Η ρωσική Gazprom διέκοψε την παροχή φυσικού αερίου προς την Πολωνία και τη Βουλγαρία με πρόσχημα την άρνησή τους να καταβάλουν το τίμημα σε ρούβλια. Στην πραγματικότητα, η Gazprombank είχε ήδη στήσει απ’ την επομένη ώρα εκείνης της πρώτης απειλής Πούτιν προ εβδομάδων έναν λειτουργικό μηχανισμό που επέτρεπε στους πελάτες της να πληρώνουν σε ευρώ ή δολάρια, κι εκείνη να μετατρέπει αυτομάτως το καταβληθέν ποσό σε ρούβλια. Επομένως, ήταν προσχηματική η απόφαση Πούτιν, και αποσκοπεί αλλού, κάτι που ασφαλώς δεν απαιτεί μεγάλη σοφία για να το διαβλέψει κανείς.
Η κίνηση αυτή του Βλαντίμιρ Πούτιν προστίθεται στη σειρά αυτοβλαπτικών σφαλμάτων του των τελευταίων μηνών — που όλα τους είχαν προβλεφθεί με ακρίβεια απ’ τις αμερικανικές και βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών και τις δεξαμενές σκέψης κι ανάλυσης, ώστε μάλλον θα τον εξυπηρετούσε να μην τους επιβεβαιώνει, αλλά μέχρι εκεί δύναται — και μάλιστα πρόκειται για κίνηση μικρού παίκτη και ανεπαρκούς στρατηγικού στοχασμού.
Πρώτον, διότι φανερώνει τη χώρα του ως οριστικά αναξιόπιστο εταίρο στη διεθνή αγορά της ενέργειας, που δεν διστάζει ν’ αξιοποιήσει ως μοχλό γεωπολιτικής πίεσης τις εμπορικές της διασυνδέσεις. Τεκμηριώνει πέραν αμφιβολίας την ανάλυση πως οι αγωγοί ορυκτών καυσίμων δεν είναι απλώς δίκτυα διευκόλυνσης της εμπορικής δραστηριότητας, αλλά εργαλεία γεωστρατηγικής δικτύωσης και διασύνδεσης, κι επομένως ήσαν πονηρές οι διαβεβαιώσεις της τέως Καγκελαρίου της Γερμανίας στον Αμερικανό Πρόεδρο πως ο Nord Stream II ήταν απλώς ένας αγωγός, ένας αγωγός, ένας αγωγός, μ’ όποιο όνομα κι αν τον αποκαλέσουμε.
Αποστομώνει, παράλληλα, τους τελευταίους επιγόνους της κακής παράδοσης των Άνγκελα Μέρκελ, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγιερ, και Γκέρχαρντ Σρέντερ, να κάνουμε μπίζνες με τους Ρώσους σαν να μην τρέχει τίποτα, και υποκριτικά να τους κουνάμε το δάχτυλο για τα πολλά τους παραπτώματα.
Σήμερα πρόκειται κυρίως για πρόσωπα που επιχωριάζουν κατεξοχήν στο ένα ήμισυ του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος του Όλαφ Σολτς, και παρεμποδίζουν την ξεκάθαρη τοποθέτηση του SPD (όταν οι Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι πρωτοπορούν), και έσερναν μέχρι της έναρξης της νέας ρωσικής εισβολής το γαϊτανάκι της ήπιας προσέγγισης και του με κάθε κόστος κατευνασμού προς το Κρεμλίνο (βλ. Συμφωνίες του Μινσκ και το πνεύμα αυτών), όσο ισχυρίζονταν πως θα ήταν μάλλον απίθανο η Μόσχα να εργαλειοποιήσει σε βάρος της ΕΕ τις πωλήσεις υδρογονανθράκων.
