Ο Edward Cawthorne είναι ένας μουσικός διαφορετικός όχι μόνον από τους υπόλοιπους Βρετανούς αλλά και από τους περισσότερους άλλους που υπάρχουν αυτή την στιγμή στον κόσμο.
Ξεκίνησε ως ένας ακόμα παραγωγός electronica και πιο συγκεκριμένα με ένα από τα πιο «σκληρά» ηχητικά – όπως δείχνει και το όνομα του – ιδιώματα της, το drum ‘n’ bass. Ενώ όμως για τους περισσότερους αναλόγους αυτό είναι και με το παραπάνω αρκετό και παραμένουν για πάντα εντός των ορίων του για τον Edward Cawthorne ήταν μόνον η αρχή. Χωρίς ποτέ να εγκαταλείψει τα ηλεκτρονικά όργανα και τον υπολογιστή του η αγάπη του και μόνο για την jazz τον οδήγησε σε ηλικία είκοσι τριών ετών (αρκετά μεγάλος δηλαδή για αυτό) να αρχίσει να μαθαίνει σοπράνο σαξόφωνο, την πιο σπάνιο ίσως από όλη την γκάμα του πνευστού οργάνου. Σε ασυνήθιστα σύντομο χρονικό διάστημα έφτασε να το κατέχει ικανοποιητικότατα και έτσι άρχισε να κυκλοφορεί – έχοντας πια υιοθετήσει το ψευδώνυμο Tenderlonious - δίσκους που συνδύαζαν πλέον τα ηλεκτρονικά με την jazz στην προσωπική εταιρεία του, την 22a.
Το πρώτο μεγάλο βήμα όμως το έκανε όταν σχημάτισε ένα αμιγώς jazz γκρουπ, τους Ruby Rushton, με το οποίο κυκλοφόρησε έναν δίσκο το ’15 και, με την μορφή πλέον σεξτέτου που συναποτελούν τρομπετίστας, κιμπορντίστας, μπασίστας, ντράμερ και ένας εκτελεστής κρουστών, ένα δεύτερο σε δύο μέρη την άνοιξη και το φθινόπωρο της περυσινής χρονιάς.
Έχεις μιλήσει για το πως προήλθαν τα ονόματα των συγκροτημάτων σου, οι τίτλοι των δίσκων, ακόμα και το όνομα της δισκογραφικής εταιρείας αλλά όχι και του ψευδωνύμου σου. Πώς προέκυψε λοιπόν το Tenderlonious; Είναι μια έμμεση αναφορά στον (μέγιστο jazz πιανίστα παρά το πρόβλημα που είχε στα δάκτυλα του ενός χεριού) Thelonious Monk ή δεν έχει να κάνει καθόλου με την jazz;
Tender (τρυφερός) είναι ένα παρωνύμιο που μου έδωσε ένας παλαιός φίλος πριν από πολλά χρόνια λόγω του ότι βοήθησα μια κοπέλα η οποία βρισκόταν σε μα δύσκολη κατάσταση, την είχαν ληστέψει. Ο φίλος μου έλεγε πόσο τρυφερός ήμουν κατά την διάρκεια του γεγονότος και έτσι άρχισε να με αποκαλεί Tender Ed από τότε. Το lonious προστέθηκε αργότερα από τον Henry Wu (ή Kamal Williams). Πηγαίναμε σε μια συναυλία και το βαν μας χάλασε. Ετσι αποφάσισα να μελετήσω σαξόφωνο ενώ περιμέναμε ένα άλλο αυτοκίνητο να έρθει να μας πάρει και ο Wu μου είπε «Tender δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο jazz αυτό που κάνεις, εκμεταλλεύεσαι ένα δυσάρεστο γεγονός προς όφελος της μουσικής, όπως ακριβώς έκανε ο Thelonious Monk. Είσαι ο Tenderlonious»!
Θεωρείς τον εαυτό σου μουσικό της electronica που σε κάποιο σημείο ανακάλυψε το πόσο πολύ αγαπούσε την jazz και αποφάσισε να στραφεί σε αυτήν, κάποιον που ήταν jazz μουσικός πριν ακόμα ασχοληθεί ενεργά με το ιδίωμα ή αμφότερα ταυτόχρονα;
Θα έλεγα λίγο και από τα δύο. Δεν θεωρώ την jazz ιδίωμα αλλά έναν τρόπο θεώρησης και προσέγγισης της μουσικής, μια λέξη που έχει να κάνει με την εκφραστική ελευθερία. Προσπαθώ να κάνω μουσική με όσο το δυνατόν πιο ελεύθερο τρόπο, είτε παίζω σαξόφωνο είτε προγραμματίζω ρυθμούς δεν μου αρέσει να αυτοπεριορίζομαι. Το jazz στοιχείο υπάρχει σε οτιδήποτε κάνω, όχι μόνο στην μουσική αλλά και στο πως μαγειρεύω, οδηγώ, περπατώ αλλά και το πως λειτουργεί η δισκογραφική εταιρεία μου. Μου άρεσε πολύ το να αυτοσχεδιάζω γενικά στην ζωή!
