Μαζεύτηκαν στην Μαδρίτη τα κόμματα της τραμπικής ευρωπαϊκής δεξιάς σε κλίμα πανηγυρικό. Ωστόσο, για όποιον προσέχει τι πραγματικά συμβαίνει πέραν της επικοινωνίας, υπάρχουν πολλές αντιφάσεις (και κυοφορούμενες αντιθέσεις μεταξύ τους), ενώ οι θέσεις πολλών αναδεικνύουν ένα χάσμα ανάμεσα στο σύνθημα “κάντε την Ευρώπη μεγάλη ξανά” και των άμεσων συνεπειών που έχουν οι πολιτικές τους θέσεις και πράξεις. Οι οποίες, ναι, κινδυνεύουν όχι να ανυψώσουν την Ευρώπη αλλά να την χαντακώσουν.
Ο Ορμπάν κατήγγειλε, όπως συνηθίζει, την Ευρωπαϊκή στήριξη στην Ουκρανία. Ωστόσο η επικράτηση της Ρωσίας –είτε στο πεδίο της σύγκρουσης, είτε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων– συνεπάγεται την επιστροφή της σφαίρας επιρροής της στην Ανατολική Ευρώπη (με την δύναμη των όπλων, μάλιστα) δηλαδή την εκ νέου διαίρεσή της σε περιοχές δικαιοδοσίας.
Κάτι που από την πλευρά του επιδιώκει και ο Τραμπ, που θέλει να σαλαμοποιήσει την Δυτική Ευρώπη σε κυβερνήσεις επιρροής του και εχθρικές κυβερνήσεις (αυτό το νόημα έχει η όλη στήριξη του Μασκ στα κόμματα της τραμπικής δεξιάς. Και είναι παράδοξο που οι οπαδοί τους στην Ελλάδα βλέπουν μόνον την USAID και την κρυμμένη από πίσω της επιρροή της παλιάς αμερικανικής πολιτικής, και δεν βλέπουν την καραμπινάτη και ανοιχτή επιρροή που ασκεί ο Έλον Μασκ). Μόνον, ενδεχομένως ο Μπαρντελλά του Εθνικού Μετώπου (ίσως και λόγω της γαλλικής του προέλευσης) να διαχωρίζεται ως προς το τελευταίο μιλώντας για τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει ο τραμπισμός για την Ευρώπη, αλλά από την άλλη το φλέρτ του Εθνικού Μετώπου με τον Ευρασιανισμό έχει πολύ μακρά ιστορία.
Προφανώς, σπόνσορας της ανόδου αυτών των κομμάτων είναι η ατζέντα της ανοιχτής υπερφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που με την επιμονή της στα ανοιχτά σύνορα, στην πολιτική των ταυτοτήτων, και την μεταφορά της παραγωγής προς την Ανατολική Ασία έχει φέρει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες στα όριά της.
Ωστόσο, η απάντηση σε αυτό το αδιέξοδο θα προκύψει από μια πολιτική που συνθέτει μεταξύ πατριωτισμού και ευρωπαϊκότητας, θα αμφισβητεί την «τυραννία της προόδου» (και άρα θα υπερβαίνει το δίπολό της με το συντηρητισμό για να ενσωματώσει πτυχές και των δύο σε μια λογική συνέχειας, εξέλιξης, ανθεκτικότητας), θα είναι κοινωνιστική, και θα αντιλαμβάνεται τις απειλές, γεωπολιτικές, από τις ευρασιατικές δυνάμεις, δηλαδή την Ρωσία, ή την Τουρκία, οικολογικές, από την κλιματική ανατροπή. Εδώ, σε αυτά τα κόμματα οι μισοί είναι φίλοι του Πούτιν, και φίλοι του Ερντογάν, και οι άλλοι μισοί αρνούνται μια οικολογική πραγματικότητα που απειλεί με κατάρρευση το παγκόσμιο μοντέλο…