Vulture και New York Times αποθέωσαν την θεατρική παράσταση «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου.
Το έργο αφηγείται την ιστορία δύο φίλων, του Πεισθέταιρου και του Ευελπίδη, που εγκαταλείπουν την πόλη τους, την Αθήνα, για να αναζητήσουν μια νέα πολιτεία «μαλακιά και παχουλή σαν πουπουλένιο στρώμα ή σαν την κοιλίτσα του μωρού». Και τη βρίσκουν στη χώρα των πουλιών, που την ονομάζουν «Νεφελοκοκκυγία».
Όπως γράφει το Vulture: «Έρχεται τότε μια παράσταση και σου σκάει σαν μπαλόνι γεμισμένο με φωσφοριζέ μπογιά. Σε ξαφνιάζει, είναι επιπόλαιο και ζωηρό και άγριο και απλώς θέλεις να παρτάρεις. Και η τολμηρή, γιορταστική ανοησία του, η νεανική ασέβειά του μοιάζει πολύ πιο επαναστατική, πολύ πιο πολιτική από την πλειοψηφία των παραγωγών που έχετε δει που έχουν φουσκωμένο στήθος και μιλούν με στόμφο για Σοβαρά Πράγματα.
Το έργο είναι σχεδόν 2.500 ετών, κάτι που εντυπωσιάζει από μόνο του. Είναι μια παράξενη, πιπεράτη, άστατη κωμωδία που είναι 400 χρόνια πιο μεγάλη από τον Ιησού, αλλά παρ′ όλα αυτά σφύζει από αλληγορίες που ακόμη αναγνωρίζουμε και εφαρμόζουμε – και που βοήθησε σε αμέτρητα άλλα ευρήματα: Το δίδυμο τύπου Χοντρού-Λιγνού, τον κωμικό εξανθρωπισμό ζώων, την σάτιρα της ανθρώπινης ανοησίας και την διεφθαρμένη αναζήτηση της ευτυχίας, ξεδιάντροπα διαλείμματα για χορό, σκηνές μάχης – δεν διασκεδάζετε ήδη;»
Στους New York Times, παρά τον πιο σοβαρό τόνο, ο Ν. Καραθάνος αποθεώθηκε, και πάλι για τον δυναμισμό που προσέδωσε στην παράσταση.
Όπως γράφουν χαρακτηριστικά: «Αναμφίβολα δυναμικές “Όρνιθες” και Διονυσιακές με τρόπο που οι Νεοϋορκέζοι σπάνια βλέπουν από την δεκαετία του 1960 κι έπειτα. Η χορογραφία της Amalia Bennett, με μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου, “Οι Όρνιθες” συχνά μοιάζουν με ένα επεκτατικό, θυμωμένο όργιο, οπού δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις πότε κάνουν έρωτα και πότε πολεμούν.
Ένας εκλεκτικός θίασος με μεγάλη ενέργεια ενσωματώνει τους βασικούς χαρακτήρες. Επίσης, είναι ντυμένοι με αχαλίνωτη φαντασία από την Έλλη Παπαγεωργοπούλου, η οποία σχεδίασε και τα σκηνικά».