Σε κάθε προεκλογική περίοδο, είθισται να ασκούμε κριτική και να πολώνουμε το κλίμα. Θέτουμε τις διαχωριστικές γραμμές, τόσο κάθετες, προς τα αριστερά και τα δεξιά με τους αντίστοιχους πολιτικούς χώρους που θεωρητικά τις εκφράζουν, όσο και οριζόντιες τοποθετώντας στο ζενίθ την πρόοδο και στο ναδίρ τον λαϊκισμό. Χωρίζοντας με τον τρόπο αυτό σε τεταρτημόρια την πολιτική σκηνή βάζουμε τον εαυτό μας σε κάποιο από αυτά και διαλέγουμε αντιπάλους στα λοιπά.
Για να είναι επιτυχής και ακριβής ο αυτοκαθορισμός, είναι απαραίτητη η αυτογνωσία, για την οποία είναι απαραίτητη η αυτοκριτική.
Εάν ως κεντροαριστερά αποφεύγαμε την αυτοκριτική και επιλέγαμε τον εύκολο δρόμο του να ετεροκαθορισμού σε σχέση με το κομματικό δίπολο Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, αυτός θα ήταν βολικός μεν, αυθαίρετος δε.
Έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει πραγματικό δίπολο καθώς δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους. Και οι δύο εκφέρουν διχαστικό λόγο, ασκούν δεξιά συντηρητική πολιτική, στελεχώνονται από αστούς και από το πολιτικό προσωπικό του Καραμανλισμού που έφερε την κρίση ενώ δεν προτείνουν και δεν εφαρμόζουν αληθινές μεταρρυθμίσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά με υπερφορολόγηση και η Νέα Δημοκρατία, διαχρονικά, με ιδιωτικοποιήσεις.
Αν προσπαθήσουμε να σκεφτούμε ΜΙΑ μεγάλη και επιτυχημένη μεταρρύθμιση που έφεραν στη χώρα η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ, πιθανότατα θα κουραστούμε αδίκως.
Μόνο ο χώρος της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας έκανε μεταρρυθμίσεις στη χώρα. Οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές του Ανδρέα Παπανδρέου, τομές όπως το Εθνικό Σύστημα Υγείας, ο ΑΣΕΠ, τα ΚΕΠ, το πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι, η Περιφερειακή οργάνωση της Χώρας, το πρόγραμμα Καποδίστριας, η ένταξή στο ΕΥΡΩ, η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και πρόσφατες, όπως η Διαύγεια, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, όλες αυτές οι μεγάλες αλλά και άλλες μικρότερες μεταρρυθμίσεις που έκανε το ΠΑΣΟΚ άλλαξαν την καθημερινότητα του πολίτη και συνέβαλλαν στην ανάπτυξη την πρόοδο και την ευημερία.
Κάναμε όμως και λάθη, μεγάλα και μικρά, σημαντικά και ασήμαντα, ουσίας και επικοινωνιακά.
Υπήρξε διασπάθιση δημόσιου χρήματος και σπατάλη κατά περιόδους σε όλη την πυραμίδα της εξουσίας, από υπουργούς μέχρι υπαλλήλους; Υπήρξε, όχι στο βαθμό που προβάλλεται όμως.
Ήταν αναμενόμενο σε ένα κόμμα που κυβέρνησε 20 χρόνια την Ελλάδα; Αναμενόμενο ναι, αποδεκτό όμως όχι, γι’ αυτό και οι ένοχοι πληρώνουν.
Ήταν όμως αυτό που έφερε την κρίση στην Ελλάδα; Προφανώς και όχι.
Στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, το 2000 – 2004, με τα μεγάλα δημόσια έργα, με τα έργα των Ολυμπιακών αγώνων αλλά και με όσα μας καταλογίζουν, η αύξηση του δημόσιου χρέους ήταν σαφώς μικρότερη σε σύγκριση με τις Κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας 2004-2009, οι οποίες ενώ παρέλαβαν μια Ελλάδα στην ακμή της, δεν εκμεταλλεύτηκαν τη δυναμική που είχε αναπτυχθεί, έμειναν απλοί διαχειριστές και παρέδωσαν τίποτα.
Αλλά γι αυτούς σιωπή. Το Καραμανλικό παρακράτος κυβέρνησε τόσο το 2004-2009, όσο και τα τελευταία 4.5 χρόνια. Ο Παπαγγελόπουλος, η Κουντουρά, ο Καμμένος, η Παπακώστα… και από κοντά η Νέα Δημοκρατία να συμμετέχει σε αυτή τη βρώμικη ομερτά της Καραμανλικής «μαφίας».
Κάναμε και άλλα λάθη όμως.
Δανειστήκαμε ως ΠΑΣΟΚ πολλά χρήματα και μας το χτυπάνε. Και έχουν εν μέρει δίκιο. Όταν ήταν γραμματείς πρώην στελέχη μας που τώρα είναι στο ΣΥΡΙΖΑ, δανειστήκαμε πολλά μεν, αλλά και όσα αναλογούσαν στην χρηματοδότηση ενός κόμματος με πάνω από 40% στις Εκλογές. Με την κρίση, εμείς πρώτοι προτείναμε και ψηφίσαμε τη μείωση κατά 50% της κρατικής χρηματοδότησης, ενώ ακόμη και σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησής μας πηγαίνει αυτομάτως στην αποπληρωμή των δανείων μας.
