«Ο Βοηθός», το δεύτερο μυθιστόρημα του Μπέρναρντ Μάλαμουντ που συμπεριλήφθηκε από το περιοδικό Time στα καλύτερα του 20ού αιώνα, το νέο crime της Σουηδής Καμίλα Λάκμπεργκ, που επιστρέφει στα μυστήρια της Φιελμπάκα, απολαυστικός Ρίτσαρντ Όσμαν με το τρίτο βιβλίο της μπεστ σέλερ σειράς Η Λέσχη των Φόνων της Πέμπτης, «Ασκήσεις μνήμης» του Αντρέα Καμιλλέρι, «Η Αποικία» της Όντρεϊ Μαγκί -μια ιστορία για την τέχνη, τη γλώσσα, την ταυτότητα και τις καλές προθέσεις που δεν αρκούν-, «Τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα», το μυθιστόρημα που χάρισε στον Σέχαν Καρουνατιλάκα το βραβείο Booker 2022, «Η πιο μυστική μνήμη των ανθρώπων» του Μοχάµεντ Μπουγκάρ Σαρ (Βραβείο Goncourt 2021) και από την Κολομβία Πιλάρ Κιντάνα και Σαντιάγο Γκαμπόα.
Η HuffPost προτείνει δέκα νέα βιβλία ξένης λογοτεχνίας για τον Μάιο.
«Η πιο μυστική μνήμη των ανθρώπων» του Μοχάµεντ Μπουγκάρ Σαρ (εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Μήνα Πατεράκη -Γαρέφη)
Ο λογοτεχνικός µύθος είναι τραπέζι τζόγου. Ο Ελιµάν είχε καθίσει εκεί και είχε κατεβάσει τα τρία ισχυρότερα ατού που µπορεί κανείς να διαθέτει: κατ’ αρχάς, είχε επιλέξει ένα όνοµα µε µυστηριώδη αρχικά· εν συνεχεία, είχε γράψει ένα και µοναδικό βιβλίο· εντέλει, είχε εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει ίχνη. Άξιζε, ναι, να ρισκάρεις για να µαζέψεις το λείψανό του.
Το 2018 ο νεαρός Σενεγαλέζος συγγραφέας Ντιεγκάν Λατύρ Φέιγ ανακαλύπτει στο Παρίσι ένα βιβλίο µύθο, που εκδόθηκε το 1938. Τίτλος του: Ο λαβύρινθος του απάνθρωπου. Ο συγγραφέας του, που στην εποχή του είχε χαρακτηριστεί ο «νέγρος Ρεµπό», εξαφανίστηκε αµέσως µετά το σκάνδαλο που προκάλεσε η δηµοσίευση του κειµένου του. Ο Ντιεγκάν, γοητευµένος από την ανάγνωση του βιβλίου και την ιστορία της εξαφάνισης, αρχίζει να αναζητά τα ίχνη του µυστηριώδους συγγραφέα Τ.Σ. Ελιµάν και έρχεται αντιµέτωπος µε τις µεγάλες τραγωδίες της αποικιοκρατίας και του Ολοκαυτώµατος.
Από τη Σενεγάλη στη Γαλλία και την Αργεντινή, ποια αλήθεια τον περιµένει στο κέντρο του λαβυρίνθου; Η πιο µυστική µνήµη των ανθρώπων είναι ένα βιβλίο για τη ζωή απέναντι στη γραφή, για τη βαθιά ανάγκη του τέλους της αντιπαράθεσης της Αφρικής µε τη Δύση, ένας ύµνος αγάπης, πάνω απ’ όλα, για τη λογοτεχνία και την αντοχή της στον χρόνο.