Ισχυρισμό που η Καγκελάριος Μέρκελ είχε επαναλάβει πολύ matter-of-factly ενώπιον του Τζο Μπάιντεν κατά την τελευταία της συνάντηση μαζί του στον Λευκό Οίκο, συμπληρώνοντας τότε πως εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε, η ΕΕ θα ζητούσε απ’ τον Ύπατο Ζοζέπ Μπορέλ να συντάξει λίστα με πιθανές κυρώσεις που η ΕΕ θα επεξεργαζόταν σε διαδοχικές Συνόδους Κορυφής. Όλη αυτή η πτέρυγα έχει πλέον χάσει κάθε κύρος και αξιοπιστία μέσα στη Γερμανία, ειδικά ο κ. Σρέντερ είναι ανεξήγητο πού βρίσκει το θάρρος και αναμιγνύεται ακόμα στα εσωτερικά της πολιτικής σκηνής.
Μιλώντας για τη βλαβερή εκείνη γερμανική πολιτική γενιά της εποχής Μέρκελ, φαντάζεστε τί θα συνέβαινε τώρα; Δεν χρειάζεται να το φανταστείτε, γιατί το ζήσαμε: θα πίεζε την Ουκρανία να υποταγεί στις ανεφάρμοστες Συμφωνίες του Μινσκ, θα εξασφάλιζε τη λειτουργία του Nord Stream II.
Το ευρωπαϊκό χρήμα θα έρρεε προς το Κρεμλίνο, οι ΗΠΑ θ’ απομακρύνονταν απ’ την ΕΕ με την οποία θα συγκρούονταν σε αδιέξοδες συνόδους στις οποίες η Γερμανίδα Καγκελάριος θα στύλωνε τα πόδια μέχρι να γίνει το δικό της. Εμείς εδώ θα γυρνούσαμε στο απέραντο λογιστήριο της ηθικολογίας, της λιτότητας, του ιδιότυπου μοντέρνου μας μερκαντιλισμού.
Κάθε φωνή για εξέταση των προβλημάτων θ’ αναπεμπόταν ad nauseam στις επόμενες Συνόδους Κορυφής της ΕΕ, ανά δίμηνο, θα εξουσιοδοτούσαμε την Επιτροπή να συντάξει μια προκαταρκτική λίστα με προτάσεις προς συζήτηση, στις συνεντεύξεις Τύπου θα μας έλεγε θεωρητικούρες πως η δύναμη της Ευρώπης βρίσκεται στις ατέρμονες διαβουλεύσεις, όπου ακούγονται οι προβληματισμοί όλων και διαμορφώνονται συναινετικοί συμβιβασμοί ― ενώ το νόημα είναι η δύναμη να εφαρμόζει κάπου, να παράγεται έργο.
Το δ’ έργο να παράγει ισχύ ― θα προχωρούσε κανονικά η εισβολή, η Μέρκελ θα γράπωνε μ’ έκπληξη τις πέρλες της στον λαιμό της εκφράζοντας με ήπιους τόνους την θλίψη της για την κλιμάκωση της έντασης, θα καλούσε όλους σε αυτοσυγκράτηση, θύμα και θύτη εξίσου, και σε αποφυγή μονομερών ενεργειών, θα μετέβαινε στο Κρεμλίνο, θα συζητούσε, θα έλεγε στη συνέντευξη Τύπου πως «ο Πρόεδρος Πούτιν κι εγώ ανταλλάξαμε απόψεις και τώρα κατανοούμε καλύτερα τις θέσεις μας, και αυτό είναι ένα καλό βήμα για την επίλυση της κρίσης, γιατί πρέπει να συνομιλούμε, ο δρόμος είναι μέσα από τις συνομιλίες και την οικοδόμηση εμπιστοσύνης μέσα από επαφές».
