Αφήσαμε τους ταξιδιωτικούς οδηγούς στην άκρη και δε θυμάμαι πως καταλήξαμε με σβηστά τα φώτα και μάτια ανοιχτά, έτσι στέκαμε σιωπηλοί στα μαξιλάρια μας.
Το μυαλό δεν ξεκολλούσε από το road trip στην Ιταλία. Πάλευε με το φαγητό, τα μουσεία, τον μοναδικό πολιτισμό της. Είναι το ταπεραμέντο, το ντελικάτο στυλ των γειτόνων, αυτό που ψάχνουμε και δείχνει να μας ταιριάζει.
Κάθε ταξίδι σε κάνει λίγο πιο σοφό, ταυτόχρονα μοιάζει με μια δοκιμασία, μερικές φορές σκληρά κουραστική, σπάνια αδιάφορη, όμως κάποιες άλλες ζεις τόσο έντονα, που δεν καταλαβαίνεις το πέταγμα του χρόνου. Με μια λέξη, είναι ο πιο γλυκός πειρασμός γνώσης και εμπειρίας.
Ξυπνήσαμε νωρίς, σα τα ρομποτάκια μπήκαμε στην πρίζα, φορτώσαμε το αυτοκίνητο, ενώ πίναμε κοφτές γουλιές καφέ, κάπως σα να΄μαστε Ιταλοί! Έπειτα πήραμε θέσεις και ξεκινήσαμε να καταπίνουμε χιλιόμετρα.
Ο αυτοκινητόδρομος της ασφάλτου είναι μονότονος, βαρετός, για σύντροφο είχαμε το χάδι του ραδιοφώνου. Φλύαρες νότες μουσικής κι από πάνω ανοίγαμε συσκευασίες από λατρεμένα junk food, μα έτσι όλα τα καταπίνεις πιο εύκολα.
Αθήνα-Πάτρα 210 χιλιόμετρα, ο καινούριος κλειστός ασφάλτινος δρόμος κι ο καλός καιρός, βοήθησαν δίχως το παραμικρό άγχος. Το μεσημέρι φτάσαμε στη τρίτη σε μέγεθος πόλη της χώρας κι όπως όλη η ελληνική επαρχία, έτσι κι η Πάτρα ήταν βυθισμένη στη σιέστα της. Κρίμα, όμως χτυπημένη από την οικονομική κρίση η πόλη φαινόταν ατημέλητη, αφημένη στο χτύπημα των ανθρώπινων δυσκολιών και του αχόρταγου χρόνου. Περπατήσαμε στην κεντρική πλατεία, ενώ ήδη ξεχνούσαμε τη στεριά. Η θάλασσα-σειρήνα μας έκανε τα γλυκά μάτια και μας έσερνε όλο και πιο κοντά της.
Δικαίωμα στο όνειρο
Στην περίφραξη του Πατρινού λιμανιού νιώθεις την απίστευτη δύναμη του διαβατηρίου και της χαραγμένης του σημαίας. Νεαροί μετανάστες έπαιρναν φόρα και πηδούσαν τα ψηλά κάγκελα, προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τα πλοία, για εκείνους το μέσο μεταφοράς αποκτούσε μαγικές διαστάσεις, είναι λύτρωση και ταυτόχρονα η απόλυτη σωτηρία τους.
Η αγωνία τούς προδίδει, τα μάτια μοιάζει να πετούν κραυγές, αναζητούν όλα τα καλά που εμείς βρήκαμε με τη γέννηση μας. Μα είναι τόσο περίεργο, όμως αν και δεν παλέψαμε στάλα για να τα αποκτήσουμε, θεωρούμε σχεδόν όλα εκείνα που αναζητούν εντελώς ξεπερασμένα. Ανήμπορος για αυτό τον κόσμο και τη σκληρή του μοίρα δε μπορεί, δε γίνεται να μην νιώσεις ένας ευνομούμενος Ευρωπαίος πολίτης και ταυτόχρονα να μη χαίρεσαι για την επιλογή της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αγκαλιάσει αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους.