«Για ένα διάστημα, η Κριτική συνοδεύει το Έργο, μετά η Κριτική εξαφανίζεται και είναι οι Αναγνώστες εκείνοι που το συνοδεύουν. Το ταξίδι μπορεί να είναι μακρύ ή σύντομο. Κατόπιν οι Αναγνώστες πεθαίνουν ένας ένας και το Έργο συνεχίζει μόνο του, αν και λίγο λίγο άλλη Κριτική και άλλοι Αναγνώστες αρχίζουν να το συνοδεύουν στη διαδρομή του. Κατόπιν η Κριτική πεθαίνει ξανά και οι Αναγνώστες πεθαίνουν ξανά και πάνω σε αυτό το μονοπάτι από οστά συνεχίζει το Έργο το ταξίδι του προς τη μοναξιά. Το να το πλησιάσεις, να πλεύσεις ακολουθώντας τα απόνερά του, είναι αλάνθαστο σημάδι σίγουρου θανάτου, όμως άλλη Κριτική και άλλοι Αναγνώστες θα το πλησιάσουν, ακαταπόνητοι και αμείλικτοι, και ο χρόνος και η ταχύτητα τους καταβροχθίζουν. Τελικά το Έργο ταξιδεύει, ανεπανόρθωτα μόνο, μέσα στην Απεραντοσύνη. Και κάποια μέρα το Έργο πεθαίνει, όπως πεθαίνουν όλα τα πράγματα, όπως θα σβήσει ο Ήλιος και η Γη, το Ηλιακό Σύστημα και ο Γαλαξίας και η πιο μύχια ανάμνηση των ανθρώπων». Ρομπέρτο Μπολάνιο, Οι άγριοι ντετέκτιβ (Μτφρ. Κώστας Αθανασίου, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2009, σσ. 563-564).
Ο Μοχάµεντ Μπουγκάρ Σαρ γεννήθηκε το 1990 στη Σενεγάλη και ζει στη Γαλλία. H πιο µυστική µνήµη των ανθρώπων (La plus secrete memoire des hommes) πρωτοεκδόθηκε στη Γαλλία το 2021 και απέσπασε το Βραβείο Transfuge καλύτερου γαλλικού μυθιστορήµατος, το Βραβείο Βιβλίου Hennessy καθώς και το Βραβείο Goncourt 2021, την κορυφαία διάκριση των γαλλικών γραµµάτων. Το βιβλίο µεταφράζεται σε περισσότερες από 35 γλώσσες. Τον Απρίλιο του 2022 η γαλλική έκδοση του βιβλίου απέσπασε και το ειδικό βραβείο Choix Goncourt de la Grece, βραβείο του Γαλλικού Ινστιτούτου που δίνει επιτροπή 100 γαλλόφωνων φοιτητών σε 9 ελληνικά πανεπιστήµια. Προηγήθηκαν τρία µυθιστορήµατα: Terre ceinte (Περίκλειστη γη), 2015 (βραβείο Ahmadou Kourouma και Grand Prix du roman metis), Silence du choeur (Σιωπή της χορωδίας), 2018 (βραβείο Litterature-Monde και Etonnants Voyageurs 2018) και De purs hommes (Περί αµιγώς ανδρών), 2018.
«Τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα» του Σέχαν Καρουνατιλάκα (εκδόσεις Gutenberg, μετάφραση Ρένα Χατχούτ)
Το μυθιστόρημα που χάρισε στον Σέχαν Καρουνατιλάκα το βραβείο Booker 2022. Αστυνομικό θρίλερ, ιστορία φαντασμάτων, ιστορικό μυθιστόρημα και πολιτική σάτιρα που περιγράφει μια τρομακτική πραγματικότητα: το μακελειό των εμφυλίων πολέμων της Σρι Λάνκα.