Θα επέστρεφε στις Βρυξέλλες να ενημερώσει τους ευρωενωσιακούς της εταίρους και στο Βερολίνο για να ενημερώσει το Κοινοβούλιο, και η διαδικασία θα ξεκινούσε απ’ την αρχή, γι’ άλλα δεκάξι χρόνια ειδικής σχέσης Ανατολικού Βερολίνου - Μόσχας κι ασυδοσίας Πούτιν, όταν με το ένα χέρι θα εθλιβόμεθα για την αχρείαστη κλιμάκωση, και με το άλλο θα κάναμε μαζί του μπίζνες.
Έφυγε, και μέχρι και η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, μέχρι κι ο Σαρλ Μισέλ που έσπευδε να προλάβει καρέκλα στο σαλονάκι του Ερντογάν, μέχρι κι ο Ύπατος Ζοζέπ Μπορέλ με τις ακόμα ατελείς λίστες κυρώσεων απέκτησαν φωνή και όλοι χρησιμοποιούν ξαφνικά επίθετα κι επιρρήματα, και ρήματα σαφήνειας, μέχρι και η Λαγκάρντ αντήχησε τον Σούπερ Μάριο κι είπε «Whatever it takes».
Πίσω στις στρόφιγγες, ο Πούτιν με βεβαιότητα θ’ αποχαιρετήσει δισεκατομμύρια που δεν έχει, όταν ενεργοποιηθούν οι ρήτρες των συμβολαίων απ’ τις πληττόμενες χώρες, διότι το νόμισμα στο οποίο καταβάλλεται το τίμημα δεν μπορεί ν’ αλλάξει μονομερώς, καθώς συνιστά ουσιώδη όρο της σύμβασης, και οι ουσιώδεις όροι των συμβάσεων δεν τροποποιούνται μονομερώς. Υπενθυμίζω εδώ πως στα μέσα του Μαΐου αναμένεται να κηρυχτεί κι επίσημα απ’ τους Διεθνείς Οίκους αξιολόγησης η επιλεκτική πτώχευση της Ρωσίας, επειδή επέλεξε να εξοφλεί τα διεθνή της ομόλογα σε ρούβλια, ενώ το προκαθορισμένο νόμισμα είναι το δολάριο. Τέτοιες αλλαγές δεν προκύπτουν μονομερώς.
Δεύτερον, με τη δοκιμαστική αυτή του κίνηση, ο Πούτιν επιχειρεί παιδιάστικα και παθητικοεπιθετικά να διχάσει το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, δοκιμάζοντας τις αντοχές στη συνοχή τους, αλλ’ αντιθέτως ωθεί τους δύο συνασπισμούς να χαλυβδώσουν την αποφασιστικότητά τους εναντίον του, γιατί δεν θα ήταν δυνατόν να υποκύψουν στον εκβιασμό του Great Disruptor και αρχηγού της κακιστοκρατίας της Μόσχας, πράγμα που, εάν έπρατταν, τότε ακριβώς θα τους οδηγούσε σε διάλυση. Τα μεγέθη ισχύος και μόνο της ΕΕ/ΝΑΤΟ συγκρινόμενα με της Ρωσίας καθιστούν κάθε τέτοια ρωσική προσδοκία μια ανεδαφική πλάνη, και όποια συνεννόηση επέπρωτο να προκύψει θα προέκυπτε όχι από εκβιασμό.
Τη χαρακτηρίζω δοκιμαστική γιατί επέλεξε αφενός τον πιο ζηλώδη αμυντικά παίκτη και φιλοαμερικανό σύμμαχο μέσα στον Βαλτοσλαβικό κλάδο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, την προηγεμονική Πολωνία, και αφετέρου έναν απ’ τους ασθενέστερους, κατά την αντίληψή του, δηλαδή τη Βουλγαρία, επειδή αυτή βρίσκεται στα επικινδύνως φιλορωσικά Βαλκάνια, και μόλις πρόσφατα απαλλάχτηκε απ’ το διεθφαρμένο καθεστώς Μπορίσοφ, όχι όμως κι απ’ την κουλτούρα του.
