Τους πρώτους μήνες του 2018 παρατηρούμε μια έντονη κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας, η οποία μάλιστα δεν περιορίζεται στο Αιγαίο αλλά αγγίζει πια και τα χερσαία σύνορα του Έβρου. Η διάθεση της Άγκυρας να δώσει δυσανάλογα μεγάλες διαστάσεις σε ένα μάλλον συνηθισμένο μεθοριακό περιστατικό με τους δύο Ελληνες στρατιωτικούς, είναι ενδεικτική του κακού κλίματος που έχει διαμορφωθεί. Όλα αυτά μάλιστα λαμβάνουν χώρα σε μια εποχή που η Τουρκία δημιουργεί εστίες έντασης σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο, δρώντας με τρόπο πειρατικό στην ΑΟΖ της Κύπρου και εισβάλλοντας στη βόρεια Συρία.
Οι διεθνείς αντιδράσεις απέναντι στις πρωτοφανείς ενέργειες του Ταγίπ Ερντογάν είναι μάλλον απογοητευτικές. Η ηγεσία του ΝΑΤΟ μοιάζει να επιλέγει ξανά μια πολιτική ίσων αποστάσεων ενώ και η Ευρωπαϊκή Ένωση μοιάζει απρόθυμη να αναλάβει έναν πιο ενεργό ρόλο, παρά το γεγονός ότι η Τουρκία διατηρεί το καθεστώς χώρας υποψήφιας προς ένταξη στην Ε.Ε. Η συμπερίληψη ρητών αναφορών εναντίον της τουρκικής προκλητικότητας στα πρόσφατα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου αποτελεί ένα πρώτο θετικό βήμα προς τα μπροστά αλλά δεν αρκεί από μόνο του για να επαναφέρει την Τουρκία στην τάξη.
Σε μερικές μέρες, διεξάγεται στη Βάρνα της Βουλγαρίας η Σύνοδος Κορυφής Ε.Ε-Τουρκίας κι εκεί θα πρέπει να καταστεί απόλυτα σαφές στον Πρόεδρο Ερντογάν ότι δεν μπορούν να γίνονται ανεκτές πράξεις που θέτουν σε αμφισβήτηση την εδαφική ακεραιότητα κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα και η Κύπρος οφείλουν να εργαστούν από κοινού ώστε να διασφαλίσουν τα εθνικά συμφέροντα τους απέναντι σε μια Τουρκία που διαρκώς ολισθαίνει προς τον αυταρχισμό, λαμβάνοντας υπόψιν τους και το ενδεχόμενο η γειτονική χώρα να πάψει σε ορισμένα χρόνια να επιδιώκει επίσημα την ένταξη της στην Ε.Ε.