Σύντομα φτάνουμε στον γκισέ των εισιτηρίων της MINOAN-GRIMALDI, λίγα λεπτά ήταν αρκετά για να ολοκληρωθεί η διαδικασία και το χάρτινο κλειδί της καμπίνας να τρυπώσει στα χέρια μας! Μα ήδη σα να μυρίζουμε κάτι από Ιταλία, την ίδια στιγμή ο ήλιος γέρνει τρυφερά πίσω από τα βουνά της Πελοπονήσου, εμείς φεύγουμε για να δούμε, να γνωρίσουμε και να επιστρέψουμε λίγο καλύτεροι.
Αφήνουμε πίσω μας το τελευταίο έλεγχο, οι επιβάτες, όπως και το πλοίο με το πλήρωμα του, αδημονούμε ο ένας για τον άλλον.
Η πρώτη εντύπωση: Ένα θεόρατο βαπόρι, ανοιχτό σε όλα τα πλάσματα
Το υπερσύγχρονο CRUISE EUROPA κατασκευάστηκε το 2010, στα ναυπηγεία Castellammare di Stabia, από την εταιρία Fincantieri και δεν χωρατεύει. Για να μετρήσεις τον όγκο του πλοίου δεν αρκεί η στροφή των ματιών, πρέπει να γυρίσεις όλο το κεφάλι και πάλι ξεγελιέσαι.
Έχει μήκος 225 μέτρα, πλάτος 31 μέτρα και ολική χωρητικότητα 55.000 τόνων. Στο CRUISE EUROPA σήμερα εργάζονται περίπου 100 ναυτικοί, μισοί Ιταλοί και μισοί Έλληνες, μάλιστα κάποιοι από αυτούς είναι στην Minoan Lines από το 1990, αρκεί μια κουβέντα για να καταλάβεις ότι πονάνε την εταιρία, γνωρίζουν το βαπόρι πολύ πιο καλά κι από το ίδιο τους το σπίτι.
Η φωτογραφική μηχανή δεν κρατιέται, ξεπετάγεται σχεδόν μονάχη από τον σάκο και πάνω που ξεκινούν σχεδόν τυφλά οι λήψεις, ο φακός δεν μπορεί να χωρέσει όλο το καράβι! Μεγάλες νταλίκες και φορτηγά αυτή την εποχή είναι οι τακτικότεροι πελάτες, ταξιδεύουν με σβηστή τη μηχανή, με μηδενική κατανάλωση καυσίμων και καυσαερίων, δακτινίζονται 500 μίλια μακριά.
Οι συνεπιβάτες περιμένουν υπομονετικά μέσα στα αυτοκίνητα, οι περισσότεροι Ιταλοί και Γερμανοί. Αρκετοί από αυτούς διάλεξαν την Ελλάδα για να ζήσουν, κάποιοι άλλοι βρέθηκαν για δουλειές ή ένα σύντομο ταξίδι αναψυχής κι από αυτούς σχεδόν όλοι είχαν από έναν σκύλο, μέλος της οικογένειας τους!
Λένε λοιπόν πως ο τρόπος που φέρεσαι στα υπόλοιπα πλάσματα καθορίζει όλες τις αξίες στο πέρασμα σου από αυτή τη ζωή.
Η εταιρία Grimaldi-Minoan Lines κρύβει μια έκπληξη, αντιμετωπίζει με ιδιαίτερο σεβασμό και συμπάθεια τα τετράποδα, προσφέρει κάθε δυνατή διευκόλυνση στους ιδιοκτήτες ζώων συντροφιάς, ακόμη κι ο δικός μας, ο Ντάφι, που δεν τον λες και θαλασσόλυκο, έδειχνε να απολαμβάνει το ταξίδι!