Σρι Λάνκα, 1990. O Μάαλι Αλμέιντα, πολεμικός φωτογράφος και τζογαδόρος, ξυπνά σε μια τεράστια αίθουσα αναμονής. Κοιτά γύρω του: χιλιάδες ωχρά πρόσωπα, βουλιαγμένα μάτια σε σπασμένα κεφάλια, μισόκλειστα από την οργή, τον πόνο και τη σύγχυση. Στην αρχή νομίζει ότι έχει παραισθήσεις από το ποτό και τα χάπια που πήρε το προηγούμενο βράδυ. Γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι είναι νεκρός. Η ψυχή του έχει μεταφερθεί σε ένα νέο περιβάλλον το οποίο μοιάζει με προθάλαμο του άλλου κόσμου. Δεν έχει ιδέα ποιος τον σκότωσε. Σε μια εποχή που αποσπάσματα θανάτου, βομβιστές αυτοκτονίας και μισθωμένοι εκτελεστές δρουν ανεξέλεγκτα, ο κατάλογος των υπόπτων φαντάζει ατελείωτος. Έχει μόνο εφτά μέρες, επτά φεγγάρια, να διαλευκάνει την ίδια του τη δολοφονία και να επικοινωνήσει με τον εραστή του και την καλύτερη του φίλη για να βρουν φωτογραφίες που έχει τραβήξει κρυφά και μπορούν να αλλάξουν τα πάντα σε μια Σρι Λάνκα που σπαράσσεται απ’ τον εμφύλιο πόλεμο.
«Ένα μεταφυσικό θρίλερ, που καταλύει τα όρια όχι μόνο μεταξύ διαφορετικών ειδών, αλλά και τα όρια ζωής και θανάτου, σώματος και πνεύματος, Ανατολής και Δύσης», όπως το χαρακτήρισε ο Πρόεδρος της Επιτροπής Booker 2022.
Οι προφανείς λογοτεχνικές συγκρίσεις είναι με τον μαγικό ρεαλισμό του Σαλμάν Ρούσντι και του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Το μυθιστόρημα όμως φέρνει επίσης στο νου το καυστικό πνεύμα και τον σουρεαλισμό των Νεκρών ψυχών του Γκόγκολ και το «Ο Μετρ και η Μαργαρίτα» του Μπουλγκάκοφ. Οι καταστάσεις είναι ως επί το πλείστον παράλογες ωστόσο παρουσιάζονται με ένα χιούμορ και ένα πάθος που γειώνουν τον αναγνώστη. Κάτω από τα λογοτεχνικά στολίδια υπάρχει μια αληθινή, τρομακτική πραγματικότητα: το μακελειό των εμφυλίων πολέμων της Σρι Λάνκα. The Guardian
O Σέχαν Καρουνατιλάκα (γεν. 1975), από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Σρι Λάνκα έχει τιμηθεί εκτός από το Booker και με τo βραβείo Commonwealth.
«Η σκύλα» της Πιλάρ Κιντάνα (εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Χριστίνα Θεοδωροπούλου)
Αφού δεν είχε πού να βάλει τη σκυλίτσα, την έχωσε στον κόρφο της. Χωρούσε µες στα χέρια της, µύριζε γάλα και την έκανε να νιώθει µια έντονη επιθυµία να τη σφιχταγκαλιάσει και να κλάψει.
Ένας µικρός οικισµός στις ακτές της Κολοµβίας στον Ειρηνικό είναι το σκηνικό για την ιστορία της Νταµάρις και του Ροχέλιο, ένα σηµείο άγριας οµορφιάς και µεγάλης σκληρότητας, ένας τόπος όπου συνυπάρχουν, χωριστά, ο πλούτος και η φτώχεια, οι λευκοί και οι µαύροι. Η σχέση του ζευγαριού έχει σηµαδευτεί από την άκαρπη προσπάθειά τους ν’ αποκτήσουν παιδί· δοκιµάζουν τα πάντα, ωστόσο η Νταµάρις δεν καταφέρνει να µείνει έγκυος. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα, η ώριµη πλέον γυναίκα βρίσκει καινούριο νόηµα στη ζωή της όταν της παρουσιάζεται η ευκαιρία να υιοθετήσει ένα θηλυκό κουτάβι.
«Η µαγεία αυτού του λακωνικού βιβλίου είναι η ικανότητά του να µιλάει για πολλά πράγµατα, και πολύ σηµαντικά, ενώ φαινοµενικά ασχολείται µε κάτι τελείως διαφορετικό. Ποια είναι αυτά; Η βία, η µοναξιά, η αποδοχή, η σκληρότητα». Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες, συγγραφέας του (εξαιρετικού) «Ο ήχος των πραγµάτων όταν πέφτουν».