Στον νεοπανσλαβιστικό σχεδιασμό του Πούτιν — που όμως στερείται του στοχαστικού βάθους του πρωτότυπου Πανσλαβισμού και είναι πολύ πιο απροκάλυπτα μια βιαστική φάρσα ρωσικής μόχλευσης χωρίς υπομονή, εκτυλισσόμενη πλέον σ’ έναν κόσμο που έχει αλλάξει απ’ το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα — η Βουλγαρία διατηρεί κεντρική θέση για τη Βαλκανική, παρά το ευκαιριακό φλερτ της Μόσχας με το Βελιγράδι, που προέκυψε αναγκαστικά προς το τελευταίο εξωευρωενωσιακό κι εξωνατοϊκό απομεινάρι του σλαβικού κόσμου.
Όμως τέτοια θέση κατέχει η Σόφια καί στους αμερικανικούς σχεδιασμούς, μαζί με τη Ρουμανία, και μπορούμε να φανταστούμε ποιός θα επικρατήσει, εάν εκτιμήσουμε την άμεση στροφή των δύο μετακομμουνιστικών χωρών προς τη Δύση και μακριά απ’ τη Ρωσία αμέσως μετά της διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Η μπλόφα του Πούτιν είναι εμφανής στους αναλυτές, γιατί δεν θα μπορούσε να κλείσει τις στρόφιγγες προς τους Ευρωπαίους πελάτες του, για τεχνικούς λόγους, και έτσι η κίνηση αυτή έχει ήδη εξαντλήσει τα όρια του Κρεμλίνου — άντε να δεχθούμε πως επειδή έχει άχτι καί την Ελλάδα να επιχειρήσει τα ίδιο κόλπο καί προς τη χώρα μας. Μπλόφα, γιατί η Μόσχα δεν έχει εξασφαλίσει εναλλακτικούς καταναλωτές της παραγωγής της σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Η Ινδία, λογουχάρη, μέχρι πρότινος κάλυπτε μόλις κάτι λιγότερο από 1% των ενεργειακών της αναγκών με ρωσικό αργό πετρέλαιο, και όταν προσφάτως της έγινε η γνωστή προσφορά Λαβρόφ, αγόρασε μια μεγάλη ποσότητα σε εξαιρετικά χαμηλή τιμή, ανεβάζοντας όμως για φέτος το ποσοστό πάλι σε λιγότερο από 2%. Ένα τίποτα.
Η Ρωσία δεν διαθέτει αγωγούς που θα μετέφεραν τους υδρογονάνθρακές της μακριά απ’ την ευρωπαϊκή της πελατεία προς την ασιατική. Οι αγωγοί προς την Ανατολή είναι άλλοι κι εκκινούν από άλλα πεδία άντλησης, ενώ θ’ απαιτούνταν πολλά πολλά χρόνια και χρήμα που πλέον δεν υπάρχει διαθέσιμο για να κατασκευάσει ένα νέο, αχανές δίκτυο τέτοιας στόχευσης και επαρκούς διατομής, ακόμα κι αν οι Ασιάτες πελάτες της αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν τους Άραβες παρόχους τους, πράξη που θα διαρρήγνυε γεωστρατηγικού χαρακτήρα καλές σχέσεις μαζί τους.
