Σε δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας μετά την παρέλαση για το Έπος του Σαράντα, μίλησαν για παραδειγματισμό από την ανδρεία των Ελλήνων κλπ. αλλά και για απελευθέρωση και επανένωση της χώρας μας. Αυτό μας έκανε να αναρωτηθούμε.
Τι εννοούν πράγματι, και πως ερμηνεύουν τον όρο απελευθέρωση σε συνδυασμό με την επανένωση της χώρας μας; Αφού είναι γνωστό σε όλους πως η λέξη επανένωση είναι συνώνυμη με την οριστική διχοτόμηση της χώρας μας, με την εγγλεζοτουρκική λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας η δε απελευθέρωση έχει άλλη έννοια.
Μελετώντας πέραν του Έπους του Σαράντα την δική μας Ελληνική Κυπριακή ιστορία διερωτηθήκαμε, τι έπαθε άραγε η γενιά μας; Γιατί μέσα από αιώνες σκλαβιάς οι πρόγονοι μας πάντα αντιδρούσαν είτε μεμονωμένα είτε οργανωμένα έναντι του κατακτητή.
Βρίσκουμε την επανάσταση του ρήγα Ρε Αλέξη ενάντια στους Φράγκους κατακτητές. Η επανάσταση του στέφθηκε με επιτυχία και με έδρα το Λευκόνοικο δημιούργησε την πρώτη ελεύθερη κυβέρνηση της Κύπρου . Αν και νικήθηκε τελικά από τους Φράγκους, είχε όμως χαρίσει έστω και για έξι μήνες το πολυτιμότερο αγαθό στους συμπατριώτες του, την Ελευθερία.
Πέραν από την αναβροχιά και την ακρίδα, η χώρα μας απέκτησε νέο στυγνό δυνάστη, τον Τούρκο. Με την εισβολή του Λαλά Μουσταφά το 1570 η χώρα μας ήταν πλέον στα χέρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οπότε χειρότερα δεινά έπεσαν στον τόπο μας.
Με τον Μοναχό Ιωαννίκιο να οργανώνει επανάσταση έναντι του στυγνού και βάρβαρου κατακτητή. Του οποίου είχαν στήσει πιθανό από προδοσία ενέδρα οι Τούρκοι παρά το Τρίκωμο. Στην μάχη που ακολούθησε σκοτώθηκαν αρκετοί Τούρκοι αλλά και χριστιανοί, με τον Ιωαννίκιο να γλυτώνει βαριά τραυματισμένος. Έξι μήνες μετά συλλαμβάνεται και υποβάλλεται σε φρικτό θάνατο.
Με την Αγγλοκρατία οι παππούδες μας έκαναν την δική τους επανάσταση, χωρίς όπλα βέβαια, με τα Οκτωβριανά. Με κυρίαρχο αίτημα τον προαιώνιο πόθο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, έκαψαν το Κυβερνείο του Βρετανού Ύπατου Αρμοστή. Με τον ίδιο πόθο και στρατηγικό στόχο ξεκίνησαν οι πατεράδες μας τον Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59.
Τι να πάθαμε άραγε και ξαφνικά μεσοστρατίς του Αγώνα άλλαξε ο στρατηγικός μας στόχος και πήγαμε στον συμβιβασμό της ανεξαρτησίας; Βέβαια, είναι γνωστό πως οι συμβιβασμοί ποτέ δεν είναι έντιμοι για την αδύνατη διαπραγματευτικά πλευρά. Αναγορεύτηκε η Τουρκική μειονότητα σε κοινότητα, ήρθε Τουρκικός στρατός, του δόθηκε το δικαίωμα μονομερούς επέμβασης, μας έφερε σε πρώτο στάδιο το Τουρκοκυπριακό πραξικόπημα του 63-64. Συγχυσμένη η γενιά μας, με τις έριδες τις και μια στρατιωτική χούντα που οργάνωσε το πραξικόπημα το 74. Ήταν εντεταλμένη να προδώσει τον Ελληνισμό της Κύπρου και να παραδώσει το βόρειο τμήμα της χώρας μας στην εθνοκτόνο Τουρκία.
Με τον πρώτο πρόεδρο της Δημοκρατίας μετά την καταστροφή του ’74, Γλαύκο Κληρίδη, άρχισε το τροπάριο του οδυνηρού συμβιβασμού. Βέβαια αυτό συνεχίστηκε και από τους προέδρους που ακολούθησαν. Είναι ξεκάθαρο πως δεν διδάχθηκαν από τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου πως ο συμβιβασμός δεν έχει εντιμότητα. Και από το αρχικό σύνθημα όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, πλέον πεθαίνουμε σε ξένους τόπους και κρύα χώματα.
Τι να πάθε άραγε η γενιά μας και αντί να θέσει ως προτεραιότητα της την πραγματική απελευθέρωση της χώρας μας από τον Τούρκο κατακτητή, προσπαθεί να του παραδώσει την γη των πατέρων μας με την τρισχιλιετή Ελληνική παρουσία και ιστορία; Είναι λόγω της ευκαμψίας του τεμενά ή απλά πιστεύουν τις όποιες νουθεσίες του Βρετανικού Όφεως; ’Η συμβαίνει κάτι άλλο;
Tις απαντήσεις ίσως μας την δώσει ο ιστορικός του μέλλοντος, αν υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία μέχρι τότε.
***
Πέτρος Ασσιώτης,
Πρόεδρος της Κίνησης Προάσπισης Κυπριακής Δημοκρατίας.