Ξεχάστε τα κλουβιά μεταφοράς. Τα σκυλιά, δεμένα και συνοδευόμενα από τους ιδιοκτήτες τους, επιτρέπονται στους περισσότερους κοινόχρηστους εσωτερικούς χώρους. Μάλιστα ακόμη κι αν δεν υπάρχει καμπίνα, ο χώρος που φιλοξενούνται, η «σκυλιέρα» όπως είναι το άχαρο όνομα της, πρόκειται για κλειστό και προφυλαγμένο δωμάτιο, με τα κλουβιά φιλοξενίας τακτοποιημένα και καθαρά.
CRUISE EUROPA, Βασιλιάς Ιονίου και Αδριατικής
Η νύχτα πέφτει κι εμείς μαθημένοι από στεριανά προγράμματα υπολογίζουμε την ελευθερία χρόνου μέσα στο πλοίο, στην αρχή απορούμε κι έπειτα τρομάζουμε. Δίχως να το πολυκαταλάβουμε το CRUISE EUROPA λύνει τους κάβους, σηκώνει άγκυρα και σαλπάρει σχεδόν αθόρυβα για τον προορισμό μας.
Αντί για άσφαλτο οι λωρίδες κυκλοφορίας στρώνονται πάνω στον...αφρό της θάλασσας, το πλοίο ακολουθεί πιστά τη ρότα του και το ταξίδι αποκτά μια κρυφή εσωτερική διάσταση. Ναι είναι αλήθεια πως δεν είμαστε μαθημένοι σε μια τόσο γαληνεμένη απραξία, ίσως κιόλας να φοβόμαστε την αναμέτρηση με τις σκέψεις, τις μνήμες και τις αποφάσεις μας.
Τελικά οι πιο παράδοξοι δρόμοι ξεκινούν όταν παύει η στεριά!
Γοργόνες κολυμπούν κάπου εδώ τριγύρω
Αναχώρηση από Πάτρα στις 19.00, με άφιξη στην Αγκώνα την επόμενη μέρα 16.00, συνολικά μας κάνουν 21 ώρες καθαρού ταξιδιού! Η γραμμή είναι σταθερή, όσο για το δρομολόγιο του Νοέμβρη, αυτό θυμίζει χειμερινή κρουαζιέρα για λίγους και διαλεχτούς. Το πλοίο διαθέτει 411 καμπίνες, 542 αεροπορικά καθίσματα και έχει δυνατότητα να μεταφέρει 2.850 ταξιδιώτες.
Στα πολύωρα θαλασσινά ταξίδια εμείς οι επιβάτες γινόμαστε λίγο πιο εύκολα κομμάτι του πλωτού μέσου, δεν καταλαβαίνουμε την ταχύτητα κι όσο το πλοίο παραμένει ακλόνητο και σταθερό πάνω στο νερό, τόσο περισσότερο νιώθουμε την άνεση και την ασφάλεια διασχίζοντας έναν τεράστιο υγρό αυτοκινητόδρομο.
Περπατάμε στους 11 ορόφους του CRUISE EUROPA, σε όλους τους χώρους έχουν δοθεί αρχαιοελληνικά ονόματα, ετούτη την πατρίδα πουθενά δε γίνεται να την αποφύγεις!
Το 8ο deck λέγεται «Όμηρος», εκεί βρίσκονται οι αίθουσες αεροπορικών καθισμάτων «Αντιγόνη», «Ορφέας» και η «Καλλιπάτειρα». Το 9ο και 10ο deck, που έχουν ονομασία «Νέστωρας» και «Έκτωρας», είναι οι όροφοι με τις καμπίνες. Το κεντρικό σαλόνι ακούει στο όνομα «Κνωσσός», ενώ το εστιατόριο «Διόνυσος». Αλλά και η μπουτίκ ονομάστηκε «Αφροδίτη», το καζίνο «Ερμής». Το πλοίο ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, προσφέρει Spa και θαλασσοθεραπεία.
