Από προχθές που είδα το «Call me by your name» δεν μπορώ να συνέλθω.
Έχει καρφωθεί κατακόρυφα μέσα μου ένα καλοκαίρι, έτοιμο να με θερίσει ολόκληρη. Έχω τον ήλιο της Βόρειας Ιταλίας όλο πάνω μου και τα σκάγια του έρωτα τους με έχουν πάρει και εμένα.Σαν το ροδάκινο τελικά να το έφαγα εγώ, και δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα. Όχι και πως θέλω.
Γράφω για την ταινία «Να με φωνάζεις με το όνομα σου» του Λούκα Γκουαντανίνο και γεμίζουν τα πλήκτρα μέλια και στάζουν τα δάχτυλα μου και κολλούν στο πληκτρολόγιο και από χθες μόνο φλούο τσιχλόφουσκες από αυτές με γεύση εφηβεία. Τι μου συμβαίνει γιατρέ; Την περίμενα την ταινία δεν λέω. Είχα δει και το τρέιλερ, είχα ακούσει φίλους να την εξυμνούν, υπήρχε η προσδοκία αλλά ότι θα ξεβούλωνε με τόσο μαστοριά τα λούκια και τα μπλοκαρίσματα και θα άφηνε αβίαστο το γάργαρο νεράκι να τρέξει ούτε το περίμενα ούτε το φανταζόμουν.
Γράφω γιατί δεν μπορώ να λυθώ από την ομορφιά.
Είμαι κλειδαμπαρωμένη στο σπίτι και δεν τολμώ να βγάλω ούτε τον σκύλο βόλτα πόσο μάλλον να βρεθώ σε μποτιλιάρισμα στην Κηφισιάς. Είμαι σε ένα αέναο ονειροπόλημα έχω αριστερά τον άγουρο Τίμοτε και δέξια του υπέροχο Άρμι, που ναι τόσο τέλειος που θέλω να του σπάσω τη μύτη, όπως είχε κάνει και ο Μπράντο στη δική του. Όλα με κυνηγούν. Και όλα είναι ένα βήμα πιο μπροστά από μένα.
Η Κρεμόνα, το παλιό σπίτι από πέτρα, τα κρασιά τους, τα γέλια τους, οι ανασκαφές, ο Πραξιτέλης τους. Ο Έλιο, τα δεκαεφτά του υπέρλαμπρα χρόνια οι πολλές γλώσσες που μιλάει, τα πολλά όργανα που παίζει, έτσι πως ξυπνάει ο ερωτισμός του, με παφλασμό και τον αναστατώνει και τρίζω μαζί του σαν κινέζικο τσαγερό σε σεισμό έξι ρίχτερ και πάνω. Η ταινία αυτή με γράπωσε με το έμπα της, σαν νεογέννητο γατί και μου θύμισε πως είναι να ξυπνάς απαλά σε κάτι που σε περιέχει. Από την αρχή μέχρι το τέλος είχα ένα ζαχαρωμένο χαμόγελο.
Έβλεπα και έλεγα «μην τελειώσει, μην τελειώσει» έβλεπα και φανταζόμουν ότι ανήκω και εγώ εκεί.
Ήμουν το χορτάρι σας, το στρώμα που ξαπλώνατε, η λίμνη που βρέχατε τους εξαίσιους αστραγάλους σας. Η κουπαστή που γέρνατε με προσμονή και εξάντληση. Δέχομαι να κάνω τον υποβολέα σας, να μου πετάτε τα ψίχουλα του ερωτισμού σας. Απλά βάλτε με στη διανομή κύριε Γουαντανίνο μας, απλά βάλτε με να πλένω τα σεντόνια τους. Υπάρχουν ταινίες και υπάρχουν και ρουφήχτρες. Αυτή η ταινία είναι μια καλοστημένη παγίδα που σε τραβά σ αυτό που έχασες σ αυτά που αρνήθηκες στο καλοκαίρι που το συντηρείς στη φορμόλη και για τρεις έστω ώρες ζωντανεύει δίπλα σου.
“Υπάρχουν ταινίες και υπάρχουν και ρουφήχτρες. Αυτή η ταινία είναι μια καλοστημένη παγίδα που σε τραβά σ αυτό που έχασες σ αυτά που αρνήθηκες στο καλοκαίρι που το συντηρείς στη φορμόλη και για τρεις έστω ώρες ζωντανεύει δίπλα σου.”
Ξάπλωσα ξανά δίπλα στον χαμένο μου έρωτα πρόσωπο με πρόσωπο τον είπα με το όνομα μου και αυτός με το δικό μου, και αμέσως με αθώωσα.