H Πιλάρ Κιντάνα γεννήθηκε το 1972 στο Κάλι της Κολοµβίας. Το 2007 συγκαταλέχθηκε µεταξύ των 39 καλύτερων συγγραφέων κάτω των 39 ετών της Λατινικής Αµερικής από το Hay Festival. Το 2010 τιµήθηκε µε το ισπανικό Βραβείο Μυθιστορήµατος La Mar de Letras για το Coleccionistas de polvos raros (2007). Η Σκύλα (La Perra) πρωτοκυκλοφόρησε στην Κολοµβία το 2018 και απέσπασε το Premio Biblioteca de Narrativa Colombiana. Μεταφράζεται σε περισσότερες από 18 γλώσσες, ενώ απέσπασε επίσης το αγγλικό βραβείο PEN και το Βραβείο Literaturpreis 2021 στη Γερµανία. Το 2021 κυκλοφόρησε το µυθιστόρηµά της Los abismos, το οποίο τιµήθηκε µε το Βραβείο Alfaguara στην Ισπανία.
«Η νύχτα θα είναι μεγάλη» του Σαντιάγο Γκαμπόα (εκδόσεις Διόπτρα, μετάφραση Δήμητρα Σταυρίδου)
Ένα μικρό κομβόι αυτοκινήτων πέφτει σε ένοπλη ενέδρα σ’ έναν αγροτικό δρόμο στην επαρχία της Κάουκα. Ο μόνος μάρτυρας του μακελειού είναι ένα νεαρό αγόρι. Λίγο αργότερα στο σημείο της σύγκρουσης όλα τα ίχνη έχουν εξαφανιστεί -από τα χτυπημένα αυτοκίνητα και τα πτώματα μέχρι τον τελευταίο κάλυκα. Είναι λες και τίποτε δεν συνέβη ποτέ εκεί. Μια ανώνυμη καταγγελία γίνεται αιτία να ξεκινήσει η έρευνα.
Ένας εισαγγελέας, μια τολμηρή δημοσιογράφος και η βοηθός της αναζητούν με κάθε κόστος την αλήθεια.
Αλλά κανένα στόμα δεν ανοίγει και σ’ αυτή την περιοχή, ένα από τα μεγαλύτερα «θερμοκήπια βίας» στην Κολομβία, οι δράστες θα μπορούσαν να είναι πολλοί: αντιφρονούντες, συμμορίες, ο στρατός. Ή ίσως οι εκκλησίες, που ανταγωνίζονται λυσσαλέα για την επικράτηση στη σημερινή Κολομβία.
Θυμάμαι που σκέφτηκα: αυτή η κωλοχώρα στην οποία είχα την ατυχία να γεννηθώ είναι ένα πεδίο εκτελέσεων, μια αίθουσα βασανιστηρίων, μια μηχανική πρέσα που ξεκοιλιάζει τους αγρότες, τους αυτόχθονες, τους μιγάδες και τους μαύρους.
Δηλαδή τους φτωχούς. Οι πλούσιοι, αντίθετα, είναι θεοί γιατί έτσι.
Κληρονομούν περιουσίες και επώνυμα, δεν δίνουν δεκάρα για τη χώρα και την απαξιώνουν.Πίσω από τα κομψά ονοματεπώνυμα, τι υπάρχει; Ένας απατεώνας προπάππους, ένας δολοφόνος προ-προπάππους.
Ληστές των πόρων και της γης. Τότε πήρα την απόφαση: θα τους γαζώσω αυτούς τους μπάσταρδους με σφαίρες, είναι το μόνο που φοβούνται και σέβονται, το μόνο που ακούν. Σφαίρες που τρυπάνε το κορμί, για να μάθουν.