Ένας καπουτσίνο από ελληνικά χέρια
Η περιήγηση μας έβγαλε έξω από το μεγάλο σαλόνι, σταθήκαμε μπρστά στο άγαλμα του Μινώταυρου κι εκείνος σα να μας έσπρωχνε για μια στάση και έναν καπουτσίνο. Άνετα καθίσματα, μεγάλα παράθυρα και ένα γλυκό χειμερινό φως, όλα σχεδόν σε υποχρεώνουν να χαθείς σε περασμένα ταξίδια, να τρυπώσεις στον λαβύρινθο του χρόνου και να γυρίσεις προς τα πίσω.
Μνήμες ανείπωτες, αυστηρά προσωπικές, στριμώχνονται μέσα στο μυαλό κι άλλες γίνονται λέξεις, βιαστικές προτάσεις που σεργιανούν μέσα στο πλοίο.
Όσο πλησιάζουμε στον προορισμό η ώρα δείχνει να κολλάει, σα να περνά πιο αργά. Ακόμη μια φορά μας ξελασπώνει το χάδι του νοτιμένου από αλάτι αέρα, τη θάλασσα δε μπορεί, δεν γίνεται να την αμφισβητίσεις, πόσο μάλλον να τη χορτάσεις.
Περίπου μισή ώρα πριν από την άφιξη μας στην Ανκόνα αδειάσαμε την καμπίνα και κατεβήκαμε στα υπόγεια πάρκινγκ, ακόμη και εκεί αισθανόσουν την αγκαλιά της Ευρώπης, όχι δεν είναι υπερβολή, όμως μαθημένοι από τα πολύωρα δρομολόγια της άγονης γραμμής στα ελληνικά νησιά, εντυπωσιαστήκαμε από την απλή και δίχως καμιά καθυστέρηση διαδικασία.
Το τεράστιο γκαράζ ήταν πεντακάθαρο, δε μύριζε καύσιμα και το σπουδαιότερο, υπήρχε πρόβλεψη διαδρόμων, ώστε να φτάνουν οι οδηγοί και οι συνοδηγοί στα αυτοκίνητα τους. Έτσι ώστε να περιμένουν μέσα σε αυτά τη σειρά τους για την έξοδο από το πλοίο!
Από τις πιο μικρές λεπτομέρειες αντιλαμβάνεσαι την οργάνωση, το σεβασμό στον επιβάτη, έπειτα, στην μικρή καθυστέρηση, κανείς δεν έδειχνε νευρικότητα, γιατί η ουσία δεν βρίσκεται στις φωνές ή στις άχρηστες εντάσεις, αλλά στον τρόπο και τις μεθόδους που διαχειρίζεται κανείς τα όρια των δικαιωμάτων του.
Ιταλία, επαρχία Marche, σα να λέμε πετάχτηκα μέχρι τις Κυκλάδες
Είναι ευλογία να αισθάνεσαι τα 500 μίλια της απόστασης ένα τίποτα και το διπλανό κράτος σαν τη γειτονιά σου, έτσι ακριβώς νιώσαμε από τις πρώτες στιγμές που αντικρύσαμε το Ιταλικό λιμάνι. Άραγε προς να που έπρεπε να τραβήξουμε, για να γευτούμε κάτι τοπικό, όχι πολύ ακριβό, όμως ναχει φρεσκάδα, γνησιότητα και φινέτσα;
Μόνο από το όνομα, η Ανκόνα δεν μας είχε πείσει. Λοιπόν είχαμε λαθέψει!
Η πόλη είναι μια κούκλα και οι ντόπιοι ιδιαίτερα φιλικοί. Το διαπιστώσαμε όταν από λάθος μπήκαμε με το αυτοκίνητο στον γεμάτο κόσμο κεντρικό πεζόδρομο, σα να λέμε τη δική μας Ερμού, μας είδαν, είπαμε πως κάναμε un sbaglio κι εκείνοι απάντησαν ότι ήταν un grande sbaglio! Έπειτα χαμογέλασαν και μας διευκόλυναν μέχρι την επόμενη έξοδο!