Η ταινία αν όχι σ ένα πρώτο επίπεδο ήταν βαθιά προσωπική. Και αυτή είναι η δύναμη της γιατί ήταν προσωπική και για τον Δημήτρη που την βλέπαμε μαζί για την κοπέλα που καθόταν πίσω. Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και όταν άνοιξαν τα φώτα οι περισσότεροι ήμασταν βιδωμένοι στα καθίσματα. Βγήκαμε από το Δαναό πολλά κιλά λιγότεροι ζαχαρωμένοι αλλά και τέλειος αποχαυνωμένοι.
Από προχθές με κατακλύζουν οι εικόνες και ο πόθος τους και όλο και τους κάνω χώρο και χρόνο να χωρέσουν. Τι ωραία η σκηνή με την ατέλειωτη μέρα μέχρι να τον συναντήσει αργά τη νύχτα. Κρατάω σφιχτά το παρθενικό τους φιλί εκεί στο χορτάρι. Η έκσταση. Το άγουρο με το ώριμο μαζί. Πόσο όμορφα κινηματογράφησε την ομορφιά, πόσο ωραία μετέφερε από το βιβλίο και μας έκανε τρισδιάστατο το ροδάκινο.
Και ο καθηγητής εκεί που του έκανε μασάζ στη πλάτη υπόσχομαι ότι ένιωσα το χέρι του στη ραχοκοκαλιά μου. Τώρα έχω μπλέξει. Καταλαβαίνετε τι θα γίνει;
Την ταινία θα τη δω κουραστικά πολλές φορές Μπορεί σε λίγο να θυμάμαι τους διαλόγους απ έξω. Θα ξέρω πότε μπαίνει η μητέρα, σε ποιο πρόσωπο ο ήλιος πέφτει περισσότερο. Θα μάθω τις ατάκες της αφοσιωμένης μαγείρισσας, θα ξέρω να απαντήσω ποια ποιητική συλλογή έδωσε στην πιτσιρίκα. θα μάθω το ρυθμό της ταινίας. Θα ανακαλύψω τις συρραφές. Σχεδόν θα μπορώ να ξέρω που σκάλωσαν πριν πουν τις ατάκες οι ηθοποιοί. Θα τη δω μέχρι να τη ξεράσω και μόνο τότε θα φύγω από τη φάκα με το μέλι.
Γιατί αυτό το ενήλικο παραμύθι με άφορα. Αφού τώρα δεν έχω και εσείς έχετε και αυτό που έχετε είναι αψεγάδιαστο θα σας το κανιβαλίσω.Το παραδέχομαι έτσι σκέφτομαι. Την ταινία δεν τη βρήκα δραματική. Μονό διδακτική. Είναι ένας ύμνος στον πόνο. Του δίνει βάθος του πόνου ο στοργικός πατέρας τον αντέχει και τον επιτρέπει στο παιδί του. Πραγματικά αυτή η σκηνή με τον πατέρα πρέπει να την βάλουν στη διδακτέα ύλη στα σχολειά, αφού γονιός δεν γεννιέσαι πρέπει να μάθεις να γίνεσαι. Ήταν τόσο ωραία η ισορροπία του Μαικλ Στούλμπαργκ τόσο στοργικό το παίξιμο του μια ελεγεία στον έρωτα και τον πόνο. Χάιδεψε και τον δικό μου πόνο ο λόγος του.
Μάθαινε στο γιο του αλλα και σε εμάς τους θεατές να αγκαλιάζουμε τον πόνο να τον εκφράζουμε. Πόσες γενιές ανθρώπων θα είχαν σωθεί; πόσοι ψυχαναλυτές θα είχαν μείνει χωρίς δουλεία.
Και μιλώντας για ψυχανάλυση αυτή η ταινία άξιζε με πολλές συνεδριές γιατί από χθες αναρωτιέμαι σε ποια στροφή πέτρωσε η καρδιά μου, γιατί κουκούλωσα τον πόνο μου τόσο επιδέξια και αν τώρα αλλάζει αυτή η πλαστικοποίηση πώς γίνεται να πονάμε χωρίς να γινόμαστε άκαμπτοι, πως γίνεται αυτό που χάνουμε να μην ρημάζει. Μπορεί να βγει πλέον το συρματόπλεγμα ή είναι πολύ αργά.
Για όσους δε λένε ότι είναι μια γκέι ταινία δεν απαντώ, είναι αδύνατο να κάνεις τα πίτουρα να γίνουν ρόδα. Η ταινία είναι καθαρή ποίηση που άπλωσε και έπαθε πλοκή και αν έχουμε τη γενναιότητα είναι και ένας τρόπος να κοιτάξουμε μέσα μας και να δούμε τι έχει απομείνει από εκείνο που ήμασταν προορισμένοι να γίνουμε πριν γίνουμε αυτοί που είμαστε σήμερα.