Το εύλογο ερώτημα της κοινής γνώμης είναι, τι πραγματικά θέλει η Τουρκία μέσα από τις διερευνητικές με την Ελλάδα, εν όψει και της Συνόδου της ΕΕ την 25η Μαρτίου ( επέτειο 200ετηρίδας εθνικής επετείου ).
Η Τουρκία έχει άλλον αξιακό κώδικα από της Ελλάδας. Ουσιαστικά μιλάμε διαφορετική γλώσσα στην κατανόηση του άλλου, βάσει του διεθνούς δικαίου και της ηθικής.
Η Τουρκία πήγε σε 61ο γύρο διερευνητικών και ήδη για 62ο, τάχα ως καλόπιστη, και έτσι κατάφερε να μετατρέψει το εις βάρος της κλίμα, σε αδράνεια της ΕΕ, μη επιβολή κυρώσεων και να ”ζυγίσει” την Ελλάδα, ως ελλιποβαρή στα δικά της μάτια, άρα φοβική προς την Τουρκία, έτοιμη να συνομιλήσει παρά τις μόνιμες προκλήσεις της Γείτονος.
Η Τουρκία λειτουργεί ιστορικά - διαχρονικά πολιορκητικά, έχοντας σύμμαχο το χρόνο και την υπομονή και όχι το ακαριαίο χτύπημα.
Ποντάρει στη φθορά της Ελλάδας.
Είναι καιροσκόπος και αναμένει την στιγμή που θα την συμφέρει συγκυριακά γεωπολιτικά, να δράσει.
Είναι ο επιτήδειος ουδέτερος της ιστορίας όπως αναφέρει ο καθηγ. Frank Weber.
Έχει θράσος και όσο δεν της επιβάλλονται κυρώσεις τόσο αποθρασύνεται.
Την καλοπιστία της Ελλάδας την λαμβάνει ως αδυναμία, αφού πιστεύει πως όποιος μπορεί ” κάνει ” και δεν πάει σε συνομιλίες συμβιβασμού.
Είναι πεπεισμένη πως σε βάθος χρόνου θα κερδίσει / ωφεληθεί , όπως έγινε στο παρελθόν, στον Β′ Π.Π , το 1955, 1959, 1964, 1974, 1996 και έτσι πιθανολογεί πως θα συμβεί και πάλι, δηλαδή να είναι η κερδισμένη της ανατολικής Μεσογείου και όχι μόνον, χωρίς κυρώσεις την 25η Μαρτίου από την Ε.Ε, ή τις ΗΠΑ.
Έχει το κλειδί των συνομιλιών και αυτή θα ορίσει αν και πότε θα συνεχιστούν περαιτέρω. Μάλιστα βάζει και τους όρους.
Αν δε η Ελλάδα αποχωρήσει, η Τουρκία θα την κατηγορήσει ως κακόπιστη και αίτιο της διακοπής τους (Blame game).
Είναι μεν ο ” άσωτος υιός”, αλλά γι” αυτόν (αυτή εν προκειμένω) ο πατέρας (Δύση) θυσιάζει το Μόσχο το σιτευτό και όχι για τον καλό υιό (Ελλάδα).
Πρώτη δημοσίευση στην έντυπη εφημερίδα Πελοπόννησος