Ο Κολομβιανός Santiago Gamboa είναι ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Λατινικής Αμερικής. Σπούδασε Φιλολογία στο Χαβεριανό Πανεπιστήμιο στην Μπογκοτά, Ισπανική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Complutense στη Μαδρίτη και Κουβανική Λογοτεχνία στη Σορβόνη στο Παρίσι. Το 1995 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα Paginas de Vuelta, που τον καθιέρωσε ως έναν από τους ανανεωτές της κολομβιανής λογοτεχνίας. Στα έργα του συγκαταλέγονται επίσης τα Το να χάνεις είναι ζήτημα μεθόδου (Opera), που έγινε ταινία από τον σκηνοθέτη Σέρχιο Καμπρέρα, Necrόpolis (βραβείο La Otra Orilla) και Νυχτερινές ικεσίες (Πόλις). Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πάνω από δέκα γλώσσες.
«Η αποικία» της Όντρεϊ Μαγκί (εκδόσεις Διόπτρα, μετάφραση Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης)
Το καλοκαίρι του 1979, ενώ η βία σαρώνει την Ιρλανδία, δυο ξένοι φτάνουν σ’ ένα μικρό νησί στα ανοιχτά των δυτικών ακτών της: ο κύριος Λόιντ, Άγγλος ζωγράφος, και ο Ζαν-Πιερ Μασόν, Γάλλος γλωσσολόγος.
Ο καθένας έχει μια αντίληψη για το τι είναι το νησί, και οι δυο ελπίζουν να συλλάβουν την ουσία του, ο ένας με τους πίνακές του, ο άλλος μελετώντας και διασώζοντας τη γλώσσα των ντόπιων.
Αλλά οι λιγοστοί κάτοικοι του νησιού έχουν δική τους γνώμη για το τι είναι καλό για τους ίδιους.
Δύο ξένοι με προκατασκευασμένες ιδέες, πεισματάρηδες ντόπιοι, μια όμορφη χήρα και ο γιος της συνδέονται, συγκρούονται, βάζουν ο ένας σε δοκιμασία τα πιστεύω του άλλου, καθώς οι μέρες του καλοκαιριού περνούν και το αιματοκύλισμα στην Ιρλανδία συνεχίζεται.
Μια ιστορία για την τέχνη, τη γλώσσα, την ταυτότητα, τις καλές προθέσεις, που δεν αρκούν, και το βαθύ, αγιάτρευτο τραύμα της αποικιοκρατίας.
«Όπως ένας μύθος, η Αποικία είναι σφραγισμένη ερμητικά, συμπεριλαμβάνοντας όλες τις ερμηνείες. Κι όπως η ίδια η Ιστορία, έχει ένα πικρό δίδαγμα…» The Guardian.
Η Audrey Magee γεννήθηκε στην Ιρλανδία και ζει στο Γουίκλοου. Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως δημοσιογράφος για μεγάλες εφημερίδες, όπως οι Times, Irish Times, Guardian και Observer. Το πρώτο της μυθιστόρημα, The Undertaking, ήταν στη βραχεία λίστα για το Women’s Prize for Fiction και για τα Irish Book Awards. Ήταν επίσης υποψήφιο για το Dublin Literary Award και για το βραβείο ιστορικού μυθιστορήματος Walter Scott. Έχει μεταφραστεί σε δέκα γλώσσες και πρόκειται να γίνει ταινία. Η Αποικία, το δεύτερο μυθιστόρημά της, ήταν στη μακρά λίστα για το βραβείο Booker 2022 και στη βραχεία λίστα για το βραβείο Orwell πολιτικού μυθιστορήματος 2022.
«Ασκήσεις της μνήμης» του Αντρέα Καμιλλέρι (εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Φωτεινή Ζερβού)
«Κάθε πρωί στις επτά, φρέσκος, πλυμένος, ξυρισμένος, ντυμένος στην τρίχα, κάθομαι στο τραπέζι του γραφείου μου και γράφω. Είμαι πειθαρχημένος, τέλειος υπάλληλος της γραφής. Με κάποιες κακές συνήθειες, ίσως, γιατί όσο γράφω καπνίζω, πολύ, και πίνω μπίρα. Και γράφω, γράφω ασταμάτητα».