Στο σύντομο ταξίδι θέλαμε να δούμε όσο γίνεται περισσότερα, μετά τη σύντομη στάση μας στην Ανκόνα, ακολουθήσαμε το δρόμο για την πόλη Ουρμπίνο, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 1988. Από εκεί εξερευνήσαμε την περιοχή Μάρκε (Le Marche). Πρόκειται για μια από τις 20 περιφέρειες της Ιταλίας, όχι τόσο προβεβλημένη όπως η Τοσκάνη, η Σικελία, ή η Βενετία.
Στις μετακινήσεις θα είχαμε χάσει αμέτρητο χρόνο, όμως στο κινητό τηλέφωνο είχαμε έναν κρυφό σύμμαχο. Ήταν για την γυναικεία φωνή που μας ενημέρωνε και μας έδινε οδηγίες στα ελληνικά, χωρίς έξτρα κόστος, για την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να φτάσουμε στον προορισμό μας!
Πρόκειται για μια Ευρωπαϊκή νίκη, αφού από την 15η Ιουνίου 2017 και μετά, οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας είναι υποχρεωμένες να προσφέρουν τα προϊόντα τους στους καταναλωτές ανεξάρτητα από ποια χώρα της Ένωσης βρίσκονται.
Road trip, ο βασιλιάς των ταξιδιών
Ξεκινήσαμε από την πολύβουη και πανέμορφη καστροπολιτεία του Ουρμπίνο, μια αναγεννησιακή πόλη που έξυπνα έγινε πανεπιστημιούπολη! Με αυτό τον τρόπο ξανα-απέκτησε αληθινή ζωή, χωρίς να έχει ιδιαίτερη ανάγκη τους περαστικούς τουρίστες. Έπειτα τριγυρίσαμε τα γύρω αγροτικά χωριά Aqualagna, Fossobrone, Ferminiagnano, Piobbico κ.α.
Κάναμε βουτιά στο χρόνο, αγγίξαμε αθάνατους καλλιτέχνες, όπως ο ζωγράφος Piero della Francesca, τους αρχιτέκτονες Luciano Laurana, Leon Battista Alberti, Francesco di Giorgio Martini, αλλά και τους ντόπιους μικρούς θεούς, τον ζωγράφο Rafaello και τον αρχιτέκτονα Bramante.
Μυρίσαμε την ιστορία, με οδηγό τον διάσημο ουμανιστή Δούκα Federico da Montefeltro, τον ηγέτη που ενέπνευσε το Niccolo Machiavelli να γράψει τον «Ηγεμόνα»!
Ο Δούκας του Ουρμπίνο, ή όπως έμεινε στην ιστορία «το φως της Ιταλίας», μας ακολουθούσε σε κάθε βήμα. Μας ξενάγησε σε ένα από τα ομορφότερα μουσεία της Ιταλίας, στο Παλάτσο Ντουκάλε, μα δεν είναι υπερβολή, στ΄αλήθεια νιώσαμε σα να ταξιδέψαμε στην αναγέννηση, με τον φιλομαθή Δούκα να μας προσφέρει κάτι από την καθαρότητα του πνεύματος, την λατρεία του για τα γράμματα και τις τέχνες.
Ταυτόχρονα δε χορταίναμε τα μοναδικά τοπικά προϊόντα. Γευτήκαμε φρέσκα ζυμαρικά, ήπιαμε ντόπια κρασιά που μας έκαναν λίγο γευσιγνώστες, ενώ σχεδόν κάθε φορά υπήρχε μια αφορμή για να δοκιμάσουμε ακόμη ένα σπιτικό γλυκό και να ψάχνουμε τη συνταγή του.
Κεντρικοί πρωταγωνιστές του Νοεμβρίου ήταν ένα φρούτο και ένα μανιτάρι.
