Δύο Αυστραλοί μαθηματικοί αμφισβήτησαν μια παλιά παροιμία, σύμφωνα με την οποία, αν της δινόταν άπειρος χρόνος, ένας πίθηκος που πατούσε τα πλήκτρα σε μια γραφομηχανή θα έγραφε τελικά το σύνολο των έργων του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Γνωστό ως «θεώρημα της άπειρης μαϊμούς», το πείραμα σκέψης έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και καιρό για να εξηγήσει τις αρχές των πιθανοτήτων και της τυχαιότητας.
Ωστόσο, μια νέα μελέτη με επικεφαλής τους ερευνητές Stephen Woodcock και Jay Falletta από το Σίδνεϊ, διαπίστωσε ότι ο χρόνος που θα χρειαζόταν ένας πίθηκος που δακτυλογραφεί για να αναπαράγει τα έργα, τα σονέτα και τα ποιήματα του Σαίξπηρ θα ήταν μεγαλύτερος από τη διάρκεια ζωής του σύμπαντός μας.
Πράγμα που σημαίνει ότι, αν και μαθηματικά αληθές, το θεώρημα είναι «παραπλανητικό», λένε οι ίδιοι.
Εκτός από την εξέταση των ικανοτήτων ενός μόνο πιθήκου, η μελέτη έκανε επίσης μια σειρά υπολογισμών με βάση τον σημερινό παγκόσμιο πληθυσμό των χιμπατζήδων, ο οποίος είναι περίπου 200.000.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ακόμη και αν κάθε χιμπατζής στον κόσμο στρατολογούνταν και ήταν σε θέση να πληκτρολογεί με ρυθμό ένα πλήκτρο ανά δευτερόλεπτο μέχρι το τέλος του σύμπαντος, δεν θα πλησίαζαν καν να δακτυλογραφήσουν τα έργα του.
Θα υπήρχε 5% πιθανότητα ένας χιμπατζής να πληκτρολογήσει επιτυχώς τη λέξη «μπανάνες» κατά τη διάρκεια της ζωής του. Και η πιθανότητα ένας χιμπατζής να κατασκευάσει μια τυχαία πρόταση -όπως «είμαι χιμπατζής, άρα είμαι»- ανέρχεται σε ένα στα 10 εκατομμύρια δισεκατομμύρια δισεκατομμύρια δισεκατομμύρια, σύμφωνα με την έρευνα.
«Δεν είναι εύλογο ότι, ακόμη και με τη βελτίωση της ταχύτητας δακτυλογράφησης ή την αύξηση των πληθυσμών των χιμπατζήδων, η εργασία των πιθήκων δεν θα αποτελέσει ποτέ ένα βιώσιμο εργαλείο για την ανάπτυξη μη τετριμμένων γραπτών έργων», αναφέρει η μελέτη.
Οι υπολογισμοί που χρησιμοποιήθηκαν στη μελέτη βασίζονται στην πιο ευρέως αποδεκτή υπόθεση για το τέλος του σύμπαντος, που είναι η θεωρία του θερμικού θανάτου.
Παρά το όνομά της, ο λεγόμενος θερμικός θάνατος θα ήταν στην πραγματικότητα αργός και ψυχρός.
Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα σενάριο στο οποίο το σύμπαν συνεχίζει τόσο να διαστέλλεται όσο και να ψύχεται - ενώ τα πάντα μέσα σε αυτό πεθαίνουν, αποσυντίθενται και ξεθωριάζουν.
«Αυτό το εύρημα τοποθετεί το θεώρημα ανάμεσα σε άλλους γρίφους πιθανοτήτων και παράδοξα, όπου η χρήση της ιδέας των άπειρων πόρων δίνει αποτελέσματα που δεν ταιριάζουν με αυτά που παίρνουμε όταν εξετάζουμε τους περιορισμούς του σύμπαντός μας», υπογράμμισε ο αναπληρωτής καθηγητής Woodcock σε δήλωσή του σχετικά με την εργασία.
Πηγή: BBC