Καλοκαίρι του 2016. Ο Αντρέα Καμιλλέρι, στα 91 του, μάχεται το σκοτάδι της τυφλότητας ανατρέχοντας στις εικόνες της μνήμης του. Και αρχίζει να υπαγορεύει. Γεννιέται έτσι μια πραγματική άσκηση μνήμης, ένα είδος «εργασίας για τις διακοπές». 23 ιστορίες σε 23 ημέρες, για τις αναμνήσεις που σημάδεψαν τη ζωή και το έργο του, και που αποτελούν επιπλέον πολύτιμες βινιέτες της ιστορίας του τόπου του τα τελευταία εκατό χρόνια.
Τις ιστορίες συνοδεύουν τα σχέδια έξι καταξιωμένων Ιταλών εικονογράφων, οι οποίοι επιχειρούν να εκφράσουν οπτικά το συναίσθημα του βιβλίου.
Η στάχτη του Λουίτζι Πιραντέλλο, που το 1942 πέντε μαθητές λυκείου, ανάμεσά τους κι ο Αντρέα Καμιλλέρι, προσπαθούν να πείσουν τις αρχές να μεταφερθεί από τη Ρώμη στο Αγκριτζέντο, τιμώντας την επιθυμία του.
Πίσω στα 1940 και στο εξοχικό των εκ μητρός παππούδων, τη μέρα που ο Μουσσολίνι κήρυξε τον πόλεμο στη Γαλλία και στην Αγγλία. Η προληπτική λογοκρισία του 1960, που φτάνει ως τη σύλληψη του κριτικού κινηματογράφου που δημοσίευσε, υπό τον εύγλωττο τίτλο Η Στρατιά «Σ’ αγαπώ», κείμενο με θέμα τα κατορθώματα του ιταλικού στρατού στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι αφηγήσεις του Ρώσου φίλου του ηθοποιού Πιέτρο Σαρόφ για τη γνώμη του Τσέχοφ για τον Στανισλάφσκι, για τον Αντονιόνι και τη Μόνικα Βίττι, για τις παρενέργειες των ψηλών βουνών στη συμπεριφορά ενός ανθρώπου που γεννήθηκε σ’ ένα χωριό ενάμισι μέτρο πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, για τη μανία του καπνίσματος, για τον αστυνόμο Καμιλλέρι, για την Ομορφιά που κάποτε είχε την τύχη ν’ αντικρίσει.
«Ο κούκος» της Καμίλα Λάκμπεργκ (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Αγγελική Νάτση)
Δύο εξαιρετικά βίαιες δολοφονίες συνταράσσουν τη μικρή κοινωνία της Φιελµπάκα για ακόμα μία φορά. Μεταξύ των δύο εγκλημάτων δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια σύνδεση. Πρώτο θύμα ένας διάσημος φωτογράφος που βρίσκεται νεκρός παραμονές των εγκαινίων της νέας του έκθεσης.
Τα επόμενα θύματα είναι ο γιος και τα εγγόνια του φετινού νικητή του Βραβείου Νόµπελ Λογοτεχνίας, που βρίσκονται πυροβολημένοι στο κρεβάτι τους.
Η έρευνα του Πάτρικ Χέντστρεµ και των συναδέλφων του στο αστυνομικό τμήμα του Τανουµσχέντε καταλήγει σε αδιέξοδο, ενώ η Ερίκα Φαλκ αναζητά στοιχεία για έναν ανεξιχνίαστο φόνο στη Στοκχόλμη του 1980. Σύντομα συνειδητοποιούν ότι οι αμαρτίες του παρελθόντος έχουν αφήσει βαρύ αποτύπωμα στο παρόν.
H Σουηδή συγγραφέας Camilla Lackberg -οι πωλήσεις των βιβλίων της οποίας έχουν ξεπεράσει τα 30 εκατοµµύρια αντίτυπα σε πάνω από 60 χώρες- επιστρέφει στα μυστήρια της Φιελμπάκα με την ενδέκατη περιπέτεια του επιθεωρητή Πάτρικ και της αγαπημένης του Ερίκα.
«Ζουλού» του Καρίλ Φερέ (εκδόσεις Άγρα, μετάφραση Αργυρώ Μακάρωφ)
Ως παιδί, ο Αλι Νιούμαν έφυγε από το μπαντουστὰν (εθνικό κρατίδιο) των ΚουαΖουλού, για να γλιτώσει από την πολιτοφυλακή, η οποία βρισκόταν σε πόλεμο με το τότε παράνομο Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο.