Οι πορτοκαλοί Λωτοί και η ξακουστή τρούφα
Αυτά τα δυο μας έκαναν να εκτιμήσουμε λίγο περισσότερο ότι έχουν ανάγει σε ύψιστη τέχνη οι γείτονες Ιταλοί, την σπουδαιότητα των εποχιακών υλικών.
Για την κατανόηση του Λωτού χρειάστηκε μοναχά μια πανακότα, που συνδευόταν από μαρμελάδα φτιαγμένη από το πορτοκαλί “μήλο της Ανατολής” για να αλλάξει η ροή των σκέψεων μας κι έπειτα, στη διαδρομή, συναντήσαμε γυμνά δέντρα, Λωτούς, φορτωμένους με τα παράξενα φρούτα, τα πιο όμορφα στολίδια της εποχής.
Γνωρίσαμε και το στρογγυλό μανιταράκι που κρύβεται στα χώματα της περιοχής, κάθε χρόνο τέτοια εποχή άνθρωποι και σκύλοι σκαλίζουν τη γη, ξετρυπώνουν τη μαύρη, ενώ η λευκή τρούφα είναι ακόμη πιο σπάνια.
Αυτά τα μανιταράκια μοσχοβολούν σε κάθε γειτονιά, αυτό είναι το μικρό αφεντικό σε όλες τις κουζίνες του Marche!
Για καλαμάρια, σε μια λαϊκή αγορά του Σαν Μαρίνο
Ξαναπιάσαμε το τιμόνι, ταξιδέψαμε 50 χιλιόμετρα βοριότερα από το Ουρμπίνο, χωρίς να περάσουμε σύνορα βρεθήκαμε σε ένα άλλο κράτος. Ανεβήκαμε στο πλούσιο Σαν Μαρίνο, έναν τόπο που μας κέρδισε με την ηρεμία, την οργάνωση και την καθαριότητα του.
Η ιστορία της πέμπτης σε μέγεθος χώρας σε όλο τον κόσμο, αλλά και ο τρόπος διοίκησης της μικρότερης δημοκρατίας, θα έπρεπε να διδάσκετε σε κείνους που θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική και να προσφέρουν στα κοινά. Το Σαν Μαρίνο αν και δεν είναι μέλος της ευρωζώνης χρησιμοποιεί το ευρώ ως νόμισμα! Τα τουριστικά καταστήματα, όπως και η λαϊκή αγορά, που έτυχε να πέσουμε πάνω της, ακόμη και τα σούπερ-μάρκετ, όλα σα να μας φώναζαν να ξοδέψουμε χρήματα, να ψωνίσουμε. Φύγαμε γλύφοντας τα δάχτυλα μας, δεν αντέξαμε να μη δοκιμάσουμε τα ολόφρεσκα τηγανητά καλαμαράκια από την υπαίθρια αγορά.
Ascoli Piceno, τα μάτια χορταίνουν αρμονία
Αφήσαμε τον Βορρά και τραβήξαμε προς το νότιο τμήμα της επαρχίας Μάρκε, περάσαμε μέσα από όμορφα και τακτοποιημένα χωριά, που θέλουν χρόνια για να τα γνωρίσεις. Είναι αλήθεια ότι ζηλέψαμε τους άγνωστους τοπικούς Δημοτικούς άρχοντες, τους ανθρώπους που με τόση ζέση φρόντισαν να διατηρήσουν τα ιστορικά μνημεία, ενώ ταυτόχρονα ντραπήκαμε για το δικό μας τόπο και τη συνήθεια να διαγράφουμε την ιστορία μας.
Όμως δε γινόταν να φύγουμε χωρίς να δούμε, χωρίς να περπατήσουμε στους δρόμους του Άσκολι Πιτσένο, της τέταρτης σε μέγεθος κωμόπολης, από τις 24 της επαρχίας Μάρκε.