Δεν αισθάνεσαι την ανάγκη ή έστω δεν έχεις μπει σε πειρασμό να κάνεις ξανά έναν εξολοκλήρου ηλεκτρονικό δίσκο;
Προφανώς και ναι! Τον τελευταίο χρόνο ήμουν απασχολημένος σε περιοδείες με αμφότερες τις μπάντες μου, τους Ruby Rushton και τους Tenderlonious & The 22archestra. Ανυπομονώ να επιστρέψω στο στούντιο και να δουλέψω σε νέο ηλεκτρονικό υλικό το συντομότερο δυνατό.
Η 22a είναι μια αποκλειστικά jazz εταιρεία ή μία πλουραλιστική της εποχής μας και για αυτήν ακριβώς;
Οπως προανέφερα δεν θεωρώ την jazz ιδίωμα αλλά μια προσέγγιση στην μουσική μα και στην ζωή. Η 22a εκπροσωπεί την ελευθερία, θα κυκλοφορώ οποιοδήποτε ιδίωμα και στιλ αρκεί να με εκφράζει συναισθηματικά και να προέρχεται από την ψυχή μου.
Οι ηλεκτρονικές παραγωγές σου επί τόσο καιρό έχουν επηρεάσει καθόλου το πως παίζεις πνευστά ή ενώ είναι φυσικά και τα δύο δικοί σου τρόποι γα να κάνεις μουσική δεν σχετίζονται καθόλου το ένα με το άλλο;
Αναμφίβολα αλληλοεπηρεάζονται, άλλωστε συνεχώς προσπαθώ να τα συνδυάζω. Αυτό προσπάθησα να επιτύχω με τον τελευταίο δίσκο μου, μια ηλεκτρονική παραγωγή με φλάουτο παιγμένο ζωντανά. Επίσης στις συναυλίες χρησιμοποιώ πολλά ηλεκτρονικά εφέ στα όργανα μου.
Επένδυσες πολύ χρόνο και κόπο στο να μάθεις να παίζεις ένα αρκετά δύσκολο όργανο, το σοπράνο σαξόφωνο και μάλιστα σε σχετικά μεγάλη ηλικία. Τι σε ώθησε λοιπόν να το παραμερίσεις, έστω προσωρινά και να αρχίσεις να παίζεις φλάουτο; Και πόσο δύσκολο ήταν το να το μάθεις, δεδομένου μάλιστα του ότι είναι πολύ πιο απαιτητικό από το σαξόφωνο;
Όταν ήμουν νεότερος ήμουν πολύ πιο εκρηκτικός χαρακτήρας και έτσι το σαξόφωνο μου ταίριαζε πολύ, ας κάνουμε λίγη φασαρία! Καθώς όμως μεγαλώνω ηρεμώ και έχω αρχίσει να εκτιμώ έναν λιγότερο έντονο τρόπο ζωής. Ηταν δύσκολο στην αρχή το πέρασμα από το σαξόφωνο στο φλάουτο καθώς τα επιστόμια τους και ο τρόπος που φυσάς στο καθένα είναι πολύ διαφορετικά. Παρόλα αυτά, όπως και οτιδήποτε στη ζωή, είναι ζήτημα επιμονής και αφοσίωσης, δηλαδή εξάσκηση, εξάσκηση και ακόμα περισσότερη εξάσκηση!
Εχεις μιλήσει γα τις επιρροές σου όσον αφορά στο σαξόφωνο, ποιες είναι λοιπόν για το φλάουτο; Κυρίως ο Eric Dolphy ή και άλλοι;
Οπωσδήποτε ο Eric Dolphy, λατρεύω το «αφηρημένο» και τόσο ελεύθερο παίξιμο του. Ο Yusef Lateef ήταν επίσης μεγάλη επιρροή μου αλλά και οι Nathan Davis, Harold Alexander, Sahib Shihab, Rahsaan Roland Kirk και Lloyd McNeill επέδρασαν πολύ στον τρόπο που παίζω.