Ακόμη και η μητέρα του, η μόνη από την οικογένεια που επέζησε, δεν γνώριζε τί του είχε συμβεί. Τώρα, επικεφαλής του τμήματος ανθρωποκτονιών της αστυνομίας στο Κέιπ Τάουν, την πόλη-βιτρίνα της Νότιας Αφρικής, ο Νιούμαν έχει να αντιμετωπίσει δύο μεγάλες μάστιγες : τη βία και το AIDS, στα οποία η χώρα σπάει κάθε ρεκόρ. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν μια κοπέλα βρίσκεται άγρια δολοφονημένη στον Βοτανικό Κήπο του Κίρστενμπος. Ένα ναρκωτικό άγνωστης σύνθεσης φαίνεται να είναι η αιτία της δολοφονίας. Ο Νιούμαν, ο οποίος διεξάγει έρευνα στις κωμοπόλεις για την επίθεση στη μητέρα του, στέλνει παράλληλα τον Μπράιαν Έπκιν, το δεξί του χέρι, και τον νεαρό Φλέτσερ στα ίχνη του δολοφόνου. Δεν έχουν ιδέα ποιόν κυνηγούν και πού πηγαίνουν. Μπορεί το Απαρτχάιντ να έχει εξαφανιστεί από την πολιτική σκηνή, οι παλιοί εχθροί, όμως, εξακολουθούν να πολεμούν στη σκιά της εθνικής συμφιλίωσης.
Το βιβλίο, που απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας 2008 στη Γαλλία, μεταφέρθηκε στο σινεμά το 2013 από τον Ζερόμ Σαλ (στην Ελλάδα κυκλοφόρησε με τίτλο Zulu / Το Ακρωτήρι της Βίας), με πρωταγωνιστές τον Ορλάντο Μπλουμ και τον Φόρεστ Γουίτακερ και ήταν η ταινία που έκλεισε το Φεστιβάλ Καννών της ίδιας χρονιάς.
Ο Καρίλ Φερέ θεωρείται μετρ του θρίλερ των αχανών εκτάσεων και των «ξένων» τόπων. Από τις Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του Οι νύχτες του Σαν Φρανσίσκο ( 2014 ), το Ποτέ πια μόνος ( 2018 ) και το όγδοο μεγάλο, πανοραμικὸ μυθιστόρημά του Lëd – Πάγος, που διαδραματίζεται στις μολυσμένες πόλεις τής Αρκτικής Σιβηρίας.
«Ο Βοηθός» του Μπέρναρντ Μάλαμουντ (εκδόσεις Καστανιώτη, μετάφραση Κατερίνα Σχινά)
Ο Μόρις Μπόμπερ είναι ένας μπακάλης στο μεταπολεμικό Μπρούκλιν, ο οποίος «θέλει κάτι καλύτερο» για τον εαυτό του και την οικογένειά του· όσο όμως το πλησιάζει, τόσο αυτό απομακρύνεται. Αρχικά, εμφανίζονται δυο λωποδύτες και τον ληστεύουν· έπειτα, αρρωσταίνει· στη συνέχεια, τα πράγματα κάπως βελτιώνονται όταν ο Φρανκ Άλπαϊν, ο Ιταλός με τη σπασμένη μύτη, γίνεται βοηθός του. Αλλά υπάρχουν και επιπλοκές: Ο Φρανκ, του οποίου η στάση απέναντι στους Εβραίους είναι αμφίθυμη, ερωτεύεται την Έλεν, την κόρη του μπακάλη, κι αρχίζει να κλέβει μικροποσά από το παντοπωλείο.
