Η φράση που διαβάσατε στον τίτλο είναι λίγο-πολύ η περίληψη του ζητήματος το οποίο θα θίξω σε αυτό το άρθρο. Τις τελευταίες μέρες, και ιδίως όσο πλησιάζει η κορύφωση των διαπραγματεύσεων με την ΠΓΔΜ για την ονομασία του κρατιδίου, βλέπω πάλι τον ελληνικό λαό να διχάζεται. Γενικά μας αρέσει να διχαζόμαστε σαν λαός. Απλά επειδή στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν μπορούσαμε να διαφωνήσουμε επί της ουσίας, καθότι Έλληνες, για το δίκαιο μας να μην θέλουμε τα Σκόπια να ονομάζονται Μακεδονία, αποφασίσαμε να μαλώσουμε για το πόσο σημαντικό είναι αυτό, έτσι ώστε να έχει τόσο μεγάλη βαρύτητα στην αποτίμηση του έργου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Έτσι λοιπόν, οι «λογικοί» του διαδικτύου και της τηλεόρασης, έσπευσαν να κατηγορήσουν τους υπόλοιπους ότι δίνουν μεγαλύτερο βάρος στο ζήτημα, από όσο του αξίζει. Όσοι δήλωσαν πως θεωρούν τον χειρισμό της ονομασίας μείζον ζήτημα λοιδορήθηκαν, όσοι γνωστοποίησαν ότι θα παραβρεθούν στα συλλαλητήρια για το όνομα, δέχθηκαν κριτική. Έτσι, ξεκίνησε ένα ακόμα μεγάλο εθνικό ντιμπέιτ, αυτή τη φορά για τα εθνικά ζητήματα.
Είναι βασικό και ξεκάθαρο το ερώτημα. Πόση σημασία έχουν τα εθνικά ζητήματα όταν αποφασίζουμε αν μείναμε ευχαριστημένοι από τη θητεία μιας κυβέρνησης; Γιατί μας νοιάζουν τόσο, αφού ούτε μας ταΐζουν, ούτε μας ποτίζουν, ούτε μας συντηρούν; “Γιατί δεν κατεβήκατε στον δρόμο όταν ψήφιζαν τα μέτρα και κατεβαίνετε τώρα για τη Μακεδονία”; Ας το συζητήσουμε.
Αρχικά, κανένας δεν ξέρει πότε κάποιος άλλος κατέβηκε σε πορεία και γιατί διαδήλωσε. Είναι προσωπικό δικαίωμα και πολλές φορές ευθύνη του κάθε πολίτη να διεκδικεί το δίκαιο του και το δίκαιο της κοινωνίας στην οποία ζει. Είναι επίσης αδιανόητο να υπάρχουν οι κριτές των πάντων που θα ορίσουν το πότε είναι δικαιολογημένη η παρουσία των πολιτών σε μία διαδήλωση, και πότε είναι αδικαιολόγητη. Σε μία δημοκρατία, μπορούμε να διαδηλώσουμε όποτε θέλουμε και για ό,τι θέλουμε και για όσο θέλουμε. Όμως ας πούμε πως αυτό είναι αυτονόητο και το ανέφερα χάριν της προσπάθειας μου να καταδείξω πως όσοι παριστάνουν τους λογικούς, πολλές φορές ξεπερνάνε τα όρια του παραλογισμού. Ας πάμε στην “καυτή πατάτα” της διαφωνίας, για το αν τελικά πρέπει (ή αξίζει) να διαδηλώνουμε για Μακεδονίες, Ίμια, Θράκες και Καστελόριζα, ή αν πρέπει να καθόμαστε αναπαυτικά στην πολυθρόνα μας και να παρακολουθούμε τις διαπραγματεύσεις με το ίδιο ενδιαφέρον που θα δείχναμε για έναν αγώνα Κρίκετ.