Σε τούτο έχει φταίξει η ίδια, που έχει αφήσει τη Σιβηρία σε άγρια κατάσταση δικτύων, επιθυμώντας να κρατήσει τους εκεί πληθυσμούς της μακριά απ’ την ανάπτυξη, κι έτσι μακριά απ’ την δύναμη να ζητήσουν αυτοδιάθεση. Επειδή δε η Ρωσία δεν έχει εκσυγχρονίσει τις υποδομές άντλησης, και δεν έχει μεριμνήσει να κατασκευάσει επαρκείς αποθηκευτικούς χώρους, διυλιστήρια, ή εγκαταστάσεις υγροποίησης για τους υδρογονάνθρακές της, εάν σταματήσει να αποστέλλει στην κατανάλωση ό,τι αντλεί ευθύς μόλις το αντλεί, θα οδηγηθεί πίσω στο 1989, όταν ξαφνικά με τη διάλυση τoυ Ανατολικού Μπλοκ έπεσε και η εσωτερική ζήτηση για σοβιετικούς υδρογονάνθρακες, υποχρεώνοντας τότε τη Μόσχα να σφραγίσει πηγές, τις οποίες δεν διέθετε την τεχνογνωσία για να τις ανοίξει ξανά, μέχρι τα απολύτως τελευταία χρόνια, όταν ζήτησε τη συνδρομή της Halliburton — κάποιες πηγές ξανατέθηκαν σε λειτουργία μόλις τον Δεκέμβριο του 2021.
Πολύ απλά, εάν διακόψει η Ρωσία την παροχή μαζικά, όπως έκανε με την Πολωνία και τη Βουλγαρία για να παραδειγματίσει / εκφοβίσει τους υπόλοιπους, δεν θα ξέρει τί να κάνει με τους υδρογονάνθρακές της, και θα βρεθεί να σφραγίζει πηγές, όπου κάτι τέτοιο είναι τεχνικά εφικτό, που δεν είναι όσον αφορά το φυσικό αέριο.
Σε άλλα νέα, ο Igor Volobuev, Αντιπρόεδρος της Gazprombank εγκατέλειψε τη Ρωσία και διέφυγε στην Ουκρανία, όπου εντάχθηκε στις ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις.. Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, όμως, όχι ακόμη.
Δύο λόγια τώρα για την ελληνική περίπτωση στο ρωσικό φυσικό αέριο.
Α. Οι ελληνικές πληρωμές φυσικού αερίου προς την Gazprom θα συμβούν στις 20 Μαΐου. Εάν δεν προκύψει νέα αναβολή λόγω Covid-19, θα έχει προηγηθεί στις 16/5 η περιπόθητη και διαρκώς αναβαλλόμενη συνάντηση Μπάιντεν-Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον, όπου ο Αμερικανός Πρόεδρος θα πει δύο πράγματα μεταξύ άλλων: πρώτον (εθιμοτυπικά) θα πλέξει τα εγκώμια της ελληνοαμερικανικής συμμαχίας και της Ελλάδας ως πυλώνα νατοϊκής σταθερότητας κι ασφάλειας στην περιοχή, και δεύτερον (το ουσιώδες) θα ζητήσει απ’ την Αθήνα, όπως έκανε προς όλους — τρίζοντας τα δόντια ακόμα και στην Α. Μέρκελ και τον Ο. Σολτς σχετικά με το ρωσικό φ/α — να εφαρμόσει τις δυτικές κυρώσεις πιστά, στο βάθος και στο εύρος που οι ΗΠΑ προτρέπουν (lege απαιτούν από) τους ευρωπαίους εταίρους τους, κι έτσι να μην υποκύψει στον ρωσικό εκβιασμό περί πληρωμής σε ρούβλια.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός θ’ απαντήσει πως η Αθήνα ακούει τις αμερικανικές προτροπές, αλλ’ εναρμονίζει τις κινήσεις της με τις αποφάσεις της Κομισιόν που συντονίζει την κοινή ευρωενωσιακή απόκριση. Η απάντηση αυτή δεν θα ικανοποιήσει τον Λευκό Οίκο, που έχει χολωθεί απ’ την υπόθεση του β’ σταθμού ρωσικού LNG στην Αλεξανδρούπολη, και αξιώνει πλήρη συμμόρφωση προς τις δικές του υποδείξεις κατά το υπόδειγμα της Πολωνίας (βλ. την πρόσφατη επίσκεψη της Βικτόριας Νούλαντ στην Αθήνα, που δεν πήγε καλά), αλλά μέχρι εκεί μπορεί να κινηθεί η Ελλάδα στα μέσα του Μαΐου, εφόσον οι ΗΠΑ ζητούν μεν αφοσίωση αλλά δεν παρέχουν οι ίδιες οικονομικώς αποδοτικά δικά τους εργαλεία εξόδου απ’ το πρόβλημα.