Και όταν ήρθε η κρίση κάναμε τα μεγάλα λάθη.
Δεν υποχρεώσαμε τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους, είτε αυτές αφορούσαν την αποτυχημένη οικονομική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας είτε τη στείρα αντιπαραγωγική αντιπολίτευση των κομμάτων της αυτοαποκαλούμενης αριστεράς. Πήραμε δύσκολες αποφάσεις και δυσβάσταχτα μέτρα. Πήραμε πίσω μεγάλο μέρος του ευ ζην που ως ΠΑΣΟΚ είχαμε προσφέρει στους πολίτες, προστατεύοντας, οριακά σε ορισμένες περιπτώσεις, το ζην. Επιτρέψαμε στον Σαμαρά και τον Τσίπρα να λαϊκίσουν απροκάλυπτα και χυδαία με τον αντιμνημονιακό λόγο τους για να γίνουν έπειτα πρωτομάστορες της μνημονιακής κυβίστησης. Με τη λάσπη και τη σκανδαλολογία εκόλαψαν στις πλατείες το αυγό του φιδιού και ανέδειξαν τη Χρυσή Αυγή. Με τα fake news και την προπαγάνδα, με τους προπηλακισμούς και τα ψέματα έφεραν στην εξουσία ένα κόμμα λαϊκιστικό με αριστερίστικη ρητορική. Έφεραν το ΣΥΡΙΖΑ, που μετά το καταστροφικό 1ο 6μηνο των Βαρουφάκη και Τσίπρα, άσκησε ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική και τώρα μοιράζει επιδόματα κοροϊδίας.
Και εμείς, επωμιζόμενοι, δυσανάλογα, όλο το βάρος της οικονομικής και πολιτικής κρίσης και χρεωκοπίας, επιτρέψαμε να χάσει αξία το μεγαλύτερο ίσως πολιτικό brand name της ελληνικής ιστορίας, το ΠΑΣΟΚ.
Όμως το μεγαλύτερο, ίσως, λάθος των κεντροαριστερών, ήταν ότι δε στηρίξαμε όσο έπρεπε τους ανθρώπους που έκαναν έργο.
Ο Πεπονής έκανε τον ΑΣΕΠ και στη συνέχεια παραγκωνίστηκε. Ο Σταύρος Μπένος έκανε τα ΚΕΠ και ο Δημήτρης Θάνος, από την πατρίδα μου τη Φωκίδα, έκανε το Πρόγραμμα Βοηθεια στο Σπίτι και στις επόμενες εκλογές και οι 2 δεν επανεξελέγησαν. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος οργάνωσε οικονομία, τοπική αυτοδιοίκηση και δημόσια υγεία και οδηγήθηκε σε παραίτηση. Ο Γιαννίτσης θέλησε να σώσει το ασφαλιστικό και τον πολεμήσαμε.
Αντιθέτως στηρίξαμε πολλούς καιροσκόπους, αριβίστες και τουρίστες της πολιτικής που με την πρώτη δυσκολία ακολούθησαν την εξουσία και όχι τις ιδέες τους, ώστε για να κατοχυρώσουν την καρέκλα. Ευτυχώς, βέβαια, ο κύριος Τσίπρας με το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ αριστερά και δεξιά, βοήθησε να ξεκαθαρίσουμε ποιος είναι στην πολιτική για τους πολίτες και ποιος για να πωλήσει και να πωληθεί, ρίχνοντας τα προσωπεία των υποκριτών της κεντροαριστεράς.
Κάνοντας την αυτοκριτική μας και διδασκόμενοι από το παρελθόν μας, διαπιστώνουμε ότι αυτό που μας τοποθετεί στο κεντροαριστερό τεταρτημόριο της προόδου, δεν είναι το όνομα και η ιστορία, αλλά η ικανότητά μας για προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και καινοτομίες. Για να μπορέσουμε να πείσουμε τους πολίτες να μας εμπιστευτούν, οφείλουμε να προβάλλουμε τις θέσεις και το πρόγραμμά μας, όπως αυτές καταγράφονται αναλυτικά στο Σχέδιο Ελλάδα που έχουμε εκπονήσει, αλλά και να στηρίξουμε ανθρώπους που έχουν αποδείξει τις ικανότητές και τη θέλησή τους να φέρουν την Αλλαγή.
Ανθρώπους που αγαπάνε τον τόπο τους, που έχουν αγωνιστεί στη ζωή τους, που έχουν τα εφόδια για να προσφέρουν, και πάνω από όλα που έχουν δουλέψει στη ζωή τους. Να δώσουμε ένα τέλος σε ανεπάγγελτα πρώιμα και όψιμα παιδιά των κομματικών σωλήνων. Να δώσουμε ένα τέλος σε όλους όσοι παραμένουν μόνο από προσωπικές φιλοδοξίες, χωρίς αυτοκριτική, χωρίς να προσφέρουν και που αποχωρούν όταν οι διεκδικήσεις τους δε γίνονται αποδεκτές.
Και πάνω από όλα να επιλέξουμε πρόσωπα χωρίς λαϊκισμό, χωρίς διχαστικές κορώνες, χωρίς εσωκομματικές προτεραιότητες, των οποίων οι μόνοι εχθροί είναι οι εχθροί της προόδου και της δημοκρατίας, ο λαϊκισμός και η συντήρηση.