Όπως συμβαίνει στα εξαίρετα διηγήματά του, έτσι κι εδώ, ο Μπέρναρντ Μάλαμουντ αναπαριστά με ακρίβεια έναν κόσμο ανθρώπων που έχουν περιορισμένες δυνατότητες και τρέφουν μεγάλες προσδοκίες. Περιγράφοντας με βάθος και ενσυναίσθηση την εμπειρία του μετανάστη, ο ίδιος άνοιξε τον δρόμο σε πολλές γενιές συγγραφέων που μίλησαν για τη γοητεία αλλά και τη διάψευση του αμερικανικού ονείρου.
Ο Βοηθός, το δεύτερο μυθιστόρημά του συγγραφέα, που ήταν υποψήφιο για το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ στην κατηγορία της μυθοπλασίας το 1958, συμπεριλήφθηκε από το περιοδικό Time ανάμεσα στα καλύτερα του περασμένου αιώνα.
Ο Μπέρναρντ Μάλαμουντ υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Αμερικανοεβραίους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Έγραψε οκτώ μυθιστορήματα και διακρίθηκε ως δεξιοτέχνης του διηγήματος. Γεννήθηκε το 1914 στη Νέα Υόρκη από γονείς μετανάστες που είχαν εγκαταλείψει τη Ρωσία. Ο πατέρας του διατηρούσε ένα μικρό μπακάλικο στο Μπρούκλιν. Έχασε τη μητέρα του όταν ήταν ακόμα έφηβος. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και αργότερα δίδαξε επί πολλά χρόνια στο Κολέγιο Μπένινγκτον του Βερμόντ. Το πρώτο του βιβλίο, The Natural (1952), αφορούσε το μπέιζμπολ. Ακολούθησαν το μυθιστόρημα Ο βοηθός (1957), όπου αξιοποίησε προσωπικά του βιώματα, και η πρώτη συλλογή διηγημάτων με τίτλο To μαγικό βαρέλι (1958), με την οποία απέσπασε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου στην κατηγορία της μυθοπλασίας, το 1959. Με το μυθιστόρημα Ο μάστορας (1966) έλαβε για δεύτερη φορά το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου στην ίδια κατηγορία καθώς και το Βραβείο Πούλιτζερ, το 1967. Το σύνολο του έργου του εντάχθηκε στη Library of America. Πέθανε το 1986.
«Η σφαίρα που αστόχησε» του Ρίτσαρντ Όσμαν (εκδόσεις Ψυχογιός, μετάφραση Αύγουστος Κορτώ)
Η Λέσχη των Φόνων της Πέμπτης με τους τέσσερις απίθανους φίλους του Ρίτσαρντ Όσμαν -μία από τις δημοφιλέστερες τηλεοπερσόνες της Μεγάλης Βρετανίας (ήταν επί σειρά ετών παρουσιαστής του επιτυχημένου τηλεπαιχνιδιού γνώσεων Pointless του BBC), επιστρέφει με το τρίτο βιβλίο της μπεστ σέλερ της σειράς μυστηρίων.
Είναι μια συνηθισμένη Πέμπτη και φαίνεται πως επιτέλους επικρατεί ηρεμία για τα μέλη της γνωστής και αγαπημένης Λέσχης. Μόνο που οι μπελάδες δεν τους ξεχνούν για πολύ. Η προ δεκαετίας υπόθεση αρχείου, την οποία προσπαθούν να εξιχνιάσουν, τους οδηγεί σε μια θρυλική μορφή της τοπικής δημοσιογραφίας και σε έναν φόνο χωρίς πτώμα και χωρίς απαντήσεις.
Και σαν να μην τους έφταναν αυτά, η νέα νέμεση της Ελίζαμπεθ την επισκέπτεται προσφέροντάς της μια φονική αποστολή: να σκοτώσει ή να σκοτωθεί… Ενώ η υπόθεσή τους δεν είναι πλέον για το αρχείο, η Ελίζαμπεθ παλεύει με τη συνείδησή της (και ένα όπλο), ενώ η Τζόις, ο Ρον και ο Ιμπραΐμ αναζητούν στοιχεία με τη βοήθεια παλιών και νέων φίλων. Θα καταφέρει η παρέα να λύσει το μυστήριο και να σώσει την Ελίζαμπεθ πριν ο δολοφόνος ξαναχτυπήσει;