Θα έλεγες ότι οι Ruby Rushton εκφράζουν την πιο mainstream προσέγγιση σου στην jazz και οι 22archestra την πιο ελεύθερη και πειραματική ή είναι απλά διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος;
Ναι, αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να το θέσεις. Αν και δεν θα έλεγα ότι οι Ruby Rushton είναι τόσο mainstream όσο πιο προετοιμασμένοι και με...περισσότερες πρόβες!
Μου έκανε εντύπωση ότι δεν αναφέρεις ένα συγκεκριμένο στιλ της jazz σχετικά με τον νέο δίσκο. Εννοώ ότι το παίξιμο των keyboards, η σχέση μπάσου και ντραμς, οι τρεις εκτελεστές κρουστών...σχεδόν μπορούσα να ακούσω τους Weather Report να παίζουν σε κάποια σημεία! Είναι λοιπόν μια εντελώς υποσυνείδητη επιρροή, δεν διακρίνεις ο ίδιος καθόλου jazz funk και fusion στοιχεία;
Σαφώς και υπάρχει έντονη επίδραση του Herbie Hancock, της εποχής του «Headhunters», στον δίσκο. Επίσης μου αρέσουν οι Weather Report, το δίδυμο το οποίο αποτελούσε τον πυρήνα τους, ο σαξοφωνίστας Wayne Shorter και ο κιμπορντίστας Joe Zawinul είναι πολύ σημαντικές επιρροές μου. Από την άλλη δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω πολλά ιδιώματα για να περιγράψω τον δίσκο. Προτιμώ να αφήνω τους ακροατές να βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα ως προς το τι είναι αυτό που ακούν και τι μπορεί να το έχει επηρεάσει.
Ο τίτλος έχε ένα συγκεκριμένο νόημα, για παράδειγμα του να αναταράξεις την συλλογική αντίληψη του τι είναι jazz σήμερα ή απλά είναι ένας...τίτλος;
Το album είναι σαν ένα soundtrack του τι σκέφτομαι για την βρετανική μουσική σκηνή την δεδομένη στιγμή. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι μουσικός και να βιοπορίζεσαι από αυτό, πρέπει να είσαι συνέχεια σε επιφυλακή για να προστατεύσεις αυτό που κάνεις. Υπήρξαν περιπτώσεις που ορισμένοι προσπάθησαν να με εκμεταλλευθούν και για αυτό έπρεπε να αμυνθώ και να τους υπενθυμίσω ότι ελέγχω την κατάσταση. Αυτό σημαίνει και είναι το θέμα του «The Shakedown».
Θα περιέγραφες τον δίσκο απλά ως jazz, jazz μαζί με κάτι άλλο ή κάτι ολότελα διαφορετικό και νέο επίσης;
Είναι jazz με την έννοια του ότι είναι ένας δίσκος για την εκφραστική ελευθερία. Δημιουργήθηκε κυρίως παίζοντας αυτοσχεδιαστικά την ημέρα που τον ηχογραφήσαμε και αυτό σημαίνει jazz για εμένα, τον αυτοσχεδιασμό της στιγμής. Οτιδήποτε ακούγεται στον δίσκο παίχτηκε όπως νιώθαμε εκείνη την ημέρα με βάση το τι συμβαίνει στην προσωπική ζωή καθενός μας. Αποτυπώσαμε κάτι νέο και αυθεντικό και αυτό δεν μπορείς να το προσχεδιάσεις. Αυτό ακριβώς είναι που το κάνει jazz…
Και τα σχέδια σου, αναφορικά με αυτό τον δίσκο αλλά και τις επόμενες κυκλοφορίες της 22a;
Τον Οκτώβριο θα κυκλοφορήσουμε ένα album του τρομπετίστα Nick Walters με μεγάλη μπάντα, καταπληκτικό υλικό! Τον Νοέμβρο θα έχουμε ένα EP της πολωνικής μπάντας EABS στο οποίο συμμετέχω και εγώ παίζοντας σοπράνο σαξόφωνο και φλάουτο. Στις αρχές της επόμενης χρονιάς θα κυκλοφορήσει νέο υλικό των Ruby Rushton καθώς και ένα ακόμα EP του Jeen Bassa.
Κρίνοντας από τα μέχρι τώρα πεπραγμένα του Tenderlonious και της μουσικής παρέας του δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι άπαντα θα είναι το λιγότερο εξαιρετικά ενδιαφέροντα...