Βέβαια, σήμερα ο Πρόεδρος Μπάιντεν ανακοίνωσε πως θα ζητήσει απ’ το Κογκρέσο να νομοθετήσει έκτακτες προεδρικές εξουσίες, προκειμένου να κατάσχει τα δεσμευμένα ρωσικά δισεκατομμύρια και τα assets των Ρώσων Ολιγαρχών, με σκοπό να τα διαθέσει στη συνέχεια σε τρεις κατευθύνσεις:
(1) την παροχή εφοδίων, εξοπλισμού, και αποζημιώσεων προς την Ουκρανία
(2) την παροχή έκτακτης χρηματοδοτικής βοήθειας προς τις συμμάχους των ΗΠΑ που διαθέτουν οπλισμό κι εφόδια στην Ουκρανία και
(3) την αποζημίωση των εταίρων και συμμάχων των ΗΠΑ για τη ζημία που υφίστανται απ’ τον ρωσικό ενεργειακό εκβιασμό, πόρους που θα διαθέσουν εκείνες με τη σειρά τους για ν’αγοράσουν αμερικανικό LNG.
Β. Το ελληνικό σχέδιο που επεξεργάζεται εβδομάδες τώρα το Μαξίμου με τον Υπουργό κ. Σκρέκα καίτοι ανεπαρκές είναι υγιές και πολύπλευρο με κύριους άξονες:
(1) την εισαγωγή μέχρι τη στιγμή που μπορούμε, και την αποθήκευση LNG
(2) την επαναλειτουργία στο φουλ των λιγνιτικών μονάδων (αντίο Γκρέτα Τούνμπεργκ)
(3) την αποδοτικότερη αξιοποίηση των υδροηλεκτρικών μονάδων της ΔΕΗ
(4) τη λειτουργία των διπλών ηλεκτροπαραγωγικών μονάδων με ντίζελ και
(5) την εναρμόνισή μας με τις οδηγίες της Κομισιόν, εάν δεήσει η τελευταία μέχρι τότε κι επεξεργαστεί οριστικά έναν κοινό, ευρωενωσιακό μηχανισμό ανταπόκρισης.
Παρά τις διατρανώσεις περί ασφάλειας κι ετοιμότητας του κρατικού μας μηχανισμού (θυμηθείτε τις ανάλογες διαβεβαιώσεις προ των χιονοκαταιγίδων πόσο καλά πήγαν), η Ελλάδα θα πιεστεί αναμενόμενα όπως όλοι, όμως ο καλός μεσογειακός μας καιρός θα μας ελαφρύνει μέχρι τον Οκτώβριο τουλάχιστον απ’ τη βαριά οικιακή κατανάλωση φυσικού αερίου.
Γ. Τα συμβόλαια της ΔΕΠΑ, ΔΕΗ, και Προμηθέας Gas για προμήθεια ρωσικού φ/α λήγουν το 2026, ενώ της Mytilineos το 2030, και κανονικά δεν θα μπορούσαν να τα σπάσουν νωρίτερα δίχως πληρωμή ρήτρας «take or pay», όμως η μονομερής απ’ την πλευρά της Ρωσίας τροποποίηση της σύμβασης με αντικείμενο το νόμισμα καταβολής του τιμήματος επιτρέπει τέτοιο σπάσιμο του συμβολαίου άνευ κύρωσης των εταιρειών, και δεν υπάρχει δικαστήριο που θα πει διαφορετικά. Θυμηθείτε εκείνο που έγραψα ανωτέρω για τους θεμελιώδεις όρους των συμβάσεων που δεν τροποποιούνται μονομερώς.
