Η δημοσκόπηση της Marc απλώς επιβεβαίωσε αυτό που όλοι ζούμε εδώ και δέκα ημέρες: Η τραγωδία στα Τέμπη αγγίζει το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και η διαχείριση της κρίσης που έφερε στην επιφάνεια δεν μπορεί παρά να αποτελέσει κεντρικό ζήτημα στην προεκλογική ατζέντα, αλλά και πολύ βασικό κριτήριο στη συνείδηση των ψηφοφόρων.
Η εικόνα, οι ήχοι, οι διάλογοι, τα δάκρυα, η οργή για το άδικο, η απόγνωση σε κάποιο βαθμό, είναι πολύ ισχυρά και πολύ νωπά. Και πολύ ισχυρά για να ”ατονίσουν” μέσα σε δύο μήνες - τόση είναι η απόσταση που υπολογίζουμε πλέον ότι μας χωρίζει από τις κάλπες.
Εννέα στους δέκα απάντησαν στην συγκεκριμένη δημοσκόπηση ότι, ξεκάθαρα, αυτό είναι το θέμα που κυριαρχεί στη σκέψη τους.
Δική μου εκτίμηση: Αυτό το 86% δεν θα απομειωθεί γρήγορα, αν και δεν θα ήταν έκπληξη να περιοριστεί σχετικά και να έρθει κοντά στο 69% - ποσοστό που αναλογεί στο πρόβλημα της ακρίβειας, το οποίο ήταν μέχρι την 1η Μαρτίου το ”υπ’αριθμόν 1″ κοινωνικό ζήτημα.
Το δίλημμα Μητσοτάκη και Τσίπρα
Ο πρώτος κύκλος, το πρώτο κύμα αντιδράσεων μετά την φονική σύγκρουση των δύο τρένων, μοιάζει να ολοκληρώθηκε.
Από Δευτέρα, το Μαξίμου θα ασχοληθεί αναγκαστικά (και) με τον προγραμματισμό των εκλογών, ενώ σύντομα θα αρχίσουν ανακοινώσεις ψηφοδελτίων, ονομάτων κλπ.
Ταυτόχρονα θα ”τρέχει” η δικαστική έρευνα για τα Τέμπη και θα διευρύνεται σε γνωστές και άγνωστες σήμερα κατευθύνσεις.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι στην προεκλογική μάχη προστίθεται ένα τεράστιο μέτωπο που δεν υπήρχε ως τις 28 Φεβρουαρίου. Το μέτωπο δεν περιορίζεται στην τραγωδία των Τεμπών και στις ευθύνες για την τραγωδία, αλλά πηγαίνει ακόμα πιο μακριά: Η συνολική λειτουργία του κράτους, του δημόσιου τομέα, η διοίκηση μεγάλων οργανισμών, οι ιδιωτικοποιήσεις, η αξιολόγηση ή μη εργαζομένων, οι διαδικασίες πρόσληψης και οι μετατάξεις - ένα τεράστιο κεφάλαιο έρχεται στο προσκήνιο και θα μπει δίπλα ή ακόμα και μπροστά από την Οικονομία στην τελική ευθεία προς τις κάλπες.
Για όσους δεν κατάλαβαν, έχουμε από χθες και δύο καθαρές - αλλά πολύ διαφορετικές ”συνταγές” από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα:
- Ο πρωθυπουργός, μετά το επικοινωνιακό λάθος της πρώτης ημέρας όταν μίλησε μόνο για ανθρώπινο λάθος, αντιλήφθηκε την συναισθηματική έκρηση και τη μαζική απαίτηση για μία πολύ αυστηρότερη και βαθύτερη έρευνα. Αποδέχθηκε ”ντε φάκτο” αυτή την λαϊκή απαίτηση και πλέον εκπέμπει διαφορετικό μήνυμα: Ολοταχώς για έρευνα προς πάσα κατεύθυνση για ποινικές και πολιτικές ευθύνες, πηγαίνοντας και πίσω στον χρόνο από τότε που άρχισε να στραβώνει κάτι στον ΟΣΕ. ”Στοπ” στη ρητορική του συμψηφισμού, ενσυναίσθηση και ήπιος πολιτικός λόγος, προσήλωση στην άμεση διόρθωση και ενίσχυση της ασφάλειας στους σιδηροδρόμους.
- Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, κάνει απολύτως σαφές ότι θα επιμείνει στην γραμμή που χάραξε εξαρχής. Χρεώνει όλη την ευθύνη στην κυβέρνηση και γι αυτό δεν έχει κρίνει λογικό και σκόπιμο να ζητήσει συγνώμη. Δεν αποδέχεται ότι υπάρχουν πολιτικές ή άλλες ευθύνες πριν από τις εκλογές του 2019 για τη σημερινή κατάσταση των σιδηροδρόμων και επιμένει να θέτει δημόσια ερωτήματα, απαιτώντας απαντήσεις από την κυβέρνηση. Αστερίσκος: ο αρμόδιος υπουργός για τις Μεταφορές της προηγούμενης κυβέρνησης, Χρήστος Σπίρτζης, δεν έχει βγει να μιλήσει ως τώρα. Αυτό γεννά ερωτήματα, όμως το ρεπορτάζ λέει ότι κατ′ εντολή Τσίπρα ”δεν βγαίνει ακόμα”.
Στο δια ταύτα, Μητσοτάκης και Τσίπρας αντιμετώπισαν ήδη τα διλήμματά τους, επέλεξαν και τώρα θα μετρηθούν στην κοινωνία...
Θάρρος ή αλήθεια;
Υπάρχει αυτό το παιδικό παιχνίδι, που ίσως έχουμε απολαύσει κάποτε πολλοί από εμάς: Κάθε παίκτης δέχεται μία συνήθως δύσκολη - αδιάκριτη - προκλητική ερώτηση και καλείται να απαντήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο...
- Είτε ”σηκώνοντας το γάντι” και δίνοντας ευθέως την απάντηση, αναλαμβάνοντας κάποιο προσωπικό κόστος (σε αυτή την περίπτωση ισχύει η Αλήθεια - πρέπει οπωσδήποτε ο παίκτης να πει την αλήθεια)
- Είτε αρνείται ο παίκτης να απαντήσει στην ενοχλητική ερώτηση και επιλέγει το Θάρρος. Τότε, ο ”αντίπαλος” του επιβάλει κάτι σαν ”ποινή”. Συνήθως στο παιχνίδι μία μορφή αυτο-γελοιοποίησης για αυτό που αρνείται να απαντήσει με την Αλήθεια.
Στα δικά μου μάτια, έχουμε μπροστά μας μία - κατ′ αναλογία - παρτίδα αυτού του παιδικού παιχνιδιού. Όχι πως οι εκλογές είναι παιχνίδι, αλλά εγώ διακρίνω αυτό: Ο ένας επέλεξε να παίξει το προεκλογικό χαρτί της ”Αλήθειας”, ομολογώντας και λάθη - αναλαμβάνοντας και ευθύνες για όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα. Ο άλλος επέλεξε να παίξει το προεκλογικό χαρτί του ”Θάρρους”, προτιμώντας να πείσει τους ψηφοφόρους ότι η δική του κυβέρνηση δεν φέρει ευθύνη για τίποτα από τα στραβά που βγαίνουν στη φόρα.
Ως τις εκλογές - μετά το Πάσχα, αυτό είναι βέβαιο πλέον - οι πολίτες θα έχουν αποφασίσει ποια από τις δύο προτάσεις θα ”αγοράσουν”. Δεν αποκλείονται εκπλήξεις. Για την ακρίβεια, στο παιχνίδι ”Θάρρος ή Αλήθεια;”, πάντοτε υπάρχουν εκπλήξεις.