Πρώτη στάση μπροστά στο ιστορικό καφέ Meletti, πολλοί διάσημοι έπιναν εδώ τα απεριτίφ τους. Όπως ο τενόρος Mario Del Monaco, ο τραγουδιστής Beniamino Gigli, ο συνθέτης Pietro Mascagni, ο συγγραφέας Ernest Hemingway, ο ζωγράφος Renato Guttuso, το ζευγάρι Jean Paul Sartre - Simone de Beauvoir, ο συγγραφέας-σκηνοθέτης Mario Soldati, αλλά και οι πρώην πρόεδροι της Ιταλίας, ο Sandro Pertini και ο Giuseppe Saragat.
Χτισμένo στη συμβολή δυο μεγάλα ποταμών, του Castellano και του Tronto, το Άσκολι Πιτσένο είναι άγνωστο πότε πρωτοκατοικήθηκε, μάλιστα η παλιά πόλη χρονολογείτε από την νεολιθική εποχή. Το ιστορικό κέντρο διατηρεί μεσαιωνικά αστικά ίχνη, μαζί με αμέτρητα μνημεία της Αναγέννησης. Αιτία της αδιάλειπτης ομοιομορφίας είναι μια ντόπια πέτρα, η τραβερτίνη, που αποτελεί το κύριο υλικό κατασκευής κατοικιών, παλατιών, δημόσιων κτιρίων, εκκλησιών, ακόμη και των πεζοδρομίων.
Μέσα στην κουλτούρα των Ιταλών κρύβονται και οι μικρούτσικες οστερίες, εκεί όπου μπορείς να απολαύσεις φαγητό, ποτό και να τα πεις με την παρέα σου.
Κάπως έτσι γευτήκαμε τις τηγανιτές ελιές, τις olive l’ ascolana, ακολούθησαν φρέσκα τηγανητά μανιτάρια και μοτσαρέλα, με συνοδεία το τοπικό αφρώδες λευκό κρασί.
Ετούτη η αρμονία του χωροχρόνου είναι ικανή να γεννήσει ποιητές, να χαρίσει ροή έμπνευσης ακόμη και στα πιο ξερικά ποτάμια.
Ο τόπος των Rosini, Bartolini, Ferretti, lisi, Montessori, Rossi, Scarponi και πολλών ακόμη παγκόσμιων προσωπικοτήτων
Από τον ελάχιστα συννεφιασμένο ουρανό πέφταμε σε ομίχλη, ενώ λίγο πιο κάτω ο ήλιος ξεθάρρευε, έτσι δίχως προφανή λόγο και απολύτως καμμιά συστολή, ξεσήκωνε τα μάτια και μαζί του παρέσυρε τη διάθεση μας.
Η περιφέρεια Marche έχει έναν μαγικό τρόπο για να σε κάνει να την ερωτευτείς, κάθε στιγμή σε ξυπνά, βρίσκει τρόπους ώστε να χορτάσουν όλες οι αισθήσεις.
Ακόμη και οι απανωτές αναλλαγές του τοπίου έμοιαζαν με καλο-μονταρισμένες σκηνές ακριβής κινηματογραφικής παραγωγής, με πρωταγωνιστή τον Ντάστιν Χόφμαν, (κι αυτός άλλωστε είναι «δεμένος» με την περιοχή Μάρκε), ενώ εμείς στέκαμε εκστασιασμένοι, σα τους πιο άπειρους κομπάρσους.
Σίγουρα δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ανακαλύψουμε την γειτόνισσα Ιταλία χωρίς να έχουμε συντρόφους το αυτοκίνητο και το ακούραστο λαγωνικό μας.
Ο χρόνος δεν ήταν αρκετός, ήταν η μοναδική φράση που ξανα-επαναλαμβάναμε με βεβαιότητα. Τον ανταλλάξαμε για να καβαλήσουμε γέφυρες, να τρέξουμε πλαϊ σε παθιασμένους ποδηλάτες, να χαϊδέψουμε ποτάμια, να αφουγκραστούμε ιστορίες σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζαμε κι όμως, είναι τόσο περίεργο, σα να καταλαβαίναμε τις περισσότερες από τις άγνωστες λέξεις. Κι έπειτα, φορτωμένοι νέες εικόνες, μεσαιωνικές και αναγεννησιακές αναμνήσεις, τραβήξαμε προς στο λιμάνι της Ανκόνα. Αυτή τη φορά ταξιδεύαμε προς τα πίσω, επιστρέφαμε στην Πάτρα κι από εκεί στο σπίτι μας.