Ναι, είναι σημαντικά τα οικονομικά ζητήματα και η οικονομική πολιτική μιας κυβέρνησης. Ναι, οφείλουμε να προσπαθούμε ως πολίτες, με τα μέσα που το πολίτευμα μας δίνει, να εξασφαλίσουμε την καλύτερη δυνατή ποιότητα ζωής για εμάς και τους συνανθρώπους μας. Αυτά είναι αδιαμφισβήτητα. Όμως, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, ενώ έχουμε πια μπει στο digital era και βομβαρδιζόμαστε κάθε μέρα με εκατομμύρια πληροφορίες, τις οποίες συχνά καταπίνουμε αμάσητες ή απορρίπτουμε χωρίς σκέψη, κάποια πράγματα που μας κρατάνε ενωμένους πρέπει να προφυλάσσονται. Ένα από τα βασικότερα αυτών, αν όχι το βασικότερο, είναι η εθνική μας ταυτότητα και συνοχή. Είναι το δικαίωμα και η υποχρέωση μας να διεκδικούμε το δίκαιο μας, να φυλάσσουμε τα σύνορα μας και να προστατεύουμε την ιστορία μας. Να μην επιτρέπουμε σε τρίτους να καπηλεύονται την πολιτιστική μας περιουσία, κάτι που άλλωστε μπορεί να μας στοιχίσει και οικονομικά ως χώρα. Γιατί φίλε αναγνώστη, το 2018 που τα ρομπότ έχουν αρχίσει να μιμούνται και να δημιουργούν συναισθήματα, που χώρες αφανίζονται με το πάτημα ενός κόκκινου κουμπιού και ηγέτες μαλώνουν για το ποιος έχει το πιο μεγάλο, η έννοια του έθνους αποκτά πολύ μεγαλύτερη και πιο βαρύνουσα σημασία από όσο νομίζουμε. Είναι το στοιχείο που συντηρεί και διαιωνίζει κοινές αρχές και αξίες, μεταφέροντας τες όσο το δυνατόν αναλλοίωτες στο χρόνο. Ναι, αυτό το στοιχείο μπορεί να αφομοιώνεται από άλλους, όμως δεν μπορεί να γίνεται προϊόν καπηλείας και οικειοποίησης από χώρες και λαούς που κανένα δικαίωμα δεν έχουν σε αυτό.
Να το δούμε και από την οικονομική σκοπιά; Ευχαρίστως. Ας αναλογιστούμε πόσα κέρδη και πόσες χιλιάδες επισκέπτες χάνει η Ελλάδα κάθε χρόνο από ημιμαθείς τουρίστες που επειδή άκουσαν πως ο Μέγας Αλέξανδρος είναι Μακεδόνας, πήγαν στη χώρα που γνωρίζουν ως Μακεδονία. Γιατί αν νομίζετε πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, πλανάστε οικτρά. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της βρετανικής έκδοσης του τηλεπαιχνιδιού «Take it or Leave it», όπου 2 παίκτες αποκλείστηκαν στην τελευταία ερώτηση και έχασαν 25.000 λίρες από την ερώτηση: «Από ποια χώρα κατάγεται ο Μέγας Αλέξανδρος», καθώς απάντησαν το προφανές- Ελλάδα, ενώ η “σωστή” απάντηση ήταν «Μακεδονία». Αντί λοιπόν οι παίκτες να διεκδικήσουν δικαστικά τα χρήματα τους, δέχτηκαν τόσο αυτοί, όσο και εκατομμύρια Βρετανών τηλεθεατών, την αυθεντία του τηλεπαιχνιδιού και πλέον δεν θα ξαναέκαναν το λάθος να πουν πουθενά πως ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Έλληνας.
Καταλήγοντας, ναι, έχουμε χρέος να διαδηλώνουμε για τα εθνικά ζητήματα. Και έχουμε χρέος, τέτοια ζητήματα να τα θεωρούμε εθνικά και όχι τοπικά. Είναι δικαίωμα μας να θεωρούμε υψίστης σημασίας τη διαχείριση τόσο ευαίσθητων ζητημάτων, στο «ταμείο» μιας κυβέρνησης. Για αυτό, πρέπει να παρατηρήσουμε με πολύ προσεκτικό μάτι τις κινήσεις Κοτζιά, να κρίνουμε με αυστηρή στάση το τελικό αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης και να μην επιτρέψουμε σε καμία κυβέρνηση να ξεπουλήσει το όνομα της Μακεδονίας για να εξασφαλίσει ΝΑΤΟΐκή ηρεμία και φιλικά χτυπήματα στο κεφάλι από τους συμμάχους-ηγεμόνες μας. Τα εθνικά ζητήματα δεν μας ταΐζουν, αλλά μας ενώνουν. Δεν μας ποτίζουν, αλλά μας αφυπνίζουν. Δεν μας συντηρούν, αλλά οπλίζουν με κουράγιο, σε μία εποχή που όλα γύρω μας έχουν στόχο και ρόλο να μας το στερούν. Για τη Μακεδονία που είναι μόνο ελληνική λοιπόν, οφείλουμε να παλέψουμε και να διαδηλώσουμε.