Δ. Δεν είναι μυστικό πως είναι αυτοκτονική η συμπεριφορά του Πούτιν, αλλά από ’να σημείο κι έπειτα τις πρωτοβουλίες δεν τις αποφασίζει ένας ψύχραιμος νους μα η βούληση προς την ισχύ, που σημαίνει πως η ισχύς αποκτά δική της βούληση και δεν επιτρέπει υποχωρήσεις, ακόμα κι όταν είναι φανερά αυτοκτονική η πορεία, προκειμένου να μην εκληφθούν ως κινήσεις αδυναμίας.
Κλείνοντας, ασφαλώς ο ανοιχτός πόλεμος είναι ήδη εδώ, είτε οι Ευρωπαίοι πολίτες το γνωρίζουν είτε όχι. Βιώνουμε από τώρα τις επιπτώσεις: ακρίβεια των αγαθών και των υπηρεσιών, εφοδιαστικές ελλείψεις σε ενέργεια κι αγαθά (π.χ. έλαια, σιτηρά), αυξημένες κι έκτακτες αμυντικές δαπάνες, μεγάλες προσφυγικές ροές, έκτακτες δαπάνες για την αντιμετώπισή τους, κ.ά. Παραμένει εντούτοις αυτή η ψυχρή μας εμπλοκή η απολύτως προτιμότερη απ’ τις χειρότερες ακόμα εκδοχές εμπλοκής μας σε θερμό πόλεμο μ’ έναν κακιστοκράτη αποφασισμένο να σπείρει την καταστροφή, όπως τόσο ο ίδιος όσο και η Μαρία Ζαχάροβα δεν δίστασαν ν’ απειλήσουν εκ νέου, μόλις μία ημέρα μετά την αναχώρηση του Γ.Γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες απ’ τη Μόσχα.
Η Δύση θα επικρατήσει, εάν δεν αποθαρρυνθεί απ’ το ενοχλητικό στρίψιμο του καρπού της και δεν λιποψυχήσει υπό τον λαϊκιστικό τρόμο των τρεχουσών ηγεσιών της που τα πήγαν πολύ άσχημα μέσα στην πανδημία και τώρα τρέχουν σαν τα κουνέλια να κατευνάσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια λόγω του πληθωρισμού που μοναχές τους έφεραν στο κεφάλι μας με τον άφρονα υπερδανεισμό μας, κι έτσι είναι ευάλωτες σε πιέσεις. Ας κάνουν υπομονή μέχρι τις 17 Μαΐου, ή περίπου τότε, να δούμε την επιλεκτική χρεοκοπία της Ρωσίας.
Update: Το βράδυ της Παρασκευής 29/4/2022, μετά τη σύνταξη του ανά χείρας κειμένου, ο Ρώσος κεντρικός τραπεζίτης ισχυρίστηκε πως η Ρωσία προέβη στο μεταξύ σε νέα αποπληρωμή τοκομεριδίων ομολογιακού δανεισμού της, αυτή τη φορά σε δολάρια κι όχι σε ρούβλια, επιχειρώντας ν′ αντιστρέψει έτσι την κλεψύδρα της επιλεκτικής χρεοκοπίας που είχε γυρίσει πρώτα απ′ τις 6 και κατόπιν απ′ τις 16 Απριλίου σε βάρος της. Μέχρι στιγμής, δεν τοποθετήθηκαν ακόμα οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης πώς θα το ερμηνεύσουν· οψόμεθα μέσα στις επόμενες ημέρες αν η αντίστροφη μέτρηση πάγωσε ή θα συνεχίσει καί την ερχόμενη εβδομάδα.
* «Ευχαριστίες στον Α . Τσέχοφ και τις «Τρεις Αδελφές» του για την έμπνευση του τίτλου».