Τραβήξαμε χειρόφρενο στο δεύτερο όροφο των γκαράζ κι ακόμη μια φορά γινήκαμε το πιο μικρό κύτταρο του ολοζώντανου CRUISE EYROPA, ψαχουλεύαμε τις φρέσκες μνήμες, κυρίως μετρούσαμε όλα όσα δεν προλάβαμε να δούμε, όλα εκείνα που είχαμε διαλέξει να θυσιάσουμε.
Επιστροφή. Ανκόνα-Ηγουμενίτσα-Πάτρα-Αθήνα
Επαναλάβαμε τη μεγάλη κυκλική βόλτα στο κατάστρωμα του πλοίου, κάθε φορά βρίσκαμε διαφορετικές γωνιές για να τρυπώσει το βλέμμα κι έπειτα να δώσει μια και να πετάξει, να απογειωθεί σα νεαρό γλαροπούλι προς τα σκούρα σύννεφα.
Δίπλα μας αρκετοί οδηγοί φορτηγών ξεκούραζαν τα σώματα τους, ενώ ταυτόχρονα συνέχιζαν το δρομολόγιο! Στο κατάστρωμα βολτάρουν χαρούμενα τετράποδα, ίσως να μην υπάρχει πιο τρυφερό ταξίδι για τους σκύλους παρέα με τους ιδιοκτήτες τους. Το πλοίο, όπως και ολόκληρη η Ιταλία, είναι μια βολική αγκαλιά για τα ζώα συντροφιάς, σε μια τέτοια έξοδο είναι κρίμα να μην ακολουθήσει ένα σκυλί τους ανθρώπους του.
Ο πιο άνετος αυτοκινητόδρομος είναι καμωμένος από αλμυρό νερό, δίχως φθορές στα λάστιχα, μακριά από την αγωνία και τους φόβους της ξερής ασφάλτου. Το σιδερένιο θεριό έμοιζε με δεινό χορευτή πάνω στη θάλασσα, δεν υπήρξε καμιά στιγμή αμφισβήτισης, το CRUISE EUROPA και οι ναυτικοί του, ήξεραν να κάμουν τη δουλειά του κι εμείς, γατζωμένοι στη πλάτη του, ανασέναμε δροσερό αέρα και φορτώναμε δυνάμεις.
Άραγε να είχε κάνει το ίδιο ταξίδι κι ο ήρωας του Ομήρου, ο πολυμήχανος Οδυσσέας; Να πάτησε στα ίδια με τα σημερινά περάσματα και γυρνώντας πίσω στην Ιθάκη του να ένιωθε, όπως κι εμείς, καλύτερος, γεμάτος από ολοζώντανες αναμνήσεις;
Δεν έχω τις απαντήσεις, με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι ένα ταξίδι είναι μονόδρομος αυτογνωσίας, εξέλιξης και προόδου.
Θάλασσα μάνα των ταξιδιών, μήτρα όλων των πλασμάτων. Πρώτο βήμα ήταν-είναι το πλοίο, ο απέραντος θαλάσσιος αυτοκινητόδρομος από την Ελλάδα μέχρι την Ιταλία ενώνει εποχές, μικραίνει τη γη, κάνει να μοιάζει με παιδικό παιγνίδι ολάκερο το γύρισμα του κόσμου.
(Το άρθρο συμμετέχει στον διεθνή διαγωνισμό mare nostrum Awards 2018, που υποστηρίζεται από την Grimaldi Magazine Mare Nostrum).