλεια ως προς την εξυπηρέτηση του διακηρυγμένου στόχου της κυβέρνησης, την αποπληρωμή τμήματος του δημοσίου χρέους μέσω των ιδιωτικοποιήσεων».
Τώρα ουσιαστικά αποδέχεται την ιδιωτικοποίηση, διαφωνεί μόνο ως προς το ύψος του τιμήματος.
Επί κυβέρνησης Σαμαρά δεν κατέστη δυνατή η ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, γιατί δεν τα βρήκε με τους Ρώσους που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον.
Και ερχόμαστε στο 2017 που η δεύτερη απόπειρα ιδιωτικοποίησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ καρποφορεί από την κυβέρνηση του Α. Τσίπρα τώρα, που τα βρίσκει με την ιταλική Ferrovie (παρ’ όλες τις κακές συστάσεις και το κακό όνομα που συνοδεύει την Ιταλική εταιρία) έναντι του ποσού των 45 εκατομμυρίων ευρώ και τον όρο ότι το Ελληνικό δημόσιο θα επιδοτεί με 50 εκατομμύριο κατ’ έτος και για 10 χρόνια την Ιταλική εταιρεία για τις άγονες γραμμές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση θεωρούσε «προκλητικά χαμηλό το τίμημα των 300 εκατομμυρίων ευρώ», σαν κυβέρνηση όμως θεωρεί τεράστια επιτυχία την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ με 45 εκατομμύρια.
Το ύψος του τιμήματος είχε σαν αποτέλεσμα να πυροδοτήσει μια έκρηξη οργής από την ΝΔ θεωρώντας ότι «το ποσό της ιδιωτικοποίησης είναι εξευτελιστικό».
Βλέπετε τώρα είναι αυτή στην θέση της αντιπολίτευσης.
Στο ίδιο έργο θεατές δηλαδή. Όπως έχουμε δυστυχώς συνηθίσει σε αυτόν τον τόπο, να απορρίπτει η εκάστοτε αντιπολίτευση οτιδήποτε προτείνει η εκάστοτε κυβέρνηση, ανεξάρτητα αν αυτό κινείται προς την σωστή κατεύθυνση η όχι.
Είναι γεγονός όμως, ότι η ανάγνωση του τιμήματος των 45 εκατομμυρίων προκαλεί εύλογα ερωτηματικά για την αξία της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, αλλά περισσότερο δημιουργεί μια ανησυχία για τον τρόπο που γίνονται οι αποτιμήσεις των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, αλλά αυτό είναι ένα άλλο δυσάρεστο κεφάλαιο της ιστορίας αυτού του τόπου.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως, αν συνυπολογίσει κανείς την απαξίωση στην οποία είχε οδηγηθεί ο Ελληνικός σιδηρόδρομος από τους χειρισμούς όλων των κυβερνήσεων, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτή η συμφωνία ήταν ένα αναγκαίο κακό.
Γιατί οι συσσωρευμένες ζημιές της ΤΡΑΙΝΟΣΕ είχαν φτάσει ήδη στα 870.000.000 ευρώ ενώ οι βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις της στα 769.000.000 ευρώ και υπήρχε και η απειλή της Κομισιόν ότι θα ζητούσε την ανάκτηση των παράνομων ενισχύσεων των 750 εκατομμυρίων ευρώ του κράτους προς την ΤΡΑΙΝΟΣΕ.
Αυτά καθιστούσαν επιβεβλημένη την ιδιωτικοποίησή της έστω και με αυτό το χαμηλό τίμημα των 45 εκατομμυρίων ευρώ διαφορετικά η εταιρεία έπρεπε να οδηγηθεί στο κλείσιμο.
Εν κατακλείδι γι’αυτό το τραγικό δυστύχημα που στέρησε άδικα την ζωή 57 ανθρώπων δεν φταίει η ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ όπως βιάστηκαν να ισχυριστούν κάποιοι.
Την ευθύνη, πέρα από τον χέρι του ανίκανου για το πόστο του σταθμάρχη αλλά και αυτών που τον τοποθέτησαν σε αυτή την θέση, την φέρει το κράτος.
Ηθικός αυτουργός αυτού του εγκλήματος είναι διαχρονικά όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν τούτο τον τόπο.
Φταίει το ΠΑΣΟΚ για την αγορά του συστήματος C4I με αφορμή τους Ολυμπιακούς αγώνες, ενός συστήματος που θα εξασφάλιζε για εκείνη την εποχή μια σχετική ασφάλεια στα δρομολόγια, που αγοράστηκε πανάκριβα και ουσιαστικά δεν δούλεψε ποτέ.
Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί αν και αποφάσισε με την σύμβαση που υπέγραψε, ότι το δίκτυο και η εν γένει σιδηροδρομική υποδομή παραμένει στον ΟΣΕ και όχι στην Ιταλική εταιρία, δεν φρόντισε σαν κυβέρνηση να εκσυγχρονίσει το υπάρχον σύστημα ώστε να παρέχει περισσότερες δικλείδες ασφάλειας πέρα από το χέρι ενός ανθρώπου.
Φταίει και η ΝΔ που στα χρόνια της δικής της διακυβέρνησης και πριν αλλά και σήμερα (2019 - 2023) γιατί διατήρησε ένα απαξιωμένο σύστημα που δεν παρείχε καμία ασφάλεια στα δρομολόγια.
Ουσιαστικά κανένα από τα κόμματα που κυβέρνησαν τούτο τον τόπο δεν ενδιαφέρθηκε για την ασφαλή και εύρυθμη λειτουργία του Ελληνικού σιδηρόδρομου, αλλά μόνο για τα χρήματα που θα αποκόμιζαν από την ιδιωτικοποίησή του για να καλύψουν ευκαιριακά τις οικονομικές απαιτήσεις των δανειστών.
Αν θελήσει κάποιος να ψάξει τι κοινό έχουν οι πιο πρόσφατες τραγωδίες στην χώρα μας με τους εκατοντάδες νεκρούς, από τις πυρκαγιές του 2007 σε Ηλεία και Εύβοια με τους 84 νεκρούς, από τις πλημμύρες στην Μάνδρα το 2017 με τους 24 νεκρούς, από την τραγωδία στο Μάτι το 2018 με τους 103 νεκρούς και την ανείπωτη τραγωδία σήμερα στα Τέμπη με τους 57 νεκρούς, καταλήγει σε ένα ανατριχιαστικό συμπέρασμα: Την τρομακτική ανεπάρκεια των υπευθύνων αλλά και τα απελπιστικά κενά λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης.
Μίας υποστελεχωμένης και κομματοποιημένης δημόσιας διοίκησης, που επικρατεί η αναξιοκρατία, το μπάχαλο και η έλλειψη ευθύνης όταν συμβαίνει το κακό.