Από τη ζωή όλων, ή έστω των περισσοτέρων, πέρασε κάποτε μία Πόπη. Προσωπικά ή όχι, ανεκδοτολογικά ή σοβαρά, μια Πόπη διασταυρώθηκε με τον καθένας μας, μας κοίταξε στα μάτια , και ξεχάστηκε. Συνήθως, εμφανίζεται όταν δεν την θέλεις. Συνήθως σκάει μύτη από το πουθενά ως ευφημισμός μιας κατάστασης που δεν μπορεί να γίνει χειρότερη, αλλά το περιβάλλον, η κοινωνική θέση, οι συνθήκες υπαγορεύουν μια άλλη διατύπωση, πιο κομψή, λιγότερο επιθετική ή δυσοίωνη από αυτή που πραγματικά της αξίζει.
Έτσι, το «Έγινε της Πόπης», έφτασε σήμερα να σημαίνει, μεταξύ σοβαρού και αστείου, το απόλυτο αλαλούμ, την κραυγαλέα αποτυχία, το μηδενικό αποτέλεσμα χωρίς πραγματικό κόστος, χωρίς συνέπειες. Δεν έχει σημασία αν πίσω του κρύβει θυσίες και δάκρυα. Δεν μετράνε ο αγώνας, τα θύματα, οι καταστροφές. Λέμε, «έγινε της Πόπης» και ξεμπερδεύουμε. Είναι συνώνυμο με το : «έγινε της π….νας,» ή «της π….νας το κάγκελο». Άλλο ένα δείγμα της αφασικής κοινωνίας μας και της απόλυτης εξάρτησης της από τους αριθμούς. Αρκεί να μη βλέπει και να μην αισθάνεται.
Βέβαια, η Πόπη και η κάθε Πόπη, κρύβει πίσω της μια άλλη ιστορία, που ελάχιστοι πλέον γνωρίζουν. Όπως η συγκεκριμένη, που αφορά στο ναυάγιο του «Α/Π Πόπη», που τον Νοέμβριο του 1934 εξώκειλε στη νησίδα Κασίδι, ένα μίλι μακριά από τον Λαιμό Βουλιαγμένης, στέλνοντας στον υγρό τάφο 14 επιβάτες. Δεν έχει σημασία που η «Πόπη» από ιδιωτική θαλαμηγός μετασκευάστηκε σε ακτοπλοϊκό, ούτε τα σαράντα χρόνια που ήδη μετρούσε στη θάλασσα, ούτε ότι είχαν εκδοθεί υπεράριθμα εισιτήρια, ούτε ότι ήταν τίγκα στα τυριά και στα εμπορεύματα.
Σημασία έχει πως, μετά την προσάραξη κι ενώ ο κόσμος πνιγόταν, πλήρωμα και πλοίαρχος αποβιβάστηκαν πρώτοι στου Κασίδι τον βράχο, διασώζοντας τα τυριά και αφήνοντας τους 140 επιβάτες να βολοδέρνουν με τα κύματα μέσα στο μαύρο σκοτάδι.
Από τότε, κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και σήμερα, η Πόπη, η κάθε Πόπη, μιλώντας για λογαριασμό της ή έχοντας την εξουσιοδότηση του πλοιάρχου της, μπορεί να μιλάει εκ του ασφαλούς αφού και το πλήρωμα έχει εκ των προτέρων διασωθεί - και το εμπόρευμα είναι ασφαλές και διαθέσιμο στην εγχώρια αγορά. Το ότι κάποιοι θα τους πιστέψουν και θα κόψουν εισιτήριο για το καράβι τους, το ότι κάποιοι θέλουν να ταξιδέψουν οικογενειακώς μαζί τους για να πάνε μακριά, το ότι πολλοί έχουν αποθέσει το βιός τους στα χέρια του πλοιάρχου της Πόπης, δεν έχει καμία, μα καμία σημασία.
«Της Πόπης» να γίνεται, και γαία πυρί μιχθήτω.
Υ.Γ.: Με πληροφορίες από το Πειραιόραμα και τον κύριο Στέφανο Μίλεση.